บทที่ 9

"เรียกผมว่าหลินเยว่ก็พอ"

หลินเยว่เอ่ยขึ้นอย่างเฉยเมย

"หมอเทวดาหลิน ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมานาน ก็คงไม่เท่ากับได้เจอท่านต่อหน้า"

"ผมไม่เคยคิดเรื่องอายุของท่านเลย แต่ไม่คิดเลยว่าท่านจะยังดูเด็กขนาดนี้"

"เป็นฮีโร่ตั้งแต่อายุยังน้อยอยู่เลยจริงๆ !"

หลี่เฉิงเฟิงชื่นชมเขาอย่างระมัดระวัง

"อืม"

หลินเยว่ตอบรับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ผู้คนต่างหอบหายใจฟู่ๆ สูดอากาศเย็นๆ เข้าไปด้วยความหวาดหวั่น

ทั้งเมืองเจียงไหวนี้ ถ้าหากมีคนรับใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับหลี่เฉิงเฟิงแล้วล่ะก็ กลัวว่าคงจะถูกจับลากลงไปในทะเลสาบเพื่อเป็นอาหารปลาไปตั้งนานแล้ว

ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้กล้าอวดดีขนาดนี้

ไม่นึกเลยว่าหลี่เฉิงเฟิงจะไม่โกรธเลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับรู้สึกว่าคนนี้ต้องเป็นคนที่มีความสามารถจริงๆ ถึงได้อวดดีแบบนี้

"ท่านหมอเทวดาหลิน เชิญขึ้นรถเลยครับ พวกเราค่อยไปคุยกันบนรถ"

หลี่เฉิงเฟิงผายมือออกไปและทำท่าทางเชื้อเชิญ

หลินเยว่ไม่ได้พูดอะไร เขาถือกระเป๋าด้วยสองมือและหันหน้าเดินไปขึ้นรถลินคอล์น

หลิวอวี้ฉินและอีกสองคนที่ขับรถออกมาจากประตูทางเข้า กลับถูกกลุ่มคนชุดดำมาขวางทางเอาไว้

"ด้านหน้าเกิดเรื่องอะไร เป็นใครกันทำไมถึงได้ใหญ่โตหรูหราขนาดนี้"

หลิวอวี้ฉินลดกระจกหน้าต่างรถลง และเอ่ยพึมพำ

"คุณคงไม่รู้ใช่ไหมว่า" คนที่มาคือหลี่เฉิงเฟิงผู้นำตระกูลหลี่"คนข้างๆ พูดต่อขึ้นมา

"ตระกูลหลี่เหรอ"

เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าของสองแม่ลูกก็พลันเปลี่ยนไปในพริบตา

ตำแหน่งของตระกูลหลี่ในเมืองเจียงไหวนั้นสูงมาก พูดได้ว่าไม่มีใครเลยที่จะไม่รู้จัก

หลี่เฉิงเฟิงผู้นำตระกูลหลี่มีทรัพย์สินจำนวนมาก และมีฉายาว่า "หลี่ครึ่งเมือง"

บุคคลที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ทำไมถึงได้มาปรากฏตัวที่พื้นที่ส่วนตัวอวิ๋นหูได้

"ที่พวกเขาอยู่ที่นี่ เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขามาต้อนรับคนใหญ่คนโต"

เย่จ้าวเฟิงยืดคอของเขาขึ้น และเอ่ยถามด้วยฟันที่หลุดหลอ

ทันใดนั้น เขาก็มองลอดผ่านกลุ่มคนออกไปเป็นเห็นหนึ่งร่างที่คุ้นเคยขึ้นไปบนรถลินคอล์น

สีหน้าของเย่จ้าวเฟิงก็พลันเปลี่ยนไป ชี้นิ้วไปด้านหน้าราวกับเห็นผี เอ่ยขึ้นเสียงดัง "ทำไมเป็นมัน"

"ใคร"หลิวอวี้ฉินเอ่ยถามขึ้นโดยอัตโนมัติ

เมื่อเธอมองตามไป ประตูรถก็ได้ปิดลงแล้ว ดังนั้นจึงมองไม่ชัดนัก

"หลิน...หลินเยว่"เย่จ้าวเฟิงเอ่ยขึ้นเสียงสั่น

"ไอ้เศษสวะนั่นเหรอ"

หลิวอวี้ฉินเอื้อมมือไปลูบหัวของเย่จ้าวเฟิง "ลูกแม่ ลูกคงจะไม่เกิดภาพหลอนหรอกใช่ไหม เศษสวะอย่างมันจะขึ้นรถของผู้นำตระกูลหลี่ได้ยังไงกัน"

"หรือว่าผมจะมองผิดไปจริงๆ "

เย่จ้าวเฟิงขยี้ตาไปมา

แต่ว่าคิดไปคิดมามันก็ใช่

หลินเยว่ก็แค่เศษสวะที่ทำเป็นแค่งานบ้าน จะมีความสัมพันธ์กับผู้มีอิทธิพลอย่างตระกูลหลี่ได้ยังไง

น่าขำจริงๆ !

ขบวนรถหรูหรา มากมายกำลังออกไปจากพื้นที่ส่วนตัวอวิ๋นหู

บนรถหรู

หลี่เฉิงเฟิงยิ้มและเอ่ยขึ้น "หมอเทวดาหลิน นึกไม่ถึงเลยว่าท่านจะอยู่ที่พื้นส่วนตัวอวิ๋นหู สำหรับผมมันหาง่ายมากเลยจริงๆ "

"ผมเคยอยู่ที่นี่ แต่ว่าหลังจากนี้จะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วล่ะ ทุกอย่างมันจบแล้ว"

หลินเยว่มองไปด้านนอกหน้าต่าง น้ำเสียงนิ่งเรียบ

"อ้อ"

หลี่เฉิงเฟิงงุนงงไปชั่วขณะ แอบนึกถึงความหมายของประโยคนี้อย่างละเอียด

ในตอนนั้นโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเขาก็พลันดังขึ้นมา

"ฮัลโหลครับ ท่านราชาแห่งเหลียงโจว ผมมารับหมอเทวดาหลินแล้ว"หลังจากหลี่เฉิงเฟิงรับสายจากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"ไอ้หลี่ รีบเอาโทรศัพท์ไปให้เขาเร็ว"อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้น

หลี่เฉิงเฟิงรีบทำตามทันที เขาส่งโทรศัพท์ให้หลินเยว่ และเอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวังว่า "หมอเทวดาหลินครับในสายคือราชาแห่งเหลียงโจวครับ"

"จ้าวฉีคัง นายคงสบายดีสินะ ได้เป็นถึงราชาครองแผ่นดินแล้วเหรอ"หลินเยว่พูดหยอกล้อ

ด้านตรงข้ามก็มีเสียงตื่นเต้นเกินกว่าใครดังเข้ามา

"ผู้ใต้บังคับบัญชาจ้าวฉีคัง เยี่ยมคารวะท่านพี่ใหญ่!"

"พี่ใหญ่ ตอนนี้ท่านอยู่ที่เมืองเจียงไหวใช่ไหม ผมจะนั่งเครื่องบินไปหาท่านเดี๋ยวนี้เลย!"

"ผมคิดถึงท่านมากจริงๆ! "

“......”

ฝ่ายตรงข้ามพูดเร็วรัวราวกับลูกประทัด ดังตู้มๆๆ ไม่หยุด

ใครก็คงนึกไม่ถึงว่าราชาแห่งเหลียงโจวผู้โหดร้าย ที่พูดน้อยเป็นเรื่องปกติ จะมีด้านที่ช่างพูดช่างเจรจาแบบนี้ด้วย

ถ้าหากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป เกรงว่าจะไปสะเทือนขากรรไกรล่างของใครเข้า

"ถ้านายกล้ามา ฉันจะหักขาที่ไร้ประโยชน์ของนายซะ"หลินเยว่กลับตอบสั้นๆ

เมื่อได้ยินคำนี้ ฝ่ายตรงข้ามจึงได้ล้มเลิกความตั้งใจไปในพริบตา เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่มีความน้อยใจ "ท่านราชามังกร แล้วเมื่อไหร่พวกเราถึงจะได้พบกันนะ"