บทที่ 94

สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือในตอนที่เขากำลังช่วยชีวิตคน คนที่ไม่เข้าใจอะไรมาอยู่ข้างๆ และพ่นคำพูดน่ารังเกียจออกมา

มันไม่ได้ช่วยให้การรักษาดีขึ้นเลยสักนิด

ชายฉกรรจ์ที่ยังต้องการพูดต่ออีก แต่เมื่อเขาเห็นสายตาที่เย็นชาของหลินเฟิง ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านทันที

ความเย็นยะเยือกแผ่ผ่านแผ่นหลังไปยังหน้าผากของเขา

เมื่อคำพูดมาถึงปากของเขาแล้ว เขาก็ต้องกลืนมันเข้าไปอย่างแรง

ยังไงเขาก็อยู่ในเขตตงเฉิง ทำไมไม่เคยเห็นคนแบบนี้มาก่อน

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกว่าไอ้เด็กคนนี้ไม่ได้ทําให้ตัวเองกลัวจนหัวหดเลยสักนิด

แต่ถ้าตัวเองยังพูดเรื่องไร้สาระออกไปอีก อาจต้องโดนไอ้เด็กคนนี้ฆ่าจริง ๆ แน่

เห็นผู้ชายคนนี้จริงจัง

หลินเฟิงหันกลับไปดึงเข็มเงินออกมา แล้วแทงเข้าไปตรงจุดป๋ายฮุ่ยของผู้ป่วย

ปักเข็มลงไปกว่ายี่สิบเข็มติดต่อกัน

ผู้ชายคนนี้แทบจะกลายเป็นเม่นไปแล้ว

ขั้นตอนสุดท้าย ฝ่ามือก็กดลงบนจุดเสิ่นเชวี่ย

ชายคนนั้นลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน เลือดลมของเขาไหลย้อนกลับ

ทันใดนั้น เลือดเสียก็ถูกถ่มผ่านน้ำลายออกมา

“ฟู่…” จางเจียหนิงที่อยู่ด้านข้างนั้น มองหลินเฟิงด้วยความยกย่อง

คิดไม่ถึงว่า เพียงไม่กี่นาที