หลักการหย่าร้าง ประธานจอมหยิ่งคุกเข่าขอฉันแต่งงานอีกครั้ง

สิ้นเสียงลง หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆหญิงสาวคนนี้สูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร รูปร่างสูงโปร่งเกินกว่าใคร และบวกกับหน้าตาก็ยิ่งสมบูรณ์แบบไร้ที่ติเธอมีใบหน้ารูปไข่ ดวงตาโตมีพลัง คิ้วเข้มสวยราวกับภูเขาห่างไกล ริมฝีปากเล็กๆ แดงระเรื่อฟันด้านในเรียงกันราวเมล็ดน้ำเต้าสวมกระโปรงยาวสีม่วง ขับบุคลิกที่สูงส่งของเธอให้โดดเด่นออกมา แขนขาวราวกับรากบัวที่ปรากฏให้เห็น ยิ่งส่องประกายทำให้ผู้คนประทับใจหญิงสาวที่งดงามเช่นนี้ ราวกับว่าได้เดินออกมาจากภาพวาดเมื่อเปรียบเทียบกับเฝิงซานซานแล้ว ดูหม่นหมองไร้สีสันไปในพริบตาถึงแม้ว่าตอนนี้หลินเยว่จะมองเห็นเธอ แต่เขาก็ยังรู้สึกใจเต้นโครมครามพวกเขาทั้งสองคนเคยมีความสุขแสนหวานร่วมกัน ทว่าตอนนี้..."ประธานเย่คะ คุณไม่ต้องคุยอะไรกับเขามากมายหรอกค่ะ ดำเนินการตามขั้นตอนกฎหมายเลยค่ะ"เฝิงซานซานเอ่ยเตือน"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ"เย่เข่อชิงพยักหน้าเฝิงซานซานอึกๆ อักๆ ทำได้แค่ยืนอยู่ด้านข้างและจ้องมองไปยังหลินเยว่อย่างดุดัน ราวกับว่าเป็นศัตรูกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อนบรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบและหดหู่เย่เข่อชิงมองชายคนนี้ ทุกอย่างในอดีตที่ผ่าน

เขาเป่าฝุ่นที่เกาะอยู่บนกล่องออก หลังจากนั้นก็เปิดกล่องดูข้างในทันทีข้างในกล่อง มีของอยู่ไม่มากนักของสิ่งแรกเป็นกระดาษไขแผ่นเรียบสิบแปดปีก่อน ตระกูลของหลินเยว่ได้ประสบเคราะห์กับเหตุการณ์ร้ายๆเขาถูกคนตามฆ่า จึงได้หนีไปจากเยี่ยนจิง ระเหเร่ร่อนไปตามทางจนถึงเมืองเจียงไหว และด้วยความเหนื่อยล้า ความหิวโหย และความกระหายน้ำ ทำให้เขาหมดสตินอนไปบนถนนในตอนนั้น เด็กผู้หญิงคนหนึ่งได้ซื้อขนมแป้งทอดมาหนึ่งชิ้น แกะมันออกทีละนิดและใช้น้ำป้อนเขาให้กลืนลงไป เพื่อช่วยชีวิตเขาเด็กผู้หญิงคนนั้นก็คือเย่เข่อชิงตั้งแต่นั้นมา หลินเยว่ก็ได้เก็บรักษากระดาษไขห่อขนมแป้งทอดนี้ไว้เป็นอย่างดี"บุญคุณในตอนนั้นได้ตอบแทนแล้ว พวกเราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว"หลินเยว่ขยับปลายนิ้วฉีกกระดาษคราฟต์จนละเอียดเป็นชิ้นๆสิ่งของชิ้นที่สองเป็นป้ายอาญาสิทธิ์สีดำสนิทแบบของป้ายอาญาสิทธิ์มีลักษณะโบราณและเรียบง่าย เนื้อสัมผัสหนักแน่น สลักด้วยภาพเหมือนมังกรที่กำลังแยกเขี้ยวขยายกรงเล็บ เหมือนจริงราวกับมันกำลังมีชีวิต"เพื่อนเก่า เจอกันอีกแล้วนะพวกเรา"หลินเยว่ลูบรอยบนป้ายอาญาสิทธิ์อย่างระมัดระวัง เลือดในกายก็เดือดพล่านขึ้นมาอีกค

"ไม่ยอมเปิดให้พวกเราตรวจดู มันก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าใจแกมันไม่บริสุทธิ์"หลิวอวี้ฉินตะโกนขึ้นเสียงดัง"ใครกันแน่ที่ใจไม่บริสุทธิ์ คนๆนั้นก็ย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจนะ"หลินเยว่จ้องมองไปที่หลิวอวี้ฉินด้วยสายตาเย็นชา "มีแต่ตระกูลเย่ที่ติดค้างผม และผมก็ไม่มีอะไรที่ต้องรู้สึกผิดต่อตระกูลเย่!"ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร หลิวอวี้ฉินถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความตกใจในความทรงจำของเธอ ลูกเขยที่ขี้ขลาดคนนี้มักจะยิ้มแย้มอยู่เสมอ สงบเสงี่ยม เงียบๆ ไม่ค่อยโต้ตอบอะไรมันทำไมถึงได้มีอีกด้านที่แข็งกร้าวขนาดนี้"ในที่สุดหางจิ้งจอกของไอ้หมอนี่ก็โผล่ออกมาแล้วดิ มึงดูกวนตีนกูดีจังว่ะ!"เย่จ้าวเฟิงพับแขนเสื้อขึ้นทันที และเดินเข้ามาพร้อมกับกำหมัดแน่นเขาแกว่งหมัดขึ้นมา ชกเข้าที่ใบหน้าของหลินเยว่ไม่คาดคิด หลินเยว่ยื่นมือออกไปคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเขาได้อย่างง่ายดายทันทีหลังจากนั้น เขาออกแรงกดฝ่ามือเบาๆ"มึง...ปล่อยกู!"เย่จ้าวเฟิงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ข้อมือขึ้นมา และทันใดนั้นใบหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นสีม่วงจากความเจ็บปวด"พูดถึงคนไร้ค่าแล้ว นายก็คงจะเป็นคนไร้ค่าอย่างเต็มตัวแล้วสินะ""ใช้ชีวิตมาก็ยี่สิบกว่าปีแล้ว ยังห

หลังจากที่เขาลงจากรถ เขามองตามหลังขบวนรถตรงหน้าที่กำลังจากไปอย่างนอบน้อม"ปรมาจารย์มังกรเหรอ"เย่เข่อชิงขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดเมืองเจียงไหวมีคนใหญ่คนโตแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผู้นำตระกูลหลี่ถึงต้องไปต้อนรับด้วยตัวเอง......"แม่ พี่ว่ายังไงบ้างครับ"เย่จ้าวเฟิงถามขึ้น ในขณะที่พูดก็ได้ปิดปากไปด้วย"ลูกรัก ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ""พี่เขาให้ลูกไปรอที่โรงพยาบาลก่อน รอให้เธอทำธุระเสร็จก่อนก็จะมาดูลูก""และเธอบอกเองว่าจะทวงความยุติธรรมแทนลูก!"หลิวอวี้ฉินปลอบใจเขา"ดี! คราวนี้แหละ ผมจะต้องให้หลินเยว่มันชดใช้คืนเป็นร้อยเท่า""ผมต้องการให้ไอ้ลูกหมานี่ ตายทั้งเป็น!""ผมต้องการให้มันไม่สามารถอยู่ที่เมืองเจียงไหวได้อีกต่อไป!"ดวงตาทั้งสองข้างของเย่จ้าวเฟิงเต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธ"โอ๊ะ..."บางทีอาจจะเป็นเพราะว่ามันเกี่ยวข้องกับบาดแผล เขาจึงได้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง"ลูกแม่ แม่จะไปส่งลูกที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้"หลิวอวี้ฉินเอ่ยขึ้นอย่างเร่งรีบเฝิงซานซานที่อยู่ด้านข้างกลับดึงหลิวอวี้ฉินไว้และเอ่ย "คุณน้าคะ หนูว่าพวกเราอย่าเพิ่งไปรีบไปโรงพยาบาลกันดีกว่านะคะ""ทำไมเหรอ"หลิวอวี้ฉินถามขึ้นด้

"ในเวลาที่เหมาะสม เราจะได้พบกันเอง"พูดจบ หลินเยว่ก็วางสายโทรศัพท์ไป หลังจากนั้นเขาก็นำโทรศัพท์มือถือคืนให้กับหลี่เฉิงเฟิง"อึก..."หลี่เฉิงเฟิงกลืนน้ำลายอย่างจริงจังถ้าหากเขาได้ยินไม่ผิด หมอเทวดาหลินท่านนี้กำลังข่มขู่ว่าจะหักขาของราชาแห่งเหลียงโจว!และราชาแห่งเหลียงโจว ก็ดูขี้ขลาดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนพูดมาขนาดนี้...ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้ ต้องมีสถานะที่ไม่รู้ว่าสูงกว่าราชาเหลียงโจวมากไปตั้งเท่าไหร่เขารู้สึกสับสนเล็กน้อยปรมาจารย์มังกร ตัวตนจริงๆ นั้นเป็นแค่หมอจริงๆ เหรอไม่นาน รถก็ขับมาถึงคฤหาสน์ของตระกูลหลี่ตระกูลหลี่ไม่ได้อยู่ใจกลางเมือง แต่อยู่ในเขตใกล้ๆ ชานเมืองที่นี่อยู่ใกล้กับภูเขาชิงหลง บอกได้เลยว่าเป็นทิวทัศน์ภูเขาและสายน้ำสวยงามตระการตา เหมาะสำหรับการอยู่อาศัยมากๆคฤหาสน์ตระกูลหลี่สร้างขึ้นบนยอดเขา และครอบคลุมพื้นที่หลายสิบไร่มีภูเขาและสายน้ำล้อมรอบ เป็นทำเลทองตามหลักฮวงจุ้ยคนของตระกูลหลี่ก็มารวมพล ยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าทั้งหมดแม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรผู้นำถึงได้จัดการแบบนี้ แต่ได้ยินมาว่าคนใหญ่คนโตมาถึง พวกเขาแต่ละคนจึงต้องมาเตรียมความพร้อมขบวนรถหรูหรา ค่