Share
บทที่ 138
Related chapters
หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 139
หลังจากที่ออกมาจากศาลาเทียนเซียง เสี้ยวหยวนเป้าก็ตรงเข้าไปนั่งบนรถเมอร์เซเดสเบนซ์-มายบัค ที่จอดอยู่ข้างทาง“เฮงซวยแม่งจริงๆ เลย!”“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าไอ้หมอนั่นมาห้ามไว้แล้วล่ะก็ คืนนี้กูคงจะมีความสุขไปแล้ว”หลังจากที่ขึ้นไปบนรถ ปากของเสี้ยวหยวนเป้าก็ก่นด่าไม่หยุด ด้วยสีหน้าเสียดาย“พี่เป้า ทำไมพี่ถึงได้โกรธขนาดนี้”น้องชายคนเล็กหวังเฉียงที่ทำหน้าที่ขับรถแทนเขา มองเห็นสีหน้าของเสี้ยวหยวนเป้า จึงได้ถามหยั่งเชิงไปหนึ่งประโยค“อะไรที่ไม่ควรถามก็ไม่ต้องซุ่มสี่สุ่มห้าถาม ตั้งใจขับรถของแกไป!”เสี้ยวหยวนเป้าจ้องเขาอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าโหดร้ายค่อนข้างน่ากลัวหวังเฉียงที่เห็นสถานการณ์ก็หดหัวลง กล้าจุกจิกเสียที่ไหนกัน จากนั้นเขาจึงได้ติดเครื่องรถในทันทีการที่สามารถขับรถแทนเจ้านายได้ จะต้องเป็นบุคคลที่สนิทไว้ใจแน่นอนว่าเขารู้พฤติกรรมของเสี้ยวหยวนเป้ามากกว่าคนอื่นๆในตอนนี้ถ้าเกิดไปกระตุกต่อมโมโหของพี่ใหญ่เข้า กลัวว่าจะถูกตีเอาในยามค่ำคืน มายบัคขับอยู่บนท้องถนนด้วยความรวดเร็วภายใต้แสงไฟที่ส่องแสงสะท้อน สายตาของเสี้ยวหยวนเป้าวูบไหวนั่งอยู่บนรถและนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวัน
หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 140
“แม่งเอ๊ย ไอ้สารเลวตัวไหนเป็นคนทำ”“ถ้ามีฝีมือนัก แกก็ออกมาดวลกับฉัน ลอบกัดกันแบบนี้จะไปมีความสามารถอะไร!”เสี้ยวหยวนเป้าเงยหน้ากวาดตามองไปรอบๆ สีหน้าท่าทางโหดเหี้ยม ดูเหมือนจะโกรธเอาเสียมากๆ“ปัง...”“ปัง...”“ปัง...”ไม่รอให้เขาพูดจบ เสียงระเบิดก็พลันดังขึ้นอีกหนึ่งชุดด้วยความที่เสี้ยวหยวนเป้าเป็นศูนย์กลาง ไฟส่องทางในระยะห้าสิบเมตรก็ทยอยระเบิดทีละดวงในเวลาไม่กี่อึดใจ บริเวณรอบๆ ก็ตกอยู่ในความมืดมน“ใครกำลังเล่นละครตบตาอยู่กันแน่!”มีเหตุการณ์แปลกๆ เกิดขึ้นมากมาย ทำให้เสี้ยวหยวนเป้าอกสั่นขวัญแขวนดวงทั้งสองข้างของเขาเบิกกว้าง กวาดสายตาไปรอบๆ ไม่หยุด ต้องการที่จะหาคนที่อยู่เบื้องหลังของหลอกผี“นายกำลังกลัวอะไรอยู่”น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นมาทางด้านหลังของเสี้ยวหยวนเป้าชั่วพริบตาเสี้ยวหยวนเป้าก็รู้สึกถึงความหนาวเย็น จิตวิญญาณความรู้สึกจากท้ายทอยพุ่งตรงขึ้นสู่ท้องฟ้าเขาหมุนตัวกลับไปอย่างรวดเร็ว เงาร่างคนที่เลือนรางไม่รู้ว่ามาปรากฏอยู่ด้านหลังของเขาตั้งแต่เมื่อไรคนคนนี้ ที่โผล่มาโดยฉับพลันก็คือหลินเยว่!เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นคน เสี้ยวหยวนเป้าก็ไม่ได้กลัวถึงขนาดนั้น
หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 1
คฤหาสน์อวิ๋นหู เมืองเจียงไหว"หลินเยว่ นายเซ็นใบหย่าฉบับนี้ให้ฉันเถอะ""นายเองก็รู้ว่าฐานะของนายในตอนนี้ ไม่คู่ควรกับประธานเย่เลยสักนิด""เพราะว่าท่านประธานเย่สงสารนาย ก็เลยให้ค่าชดเชยนายไปไม่ใช่น้อยๆ บ้านหนึ่งหลัง รถหนึ่งคัน สิทธิ์ในการถือหุ้นของบริษัท แล้วก็เงินยี่สิบห้าสิบล้านบาท""รับค่าชดเชยพวกนี้ไปซะ ไม่ว่าผู้หญิงแบบไหนนายก็หาไม่เจอหรอก"หญิงสาวในชุดเครื่องแบบสำนักงาน พูดฉอดๆ ไม่หยุดอยู่ใกล้ๆ กับชายหนุ่มรูปร่างของเธอค่อนข้างดูดี ขาเรียวยาวทั้งสองข้างถูกห่อหุ้มด้วยถุงน่องสีดำภายใต้กระโปรงขาสั้น หน้าตาสะสวย และสวมแว่นตากรอบสีดำ ดูเหมือนเธอจะเป็นหญิงสาวหัวสมัยใหม่ชายหนุ่มที่สวมผ้ากันเปื้อนคาดไว้ที่เอว กำลังล้างจานด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกคิ้วคมราวกับเล่มดาบ และดวงตาเป็นประกายดุจดวงดาว ลายเส้นโครงหน้าที่ชัดเจนของเขา แลดูเด็ดเดี่ยวและแข็งแกร่งมากถึงแม้ว่าจะยังไม่ถึงขั้นหล่อ แต่อย่างน้อยหน้าตาของเขาก็ไม่ทำให้คนรังเกียจนัก"หลินเยว่ นายไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง""การแต่งงานในครั้งนี้ ถึงนายไม่อยากจะหย่านายก็ต้องหย่า!"เมื่อเห็นหลินเยว่ที่ดื้อรั้น หญิงสาวก็พลันโมโหเป็นอย่างมากหลินเยว่วาง
หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 2
สิ้นเสียงลง หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆหญิงสาวคนนี้สูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร รูปร่างสูงโปร่งเกินกว่าใคร และบวกกับหน้าตาก็ยิ่งสมบูรณ์แบบไร้ที่ติเธอมีใบหน้ารูปไข่ ดวงตาโตมีพลัง คิ้วเข้มสวยราวกับภูเขาห่างไกล ริมฝีปากเล็กๆ แดงระเรื่อฟันด้านในเรียงกันราวเมล็ดน้ำเต้าสวมกระโปรงยาวสีม่วง ขับบุคลิกที่สูงส่งของเธอให้โดดเด่นออกมา แขนขาวราวกับรากบัวที่ปรากฏให้เห็น ยิ่งส่องประกายทำให้ผู้คนประทับใจหญิงสาวที่งดงามเช่นนี้ ราวกับว่าได้เดินออกมาจากภาพวาดเมื่อเปรียบเทียบกับเฝิงซานซานแล้ว ดูหม่นหมองไร้สีสันไปในพริบตาถึงแม้ว่าตอนนี้หลินเยว่จะมองเห็นเธอ แต่เขาก็ยังรู้สึกใจเต้นโครมครามพวกเขาทั้งสองคนเคยมีความสุขแสนหวานร่วมกัน ทว่าตอนนี้..."ประธานเย่คะ คุณไม่ต้องคุยอะไรกับเขามากมายหรอกค่ะ ดำเนินการตามขั้นตอนกฎหมายเลยค่ะ"เฝิงซานซานเอ่ยเตือน"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ"เย่เข่อชิงพยักหน้าเฝิงซานซานอึกๆ อักๆ ทำได้แค่ยืนอยู่ด้านข้างและจ้องมองไปยังหลินเยว่อย่างดุดัน ราวกับว่าเป็นศัตรูกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อนบรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบและหดหู่เย่เข่อชิงมองชายคนนี้ ทุกอย่างในอดีตที่ผ่าน
หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 3
"กล่องเหรอ"เย่เข่อชิงพยายามที่จะย้อนคิดกลับไปในที่สุดเธอก็นึกออก ตอนที่แต่งงานหลินเยว่ได้นำกล่องหวายเรียบๆ กล่องหนึ่งมาด้วยจริงๆเพราะเหตุนี้น้องชายเธอเย่จ้าวเฟิง จึงได้หัวเราะในความบ้านนอกของหลินเยว่ต่อหน้าเขา บอกว่าเขาข้ามเวลามาจากสมัยโบราณรึยังไง"นั่นเป็นสิ่งของของคุณ คุณมีสิทธิที่จะควบคุมมันอยู่แล้ว"เย่เข่อชิงเอ่ยขึ้น"ได้ งั้นผมก็ไม่มีข้อเรียกร้องอะไรอื่นอีกแล้ว"หลินเยว่กดบุหรี่ลงบนที่เขี่ยบุหรี่บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบสงบอีกครั้งเย่เข่อชิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง เอ่ยขึ้น "หลินเยว่ ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่ว่าฉันเองก็มีความลำบากใจของฉัน หวังว่าคุณจะเข้าใจ""ผมเข้าใจ"หลินเยว่หยิบปากขึ้นมาเซ็นชื่อลงบนใบหย่าด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกเย่เข่อชิงเมื่อเห็นดังนั้น ในที่สุดก็ถอนหายใจออกมาแต่ว่า ทันใดนั้นเธอก็มีความรู้สูญเสียอย่างรุนแรงการแต่งงานระหว่างทั้งสองคน ต้องจบลงแบบนี้แม้ว่ามันจะไม่ยุติธรรมกับชายคนนี้เลย แต่สำหรับตระกูลเย่แล้ว นี่เป็นทางเลือกที่เหมาะสมที่สุด"ถ้าคุณรู้สึกเสียดาย ก็กลับมาหาฉันได้ทุกเมื่อ ฉันยอมรับเงื่อนไขเหล่านี้ ฉันรักษาคำพูดตลอด"พูดจบ เย่เข่
หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 4
เขาเป่าฝุ่นที่เกาะอยู่บนกล่องออก หลังจากนั้นก็เปิดกล่องดูข้างในทันทีข้างในกล่อง มีของอยู่ไม่มากนักของสิ่งแรกเป็นกระดาษไขแผ่นเรียบสิบแปดปีก่อน ตระกูลของหลินเยว่ได้ประสบเคราะห์กับเหตุการณ์ร้ายๆเขาถูกคนตามฆ่า จึงได้หนีไปจากเยี่ยนจิง ระเหเร่ร่อนไปตามทางจนถึงเมืองเจียงไหว และด้วยความเหนื่อยล้า ความหิวโหย และความกระหายน้ำ ทำให้เขาหมดสตินอนไปบนถนนในตอนนั้น เด็กผู้หญิงคนหนึ่งได้ซื้อขนมแป้งทอดมาหนึ่งชิ้น แกะมันออกทีละนิดและใช้น้ำป้อนเขาให้กลืนลงไป เพื่อช่วยชีวิตเขาเด็กผู้หญิงคนนั้นก็คือเย่เข่อชิงตั้งแต่นั้นมา หลินเยว่ก็ได้เก็บรักษากระดาษไขห่อขนมแป้งทอดนี้ไว้เป็นอย่างดี"บุญคุณในตอนนั้นได้ตอบแทนแล้ว พวกเราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว"หลินเยว่ขยับปลายนิ้วฉีกกระดาษคราฟต์จนละเอียดเป็นชิ้นๆสิ่งของชิ้นที่สองเป็นป้ายอาญาสิทธิ์สีดำสนิทแบบของป้ายอาญาสิทธิ์มีลักษณะโบราณและเรียบง่าย เนื้อสัมผัสหนักแน่น สลักด้วยภาพเหมือนมังกรที่กำลังแยกเขี้ยวขยายกรงเล็บ เหมือนจริงราวกับมันกำลังมีชีวิต"เพื่อนเก่า เจอกันอีกแล้วนะพวกเรา"หลินเยว่ลูบรอยบนป้ายอาญาสิทธิ์อย่างระมัดระวัง เลือดในกายก็เดือดพล่านขึ้นมาอีกค
หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 5
"ทำไม"หลินเยว่ขมวดคิ้ว"ฉันสงสัยว่านายจะขโมยสิ่งของในบ้านออกไปน่ะสิ"เฝิงซานซานเอ่ยขึ้นอย่างไร้เหตุผล "นายจะไปไหนไม่ได้จนกว่าจะนายจะพิสูจน์ให้มันชัดเจน""ผมเซ็นใบหย่าไปแล้ว คุณก็อย่ามากลั่นแกล้งกันขนาดนี้"หลินเยว่กำลังกดอารมณ์โกรธเอาไว้“ใครกลั่นแกล้งนาย”"ฉันแค่ทำในส่วนของฉัน!""นายเซ็นใบหย่าได้อย่างสบายใจ และยังไม่ต้องการสิ่งของอะไรทั้งนั้นอีก มันยากนักที่จะทำให้คนอื่นไม่สงสัย!""ดังนั้น ฉันจำเป็นต้องพิสูจน์ให้มันชัดเจนก่อนถึงจะปล่อยนายไปได้!"เฝิงซานซานกอดอก แสดงความเย่อหยิ่งยกตนข่มท่านออกมา"ผมมีธุระต่อ ไม่มีเวลามาสนใจคุณหรอก"หลินเยว่เตรียมพร้อมที่จะเดินออกไป"ยังไปไม่ได้! ไม่อย่างนั้นฉันจะโทรไปแจ้งความแล้วนะ"เฝิงซานซานก้าวไปข้างหน้า และคว้าเอากล่องหวายของหลินเยว่เอาไว้"ปล่อย!"ดวงตาของหลินเยว่เย็นชาลงในทันทีทันใดนั้นเฝิงซานซานก็พลันรู้สึกหนาวเหน็บไปทั่วทั้งร่าง ราวกับว่ากำลังถูกสัตว์ป่าที่น่ากลัวจ้องมองอยู่เป็นความรู้สึกที่กำลังเผชิญหน้ากับความสิ้นหวังอย่างที่เธอไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนในขณะนี้"ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด..."รถยนต์คันหนึ่งแล่นตรงเข้ามาในคฤหาสน์ร่างสูงกำยำ แข็งแรงของเย่จ้
หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 6
"ไม่ยอมเปิดให้พวกเราตรวจดู มันก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าใจแกมันไม่บริสุทธิ์"หลิวอวี้ฉินตะโกนขึ้นเสียงดัง"ใครกันแน่ที่ใจไม่บริสุทธิ์ คนๆนั้นก็ย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจนะ"หลินเยว่จ้องมองไปที่หลิวอวี้ฉินด้วยสายตาเย็นชา "มีแต่ตระกูลเย่ที่ติดค้างผม และผมก็ไม่มีอะไรที่ต้องรู้สึกผิดต่อตระกูลเย่!"ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร หลิวอวี้ฉินถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความตกใจในความทรงจำของเธอ ลูกเขยที่ขี้ขลาดคนนี้มักจะยิ้มแย้มอยู่เสมอ สงบเสงี่ยม เงียบๆ ไม่ค่อยโต้ตอบอะไรมันทำไมถึงได้มีอีกด้านที่แข็งกร้าวขนาดนี้"ในที่สุดหางจิ้งจอกของไอ้หมอนี่ก็โผล่ออกมาแล้วดิ มึงดูกวนตีนกูดีจังว่ะ!"เย่จ้าวเฟิงพับแขนเสื้อขึ้นทันที และเดินเข้ามาพร้อมกับกำหมัดแน่นเขาแกว่งหมัดขึ้นมา ชกเข้าที่ใบหน้าของหลินเยว่ไม่คาดคิด หลินเยว่ยื่นมือออกไปคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเขาได้อย่างง่ายดายทันทีหลังจากนั้น เขาออกแรงกดฝ่ามือเบาๆ"มึง...ปล่อยกู!"เย่จ้าวเฟิงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ข้อมือขึ้นมา และทันใดนั้นใบหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นสีม่วงจากความเจ็บปวด"พูดถึงคนไร้ค่าแล้ว นายก็คงจะเป็นคนไร้ค่าอย่างเต็มตัวแล้วสินะ""ใช้ชีวิตมาก็ยี่สิบกว่าปีแล้ว ยังห
Latest chapter
- หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 140
- หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 139
- หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 138
- หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 137
- หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 136
- หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 135
- หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 134
- หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 133
- หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง บทที่ 132
