บทที่ 137

“ตุ้บ!”

หลิวอวี้ฉินคุกเข่าลงกับพื้น เอ่ยขึ้นด้วยความเศร้าโศก “ขอร้องล่ะ ปล่อยลูกสาวของฉันเถอะ!”

คราวนี้ เธอยอมเชื่อฟังแล้ว ไม่ได้พุ่งตรงขึ้นไปแล้ว

ไม่อย่างนั้น ก็อาจจะถูกเสี้ยวหยวนเป้าถีบเข้าอีกครั้ง กลัวว่าชีวิตแก่ๆ นี้จะต้องตายอยู่ที่นี่

“ช่วยด้วย มีคนไร้มารยาท!”

เย่เข่อชิงก็ตะโกนร้องเสียงดังสุดเสียงขึ้นมา

คนมากมายอยู่ในห้องโถง เธอหวังว่าจะดึงดูดความสนใจของคนรอบข้าง ให้เสี้ยวหยวนเป้าไม่กล้าที่จะอวดดีเช่นนี้

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอคิดจะทำอะไร แต่ว่าฉันขอเตือนเธอไว้เลยว่าอย่าเปลืองแรงไปเสียเปล่าๆ”

“ในเขตพื้นที่ซูหางนี้ ยังไม่มีใครกล้าสู้กับฉันเป้าเหย่”

เพียงแค่นึกถึงฉากที่มีผู้หญิงสวยๆ มาปรนนิบัติใต้หว่างขาของเขา เสี้ยวหยวนเป้าก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะหยาบคายขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

หลังจากนั้น เย่เข่อชิงก็จมอยู่กับความสิ้นหวัง

แขกที่อยู่ในร้านอาหารเหล่านั้น ไม่มีใครสักคนที่ยืดมือออกมาอย่างกล้าหาญ

แม้ว่าจะมีแขกที่ไม่รู้เรื่องอยากที่จะเข้ามาห้าม แต่ก็ถูกคนข้างขวางเอาไว้ และชี้ให้เห็นถึงฐานะของเสี้ยวหยวนเป้า

“หรือว่า ไม่มีคนช่วยฉันได้แล้วจริงๆ เหรอ”

เย่เข่อชิงจนปัญญา รอยน้ำตา