บทที่ 962

“ฮ่าฮ่า ต่อหน้าคุณหลิน ผมไม่โกหกอยู่แล้ว”

น่าประหลาดมาก

เดิมทีบริวารโจวที่ยืนอยู่ฝ่ายตระกูลซือหม่า ควรจะมีท่าทางเป็นศัตรูกับหลินเฟิง ในเมื่อก่อนหน้านี้ซือหม่าจั๋วก็ถือว่ามีเหตุผลครึ่งหนึ่งที่ตายในมือของเขา

แต่ตอนนี้ ท่าทางที่เขามีต่อหลินเฟิงนั้นแปลกประหลาดอย่างมาก

ไม่เหมือนกับมีความแค้นเคืองอะไร กลับเป็นมิตรอย่างถึงที่สุด หน้าตามีความเมตตา สายตาก็เหมือนมองดูผู้อ่อนอาวุโส

“ไม่ทราบว่าบริวารโจว ทำไมคุณถึงได้รับบาดเจ็บ?”

ได้ยินคำถามที่ซ่อนเร้นเป้าหมายของหลินเฟิง บริวารโจวก็ไม่ได้จะคิดจะปิดบัง แต่กลับยิ้มบางพูดว่า:

“ถูกคนสารเลวคนหนึ่งลอบทำร้าย ตอนนั้นอวัยวะภายในของผมพังยับเยินจนหมด จุดตันเถียนแตกร้าว ยังดีที่ตรงซากเมืองมีคนช่วยชีวิตผมเอาไว้”

“ช่วยชีวิตคุณงั้นเหรอ?”

หลินเฟิงพึมพำเสียงเบา

“ถูกต้องครับ”

สายตาของบริวารโจวเหมือนตกอยู่ในความทรงจำ ยิ้มบางด้วยความเหม่อลอยและพูดว่า: “เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่ใจดี เธอป้อนยาเม็ดสีเขียวให้ผมทาน”

“เป็นเพราะยาเม็ดนั้น ผมถึงได้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ ถึงขั้นที่ก้าวย่างเข้าแดนแปรภาพ...”

บริวารโจวหยุดชะงัก ยิ้มพูด:

“เพียงแต่ชีวิตกับวิทยายุทธรั