บทที่ 2 เดินหน้าจีบเต็มกำลัง

โรงอาหารคณะวิศวะ...

"ว่าไงไอ้ปอร์เช่ รุกยัยแว่นไปถึงไหนแล้ววะ"

และเมื่อปอร์เช่เดินเข้าไปนั่งอยู่ที่โต๊ะ ไทเกอร์ก็ส่งเสียงมาเอ่ยถามทันที ไม่รู้จะอยากสอดรู้สอดเห็นอะไรเรื่องของเขานักหนา ถ้าไม่ติดว่าพนันกับมันไว้ เขาจะไม่บอกอะไรแม้แต่นิดเดียว

"ไม่เสือกสิเกอร์"

ชายหนุ่มยักคิ้วให้เพื่อนอย่างกวนประสาท ขยับตัวนั่งลงตรงข้ามกับแบรี่ ที่ตอนนี้จ้องมองหน้าเขาเหมือนเป็นคนแปลกประหลาด

"มึงเป็นเหี้ยอะไรไอ้แบรี่ ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นกูรู้ว่าตัวเองหล่อเว้ย"

เขาเอ่ยออกไปติดตลก แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เพื่อนจะไม่ขำเสียแล้ว

"มึงอย่าไปยุ่งกับเขาเลยปอร์เช่ กูสงสารยัยนั่น ถ้ารัก และหลงมึงจนถอนตัวไม่ขึ้น มันจะเป็นบาปติดตัวมึงเปล่า ๆ"

ทุกคนทั้งโต๊ะจ้องมองไปยังแบรี่ด้วยความทึ่ง เพราะไม่คิดว่าเพื่อนรักจะพูดยาวเหยียดขนาดนี้

"ตั้งแต่คบกันมา วันนี้มึงพูดยาวที่สุดเลยนะเว้ย"

เขาหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน ไม่ได้มีความสำนึกกับสิ่งที่เพื่อนเตือนเลยแม้แต่น้อย มันจะอะไรนักหนา เธอชอบเขา เขาก็สนองให้ไง วิน ๆ ทั้งคู่ ก็แค่อยากได้เบอร์น้องมะปรางเองไหมล่ะ เชื่อเถอะไม่ถลำตัวมากขนาดนั้นหรอก

"เออ! มึงจะทำอะไรก็ทำเถอะ แล้ววันหนึ่งมึงจะเสียใจที่ทำแบบนี้"

แบรี่เอ่ยออกมาก่อนจะก้มหน้ากินข้าวตรงหน้าต่อไม่สนใจใครอีก ส่วนปอร์เช่ก็วางกระเป๋าลงที่โต๊ะ ลุกขึ้นเดินไปซื้อข้าว กำลังคิดอยู่ว่าวันนี้จะกินอะไรดี ก่อนจะชะงักไปเมื่อสบตาเข้ากับยัยแว่นที่ตอนนี้กำลังต่อคิวซื้อน้ำอยู่

"เธอ ๆ"

เขาเดินไปสะกิดแขนยัยแว่น เมื่อเธอเห็นว่าผู้ชายที่ชอบเดินเข้ามาสะกิด ก็เซผงะด้วยความตกใจ ทำตัวดูตลกเหมือนกันนะเนี่ย

"นะ...นายมีอะไรเหรอ"

เธอคุยกับเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก แถมยังก้มหน้าลงต่ำไม่ยอมสบตาอีก

"ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย ชื่ออะไรนะ"

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองสบตากับชายหนุ่ม ใบหน้าแดงเถือกไปถึงใบหู ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น

"เราชื่อหม้อแกง"

แนะนำตัวเสร็จก็ส่งยิ้มมาให้ เอาจริงน่ารักอยู่นะว่าไป แต่ยังไงก็ไม่ใช่สเปค เพราะเขาชอบผู้หญิงอกอึ๋มเซ็กซี่เท่านั้น

"อืม ฉันชื่อปอร์เช่นะ ไปก่อนละแล้วจะทักไลน์หา"

เขาโบกไม้โบกมือให้หญิงสาวก่อนจะเดินไปซื้อข้าวต่อ ดูเหมือนว่าเธอจะทำหน้าเหวออยู่เหมือนกัน คงไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาคุยด้วยละมั้ง ปอร์เช่อมยิ้มออกมาไม่ได้พูดอะไรต่อ และเมื่อซื้อข้าวเสร็จก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะตามเดิม

"เฮ้ย ๆ พวกกูเห็นนะเว้ย"

ไอ้โดมิโนเอ่ยแซวทันทีเพราะเห็นสายตาของเพื่อนดูอินเลิฟเป็นพิเศษ ยิ้มกรุ้มกริ่มเหมือนจะรู้ว่าเพื่อนรักกำลังคิดอะไรอยู่ หึ... นี่มันแค่เริ่มต้นเอง เดี๋ยวมีเยอะกว่านี้อีก

"เสือก!"

เขาเอ่ยออกไปก่อนจะนั่งลงกินข้าวของตัวเอง เหลือบสายตาหันไปมองที่โต๊ะยัยแว่นอีกรอบ ซึ่งตอนนี้เธอก็มองมาทางเขาเช่นกัน และเมื่อสองสายตาซบกันเธอก็รีบเบื่อหน้าหนีไปอีกทาง หึ... แล้วเจอกันยัยแว่น

"ฉันจะทำให้เธอทั้งรักทั้งหลงจนไปไหนไม่รอด"

หลังจากวันนั้นหญิงสาว และชายหนุ่มก็คุยกันมากยิ่งขึ้น ปอร์เช่ทักข้อความมาหาเธอค่อนข้างบ่อย สอบถามเกี่ยวกับการทำรายงาน เรื่องส่วนตัวบ้าง ซึ่งการทำแบบนี้มันเหมือนเป็นการให้ความหวัง ทำให้หม้อแกงเริ่มคิดไปไกลมากขึ้น

"นี่ยัยหม้อแกง ฉันว่าแกเป็นหนักแล้วนะ"

เพนตี้ส่ายหน้าอย่างระอากับอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของเพื่อน จ้องมองเธอที่ตอนนี้กดโทรศัพท์ดูข้อความที่ผู้ชายอีกคนส่งมา

"เฮ้อ"

หญิงสาวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เลื่อนอ่านข้อความ และก็ตอบเขาไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี

(หม้อแกงกินข้าวหรือยัง)

(มีเรียนหรือเปล่าวันนี้)

และข้อความที่เขาเพิ่งส่งมาในตอนล่าสุดก็คือ...

(เย็นนี้ฉันจะไปเตะบอลที่สนามกีฬากลาง ไปดูฉันด้วยนะเข้าใจป่ะ)

เธอเอามือจับผมตัวเองก่อนจะยีจนยุ่งเหยิง เพราะรู้สึกเขินจนไม่รู้ว่าจะไประบายลงที่ไหน อยากจะหลอกตัวเองว่าปอร์เช่เองก็มีใจให้ไม่น้อย แต่ภายในใจมันก็ไม่กล้าคิด ไม่อาจเอื้อมไปถึงเขาได้

"นี่ยัยหม้อ"

"หม้อแกงโว้ย"

หญิงสาวหันขวับไปมองใบหน้าของเพื่อนทันทีด้วยใบหน้าหงุดหงิด เรียกซะรู้สึกแย่เลยเธอออกจะมีชื่อสวยงามขนาดนี้

"เออ! หม้อแกงก็หม้อแกง แกจะไปดูมันเล่นบอลเหรอเย็นนี้"

หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเหนื่อย ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากไปหาเขาแต่ยิ่งการทำแบบนี้มันทำให้เธอถลำลึกไปจนไม่สามารถถอนตัวทัน

"ถ้าขนาดนี้แกไม่จีบมันเลยล่ะ ดูเหมือนมันจะชอบแกนะ"

หม้อแกงหันไปมองใบหน้าของเพื่อน ภายในใจก็นึกลังเลอยู่เหมือนกัน แต่ว่าเธอเป็นผู้หญิงนะจะให้ไปจีบผู้ชายก่อนเกรงว่ามันจะดูไม่ดี แล้วในชีวิตนี้ไม่เคยมีแฟนซะด้วยสิ จีบใครก็ไม่เป็น

"บ้าน่า"

เธอรีบส่ายหน้าทันที เพราะคิดว่าคนอย่างปอร์เช่ไม่มีทางที่จะหันมาสนใจจะได้หรอก เพราะถ้าเขาชอบเธอจริง ๆ คงไม่ปล่อยเวลานานขนาดนี้

"ฉันก็ดูเหมือนมันสนใจแกนะ ทำไมไม่ลองดูล่ะ นึกซะว่าเป็นประสบการณ์ชีวิต ถ้าเข้ากันไม่ได้ก็แยกย้ายไม่เห็นจะยากตรงไหน"

หญิงสาวเริ่มคล้อยตามตามที่เพื่อนพูดออกมา นั่นสินะอย่างน้อยเธอก็ได้พยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว ถ้าผิดหวังก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

"เชื่อฉันเถอะอย่างน้อยแกก็จะไม่ได้เสียใจ เหลืออีกแค่เทอมเดียวแกก็ต้องออกไปฝึกงานแล้ว คงไม่มีเวลาไปเจอปอร์เช่หรอก ถ้าไม่จีบตอนนี้แกจะไม่มีโอกาสแล้วนะเว้ย"

หญิงสาวเงียบด้วยความลังเล แล้วก็ตัดสินใจได้แล้วว่าเธอจะลองจีบเขาดู

"โอเคลองดูสักตั้ง"

"เริ่มจากวันนี้เลยเป็นไง ไปหาที่สนามบอลแล้วก็เอาอะไรไปฝากด้วยสิ"

เพื่อนสนิทของเธอเอ่ยแนะนำ แล้วเธอก็คิดเอาไว้ว่าอาจจะซื้อน้ำเย็น ผ้าเย็น แล้วก็ขนมไปฝากดีกว่า พอนึกได้แบบนั้นเธอก็รีบขยับตัวลุกขึ้นทันที

"เอ้าจะไปไหน"

"ก็ไปเตรียมของไงเล่า วันนี้แกต้องไปกับฉันด้วย"

พูดจบหม้อแกงก็ลากแขนเพนตี้ให้ตามไปทันที ซึ่งเธอทำหน้าเซ็งเป็นอย่างมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเชียร์เพื่อนไว้ขนาดนั้นด้วย...