เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 279
บทที่เกี่ยวข้อง
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 280
“อื้อ?! อื้อ ๆ ๆ!”เสอจิ่ว?เสอจิ่วมาแล้ว!ในที่สุดพวกเขาก็มาช่วยข้าแล้ว!เวินซื่อนังตัวแสบสมควรตาย วันตายของนางใกล้เข้ามาแล้ว!เวินเยวี่ยแทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจน่าเสียดายหากไม่ได้อยู่ในกำมือของเวินซื่อ ตอนนี้นางคงอยากปรี่เข้าไปตรงที่มีเสียงของเสอจิ่วในทันทีเวินเยวี่ยที่ถูกปิดตาไว้มองอะไรไม่เห็นเลย ทำได้เพียงแยกแยะสถานการณ์ตรงหน้าโดยอาศัยเสียงที่เพิ่งได้ยิน“เวินซื่อ!”เมื่อเสอจิ่วและคนอื่น ๆ เห็นเวินเยวี่ยที่มีสภาพอันน่าเวทนาในเวลานี้ ก็อดไม่ได้ที่จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่นอน ยกเว้นจินซือถูเขาอาจเป็นคนผ่าเหล่าเพียงคนเดียวในสามคนที่รู้สึกว่าฉากนี้เป็นที่น่าพึงพอใจของทุกคนน่าเสียดายที่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าสองคนนั้น เขายังต้องเสแสร้งอยู่ดังนั้นก่อนที่เสอจิ่วและคนอื่น ๆ จะได้เอ่ยปาก เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองกลั้นหัวเราะไม่อยู่ จึงคำรามลั่นด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว “ท่านก็ไม่รักษาคำพูดเลย เหตุใดถึงปฏิบัติต่อคุณหนูเวินเยวี่ยของเราเช่นนี้? ดูสภาพของนางในตอนนี้สิ ท่านทำอะไรกับนางกันแน่?!”ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ก็ทำได้ดีทีเดียว!เวินซื่อเหลือบมองเขา สังเกตเห็นความชื่นชมที่หลบซ่
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 281
“ดี”เพิ่งสิ้นเสียงเสอจิ่ว ยังไม่ทันที่เวินซื่อจะได้เอ่ยปาก ม่อโฉวซือไท่ข้างกายนางรับปากอย่างไม่ลังเลม่อโฉวซือไท่หันมองเวินซื่อ แววตาแน่วแน่มาก “ข้าไปเอง เจ้าอย่าขยับ”เวินซื่ออ้าปากค้างเดิมทีนางอยากบอกว่านางควรไปอย่างไรนั่นเป็นศพของมารดานางแต่เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของม่อโฉวซือไท่ เวินซื่อลังเลสักครู่ จากนั้นพยักหน้าเชื่องช้า“ได้ อาจารย์ท่านไปเถอะ ระวังตัวด้วย”กับพวกเสอจิ่วทั้งสามที่อยู่ฝั่งตรงข้าม จินซือถูลอบมองเวินซื่อแวบหนึ่ง จากนั้นก็ถามอย่างไม่ตั้งใจ “ให้ข้าไปหรือไม่?”เสอจิ่วเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่ เสอชี เจ้าไป”เสอชีที่ปกปิดตัวอย่างมิดชิดพยักหน้ารับคำสั่ง “ขอรับ”ผู้ที่อยู่ในลำดับเจ็ดเชื่อฟังผู้ที่อยู่ในลำดับเก้าขนาดนี้เชียว?หรือการเรียงลำดับของคนพวกนี้ไม่ได้นำหน้าด้วยหนึ่ง แต่นำหน้าด้วยเก้าหรือ?จินซือถูเหลือบมองเสอชีอย่างครุ่นคิดแวบหนึ่ง จากนั้นยักไหล่ แล้วหลีกทางให้หลังจากเสอชีวางโลงศพชั้นนอกลง ก้าวเท้าเดินไปยังฝั่งตรงข้ามขณะเดียวกัน ม่อโฉวซือไท่จับลูกประคำในมือแน่นแล้วเดินไปทีละก้าวเสอจิ่วจ้องแม่ชีเฒ่าตรงหน้าเขม็งจู่ๆ เขานึกขึ้นได้ว่าเมื่อสามวันก่อนเค
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 282
ภายใต้คำสั่งของเวินเยวี่ย เสอจิ่วด้านหลังนางยิ้มจางๆ “น้อมรับคำสั่งของท่าน คุณหนูเวินเยวี่ย”น้ำเสียงแหบแห้งดังขึ้น เสียง “ฟ่อฟ่อ” ดังขึ้นจากทั่วสารทิศงูพิษสีเขียวหลายสิบตัวรีบเลื้อยเข้าไปหาพวกเวินซื่อทั้งสามคนอย่างรวดเร็วแล้วล้อมพวกนางไว้ทั้งหน้าหลังซ้ายขวาจนไม่มีทางหนีเวินเยวี่ยที่เห็นภาพนี้ รู้สึกราวกับตัวเองได้เห็นจุดจบของพวกเวินซื่อทั้งสามคนแล้ว โดยเฉพาะเวินซื่อ ในไม่ช้านางต้องคุกเข่าลงตรงหน้าตัวเองแล้วร้องไห้ขอร้อง!“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า...”เวินเยวี่ยอดไม่ได้จึงหัวเราะเสียงดังขึ้นมา ทว่าในขณะนั้นเอง สีหน้าของนางเปลี่ยนทันใด เสียงดัง “พรวด” กระอักบางสิ่งออกมา“คุณหนูเวินเยวี่ย!”เสอจิ่วตกใจ เห็นเพียงเลือดที่เวินเยวี่ยกระอักออกมาเป็นสีดำ!“เจ้าวางยาพิษไว้ก่อนหรือ!”เสอจิ่วจ้องเวินซื่ออย่างโกรธแค้นเวินซื่อมองงูพิษเหล่านั้นที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย “หากข้าไม่วางยาพิษไว้ก่อน จะป้องกันคนต่ำช้าอย่างพวกเจ้าได้อย่างไร?”“ให้ตายสิ! นำยาถอนพิษมาให้ข้า!”“ย่อมได้แน่นอน แต่เจ้าต้องปล่อยพวกเราไปก่อน”เวินซื่อยิ้มจางๆ“แค่ก แค่ก แค่ก ห้ามให้พวกนางไป!”เวินเยวี่
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 283
ในยามที่เห็นแมงป่องเหล่านั้น เดิมทีเสอจิ่วและเสอชียังหันมองจินซือถูอย่างระแวงทว่าเมื่อเห็นสีหน้าที่ตะลึงยิ่งกว่าพวกเขา ความคลางแคลงจึงลดน้อยไปบ้าง“ไป! ไปเดี๋ยวนี้!”แมงป่องเหล่านั้นไม่ใช่แมงป่องทั่วไป หากเป็นเช่นนี้ต่อไปงูของเขาต้องถูกฆ่าตายจนหมดแน่!เสอจิ่วไม่ลังเลอีกต่อไป จับตัวเวินเยวี่ยพร้อมกับเสอชีแล้วหันหลังหนีไป“ไม่! ข้าไม่ไป! พวกเจ้ามันไร้ประโยชน์ แค่ผู้หญิงสามคนยังจัดการไม่ได้!”เวินเยวี่ยโกรธจนกัดฟันแทบแหลกหมดปากทว่าคราวนี้เสอจิ่วกับเสอชีกลับไม่ฟังที่นางพูด บังคับพาตัวนางไปด้วยจินซือถูหันจ้องมองเวินซื่อหนึ่งครั้ง แล้วรีบตามพวกเขาไปทันทีเมื่อเสอจิ่วหนีไป พวกงูพิษที่ยังมีชีวิตอยู่ต่างพากันหลบหนีแน่นอน ตัวที่หนีไม่เร็ว ย่อมถูกแมงป่องเหล่านั้นของเวินซื่อฆ่าตาย“พวกเขาหนีไปแล้ว”ม่อโฉวซือไท่ขมวดคิ้วมองทิศทางที่พวกเสอจิ่วกับเวินเยวี่ยหนีไปแต่จากนั้นเหมือนนางคิดถึงบางอย่าง จึงคลายคิ้ว “โชคดี ที่พวกเราวางแผนไว้แล้ว”“คาดว่าอีกเดี๋ยวท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนน่าจะจับตัวไว้ได้”ในที่สุดการปะทะกันก็จบลงสักที เวินซื่อโล่งอกอย่างอดไม่ได้“เก็บกวาดสักหน่อย แล้วไปจาก
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 284
“อู๋โยว!”ม่อโฉวซือไท่กับจู๋เยวี่ยอุทานพร้อมกันเวินซื่อถูกเวินจื่อเฉินโผเข้าใส่จนล้มลงพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัวแต่นางไม่มีเวลาสนใจเรื่องนี้ รีบลุกขึ้นมองดูเวินจื่อเฉิน เห็นเพียงบนแขนของเขาถูกงูพิษที่เหลือเพียงครึ่งท่อนกัดเอาไว้แน่น!จู๋เยวี่ยรีบสะบัดหัวงูออกทันที จากนั้นใช้กระบี่แทงจนทะลุแต่น่าเสียดายที่ต่อให้เป็นเช่นนั้น ก็สายไปเสียแล้วเวินซื่อรีบเปิดแขนเสื้อของเวินจื่อเฉินออก เห็นเพียงบนแขนของเขาบริเวณที่ถูกกัดกลายเป็นผืนสีดำคล้ำ“รีบมัดแขนส่วนบนของเขา! มัดให้แน่นหน่อย!”ม่อโฉวซือไท่มอบศพของหลานจื่อจวินให้เวินซื่อ จากนั้นระหว่างที่จู๋เยวี่ยกำลังมัดแขนให้เวินจื่อเฉิน จึงรีบนำยาถอนพิษออกมาหนึ่งเม็ด แล้วให้เวินจื่อเฉินกินแต่งูของเสอจิ่วล้วนมีพิษร้ายแรงเฉพาะตัว ยาถอนพิษเหล่านี้ทำได้เพียงบรรเทา ไม่สามารถขจัดพิษที่อยู่ในร่างเวินจื่อเฉินสิ่งสำคัญคือ ต่อให้บรรเทาก็คงยื้อเวลาได้ไม่นานนัก อย่างมากก็ไม่เกินหนึ่งเค่อ เวินจื่อเฉินต้องตายด้วยพิษงูนี้“น้อง...น้องพี่ เจ้าไม่เป็นไรนะ? งูนั่น...เจ้าอยู่ห่างไว้...อันตราย...”เวินจื่อเฉินทำราวกับไม่ตระหนักเลยสักนิดว่าตอนนี้เขาตกอยู่ในอัน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 285
ความเงียบงันของนางทำให้ม่อโฉวซือไท่ตกอยู่ในความเงียบทันใดศิษย์อาจารย์สองคนหันมองหน้ากันมุมปากม่อโฉวซือไท่กระตุก “บอกเจ้ากี่ครั้งแล้ว พิษกับยาถอนพิษต้องคิดค้นพร้อมกัน?”เวินซื่อกล่าวเสียงอ่อย “....เวลากระชั้นชิดเกินไป จึงคิดไม่ทัน...เอาเถอะ อีกเดี๋ยวข้ากลับไปจะเริ่มคิดค้นทันทีเจ้าค่ะ!”โชคดีที่ข่าวดีส่งมาเสียก่อนเมื่อด้านเป่ยเฉินหยวนนำกองทัพธงดำมาถึงละแวกใกล้เคียง จับตัวอีกฝ่ายได้จริงเรียกได้ว่าพวกของเสอจิ่วที่หนีรอดไปได้ตกสู่หลุมพลางของเป่ยเฉินหยวนอย่างจังทว่าตอนที่กำลังจะทำสำเร็จนั้น คนของจวนเจิ้นกั๋วกงมาแล้ว“พวกเขามาทำอะไร?”สีหน้าของเวินซื่อดูไม่ค่อยดีนักเป่ยเฉินหยวนรู้ว่าเมื่อนางได้ยินเช่นนี้ต้องอารมณ์เสียแน่ จึงพูดอย่างระอา “พวกเขาพาเวินเยวี่ยไปแล้ว จินซือถูหนีไปหนึ่งคน แต่เสอชีกับเสอจิ่วถูกจับตัว คิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์กับท่าน ดังนั้นข้าจึงให้คนนำตัวมาให้ท่านแล้ว”เป่ยเฉินหยวนจงใจปล่อยจินซือถูไปเพราะเวินเยวี่ยแจ้งเรื่องข้อตกลงระหว่างทั้งสองกับเขาแต่แรกดังนั้นเป่ยเฉินหยวนจึงให้ผู้ใต้บัญชาปล่อยช่องทางที่ยากสังเกตเห็นแก่จินซือถู จินซือถูเข้าใจดีจึงทิ้งเสอชีกับเ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 286
เวินซื่อลุกพรวด เตรียมลงจากรถม้าไปปะทะกับท่านพ่อตัวดีของนางทว่าขณะนี้ ม่อโฉวซือไท่ยื่นมือไปขวางนางเอาไว้ม่อโฉวซือไท่ส่ายหน้าให้นาง “เจ้าไม่ต้องไป ดูแลท่านแม่ของเจ้าให้ดี มอบให้อาจารย์จัดการเถอะ”พูดจบ ม่อโฉวซือไท่ลงจากรถม้าเวินเฉวียนเซิ่งสามพ่อลูกที่ได้ยินความเคลื่อนไหวของรถม้าด้านหลังหันมอง เดิมทั้งสามนึกว่าจะได้เห็นเวินซื่อ แต่น่าเสียดายที่เป็นม่อโฉวซือไท่ม่อโฉวซือไท่ไม่ได้พูดคุยกับเวินเฉวียนเซิ่งทันทีสายตาของนางกวาดมองเวินฉางอวิ้นก่อน จากนั้นค่อยกวาดมองเวินจื่อเยวี่ย“ดูท่าวันนี้น้องสี่ของพวกเจ้าไม่ได้มาด้วย ก็น่าจะใช่ ร่างกายของเขาขี่ม้าไม่ได้”ม่อโฉวซือไท่กล่าวเสียงเรียบ“น้องสี่ของข้ามาหรือไม่มาไม่เกี่ยวกับท่าน เวินซื่อล่ะ ให้นางออกมาพบพวกข้า!”ยามนี้เมื่อมีเวินเฉวียนเซิ่งอยู่ เวินจื่อเยวี่ยจึงใจกล้าไม่น้อยมองม่อโฉวซือไท่อย่างรำคาญแวบหนึ่ง ซ้ำยังเรียกชื่อเวินซื่อออกมาโดยตรง“นามของธิดาศักดิ์สิทธิ์เจ้าเรียกขานโดยตรงได้หรือ?”สำหรับเด็กที่ไม่รู้จักสำนึกผิดเช่นนี้ ม่อโฉวซือไท่ไม่คิดจะไว้หน้ากันนางหันไปเหน็บแนมเวินเฉวียนเซิ่ง “ทำไม หลังจากจื่อจวินจากไป เจ้าที่เป็
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 287
“เป่ยเฉินหยวน!”เวินเฉวียนเซิ่งช้ากว่าลูกชายคนโตหนึ่งก้าว เมื่อเขาก้าวไปข้างกายลูกชายคนที่สาม แล้วก้มหน้ามอง ขาข้างนั้นหักจนหักไม่ได้อีกแล้วเวินเฉวียนเซิ่งจ้องเป่ยเฉินหยวนอย่างโกรธแค้น “ท่านมีสิทธิ์อะไรลงมือกับลูกข้าเช่นนี้! ที่ท่านถีบเขาเมื่อครู่หมายจะเอาชีวิตลูกข้าหรือ?”เป่ยเฉินหยวนนั่งอยู่หลังม้าไม่สะทกสะท้าน แค่นหัวเราะใส่เวินเฉวียนเซิ่งที่คิดจะทำให้เรื่องใหญ่โต “เจิ้นกั๋วกง ข้าอยู่ที่นี่เพื่อคุ้มกันความปลอดภัยของธิดาศักดิ์สิทธิ์ตามพระบัญชา ลูกชายท่านคิดจะฝ่าการป้องกันของกองทัพธงดำ คิดจะบุกเข้าไปใกล้รถม้าของธิดาศักดิ์สิทธิ์ การกระทำอุกอาจเช่นนี้ ไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา ต่อให้ข้าถีบเขาจนตายท่านจะทำอะไรได้?”“ข้าเห็นว่าคนที่กำเริบเสิบสานเป็นท่านมากกว่า!”เวินเฉวียนเซิ่งสีหน้าถมึงทึง “อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ ท่านปกป้องนางเด็กเวินซื่อมากขนาดนี้ เกรงว่าคงไม่เพียงเพราะพระบัญชาของฝ่าบาทกระมัง?”“ท่านคิดเช่นไรกับเวินซื่อ ในใจท่านรู้อยู่แก่ใจดี นึกว่าคนอื่นตาบอดกันหมดอย่างนั้นหรือ?”“เพียะ!”เมื่อสิ้นเสียงเวินเฉวียนเซิ่ง สีหน้าม่อโฉวซือไท่เปลี่ยนฉับพลัน ยกมือขึ้นแล้วฟาดลงบนหน้าเวินเฉว
บทล่าสุด
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 574
“ฉางอวิ้น เจ้าต้องเข้าใจถึงความขมขื่นใจของพ่อ”เวินเฉวียนเซิ่งนั่งลงข้างกายเวินฉางอวิ้น พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่“ตอนแรกพ่อแค่อยากให้เด็กคนนั้นมีบ้าน อยากจะชดใช้หนี้ทั้งหมดที่มีต่อสองแม่ลูกเท่านั้นเอง”“แต่ไม่เคยคิดเลยว่า เยวี่ยเอ๋อร์จะบาดหมางกับเจ้าห้ามาจนถึงขั้นนี้ ตอนนี้สุขภาพของพ่อก็ไม่ค่อยดีแล้ว บอกไม่ได้ว่าวันไหนจะลงไปพบกับแม่ของพวกเจ้า ถ้าไม่มีใครมาค้ำจุนครอบครัวนี้ จวนเจิ้นกั๋วกงของเราทั้งหมดช้าเร็วก็ต้องแยกทาง ถึงตอนนั้น เจ้าคิดว่าน้อง ๆ ของเจ้าจะยังมีโอกาสกลับมาหรือไม่?”เดิมทีเวินฉางอวิ้นไม่ต้องการโต้ตอบคำพูดของเวินเฉวียนเซิ่งรู้สึกว่าคำพูดก่อนหน้านี้ของเขาค่อนข้างน่าขบขันแต่เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย หัวใจของเวินฉางอวิ้นก็เต้นแรงขึ้นมาทันทีหากวันหนึ่งจวนเจิ้นกั๋วกงสลายไป น้องรอง น้องห้า...จะกลับมาได้อีกหรือไม่?ร่างกายของเวินฉางอวิ้นสั่นสะท้านครู่หนึ่งคำตอบที่ชัดเจนผุดขึ้นในหัวใจไม่ได้พวกเขาจะกลับมาไม่ได้อีกแล้วไม่ใช่เพราะชื่อเสียงของจวนเจิ้นกั๋วกง แต่เป็นเพราะไม่มีจวนเจิ้นกั๋วกงแล้ว ดังนั้นสายสัมพันธ์สุดท้ายที่เหลืออยู่ระหว่างพี่น้องของพวกเขาก็จะไม่มีอะไรเลยน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 573
เวินฉางอวิ้นที่รู้แล้วว่าเวินเยวี่ยเป็นใคร ความจริงก็ไม่รู้สึกแปลกใจกับเวินเยวี่ยในมุมนี้เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้นางเผยให้เห็นด้านที่ดูน่าสงสารและอ่อนแอต่อหน้าคนอื่น ด่าทอคนอื่นโดยไม่ยั้งคิดแบบนี้ไม่ได้เห็นบ่อยนักสายตาของเวินฉางอวิ้นเผยความเยาะหยันออกมาดูเหมือนว่านางจะไม่ได้มีความจริงใจต่อเจ้าสามเช่นกันเสียแรงที่เจ้าสามถอนหมั้นกับนังหนูเนี่ยนฉือเพื่อนาง จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตกลับกลอกปลิ้นปล้อนจริง ๆคิด ๆ ดูแล้วก็น่าจะไม่ใช่แค่เจ้าสามเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเจ้าสี่ด้วยเพราะถึงอย่างไรพวกเขาเหล่านี้ก็ขวางทางนางอยู่เวินฉางอวิ้นไตร่ตรองสักครู่ ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกห้องในเวลานี้เวินฉางอวิ้นยังนึกว่าเป็นเวินเยวี่ยที่กลับมาเล่นละครอีกครั้ง แต่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเวินเฉวียนเซิ่งผู้เป็นพ่อของเขา“ฉางอวิ้น พ่อมาเยี่ยมเจ้า”หลายวันมานี้ ที่แวะเวียนมาที่นี่อยู่เป็นครั้งคราวเช่นกันก็มีเวินเฉวียนเซิ่งด้วยเขาแวะมาเยี่ยมลูกชายคนโต และเพื่อเป็นการชดเชยเวินฉางอวิ้นรู้ว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร และไม่ค่อยอยากพบเขาเช่นกันดังนั้นทันทีที่ได้ยินเสียงของเวินเฉวียนเซิ่ง เขาก็หลับตาลงแกล้งทำเป็น
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 572
“หออายุวัฒนะ? นั่นคือที่ใดกัน?”เวินเยวี่ยถามด้วยความงุนงงเวินจื่อเยวี่ยส่ายศีรษะ “ข้าก็ไม่รู้แน่ชัด แต่เพื่อนร่วมสำนักบอกข้าว่า ที่นั่นมียาชนิดหนึ่งที่เรียกว่ายาอายุวัฒนะ สามารถชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นคืน เปลี่ยนเถ้ากระดูกให้กลายเป็นเลือดเนื้อ วิเศษมาก แต่ก็แพงมากเช่นกัน อยากซื้อก็ไม่ใช่ซื้อได้ง่าย ๆ”“พวกเราไปซื้อก็อาจจะซื้อไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”เวินเยวี่ยไม่เห็นด้วยกับคำพูดที่ว่า “ไม่ใช่ซื้อได้ง่าย ๆ”เพราะถึงอย่างไรนางก็คือคุณหนูหกแห่งจวนเจิ้นกั๋วกง และเวินจื่อเยวี่ยก็เป็นคุณชายสามแห่งจวนเจิ้นกั๋วกงด้วยตัวตนของพวกเขา ในเมืองหลวงแห่งนี้ยังมีอะไรที่พวกเขาหาซื้อไม่ได้อีก?“เห็นว่าเป็นเพราะมียาน้อยมาก และไม่สามารถปล่อยออกมาได้ ดังนั้นไม่ว่าใครที่ไปซื้อก็ต้องรอ ข้าคิดว่าถ้าวิเศษขนาดนั้นจริง ๆ ก็ซื้อสักเม็ดหนึ่งกลับมาให้พี่ใหญ่ลองกิน หากได้ผลจริง ๆ ล้างพิษในร่างกายของพี่ใหญ่ได้ ท่านพ่อก็จะไม่โกรธอีกต่อไปแน่นอน”อันที่จริงพวกเขาสองคนก็ไม่มีทางอื่นแล้วในตอนนี้หายาถอนพิษไม่ได้ดอกไม้พิษก็หาไม่ได้เช่นกันทำได้เพียงรักษาตามมีตามเกิด ซื้อยาอายุวัฒนะนั่นมาให้พี่ใหญ่ลองกินดูเมื่อเวิน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 571
แต่ความตื่นเต้นดีใจนี้ดำเนินไปได้ไม่นานครึ่งชั่วยามต่อมา ฤทธิ์ของยาอายุวัฒนะก็สิ้นสุดลงความบ้าคลั่งในดวงตาของอันปี่เค่อหายไปอย่างรวดเร็วเขาเงยหน้าสูดหายใจเข้าลึก ๆ แต่วินาทีต่อมาปิดปากและจมูกด้วยความรังเกียจ“เก็บกวาดทำความสะอาดให้ข้าด้วย!”อันปี่เค่อออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อออกไปทันทีเมื่อเขาออกจากหออายุวัฒนะที่อยู่ชั้นใต้ดิน กลับไปที่ห้องหนังสือสกุลอันอีกครั้งหนึ่ง เขาก็กลับไปนั่งที่ด้านหลังโต๊ะหนังสือทันทีก่อนจะคว้ากระดาษที่เขียนชื่อไว้หลายชื่อแผ่นหนึ่งบนโต๊ะขึ้นมาเขากวาดสายตาผ่านรายชื่อเหล่านั้นอย่างไม่วางตา สุดท้ายก็จับจ้องไปที่ชื่อนั้นที่อยู่ด้านล่างสุด…“เวินซื่อ”“ธิดาศักดิ์สิทธิ์...จะเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ตัวจริง หรือว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ตัวปลอม ก็ให้ข้าได้เห็นชัด ๆ สักหน่อยแล้วกัน……จวนเจิ้นกั๋วกงภายในเรือนของเวินฉางอวิ้นหลังจากกินยาต้มบัวหิมะที่เวินซื่อให้มาแล้ว เวินฉางอวิ้นก็ฟื้นขึ้นมาภายในไม่กี่วันจริง ๆเพียงแต่ร่างกายยังอ่อนแอมาก นอกจากลืมตามองไปรอบ ๆ ได้แล้ว เรื่องอื่นเขาก็ยังทำไม่ได้แม้แต่พูดยังพูดไม่ได้เลยทำได้เพียงนอนอย
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 570
หลังจากคนรับใช้ผู้นั้นจากไป อันปี่เค่อก็นั่งลงบนเก้าอี้ไม้โบราณของเขาทันที หลับตาลง มือข้างหนึ่งงอนิ้วชี้แล้วคาะปลายนิ้วลงบนโต๊ะเป็นจังหวะซ้ำๆ ดัง “ต๊อกๆ ”ท่าทางเช่นนั้นดูเหมือนกำลังรอคอยบางสิ่งบางอย่างอยู่ไม่นานนัก หญิงงามนางหนึ่งที่สวมใส่อาภรณ์น้อยชิ้นก็ถือขวดหยกเขียวเดินเข้ามา ร่างกายอ่อนระทวย นั่งลงบนตักของอันปี่เค่อ แล้วเปิดขวดหยกเขียวนั้นให้เขาและเทยาเม็ดสีดำสนิทสามเม็ดออกมาจากข้างในพอยาเม็ดนั้นออกมา กลิ่นหอมประหลาดก็ฟุ้งกระจายไปทั่วห้องหินนี้ คล้ายคลึงกับกลิ่นหอมรัญจวนใจที่อบอวลอยู่ทั่วทั้งหอใต้ดินที่อยู่ด้านนอกอย่างยิ่งแต่หากนำยาเม็ดนั้นมาใกล้จมูกและปาก ก็ยังสามารถค้นพบได้อีกว่า บนยาเม็ดเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่ายังมีกลิ่นคาวเลือดจางๆ ติดอยู่ด้วยหากเป็นคนปกติท เมื่อได้กลิ่นคาวเลือดบนยาเม็ดเหล่านี้ เกรงว่าจะรีบถอยห่างทันทีแต่เวลานี้ ภายในหออายุวัฒนะใต้ดินของสกุลอัน มีคนอยู่ทุกประเภท เว้นแต่เพียงคนปกติธรรมดาเท่านั้นอย่างเช่นอันปี่เค่อในยามนี้เขาปรือตาขึ้นเล็กน้อย เหลือบมองหญิงงามที่นั่งอยู่บนตัก แววตานั้นราวกับกำลังพิจารณาว่าอาหารที่จะกินในวันนี้คืออะไรหลังจากมองจ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 569
ทางด้านอารามสุ่ยเยว่เงียบสงบสุขยิ่งนักแต่ทางด้านเมืองหลวงกลับมีคลื่นใต้น้ำก่อตัวอย่างรุนแรงห้องหนังสือสกุลอันอันปี่เค่อหยิบพู่กันขึ้น ตวัดพู่กันขีดเส้นหนักๆ ลงบนรายงานข่าวกรองฉบับหนึ่งที่ลูกน้องนำมาส่งให้ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์จากนั้นก็พลันลุกขึ้นเดินไปยังเชิงเทียนไปพลาง ฉีกรายงานข่าวกรองฉบับนั้นเป็นชิ้นๆ ไปพลางสุดท้ายก็อาศัยเปลวไฟจากเชิงเทียนจุดมัน เปลวไฟก็ลุกลามเผากระดาษแผ่นนั้นอย่างรวดเร็ว และลามขึ้นไปด้านบน ลวกนิ้วมือของอันปี่เค่อที่จับมุมกระดาษอยู่เข้าอย่างจังแต่อันปี่เค่อราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย ผ่านไปสองวินาที ถึงค่อยโยนกระดาษที่กำลังลุกไหม้ในมือทิ้งลงไปในอ่างถ่านที่มอดดับไปแล้ว“ใครก็ได้”เงาดำร่างหนึ่งพลันปรากฏขึ้นด้านหลังของอันปี่เค่อ คุกเข่าลงอย่างนอบน้อม“ลูกสาวผู้แสนดีคนนั้นของข้าตายแล้วหรือยัง?”เงาดำกล่าวอย่างระมัดระวัง “เรียนใต้เท้า คุณหนูรอง...ยังไม่ตายขอรับ”คำว่า “ยังไม่ตาย” ก็หมายความว่าการลงมือของคนเหล่านั้นล้มเหลวแล้วบนใบหน้าที่แก่ชราของอันปี่เค่อ พลันปรากฏรอยยิ้มเสแสร้งออกมา “ไอ้พวกไร้ประโยชน์ และหมากตัวหนึ่งที่ยังพอจะใช้งานได้อยู
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 568
เป่ยเฉินหยวนเห็นสีหน้าของนาง ก็รู้ว่านางเพิ่งจะรู้ตัว ชั่วขณะหนึ่งก็อดขำไม่ได้“หลังจากนี้ไม่ต้องมาที่ภูเขาด้านหลังแล้วก็ได้ อากาศหนาวลมแรง เดี๋ยวจะป่วยเอาได้ง่ายๆ ”เวินซื่อพยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วน “ได้”นางก็ลืมเรื่องนี้ไปเหมือนกันนางเงยหน้ามองเป่ยเฉินหยวนด้วยความอึดอัดใจ เอ่ยถามอย่างหยั่งเชิง “หรือว่า ตอนนี้พวกเรากลับไปอีกดี?”เป่ยเฉินหยวนยิ้มพลางเอ่ยขึ้นทันที “ไหนๆ ก็มาแล้ว อีกอย่างวันนี้ข้าก็อยากจะฟังที่นี่จริงๆ ”เหตุผลหลักคือในเรือนยังมีคนอื่นอยู่ เวลานี้ เขาไม่อยากให้คนอื่นมารบกวนเขาและอู๋โยวเป่ยเฉินหยวนหยิบของที่ตนนำมาด้วยออกมา ค้นเอาห่อขนมพุทราอุ่นๆ ออกมาจากข้างในห่อหนึ่ง และเสื้อคลุมลายดอกเหมยตัวใหม่อีกหนึ่งตัวเป่ยเฉินหยวนระงับความคิดที่อยากจะลงมือสวมให้ด้วยตนเอง แล้วยื่นเสื้อคลุมให้เวินซื่อก่อน“สวมเสื้อคลุมเสียเถอะ ตอนนี้ยังพอไหว ไม่ค่อยมีลม แต่ก็ต้องระวังไว้บ้าง”เวินซื่อเหลือบมองเสื้อคลุมตัวหนาที่ยังคงความอบอุ่นนั้น แล้วมองไปที่เป่ยเฉินหยวน สุดท้ายก็รับของขวัญอันใส่ใจชิ้นนี้มาอย่างเงียบๆ“นี่ ขนมพุทราที่ท่านชอบ”เป่ยเฉินหยวนรอจนนางสวมเสื้อคลุมเสร็จ ก็เปิ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 567
“แล้วแมงมุมพิษนั้นจะส่งผลกระทบต่อท่านหรือไม่?”เป่ยเฉินหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งแรกที่เขาเป็นห่วงคือความปลอดภัยของเวินซื่อเวินซื่อพลันยิ้มออกมา “ไม่เป็นไร ไม่ส่งผลกระทบต่อข้า”“แล้วอาซื่อเจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าแมงมุมพิษของเจ้าอยู่บนตัวของหัวหน้าต่างเผ่าผู้นั้น? หากไม่ใช่หัวหน้าต่างเผ่าผู้นั้น แต่เป็นคนต่างเผ่าคนอื่นเล่า?”หลินเนี่ยนฉือถามเช่นนี้ ไม่ใช่การขัดคำพูดของเวินซื่อเพียงแต่นางกำลังกังวลเกี่ยวกับความเชื่อมโยงระหว่างเวินซื่อกับแมงมุมพิษ ตัวอย่างเช่น หากแมงมุมพิษตัวนั้นบาดเจ็บ มันจะส่งผลกระทบต่ออาซื่อหรือไม่ หรือแม้กระทั่งถ้าแมงมุมพิษตัวนั้นตายไป มันจะส่งผลสะท้อนกลับมายังอาซื่อหรือไม่?ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าแมงมุมพิษของอาซื่อเป็นมาอย่างไรกันแน่ แต่พอฟังดูแล้วกลับคล้ายคลึงกับวิชาแมลงกู่ของคนต่างเผ่าเหล่านั้นมากดังนั้น หลังจากที่เป่ยเฉินหยวนและหลินเนี่ยนฉือฟังคำพูดของเวินซื่อจบแล้ว สิ่งแรกที่ทั้งสองกังวลก็คือตัวเวินซื่อเวินซื่อเห็นสีหน้าของทั้งสองคนก็ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจบางอย่างขึ้นมาในใจของนางรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ยิ้มพลางเอ่ยขึ้น “พวกท่านวางใจเถิด ข้าไม่เป็นอ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 566
หลินเนี่ยนฉือที่นั่งมองทั้งสองคนอยู่ในเรือนเล็กๆ ตั้งแต่เมื่อครู่ มุมปากกระตุกเล็กน้อย“พอแล้วอาซื่อ อย่างไรเสียเขาก็เป็นท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน เจ้าช่างใจกล้าเกินไปแล้ว”ถึงกับกล้าตำหนิท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนผู้มีอำนาจสูงสุดในราชสำนักรองจากฮ่องเต้ แถมยังขึ้นชื่อว่าเป็นเทพสงครามต่อหน้าเช่นนี้ จนเขาแทบเงยหน้าไม่ขึ้นหลินเนี่ยนฉือกลัวว่าเวินซื่อจะยั่วโมโหอีกฝ่ายเข้าจริงๆ นางจึงรีบยื่นมือออกไป ดึงตัวคนกลับมาแต่ไม่รู้ว่าเป็นความเข้าใจผิดของนางหรือไม่ ในขณะที่นางจับมือเล็กๆ ของอาซื่อไว้ สายตาของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนที่อยู่ตรงข้ามกลับดูน่ากลัวขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งยังทิ่มแทงอีกทำเอาหลินเนี่ยนฉือไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก“ไม่เป็นไรๆ ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนไม่ใช่คนใจแคบเช่นนั้น”เวินซื่อยังไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของหลินเนี่ยนฉือ ก็ยกมือขึ้นตบไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆเป่ยเฉินหยวนเอ่ยขึ้นในตอนนี้ “อู๋โยวพูดถูก ข้าไม่ใช่คนใจแคบจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น อู๋โยวก็ยังเป็นสหายของข้า สหายของนาง ย่อมเป็นสหายของข้าเช่นกัน”มุมปากของหลินเนี่ยนฉือกระตุกอีกครั้งหากไม่ใช่เพราะได้ยินสรรพนาม
