9.ขอโทรศัพท์ไอร์คืนด้วยค่ะ

ตอนที่ 9 ขอโทรศัพท์ไอร์คืนด้วยค่ะ

“รู้ค่ะ แล้ว...พี่คินต์จะให้ไอร์ทำอะไรคะ?”

“เธอคิดมาสิ ทำยังไงให้ฉันไว้ใจเธอได้”

พรึ่บ!

“อ๊ะ! ขอโทรศัพท์ไอร์คือด้วยค่ะ” ใบหน้าสวยมุ้ยใส่เขา ไอรีนบอกน้ำเสียงแข็งเล็กน้อยเริ่มไม่พอใจ ที่ชายหนุ่มเอาของใช้ส่วนตัวของเธอไปก่อนได้รับอนุญาต

“ฉันจะได้มั่นใจไงว่าเธอไม่แอบหนี” คินต์คว้าโทรศัพท์เครื่องหรูรุ่นใหม่ล่าสุดของไอรีนมาถือไว้ในมือ ก่อนจะควงมันเล่นอย่างสบายใจ

“แต่พี่คินต์ก็คงตามหาไอร์ได้สบายหนิคะ”

“คุณหนูมาเฟียคงไม่ได้เจอตัวง่ายขนาดนั้น ใช่ไหมไอรีน” ไอรีนชะงักเล็กน้อย เมื่อเขารู้เรื่องของเธอแถมยังรู้ชื่อเธออีกด้วย แต่ร่างบางไม่ได้ติดใจตรงนั้น

“...” ใบหน้าสวยหวานเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที คนตัวเล็กเดินเข้าประชิดก่อนจะคว้าแย่งโทรศัพท์ส่วนตัวกลับคืน เธอไม่ได้เสียดายโทรศัพท์เพราะสามารถซื้อใหม่ได้

แต่ข้อมูลส่วนตัวในนั้นน่ะสิ รูปภาพ เบอร์โทร แอปพลิเคชันต่างๆ รวมถึงคอนแทกต์ติดต่องานอีก!

เผื่อเกิดสูญหายหรือเขาเอาไปทำมิดีมิร้ายนำข้อมูลเธอไปขายหรือทำมาหากินในแบบที่เขาเรียกกันว่ามิจฉาชีพล่ะจะทำยังไง

ไอรีนเขย่งปลายเท้าเปลือยเปล่า เหยียดแขนเรียวยื้อแย่งกับคินต์จนสุดตัว สมองโฟกัสกับโทรศัพท์มากกว่าจนลืมไปว่า ร่างกายแนบชิดถูไถไปมากับร่างหนาโดยไม่รู้ตัว

คินต์ยกแขนขึ้นสุดแขน ร่างสูงโปร่งแทบไม่ต้องออกแรงเลยมีแต่ตัวเล็กที่พยายามอยู่คนเดียว จนลมหายใจหอบเหนื่อยเป่ารดลำคอหนา

หน้าอกใหญ่นุ่มนิ่มแนบชิดหน้าอกแกร่งจนคินต์เริ่มหายใจติดขัด สายตาคมหลุบตาลงต่ำมองเนินอกขาวเนียนที่โผล่ขึ้นมาเล็กน้อย แม้ไม่ได้โป๊มาก แต่ความขาวเนียนและนุ่มนิ่ม แนบชิดเขาขนาดนั้น

“หึ” มีเหรอคนอย่างเขาจะไม่เกิดอารมณ์ ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ กลิ่นหอมๆ จากคนตัวเล็กมันยิ่งทำให้ลูกชายเขาผงาดแน่นตึงตรงเป้า

เขามองด้านหลังเป็นเก้าอี้ตัวยาวก่อนจะค่อยๆ หย่อนสะโพกนั่งบนเก้ายาวพร้อมเอนหลังพิงพนักอย่างสบายใจ

คนตัวเล็กสูงร้อยหกสิบที่กระโดดยื้อแย่งโทรศัพท์ จนตอนนี้ร่างกายปีนป่ายคร่อมหน้าบนตักแกร่งอย่างลืมตัว ไอรีนเริ่มจะได้สติชะงักนิ่งเมื่อรู้ว่าตัวเองขึ้นมาคร่อมเขาแล้ว

เกือบจะแย่งได้อยู่แล้วเชียว...

ไอรีนรีบกระโดดลงจากเขาแต่ก็โดนมือหนาดึงไว้ก่อน...

“ปะ ปล่อย ก่อนค่ะ” ใบหน้าสวยโดนคินต์คว้าต้นคอให้โน้มลงมาใกล้ชิดทำให้ใบหน้าทั้งสองใกล้กับแค่คืบ

ทั้งสองจ้องมองกันอยู่อย่างนั้นสักพัก...

“คุณหนู!!”

“!!” พรึ่บ! ไอรีนกระโดดออกจากร่างหนาอย่างเร็ว เขายอมปล่อยเธออย่างง่ายดาย

“ไม่เอาแล้ว?” เขาเลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ ทำให้ร่างบางมองมันอย่างลังเล

“คุณหนูไอรีนอยู่แถวนี้หรือเปล่าครับ!!” เสียงเรียกจากคนของพี่ชาย

“...” เธอเหลือบมองโทรศัพท์ส่วนตัว ก่อนจะมองใบหน้าของคินต์ ทำไมล่ะ!! ใจดวงน้อยที่ไม่เคยอ่อนไหวมาก่อนทำไมมันถึงทำงานผิดปกติเมื่อจ้องใบหน้าเขา สงสัยเหนื่อยจากการยื้อแย่งมากเกินไป

“...” รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนใบหน้าหล่อมองใบหน้าสวยนิ่งๆ ก่อนจะยัดโทรศัพท์ของไอรีนใส่กระเป๋าเสื้อสูทตัวนอกราวกับเป็นเจ้าของ

“...ฝากไว้ก่อน” ไอรีนไม่พอใจแต่ก็ไม่มีเวลาจะมาแย่งกับเขาแล้ว เธอแยกเขี้ยวใส่คนตัวสูงราวกับข่มขู่ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปพลางจัดเสื้อผ้าผมเพ้าให้ดูเรียบร้อย

ตึก! ตึก! ตึก!

คนตัวเล็กยืนมาหยุดข้างรถหรูของพี่ชาย ก่อนจะยกมือขึ้นแก้มขาวเนียนที่ตอนนี้ร้อนผ่าวตั้งแต่วิ่งออกมาไม่หยุดแถมยังใจดวงน้อยที่เต้นผิดปกติเมื่อตอนที่นึกเห็นใบหน้านั้น

ครืดดดด... เสียงกระจกลดลง

“ยืนทำไมตรงนั้น?” คนในรถเอ่ยเรียกเมื่อเห็นน้องรักยังยืนนิ่งผิดปกติ

“ปะ เปล่าค่ะ ไอร์นึกว่าเฮียยังไม่มา” ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งข้างพี่ชายบนรถหรูที่มีคนขับพร้อมเตรียมรถไว้พร้อมออกตัว

.

.

ภายในงาน

“มึงไปไหนมา”

“ดูดบุหรี่” เขาตอบพอตเตอร์เสียงเรียบ หลังจากที่มายืนรวมตัวกลุ่มเพื่อนทั้งสามคนที่ยืนพูดคุยกันอยู่สามคน

“กูนึกว่าไปผลิตบุหรี่ ไปนานสัส!” โชแปงที่กระแนะกระแหนขึ้น แล้วพูดประโยคต่อมา “...กูว่าแม่ง ลากพริตตี้ในงานกินมากกว่า ...ไอ้เสี้ยนไม่ดูเวลา”

“กูไม่ใช่มึง” คินต์ตอบทั้งใบหน้าไม่ได้เสียงความรู้สึกใดๆ คนโดนสวนกลับทำลอยหน้าลอยตาอย่างไม่สะทกสะท้าน อลันที่นั่งเงียบอยู่จึงเอ่ยบอกคินต์

“พ่อมึงถามหา”

“อืม” เขาพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะยัดตัวลุกขึ้นย่างกายไปหาผู้เป็นบิดาที่อยู่อยู่อีกฝั่ง

วันนี้เป็นงานเปิดตัวรถหรูรุ่นใหม่ที่นำเข้ามาเป็นแห่งแรกและแห่งเดียวในประเทศคือบริษัทของพ่อเขา คินต์ก็เป็นคนบริหารจัดการทั้งหมด และเขาเองก็กำลังจะขึ้นบริหารในอีกไม่นาน

พ่อเขาแค่คอยให้คำปรึกษา รอวันที่คินต์พร้อมขึ้นบริหารแทนเท่านั้น เพราะลูกชายให้เหตุผลว่าอยากเต็มที่กับสนามแข่งก่อนเรียนจบถึงจะรับตำแหน่งให้

แต่จริงๆแล้วก็เหมือนคินต์บริหารนั่นและเพราะอำนาจการตัดสินใจ งานบริหาร ทุกอย่างก็เป็นคินต์ที่จัดการทั้งหมดเพียงแต่ยังไม่รับตำแหน่งเต็มตัวแค่นั้น

ตึก! ตึก! ตึก!

“...”

“ไปไหนมา”

“ผมไปดูดบุหรี่”

“คนถามหาลูกเยอะเลย ทำไมไม่อยู่ในงาน” ชายกลางคนใบหน้าคล้ายกับคินต์ราวกับถอดแบบมาเป๊ะๆ เขาถามลูกชายเชิงตำหนิเล็กน้อยเมื่อมองรอบๆ ไม่เจอลูกชายคนเดียวที่หลายๆ คนต่างก็ถามหา

หลายคนอยากพบเจอนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่ทำงานตั้งแต่หนุ่มๆ แต่เขากลับหายออกเกือบราวๆ ชั่วโมง จนเพื่อนเขาคิดไปทางเดียว เพราะคนอย่างเขามันจะชอบหายไปแต่เรื่องอย่างว่า

แถมในงานก็มีแต่สาวๆ เต็มไปหมด ยิ่งตัวเล็กๆ ขาวๆ ตามสเปคเขาเลย...

“...”

“คุณอย่าตำหนิลูกเลยค่ะ” เสียงหวานเอ่ยกับสามีอย่างอ่อนโยน ฝ่ามือแตะแขนสามีเบาๆ ปรามไม่ให้ตำหนิลูกชายสุดรักไม่มากกว่านี้

“คุณก็ตามใจแบบนี้ตลอด”

“ก็ตาคินต์ไม่ได้ทำอะไรผิดหนิคะ อีกอย่างงานก็ผ่านไปได้ด้วยดีไม่ใช่เหรอคะ” เป็นเธอเองที่ตำหนิสามี แม้น้ำเสียงจะฟังอ่อนโยนแต่ก็กำราบมาเฟียใหญ่ได้อย่างราบคาบ จนเขายอมภรรยากอดจะโอบเอวบางของเธอไว้หลวมๆ

“โอเคๆ ที่รัก...ไรอันก็มาด้วยนะ คุยกับพ่อไม่นานก็กลับ บอกมีธุระฝากบอกว่าจะนัดดื่มกับลูกวันหลัง” เขาบอกกับภรรยา ก่อนจะเอ่ยกับลูกชายในประโยคต่อมา

“ครับ ผมไม่เห็นแต่รู้ว่ามา”

“อืม พ่อก็พึ่งจะรู้ริชาร์ดมีลูกสาวด้วย ถ้าในอนาคตเรา...”

“ผมไม่สนใจ”

“อืม พ่อไม่บังคับ”

“...”

“งั้นว่างๆ ก็เขาไปหาไรอันหน่อยละกัน เผื่อเจอน้องสาวเขาแล้วคุณคินต์เกิดเปลี่ยนใจ” รอยยิ้มร้ายของบิดาส่งมาให้เขามันดูน่าขนลุกมากกว่า

“...” คินต์ไม่ตอบเพียงแต่ยืนนิ่ง ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจพ่นออกมาหนักๆ

“พ่อจะกลับแล้วพาแม่ไปพักผ่อน คินต์จัดการงานไปแล้วกัน”

“ครับ เดี๋ยวผมไปส่ง”

-----