 LOGIN
LOGIN"ยายโซ วันนี้อยากดื่มจัง ไปเที่ยวกัน" โซเฟียเงยหน้ามองซอลลาอย่างสงสัยเพราะปกติเพื่อนของเธอไม่ชอบเที่ยวกลางคืนสักเท่าไหร่
"แกอย่ามองฉันแบบนั้นสิ ฉันแค่อยากดื่มเอง" ซอลลาส่งสายตาออดอ้อนจนโซเฟียจนตกลง "โอเคร เจอกันที่ผับKR สองทุ่มนะ" "โอเคร เจอกันฉันกลับห้องก่อนนะ บายๆๆ"ซอลลาโบกมือให้โซเฟียและขึ้นรถขับออกไป เมื่อเห็นเพื่อนออกไปแล้วโซเฟียก็รีบขึ้นรถตามออกไปเช่นกัน ผับKR วันนี้ซอลลาเลือกที่จะใส่ชุดเดรสรัดรูปสีดำสายเดี่ยวรัดรูปเปิดแผ่นหลังโชว์ให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียว ผมยาวสลวยถูกดัดจนเป็นลอนสวยสยายทั่วแผ่นหลัง ใบหน้าสวยแต่งเติมอย่างพอดีจนน่ามอง ผู้คนที่เดินผ่านต่างพากันเมียงมองร่างอรชรที่กำลังยื่นกดโทรศัพท์อย่างไม่ได้ใส่ใจผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาแต่ที่จริง เธอกำลังหลบสายตาราวเสือกระหายเหยื่อของผู้ชายเหล่านั้นต่างหาก รอไม่นานโซเฟียก็มาถึงซอลลาจึงเริ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้น "แกมายื่นอ่อยเหยื่อรึไงยายซอล ทำไมไม่รออยู่รถ" . "ก็ฉันกลัวแกหาฉันไม่เจอไง" "เห้อแกนะแกมายื่นไม่กลัวโดนฉุดไปรึไง"ทันทีที่โซเฟียพูดจบซอลลาจึงรีบกระโจนเกาะแขนเพื่อนสาวด้วยความกลัว โซเฟียได้แต่ถอนหายใจอย่างเอือมๆ และปล่อยให้ซอลลาเกาะแขนอยู่แบบนั้นและรีบเข้าไปทางด้านในทันที เมื่อเดินเข้ามาข้างในซอลลารู้สึกแปลกตากับมันมากถึงเธอจะเป็นลูกคุณหนูที่เอาแต่ใจแต่พ่อแม่ของเธอไม่เคยปล่อยให้มาเที่ยวที่แบบนี้ซึ่งสร้างความแปลกตาแปลกใจให้เธอไม่น้อย ทั้งสองเดินเบียดเสียดผู้คนมากมายภายในผับกว่าจะมาถึงโต๊ะก็เล่นเอาเหนื่อยพอควร "โห้ยายซอล ทำเหมือนไม่เคยมาเลยนะ"โซเฟียที่นั่งไขว้ห้างมือสวยถือแก้วเหล้ากระดกดื่มอย่างสบายนั่งมองซอลลาที่มองไปทั่วอย่างตื่นเต้น "ก็ฉันพึ่งเคยมานิ พ่อแม่ฉันไม่อนุญาตให้ฉันมาที่แบบนี้หรอกนะ"โซเฟียมองซอลลาอย่างไม่เชื่อสายตา เพราะท่าทางของซอลลาเหมือนคนค่อนข้างเอาแต่ใจและกร้านโลกพอสมควร "จริงๆ นะยายโซ ฉันอ่ะอยากมีอิสระแบบแกที่สุด" "ฉันนึกว่าแกไม่ชอบเที่ยวกลางคืนซ่ะอีกที่ไหนได้พ่อแม่ไม่อนุญาตนี้เอง" "ก็ใช่นะสิ คอยดูนะคืนนี้ฉันจะเมาให้เต็มที่"พูดจบซอลลาก็หยิบแก้วเหล้ามากระดกจนหมดแก้ว ทำเอาโซเฟียตกใจจึงรีบไปแยกแก้วเหล้าจากเพื่อนสาวแต่ไม่ทันเสียแล้ว "อึก อึก อึก อ๊า หืมยายโซ ฉันขออีก"โซเฟียมองเพื่อนสาวที่หน้าแดงกล่ำจากการกระดกเหล้าหมดแก้วเมื่อกี้อย่างตกใจ แค่แก้วเดี๋ยวเพื่อนเธอก็เมาแอ้ซ่ะแล้วดูเหมือนซอลลาจะไม่เคยดื่ม โซเฟียถึงกับกลุ้มขมับสงสัยวันนี้เธอจะต้องพาซอลลากลับตั้งแต่พึ่งเข้ามาได้10 นาทีเสียแล้ว ด้านบนผับซึ่งเป็นห้องส่วนตัวแต่สามารถมองเห็นข้างนอกได้ ชายหนุ่มร่างสูงนั่งมองออกไปข้างนอกผ่านกระจกสายตาคมจดจ้องหญิงสาวที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกตามจังหวะเพลงอย่างเซ็กซี่ มือหนากำเข้าหาแน่น "หึ หวงเหรอว่ะ"วายุที่นั่งกระดกเหล้าอยู่ข้างๆ คิรินมองชายหนุ่มอย่างจริงจัง "กูไม่ได้หวง" " งั้นก็ปล่อยให้หมามันคาบไปแดกก่อนหล่ะกัน"วายุยกยิ้มเสมองไปยังด้านล่างที่กำลังมีชายหนุ่มเข้าไปเต้นคลอเคลียกับซอลลา ร่างเล็กที่มึนเมาไม่ได้สติปล่อยตัวให้พิงกับอกแกร่งสะโพกสวยก็ส่ายไปมาตามจังหวะเพลง มือหนาหยิบเหล้ากระดกเข้าปากรวดเดียวก่อนจะกระแทกแก้วว่างอย่างแรง ขาแกร่งก้าวเดินออกไปอย่างรีบร้อน วายุได้แต่มองตามหลังคิรินอย่างนึกขัน เขาดูออกว่าคิรินชอบหญิงสาวแต่แค่เขาไม่ยอมรับแค่นั้น วายุเลือกที่จะนั่งมองลงไปข้างล่างโต๊ะของซอลลา ทันทีที่คิรินเดินลงไปถึงโต๊ะ เขาก็กระชากแขนเล็กของซอลลาออกมาจนหน้าหญิงสาวกระแทกเข้ากับอกแกร่งอย่างจัง "โอ้ย เจ็บนะ ใครชั่งกล้ามากระชาก" ทันทีที่ซออลาเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเป็นคิริน จากที่เมาๆ เธอก็เริ่มสร่างขึ้นมา "พี่คิริน"ทันทีที่ซอลลาพูดชื่อของเขา ในตาคมกริบที่มองมายังเธอทำเอาซอลลารู้สึกกลัว หญิงสาวจึงไม่กล้าเอ่ยปากใดๆ ออกมา "มายุ่งอะไรว่ะ" คิรินไม่ได้พูดอะไรออกมาแค่มองผู้ชายตรงหน้าเงียบๆ สายตาคมกริบที่จ้องเขาจนเหมือนอยากจะสับร่างเป็นชิ้นทำเอาเขาเริ่มกลัวจึงรีบเดินหนีออกไป ทันทีที่ผู้ชายคนนั้นเดินออกไปแล้วซอลลาพยายามตั้งสติและคุยกับคนตรงหน้าทุกเหตุการณ์อยู่ในสายตาของโซเฟีย คราแรกเป็นเธอที่กำลังมาดึงซอลลาออกจากผู้ชายคนนั้นแต่ไม่ทันคิรินเข้ามาก่อน โซเฟียจึงยืนดูเงียบๆ ทุกการกระทำของชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะใส่ใจซอลลาเป็นพิเศษ ทำให้เธอคิดว่า เขาอาจจะชอบเพื่อนของเธอด้วยซ้ำแต่ผิดคาด "ทำไมทำตัวทุเรศแบบนี้ ถ้าคิดจะมาจีบฉัน ขอบอกเลยนะฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ทำตัวง่ายๆ กับผู้ชายแบบเธอ" ซอลลาถึงกลับหน้าชา ตาสวยเริ่มมีน้ำตามาเอ่อคลอ เธอไม่คิดว่าคิรินจะด่าเธอแรงขนาดนี้ ร่างเล็กถึงกับพูดไม่ออก "หึ ผู้หญิงแบบเธอก็มีไว้ได้แค่แก้ขัดเท่านั้นแหระ ใจง่าย" ว่าจบคิรินก็หันหลังเดินออกไป ซอลลายื่นตัวแข็งทื่อ โซเฟียเมื่อเห็นว่าคิรินเดินออกไปแล้วก็รีบเข้าไปเพื่อนสาวทันที "ซอล แกรโอเคไหม"ซอลลาโผล่เข้ากอดโซเฟียทันที น้ำตาเม็ดเล็กไหลเต็มใบหน้าเล็กจนเปรอะเปื้อนไปหมด "ไม่เป็นอะไรนะยายซอล" โซเฟียลูบหลังเพื่อนสาวอย่างปลอบโยน "ฮึก ฮื่อ ฮึก ฮื่อ" ซอลลาร้องไห้สะอึกสะอื่นอยู่นานพอสมควรโซเฟียเห็นว่าวันนี้คงหมดสนุกแล้วจึงเก็บของและพยุงเพื่อนสาวออกไปเพื่อพากลับไปส่งที่คอนโด คิรินเมื่อกลับขึ้นมาเขาก็เอาแต่กระดกแก้วเหล้าแก้วแล้วแก้วเหล้าอย่างไม่สนใจ วายุที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบไปแย่งแก้วออกมา "เห้ย เป็นห่าไรว่ะ มาถึงก็ซดเอาซดเอา" "ปล่าว"คิรินทิ้งตัวพิงไปกับโซาตาคมมองเมอไปยังเพดานอย่างเหม่อลอย วายุได้แต่มองเพื่อนอย่างเป็นห่วงแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถาม เพราะเขารู้จักเพื่อนเขาดี ถ้าอยากพูดคิรินจะพูดมันออกมาเอง "กูด่าเธอ"วายุถึงกับงงอยู่ๆ คิรินก็พูดออกมาเขาจึงถามย้ำอีกรอบ "ห้ะ มึงด่าใคร" "ซอลลา" วายุเมื่อจับใจความได้ก็รีบกระโดดมานั่งโซฟาตัวเดียวกับคิรินทันที เมื่อได้ฟังที่คิรินเล่า วายุก็ต้องขยี้ผมอย่างคิดหนัก "ไอ่คิริน แค่มึงบอกว่ามึงหวงน้องมันมันยากรึไงว่ะ" "กูไม่ได้หวง แค่รู้สึกหมั่นไส้แค่นั้น"วายุได้มองคิรินอย่างอ่อนใจและหันไปกินเหล้าต่อยังจะดีเสียกว่า 📌📌📌ไม่ได้หวงนะคะแค่หมั่นไส้อย่าเข้าใจผิด
“เอ่อ คือรถของซอล” “เดี่ยวเฮียจะไปจัดการให้เอง” น้ำเสียงเข้มที่เอ่ยออกมานั้นแฝงความนัยเอาไว้แต่ซฮลากับไม่ได้สังเกตมัน ขาเรียวก้าวเดินลงจากรถและรีบเดินกลับเข้าไปในคอนโดอย่างไม่รีรอ คิรินนั้นไม่ได้เดินตามมาแต่อย่างดเมื่อเห็นร่างเล็กเดินเข้าไปเขาก็รีบบึ่งรถออกไปด้วยความเร็วร้านอาหารรถยนต์คันหรูขับมาจอดยังร้านอาหารของพร้อม ขายาวก้าวเดินลงจากรถอย่างใจเย็น ใบหน้าหล่อทมึงตรึงแผ่รังสีความดุร้ายออกจากตัวทำเอาคนที่กำลังเดินไปมาถึงกับรีบพากันเผ่นหนี ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด มือหนายกมือถือขึ้นมากดเพื่อโทรหาลูกน้องไม่นานปลานสายก็กดรับ (“มาอารถซ้อที่ร้านอาหารไอ้พร้อม”) เสียงเข้มเอ่ยสั่งออกไปยังปลายสายมารอให้อีกฝ่ายตอบก็รีบกดวางสายนำโทรศัพท์ยัดไว้ในกระเป๋ากางเกงและก้าวเดินเข้าไปยังในร้าน “สวัสดีค่ะ” เสียงพนักงานต้อนรับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไอ้พร้อมอยู่ไหน”เสียงเข้มพูดลั่นร้านทำเอาผู้คนในร้านแตกตื่น พนักงานที่ออกมาต้อนรับเมื่อครู่ถึงกับขนลุกชันก้มหน้าหงุดยื่นสั่นเทาด้วยความกลัว “กูถามว่าไอ้พร้อมอยู่ไหน”น้ำเสียงเย็นละเยือกที่ปล่งออกมาทำเอ
ใจดวงน้อยสั่นไหวอย่างรุนแรงทั้งเสียใจน้อยใจและโกธรจนทำให้น้ำตาเม็ดใสไหลอกจากหางตาแต่คนตัวเล็กกับไม่ได้มีท่าทีสนใจ เธอกับก้าวเดินไปหยุดยืนต่อหน้าของคิริน “ซอลต้องการคำตอบที่ชัดเจน ถ้าพี่ให้คำตอบกับซอลไม่ได้ก็อย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีก” ตากลมจ้องเขม็งไปที่ตาคมที่กำลังเซมองไปทางอื่น เสียงหวานเอ่ยเสียงแข็งกร้าวยังไงวันนี้เธอก็ต้องได้คำตอบที่ชัดเจน เธอมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่เป็นของเล่นของใคร “ว่ายังไงคะ” หญิงสาวถามย้ำอีกครั้ง แต่คนตัวโตก็ยังเงียบเช่นเดิม “งั้นถือว่า ซอลได้คำตอบแล้ว ต่อไปก็อย่ามาข้องเกี่ยวกันอีก”ใบหน้าสวยก้มหน้าลงเพื่อปกปิดน้ำสีใสที่กำลังเอ่อคลอไม่นานมันก็ไหลอาบไปทั่วแก้มอิ่ม ปากบางเม้มแน่นสั่นระริกอย่างอัดอั้นพยายามที่จะไม่ปล่อยโฮออกมา ใจแกร่งสั่นไหวเมื่อเห็นร่างเล็กที่กำลังยื่นสั่นเทาอยู่ข้างหน้า เขาเองก็ยังไม่สามารถที่จะหาคำตอบได้เหมือนกัน แต่สิ่งที่เขานั้นได้บอกเธอไปนั้น เขาพูดความจริงทั้งหมด “เราลองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันก่อนไหม”เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ซอลลาแหงนหน้าขึ้นไปมองยังคิรินอย่างไม่เข้าใจ “เฮียขอเวลาหน่อยได้ไห
ปึง คิรินปิดประตูรถลงและเดินกับขึ้นไปนั่งข้างคนขับที่มีโรมนั่งประจำอยู่หน้าพวงมาลัย ไม่นานรถยนต์คันหรูก็ขับทะยานออกสู่ท้องถนนด้วยความเร็วพอสมควร ร่างเล็กได้แต่มองออกนอกหน้าต่างมองออกไปอย่างใช้ความคิด ตอนนี้เธอเริ่มสับสนไปหมดแล้ว เขาเป็นคนที่ผลักไสเธอเองแต่วันนี้กับมาทำราวกับหึงหวงเธอเสียอย่างนั้นจู่ๆรถก็ก็จอดลงพอมองออกไปเธอกับไม่คุ้นตากับที่นี้ ที่นี้เป็นเหมือนโกดังเก็บของขนาดใหญ่ที่คล้ายกับอู่ซ่อมรถเพราะทั่วบริเวณมีทั้งซากรถและอุปกรณ์การช่างหลายอย่า “รออยู่บนนี้แปปนึ่ง เดี่ยวเฮียมา” คิรินหันมาบอกร่างเล็กและเปิดประตูตามโรมเดินเข้าข้างใน ร่างเล็กได้แต่มองตามหลังแกร่งไปจนสุดสายตา มือเล็กหยิบมือถือขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา 30นาทีต่อมา ร่างเล็กเริ่มรู้สึกเบื่อและเมื่อยที่นั่งอยู่ในรถเป็นเวลานานครั้นมองออกไปนอกรถท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ่มแต่กับไม่ท่าทีว่าชายหนุ่มทั้งสองจะกลับมา “เห้อ ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ” ร่างเล็กมองไปยังต้นทางที่ทั้งสองเดินไปครั้งแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าพวกเขาจะกลับมา “ไปดูหน่อยดีกว่า” ร่างเล็กตัดสินใจเดินลงจากรถมือกำสายกระเป๋าแน่นขาเรียวเดินก้าวย่างออกไปอย่างช
คิรินตวาดลั่นใช้เก้าอี้ในมือจ่อที่ใบหน้าของพร้อมที่ห่างเพียงคืบ ใบหน้าหล่อตอนนี้เคร่งขึมจนหน้าเกรงขามแต่กับไม่ได้ทำให้พร้อมตื่นกลัว เขากับมองไปที่คิรินอย่างท้าทาย ผู้คนในร้านต่างแตกตื่นพากันวิ่งออกจากร้านอย่างชุลมุน “หึ ใครเมียมึงกัน กูเห็นแต่ซอลลาที่นั่งอยู่ตรงหน้ากู” พร้อมหัวเราะในลำคออย่างเย้ยยันในคำพูดของชายหนุ่ม “มึงอยากลองใช่ไหม มึงคิดว่าไอ้พรีมพี่มึงจะช่วยมึงได้รึไง” “คนอย่างกูไม่ต้องพึ่งคนอื่นหรอก กูไม่ใช่คนกระจอกแบบมึง” “ไอ้เหี้ยพร้อมมึง” คิรินที่กำลังเดือดดาลยกเก้าอี้ขึ้นเตรียมจะฟาดใส่พร้อมอีกครั้ง “พี่คิริน อย่านะคะ” ซอลลาที่เห็นว่าเหตุการณ์เริ่มจะไปกันใหญ่เดินเข้ามาประจันหน้ากับคิรินอย่างไม่นึกกลัว ใบหน้าสวยแสดงสีหน้าจริงจัง ครั้งนี้คิรินกำลังทำเกินไป “หลบไปซอล รอเฮียจัดการชู้ของเธอก่อน” “ไม่ค่ะ คนที่ต้องหลบคือพี่” “เธอปกป้องชู้ต่อหน้าเฮียเหรอ” “ไหนคะชู้ พี่ลืมอะไรไปหรือป่าว เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะพี่คิริน” “ซอลลา” คิรินตวาดลั่นในต
“เห้อ อย่ามาเล่นกับใจกันได้ไหม” ร่างเล็กมองตามรถที่ขับไปออกด้วยความรู้สึกหลากหลาย ใจหนึ่งก็อยากจะเอาชนะแต่อีกใจก็ไม่อยากเสี่ยง ร้านอาหารซอลลาเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอย่างทุกครั้ง มือเล็กหยิบเมนูขึ้นมาเปิดดู วันนี้เธอไม่ได้อยากกินอะไรเป็นพิเศษ แค่อยากมาหาอะไรใส่ท้องแค่นั้น “มาทำไมไม่บอกพี่เลยหล่ะ” “พี่พร้อม” ฉันเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม “หายไปหลายวันเลยนะ” พี่พร้อมเอ่ยตัดพ้อพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามกับฉัน ฉันมองผู้ชายตรงนี้อย่างพิจารณา พี่พร้อมถือว่าเป็นผู้ชายที่หล่อมากคนหนึ่ง นิสัย หน้าที่การงานก็เพียบพร้อมทุกอย่าง ฉันนั้นรับรู้ว่าอีกฝ่ายมีความรู้สึกดีๆให้ แต่ฉันกับไม่เคยรู้สึกกับเขามากกว่าพี่ชาย เลยซักครั้ง จะบอกปตรงๆก็กลัวว่าพี่เขาจะเสียใจฉันจึงเลือกที่ ทำเป็นไม่รู้และหลบหลีกตลอดมา “ซอล ซอล “พร้อมพยายามเรียกซอลลาที่กำลังเม่อลอย มือหนาโบกไปมาเพื่อเรียกสติ “เอ่อค่ะ พี่พร้อมทีอะไรรึป่าว”ซอลลาที่พึ่งได้สติเอ่ยถามขึ้น “พี่
ปึง! เสียงประตูปิดกระแทกดังสนั่น ผมมองคนตัวเล็กที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ตอนนี้ผมเริ่มไม่เข้าใจตัวเองแล้วเหมือนกัน "มึงจะเอายังไงต่อ" "กูคงต้องปล่อยเธอไป ยังไงซ่ะ กูก็ยังจะรอเซลีน" "หึ มึงแน่ใจเหรอ" โรมเอ่ยขึ้น แววตาที่มองนั้นดูจริงจังกว่าทุกครั้ง "แน่ใจ ในเมื่อน้องมันจะไปกูก็ไม่รั้ง ยังไงเซลีนกลับมา กูกับน้องก็ต้องต่างคนต่างไปอยู่ดี" "ก็ดี ถ้าอย่างนั้นกูจะจีบน้องมัน หวังว่ามึงจะไม่หวงก้าง" ตาคมตวัดมองอย่างดุดัน "ไอ่โรม แต่นั้นมันเมียกู มึงจะยอมหักกับกูเหรอวะ" เสียงเข้มตวาดลั่น ลุกขึ้นไปกระชากคอเสื้อของโรมจนเซมาข้างหน้าหลายก้าวแต่มันกับไม่ได้มีท่าทีตกใจกลัวแถมยังจ้องเขม็งมาที่ผม ในตาของมันแน่วแน่อย่าวกับยื่นยันสิ่งที่พูดไปเขาจะทำมันจริงๆ "มึงก็จมปลักกับผู้หญิงที่มึงรอไปสิ ถ้ามึงไม่คิดจริงจัง อย่าเอาความรู้สึกของน้องมันมาเล่น กูให้โอกาสมึงทบทวนดีๆ ถ้ามึงยังโง่อยู่ก็เรื่องของมึงแล้ว" โรมปัดมือผมที่จับคอเสื้อมันอยู่ออกก่อนที่มันจะเดินออกไป "ไอ่โรมมันพูดถูก มึงทบทวนดู" วายุเดินมาตบไหล่ผมเบาๆหล








