Share

บทที่ 17

"อืม"

จ้านหยินตอบกลับด้วยเสียงทุ้มต่ํา

ไห่ถงเดินมาหา ในมือเธอยังถือถุงพลาสติกใสใบเล็ก ๆ อยู่

"ฉันซื้อเต้าหู้เหม็นมา คุณอยากทานไหมคะ?"

จ้านหยินจ้องมองเธอด้วยสีหน้าเข้มครึ้ม ในงานเลี้ยงก็เอาแต่กินและกิน ยังกินไม่อิ่มอีกเหรอ?

ช่างตะกละตะกลามซะจริง!

"เต้าหู้เหม็นกลิ่นยิ่งเหม็นแต่ยิ่งกินก็ยิ่งหอม ผู้ชายที่ฉันชอบมากที่สุดก็ชอบทานมันมากเหมือนกันค่ะ"

ไห่ถงนั่งลงข้าง ๆ จ้านหยินแล้วเปิดถุงออก กลิ่นเต้าหู้เหม็นฟุ้งกระจายไปทั้วทั้งบ้าน จ้านหยินรีบย้ายที่นั่งไปฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็ว พยายามถอยห่างจากกลิ่นแปลกประหลาดที่เขาไม่คุ้นเคย

"ผู้ชายที่คุณชอบมากที่สุดเหรอ?"

"คนที่อยู่บนธนบัตรค่ะ"

จ้านหยิน "..." เงินสําหรับเขาก็คือตัวเลขชุดหนึ่งในบัตรธนาคารเท่านั้น

"อยากลองชิมสักชิ้นไหมคะ? มันอร่อยมาก ๆ ทานเข้าไปแล้วหอมมาก ฉันชอบกินมากค่ะ"

"ผมไม่ทาน คุณทานเองเถอะ คุณออกไปทานที่ระเบียงด้านนอกได้ไหม? ผมทนดมกลิ่นแบบนี้ไม่ได้"

ไห่ถงมองเขาที่มีท่าทางอยากอาเจียน เธอรีบถือถุงเดินจากไปแล้วพึมพําในใจว่าคนที่มีรายได้สูงน่าจะมีชีวิตที่ซับซ้อนเป็นพิเศษ

ไห่ถงทานอย่างมีความสุขที่ระเบียง

จ้านหยินสามารถเห็นด้าน
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status