 LOGIN
LOGINกริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกให้คนที่กำลังหลับไหลให้ตื่นขึ้น มือเล็กพยายามควานหามือถือ แต่ก็ไม่เจอจึงต้องลุกขึ้นมาหาเสียงต้นเหตุ ทันทีที่ลุกขึ้นซอลลาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนไหบประดังประเดเข้ามา มือน้อยขยี้ผมจนยุ่งเยิงไปหมด
"โอ้ย ปวดหัวฉมัดเลย" เมื่อหันไปดูเวลาที่หัวเตียงก็พบว่าสายแล้ว เธอจึงรีบวิ่งไปแต่งตัวไม่ทันได้ดูว่าใครโทรมาด้วยซ้ำ กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง "ฮัลโลยายโซ" "แกอยู่ไหน" "ฉันติดไฟแดงอยู่ ใกล้จะถึงแล้ว" "วันนี้อาจารย์ ยกคลาสนะ" "ห้ะ ยกคลาสเหรอ โอ้ยฉันอุตส่าห์รีบ" "แต่วันนี้มีเฉลยพี่รหัสนะ" "โอเคร ฉันกำลังจะถึง"ซอลลาโยนโทรศัพท์ไว้เบาะข้างคนขับและรีบขับรถออกเพราะไฟเขียวพอดี มหาวิทยาลัยKUB มินิคูเปอร์สีขาวเข้ามาจอดในลานจอดรถซอลลาเช็กความเรียบร้อยของตัวเองและลงจากรถไปหาโซเฟียที่นั่งรออยู่หน้าคณะ " ยายโซ อาจารย์ยกคลาสทำไมไม่โทรบอกฉัน ฉันจะไม่รีบขนาดนี้" " ฉันโทรบอกแกรแล้วนะ ไม่รับสายเอง" "แกโทร"เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเสียงโทรเข้าจริงๆซอลลาเลยไม่ได้พูดต่อ คนตัวเล็กทรุดนั่งตรงข้ามกับโซเฟียด้วยใบหน้าหงอยเหงา "เป็นอะไรหล่ะ ทำหน้าเหมือนหมาหงอยเลย" "ยายโซ แกว่าพี่คิรินเขาชอบผู้หญิงแบบไหนว่ะ" "ทำไม" "ฉันอยากเป็นผู้หญิงคนนั้นจริงๆน่ะโซเฟีย ฉันชอบพี่คิรินจริงๆ"โซเฟียมองหน้าซอลลาอย่างเหลือเชื่อไม่คิดว่าเพื่อนของเธอจะชอบคิรินมากขนาดนี้ขนาดที่โดนด่าแรงขนาดนั้นยังไม่คิดโกธรชายหนุ่มด้วยซ่้ำ "แกไม่โกธรเขาเหรอ เรื่องเมื่อคืน" "ไม่เลย ฉันก็ผิดจริงๆ รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่เคยดื่มแต่ก็ยังอยากลอง" "ฉันไม่รู้หรอกว่าพี่เขาชอบผู้หญิงแบบไหน อาจจะแบบแกก็ได้มั้ง" "แบบฉันอ้ะเหรอ" "ฮ่าๆ ฉันล้อเล่น จะไปรู้ได้ยังไงหล่ะ"โซเฟียได้ยิ้มกลบเกลื่อนไม่กล้าเล่าทุกอย่างให้ซอลลาฟังกลัวไม่ใช่แบบที่คิดคนที่เสียใจที่สุดก็คือเพื่อนของเธอ "ยายโซ ฉันว่าจะลองตามจีบพี่คิรินดู แกรว่าดีไหม"โซเฟียเพียงมองซอลลาเงียบๆไม่ได้พูดอะไรทำให้ซอลลารู้สึกถึงความผิดปกติจากเพื่อนของเธอ "ทำไมยายโซ มีอะไรที่แกรู้มารึป่าว" "ฉันอยากให้แกเปลี่ยนใจนะยายซอล พี่รินเขาเคยมีคนรักชื่อพี่เซลิน เป็นนักศึกษาแพทย์ พี่เขาได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ ทุกวันนี้ที่พี่คิรินไม่เคยคบใคร เพราะเขายังรอพี่เซลินอยู่ทุกวัน อยากไม่อยากให้แกเสียใจนะซอลลา แกเปลี่ยนใจเถอะนะ" โซเฟียมองเพื่อนสาวที่สายตาวูบไหว มือสวยเอื้อมไปจับมือของซอลลาเพื่อปลอบประโลม ในตาสวยของซอลลาเริ่มมีน้ำตาเอ่อคลอ ไม่คิดว่าซอลลาจะชอบคิรินขนาดนี้ "ขอบใจนะแก แต่ฉันชอบพี่คิรินจริงๆ ฉันเชื่อว่าฉันจะทำให้เขาชอบฉันให้ได้ แต่ถ้าไม่ได้ฉันจะตัดใจเอง"ซอลลาที่บัดนี้ดูแน่วแน่กว่าที่ผ่านมาโซเซียเลยไม่พูดอะไรต่อทำเพียงยิ้มให้เพื่อนสาวอย่างให้กำลังใจ ถ้านี้เป็นการตัดสินใจของซอลลาเธอจะไม่ขัดเธอจะค่อยปลอบและกำลังใจเพื่อนยามทุกข์ใจแน่นอน "เอ่อ ยายโซวันนี้ยกคลาสทั้งวัน กว่าจะถึงเวลาไปลานเชียร์เราไปคาเฟ่กันป่ะ" "อือ ป้ะสิ ไปรถฉันนะ " "โอเคร ฉันยังง่วงอยู่เลย จะขอนอนซักหน่อย" "จ่ะ คุณนายซอล" ทั้งสองสาวพากันเดินออกเพื่อไปลานจอดรถทันทีที่ทั้งสองสาวเดินไปจนพ้นสายตาเซนต์ที่หลบอยู่ก็เดินออกมา เขามองตามหลังทั้งสองสาวด้วยสายตาระห้อย "ทำไมหล่ะซอลลา คนที่เธอชอบทำไมไม่เป็นฉัน" เซนต์ได้แต่พรึมพร่ำออกมาเพียงๆเบา เขาชอบซอลลามาตั้งแต่แรกทำไมต้องคิรินที่เธอชอบ ชายหนุ่มได้แค่เก็บความเกียจชังที่มีต่อคิรินไว้ในใจและออกไปในที่สุด คาเฟ่STORY Loveme "ยายโซ ถ่ายรูปให้หน่อย"ซอลลายื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนสาว ก่อนจะไปยื่นรอเพื่อโพสภาพถ่าย แชะ แชะ แชะ "ไหน ขอดูหน่อย โห้ย สวยมากเลยอ้ะ แกถ่ายไหมยายโซ" "ไม่อ้ะ ฉันไม่ได้บ้ากล้องแบบแก"ซอลลายู่หน้างิบใส่โซเฟียและกลับไปนั่งที่โต๊ะประจวบเหมาะ เครื่องดื่มและของหวานที่เธอสั่งมาพอดี "ของคุณลูกค้า มีชาไต้หวัน1และอเมริกาโน่1 แล้วก็ ชีสเค้กบูลเบอร์รี่ 1นะคะ" "ใช่คะ ขอบคุณนะคะ" "โห้ย น่ากินมากเลยอ้ะยายโซ" โซเฟียที่พึ่งจะกลับมานั่งที่โต๊ะมองเพื่อนสาวที่กำลังกินเค้กด้วยตาประกาย "ทำตัวเป็นเด็กพึ่งได้กินขนมไปได้"ท่าทางของเพื่อนทำให้เธออดที่เหน็บแนมไม่ได้ "จ่ะ พี่โซเฟีย วันนี้เลี้ยงขนมน้องซอลลาด้วยนะคะ"โซเฟียนึกหมั่นไส้เพื่อนสาวไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเธอเลือกจะหยิบอเมริกาโน่มาดื่มตาสวยก็ชำเลืองมองเพื่อนสาวที่มัวแต่กินโดยไม่สนใจคนรอบข้างแม้แต่น้อย คงเพราะเวลาปกติซอลลาค่อนข้างดูแรงแต่ใครจะรู้ว่าถ้าได้รู้จักจริง ซอลลาคือเด็กน้อยคนหนึ่งที่ทั้งน่ารักน่าเอ็นดูเป็นที่สุด โซเฟียนั่งมองซอลลากินทุกอย่างจนหมด "อร่อยมากเลยยายโซ ฉันอยากให้แกลองกินที่สุด" "อยากให้ลอง แต่แกกินจนหมดอ่ะนะ" "แฮะ โทษทีมันอร่อยนี้" "ชั่งเถอะ ฉันไปจ่ายเงินก่อน" "โอเค" ทันทีที่โซเฟียเดินออกไป ซอลลาก็เสมองออกไปออกทั่วแต่ตาดันไปสะดุดกับชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างหน้า ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือว่าอะไร ในตาคมหันมาสบตาสวยพอดีแต่เพียงแวบเดียว คิรินรีบหลบสายตาและขึ้นไปขับไปในที่สุด ซอลลาได้แต่มองตามด้วยใจที่ห่อเหี่ยว "แค่เริ่ม ก็รู้สึกถึงความพ่ายแพ้แล้วสินะ" ในตาสวยเริ่มเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัดโซเฟียที่พึ่งเดินกลับมาเห็นเพื่อนสาวดูซึมลงจึงถามด้วยความเป็นห่วง "เป็นอะไรรึป่าว" "ปล่าวหรอก ไปกันเถอะ" ซอลลายิ้มอ่อนส่งให้เพื่อนสาวโซเฟียจึงไม่ถามอะไรต่อ ทั้งสองจึงรีบไปขึ้นรถเพื่อนรีบกลับไปมหาลัยทันที
“เอ่อ คือรถของซอล” “เดี่ยวเฮียจะไปจัดการให้เอง” น้ำเสียงเข้มที่เอ่ยออกมานั้นแฝงความนัยเอาไว้แต่ซฮลากับไม่ได้สังเกตมัน ขาเรียวก้าวเดินลงจากรถและรีบเดินกลับเข้าไปในคอนโดอย่างไม่รีรอ คิรินนั้นไม่ได้เดินตามมาแต่อย่างดเมื่อเห็นร่างเล็กเดินเข้าไปเขาก็รีบบึ่งรถออกไปด้วยความเร็วร้านอาหารรถยนต์คันหรูขับมาจอดยังร้านอาหารของพร้อม ขายาวก้าวเดินลงจากรถอย่างใจเย็น ใบหน้าหล่อทมึงตรึงแผ่รังสีความดุร้ายออกจากตัวทำเอาคนที่กำลังเดินไปมาถึงกับรีบพากันเผ่นหนี ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด มือหนายกมือถือขึ้นมากดเพื่อโทรหาลูกน้องไม่นานปลานสายก็กดรับ (“มาอารถซ้อที่ร้านอาหารไอ้พร้อม”) เสียงเข้มเอ่ยสั่งออกไปยังปลายสายมารอให้อีกฝ่ายตอบก็รีบกดวางสายนำโทรศัพท์ยัดไว้ในกระเป๋ากางเกงและก้าวเดินเข้าไปยังในร้าน “สวัสดีค่ะ” เสียงพนักงานต้อนรับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไอ้พร้อมอยู่ไหน”เสียงเข้มพูดลั่นร้านทำเอาผู้คนในร้านแตกตื่น พนักงานที่ออกมาต้อนรับเมื่อครู่ถึงกับขนลุกชันก้มหน้าหงุดยื่นสั่นเทาด้วยความกลัว “กูถามว่าไอ้พร้อมอยู่ไหน”น้ำเสียงเย็นละเยือกที่ปล่งออกมาทำเอ
ใจดวงน้อยสั่นไหวอย่างรุนแรงทั้งเสียใจน้อยใจและโกธรจนทำให้น้ำตาเม็ดใสไหลอกจากหางตาแต่คนตัวเล็กกับไม่ได้มีท่าทีสนใจ เธอกับก้าวเดินไปหยุดยืนต่อหน้าของคิริน “ซอลต้องการคำตอบที่ชัดเจน ถ้าพี่ให้คำตอบกับซอลไม่ได้ก็อย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีก” ตากลมจ้องเขม็งไปที่ตาคมที่กำลังเซมองไปทางอื่น เสียงหวานเอ่ยเสียงแข็งกร้าวยังไงวันนี้เธอก็ต้องได้คำตอบที่ชัดเจน เธอมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่เป็นของเล่นของใคร “ว่ายังไงคะ” หญิงสาวถามย้ำอีกครั้ง แต่คนตัวโตก็ยังเงียบเช่นเดิม “งั้นถือว่า ซอลได้คำตอบแล้ว ต่อไปก็อย่ามาข้องเกี่ยวกันอีก”ใบหน้าสวยก้มหน้าลงเพื่อปกปิดน้ำสีใสที่กำลังเอ่อคลอไม่นานมันก็ไหลอาบไปทั่วแก้มอิ่ม ปากบางเม้มแน่นสั่นระริกอย่างอัดอั้นพยายามที่จะไม่ปล่อยโฮออกมา ใจแกร่งสั่นไหวเมื่อเห็นร่างเล็กที่กำลังยื่นสั่นเทาอยู่ข้างหน้า เขาเองก็ยังไม่สามารถที่จะหาคำตอบได้เหมือนกัน แต่สิ่งที่เขานั้นได้บอกเธอไปนั้น เขาพูดความจริงทั้งหมด “เราลองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันก่อนไหม”เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ซอลลาแหงนหน้าขึ้นไปมองยังคิรินอย่างไม่เข้าใจ “เฮียขอเวลาหน่อยได้ไห
ปึง คิรินปิดประตูรถลงและเดินกับขึ้นไปนั่งข้างคนขับที่มีโรมนั่งประจำอยู่หน้าพวงมาลัย ไม่นานรถยนต์คันหรูก็ขับทะยานออกสู่ท้องถนนด้วยความเร็วพอสมควร ร่างเล็กได้แต่มองออกนอกหน้าต่างมองออกไปอย่างใช้ความคิด ตอนนี้เธอเริ่มสับสนไปหมดแล้ว เขาเป็นคนที่ผลักไสเธอเองแต่วันนี้กับมาทำราวกับหึงหวงเธอเสียอย่างนั้นจู่ๆรถก็ก็จอดลงพอมองออกไปเธอกับไม่คุ้นตากับที่นี้ ที่นี้เป็นเหมือนโกดังเก็บของขนาดใหญ่ที่คล้ายกับอู่ซ่อมรถเพราะทั่วบริเวณมีทั้งซากรถและอุปกรณ์การช่างหลายอย่า “รออยู่บนนี้แปปนึ่ง เดี่ยวเฮียมา” คิรินหันมาบอกร่างเล็กและเปิดประตูตามโรมเดินเข้าข้างใน ร่างเล็กได้แต่มองตามหลังแกร่งไปจนสุดสายตา มือเล็กหยิบมือถือขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา 30นาทีต่อมา ร่างเล็กเริ่มรู้สึกเบื่อและเมื่อยที่นั่งอยู่ในรถเป็นเวลานานครั้นมองออกไปนอกรถท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ่มแต่กับไม่ท่าทีว่าชายหนุ่มทั้งสองจะกลับมา “เห้อ ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ” ร่างเล็กมองไปยังต้นทางที่ทั้งสองเดินไปครั้งแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าพวกเขาจะกลับมา “ไปดูหน่อยดีกว่า” ร่างเล็กตัดสินใจเดินลงจากรถมือกำสายกระเป๋าแน่นขาเรียวเดินก้าวย่างออกไปอย่างช
คิรินตวาดลั่นใช้เก้าอี้ในมือจ่อที่ใบหน้าของพร้อมที่ห่างเพียงคืบ ใบหน้าหล่อตอนนี้เคร่งขึมจนหน้าเกรงขามแต่กับไม่ได้ทำให้พร้อมตื่นกลัว เขากับมองไปที่คิรินอย่างท้าทาย ผู้คนในร้านต่างแตกตื่นพากันวิ่งออกจากร้านอย่างชุลมุน “หึ ใครเมียมึงกัน กูเห็นแต่ซอลลาที่นั่งอยู่ตรงหน้ากู” พร้อมหัวเราะในลำคออย่างเย้ยยันในคำพูดของชายหนุ่ม “มึงอยากลองใช่ไหม มึงคิดว่าไอ้พรีมพี่มึงจะช่วยมึงได้รึไง” “คนอย่างกูไม่ต้องพึ่งคนอื่นหรอก กูไม่ใช่คนกระจอกแบบมึง” “ไอ้เหี้ยพร้อมมึง” คิรินที่กำลังเดือดดาลยกเก้าอี้ขึ้นเตรียมจะฟาดใส่พร้อมอีกครั้ง “พี่คิริน อย่านะคะ” ซอลลาที่เห็นว่าเหตุการณ์เริ่มจะไปกันใหญ่เดินเข้ามาประจันหน้ากับคิรินอย่างไม่นึกกลัว ใบหน้าสวยแสดงสีหน้าจริงจัง ครั้งนี้คิรินกำลังทำเกินไป “หลบไปซอล รอเฮียจัดการชู้ของเธอก่อน” “ไม่ค่ะ คนที่ต้องหลบคือพี่” “เธอปกป้องชู้ต่อหน้าเฮียเหรอ” “ไหนคะชู้ พี่ลืมอะไรไปหรือป่าว เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะพี่คิริน” “ซอลลา” คิรินตวาดลั่นในต
“เห้อ อย่ามาเล่นกับใจกันได้ไหม” ร่างเล็กมองตามรถที่ขับไปออกด้วยความรู้สึกหลากหลาย ใจหนึ่งก็อยากจะเอาชนะแต่อีกใจก็ไม่อยากเสี่ยง ร้านอาหารซอลลาเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอย่างทุกครั้ง มือเล็กหยิบเมนูขึ้นมาเปิดดู วันนี้เธอไม่ได้อยากกินอะไรเป็นพิเศษ แค่อยากมาหาอะไรใส่ท้องแค่นั้น “มาทำไมไม่บอกพี่เลยหล่ะ” “พี่พร้อม” ฉันเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม “หายไปหลายวันเลยนะ” พี่พร้อมเอ่ยตัดพ้อพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามกับฉัน ฉันมองผู้ชายตรงนี้อย่างพิจารณา พี่พร้อมถือว่าเป็นผู้ชายที่หล่อมากคนหนึ่ง นิสัย หน้าที่การงานก็เพียบพร้อมทุกอย่าง ฉันนั้นรับรู้ว่าอีกฝ่ายมีความรู้สึกดีๆให้ แต่ฉันกับไม่เคยรู้สึกกับเขามากกว่าพี่ชาย เลยซักครั้ง จะบอกปตรงๆก็กลัวว่าพี่เขาจะเสียใจฉันจึงเลือกที่ ทำเป็นไม่รู้และหลบหลีกตลอดมา “ซอล ซอล “พร้อมพยายามเรียกซอลลาที่กำลังเม่อลอย มือหนาโบกไปมาเพื่อเรียกสติ “เอ่อค่ะ พี่พร้อมทีอะไรรึป่าว”ซอลลาที่พึ่งได้สติเอ่ยถามขึ้น “พี่
ปึง! เสียงประตูปิดกระแทกดังสนั่น ผมมองคนตัวเล็กที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ตอนนี้ผมเริ่มไม่เข้าใจตัวเองแล้วเหมือนกัน "มึงจะเอายังไงต่อ" "กูคงต้องปล่อยเธอไป ยังไงซ่ะ กูก็ยังจะรอเซลีน" "หึ มึงแน่ใจเหรอ" โรมเอ่ยขึ้น แววตาที่มองนั้นดูจริงจังกว่าทุกครั้ง "แน่ใจ ในเมื่อน้องมันจะไปกูก็ไม่รั้ง ยังไงเซลีนกลับมา กูกับน้องก็ต้องต่างคนต่างไปอยู่ดี" "ก็ดี ถ้าอย่างนั้นกูจะจีบน้องมัน หวังว่ามึงจะไม่หวงก้าง" ตาคมตวัดมองอย่างดุดัน "ไอ่โรม แต่นั้นมันเมียกู มึงจะยอมหักกับกูเหรอวะ" เสียงเข้มตวาดลั่น ลุกขึ้นไปกระชากคอเสื้อของโรมจนเซมาข้างหน้าหลายก้าวแต่มันกับไม่ได้มีท่าทีตกใจกลัวแถมยังจ้องเขม็งมาที่ผม ในตาของมันแน่วแน่อย่าวกับยื่นยันสิ่งที่พูดไปเขาจะทำมันจริงๆ "มึงก็จมปลักกับผู้หญิงที่มึงรอไปสิ ถ้ามึงไม่คิดจริงจัง อย่าเอาความรู้สึกของน้องมันมาเล่น กูให้โอกาสมึงทบทวนดีๆ ถ้ามึงยังโง่อยู่ก็เรื่องของมึงแล้ว" โรมปัดมือผมที่จับคอเสื้อมันอยู่ออกก่อนที่มันจะเดินออกไป "ไอ่โรมมันพูดถูก มึงทบทวนดู" วายุเดินมาตบไหล่ผมเบาๆหล








