บทที่ 10

"ในเวลาที่เหมาะสม เราจะได้พบกันเอง"

พูดจบ หลินเยว่ก็วางสายโทรศัพท์ไป หลังจากนั้นเขาก็นำโทรศัพท์มือถือคืนให้กับหลี่เฉิงเฟิง

"อึก..."

หลี่เฉิงเฟิงกลืนน้ำลายอย่างจริงจัง

ถ้าหากเขาได้ยินไม่ผิด หมอเทวดาหลินท่านนี้กำลังข่มขู่ว่าจะหักขาของราชาแห่งเหลียงโจว!

และราชาแห่งเหลียงโจว ก็ดูขี้ขลาดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

พูดมาขนาดนี้...ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้ ต้องมีสถานะที่ไม่รู้ว่าสูงกว่าราชาเหลียงโจวมากไปตั้งเท่าไหร่

เขารู้สึกสับสนเล็กน้อย

ปรมาจารย์มังกร ตัวตนจริงๆ นั้นเป็นแค่หมอจริงๆ เหรอ

ไม่นาน รถก็ขับมาถึงคฤหาสน์ของตระกูลหลี่

ตระกูลหลี่ไม่ได้อยู่ใจกลางเมือง แต่อยู่ในเขตใกล้ๆ ชานเมือง

ที่นี่อยู่ใกล้กับภูเขาชิงหลง บอกได้เลยว่าเป็นทิวทัศน์ภูเขาและสายน้ำสวยงามตระการตา เหมาะสำหรับการอยู่อาศัยมากๆ

คฤหาสน์ตระกูลหลี่สร้างขึ้นบนยอดเขา และครอบคลุมพื้นที่หลายสิบไร่มีภูเขาและสายน้ำล้อมรอบ เป็นทำเลทองตามหลักฮวงจุ้ย

คนของตระกูลหลี่ก็มารวมพล ยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าทั้งหมด

แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรผู้นำถึงได้จัดการแบบนี้ แต่ได้ยินมาว่าคนใหญ่คนโตมาถึง พวกเขาแต่ละคนจึงต้องมาเตรียมความพร้อม

ขบวนรถหรูหรา ค่อยๆ ขับเข้ามาในสนามหญ้า

หลังจากที่หลี่เฉิงเฟิงลงมาจากรถก่อน ก็ดึงประตูรถเปิดออกเชิญให้หลินเยว่ลงจากรถ

ทุกคนต่างเขย่งปลายเท้าขึ้น ชะเง้อคอขึ้นอย่างรอคอย

หลังจากที่พวกเขามองเห็นคนที่ลงมาจากรถสวมเพียงเสื้อยืดครึ่งล่างสวมกางเกงขาสั้น ชายหนุ่มที่สองมือถือมีกล่องหวายเอาไว้ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน

นี่เหรอ

คนใหญ่คนโตที่ไหนกันแต่งตัวแบบนี้

หลี่เฉิงเฟิงเอ่ยขึ้นเพื่อแนะนำ "ท่านนี้คือหมอเทวดาหลินที่ฉันเชิญมาเพื่อรักษาคุณพ่อ ฉายาของเขาคือท่านปรมาจารย์มังกร เป็นหนึ่งในผู้ชำนาญด้านการแพทย์"

คนของตระกูลหลี่เริ่มแอบกระซิบกระซาบกัน เหมือนกับว่ากำลังเดาว่าตัวตนของหลินเยว่นั้นเป็นเรื่องจริงหรือหลอก

เด็กขนาดนี้ จะสามารถรักษาโรคได้จริงเหรอ

ชายรูปร่างอวบอ้วนวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามา ยื่นมือออกไปยิ้มและเอ่ยขึ้น "สวัสดีครับท่านหมอเทวดาหลิน ผมหลี่เฉิงเฉียง เป็นพี่รองลำดับที่สองในครอบครัว"

"อืม"

หลินเยว่ตอบรับๆ แต่กลับไม่ได้จับมือเขา

มือของหลี่เฉิงเฉียงค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ สีหน้าอับอาย และแอบก่นด่าในใจอย่างอดไม่ได้

ชายหนุ่มคนนี้ช่างไม่รู้จักมารยาทซะเลยจริงๆ ！

สีหน้าของคนตระกูลหลี่ก็ไม่น่าดูเหมือนกัน

ตามที่เคยเป็นมา ไม่ว่าคนของตระกูลหลี่ใครก็ตามที่เดินออกมา ก็จะถูกคนทั่วทั้งเมืองเจียงไหวมองว่ามีพลังและมีอำนาจ

การที่เริ่มทักทายคุณก่อน แต่คุณกลับเฉยเมยไม่สนใจ

มีคนที่ไม่ให้เกียรติขนาดนั้นอยู่เหรอ

หลินเยว่มองเห็นปฏิกิริยาทั้งหมดของคนกลุ่มนี้ ในใจกลับไม่เห็นด้วยเลยสักนิด

เขาเบื่อที่จะเข้าสังคม ถ้าหากว่าสามารถลดปัญหาจากการเข้าสังคมลงได้บ้าง น่าจะเป็นการดีที่สุด

อย่างไรก็ตามเขาให้การรักษากับชายชรา ก็เพียงเพราะเห็นแก่หน้าราชาแห่งเหลียงโจวเท่านั้น

แม้คนกลุ่มนี้จะสุดยอดแค่ไหน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ

เมื่อเห็นว่าพี่รองกำลังจะโมโห หลี่เฉิงเฟิงก็รีบเอ่ยขึ้น "หมอเทวดาหลินเพิ่งจะเดินทางมา เกรงว่าจะเหนื่อย พวกนายลงไปจัดการข้างล่างสักหน่อย รอจัดงานเลี้ยงต้องรับให้ท่านหมอเทวดาหลิน"

"ไม่ต้องลำบากถึงขนาดนี้หรอก ไปดูอาการของปู่หลี่ก่อนเถอะ"

หลินเยว่เอ่ยพร้อมโบกมือไปมา "คุณพาผมไปที่นั่น คนอื่นๆ ไม่ต้องตามมา"

"นี่..."

มุมปากของหลี่เฉิงเฟิงกระตุก ยังคงต้องจำใจทำ "หมอเทวดาหลิน เชิญทางนี้!"

หลังจากที่พวกเขาทั้งสองคนจากไป

"ถุย! นี่มันบ้าอะไรกัน คิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญจริงๆ งั้นเหรอ”

"ใช่...แค่มารยาทนิดเดียวก็ยังไม่เข้าใจ ยังได้เป็นถึงหมอเทวดา ได้เป็นปรมาจารย์มังกรอีก"

"ฉันดูยังไงมันก็เป็นแค่คนโกหกคนหนึ่ง คุณเคยเห็นหมอเทวดาที่ไหนเด็กขนาดนี้กัน"

"คราวนี้ผู้นำตระกูลทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากแล้วล่ะมั้ง"

"คนแบบนี้ จะสามารถรักษาอาการป่วยของนายท่านได้หรอ"

“......”

ทุกคนต่างวิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆ นานา และยิ่งสงสัยในตัวตนของหลินเยว่มากขึ้น

ในตอนนี้ หลี่เฉิงเฉียงกลับกระแอมกระไอเอ่ย "ทุกคนไม่ต้องห่วง ฉันได้เชิญคุณหมอเสี้ยวไท่เจิน คุณหมอที่มีชื่อเสียงในซูโจวและหางโจวมาแล้ว อีกสักพักก็คงจะมาถึง"

"เสี้ยวไท่เจิน ที่นายท่านรองพูดถึงก็คือหมอเทวดาหกนิ้วเสี้ยวไท่เจินงั้นเหรอ"

"ใช่แล้ว!"