ตอนที่10 แผนการ(1)

ตอนที่​ 10 แผนการ

เอวสอบขยับเป็นจังหวะ​ ครั้งนี้เขาไม่ได้ทำรุนแรงมากนักเพราะกลัวเธอจะบอบช้ำเอาอีก

เสียงขาโต๊ะทำงานขูดลากกับพื้นไปมา​ เสียงครางกระเส่า​ของฝ่ายชายก็ดังขึ้นไม่แพ้กัน​ พอมาทำในสถานที่แบบนี้แล้วมันรู้สึกตื่นเต้นจนทำให้จะเสร็จเร็วกว่าปกติ

“หลิน​ อ่า~” ครางชื่อฝ่ายหญิงแล้วโน้มลงไปหยอกเย้าดูดดึงกับริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ​ “มันดีที่สุด​ อื้ม~”

“รีบๆ​ เสร็จเข้าเถอะ​” เธออายจะแย่อยู่แล้วที่ต้องมาโดนคนเอาแต่ใจกระทำในห้องทำงานแบบนี้​ ถ้าใครมาเห็นเข้าเธอจะเอาหน้าไว้ที่ไหน

ตุลย์ซบหน้าลงบนไหล่บาง​ สะโพกกระแทกกระทั้นตามความต้องการที่พลุ่งพล่าน​ เขาขบกัดเบาๆ​ พอให้เป็นรอยฟันและดูดที่ต้นคอให้ขึ้นรอยแดงเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ​ “ผู้ชายหน้าไหนห้ามมายุ่งกับหลินเข็ดขาด” สิ้นเสียงเขาก็เพิ่มแรงถี่เร็วจนถึงจุดสุดยอดในที่สุด

“เฮียออกไป” หลินพยายามผลักให้อีกคนออกห่าง

“ไม่” ตุลย์ค้างท่อนไว้แล้วปลดปล่อยน้ำกามสีขุ่นเข้าสู่ภายในร่างกายของหลิน​ เขาจะทำให้เธอตั้งท้องลูก​ มันจะได้เป็นเครื่องผูกมัดให้เธอไม่หนีเขาไปไหน

ใบหน้าหล่อเคลื่อนลงมา​แล้วใช้ปากครอบงับจุกสีชมพู​สลับไปมาทั้งสองข้างแล้วใช้มือบีบเคล้นร่วมด้วย​ ช่วงล่างก็เริ่มขยับเนิบนาบอีกครั้ง

“เฮียจะทำอะไรอีก?!” หลินร้องท้วงขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าตุลย์ไม่ถอดถอนแก่นกายออกจากตัวเธอแถมยังเริ่มขยับสะโพก​อีกครั้ง “ไม่เอาแล้ว”

“…” ตุลย์เพิกเฉยแล้วใช้ปลายลิ้นอุ่นดุนดันจุกสีสวยจนหนำใจก่อนจะผละออก​ “ทีหลังอย่าทำให้เฮียโกรธอีก​ ไม่งั้นมันจะมากกว่าแค่สองรอบต่อวัน” พูดจบเขาก็เอาท่อนเอ็นออกจากรูสวย​ เนื่องจากต้องรีบไปเข้าประชุมเพราะนี่ก็ล่วงเวลามาหลายนาทีแล้ว

หลินรีบลงจากโต๊ะ​ เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำส่วนตัวภายในห้องทำงานทันที

“ฮึ” ตุลย์แอบยิ้มแล้วจัดการความเรียบร้อยของชุด

สองชั่วโมงผ่านไปการประชุมก็จบลง​ ตุลย์กำลังจะเดินกลับไปที่ห้องทำงาน​ ทว่าคนเป็นพ่อดันไหว้วานให้เขานั้นออกไปซื้อกาแฟที่หน้าบริษัท​ให้หน่อย​ เขาเองก็ขัดไม่ได้เลยต้องออกไปซื้อให้ตามคำขอ

มาถึงที่ร้านก็สั่งเครื่องดื่มแล้วนั่งรอ​เพราะมันหลายแก้ว​ เขาแอบสั่งชาไทยหวานน้อยไปให้หลินด้วยเนื่องจากเธอชอบดื่ม​ เอาจริงๆ​ เขาก็รู้อยู่บ้างว่าเมียตัวเองชอบอะไรไม่ใช่ไม่รู้เลย

“อ้าวพี่ตุลย์” ต้องตาเข้ามาในร้านก็เห็นพี่ชายนั่งอยู่​ “มาทำอะไรเนี่ย”

“มาซักผ้ามั้ง” ก็เห็นอยู่ว่านั่งในร้านกาแฟ​ น้องสาวก็ถามไม่คิด

“โฮ​ เกินไป​ นี่น้องสาวนะ” ต้องตาเบ้ปากกใส่ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์​ “พี่คะ​ ไม่ทราบว่ากาแฟที่สั่งนั้นได้หรือยังคะ”

“ได้แล้วค่ะ” พนักงานตอบพร้อมยื่นกาแฟให้

“ขอบคุณค่ะ” ต้องตารับมาแล้วเดินวกมาหาพี่ชาย​อีกครั้ง​ “เอากาแฟไปให้พ่อก่อนนะ”

“เดี๋ยว” ตุลย์รีบเบรกน้องสาวไว้​ “เอากาแฟไปให้พ่อ?” ก็พ่อใช้เขาให้ลงมาซื้อเมื่อกี้หนิ

“ใช่​ ทำไมอะ​ พี่ตุลย์มีไรเปล่า” ต้องตางุนงง​

“พ่อก็ใช้ให้พี่ลงมาซื้อเมื่อกี้”

“แต่พ่อใช้ตามาจะยี่สิบนาทีละนะ​ หรือว่าพ่อลืม?”

“ไม่ใช่ละ​ พ่อนะพ่อ…​” ตุลย์เริ่มไม่มั่นใจก่อนจะฝากให้ต้องตารอเครื่องดื่มแทน​ “ฝากรอให้พี่หน่อย” เขาวิ่งกลับเข้าไปในบริษัท​ทันที​ ใจร้อนรุ่ม​อยู่ไม่สุข​ นี่มันต้องเป็นแผนของพ่อเขาแน่ๆ

เมื่อกลับมาถึงห้องทำงานก็พบแต่ความว่างเปล่า​ หลินไม่ได้อยู่ในนี้​ เขาเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานก่อนจะเห็นแผ่นโน๊ตแปะไว้ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์​

‘คิดได้เมื่อไหร่ค่อยมารับเมียแกกลับคืน’

ลายมือแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้เป็นพ่อเขาทุบมือลงกับโต๊ะด้วยความโมโหแล้วกดโทร.ออกหาใครบางคน​ แต่ว่าปลายสายเอาแต่กดทิ้ง

“อะไรอีกวะเนี่ย!” ตุลย์ปาโทรศัพท์​ลงพื้นแล้วดึงทึ้งผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด

บ้านนันทพิวัฒน์​

“ห้องพออยู่ได้มั้ยจ๊ะ” มุกถามลูกสะใภ้

เนื่องจากเตย์พาตัวหลินมาแบบกะทันหัน​โดยที่ไม่ได้บอกได้กล่าวกันล่วงหน้า​ เขาให้เหตุผล​กับมุกว่าอยากให้หลินได้ออกห่างจากลูกชายไม่รักดีของพวกเขาสักระยะ รอให้ฝั่งนั้นคิดได้ค่อยให้ตัวหลินกลับไป​ แต่ว่าลูกสะใภ้จะอยากกลับไหมนั่นก็ต้องว่ากันอีกที

“อยู่ได้ค่ะแม่​ ดูแล้วมันค่อนข้างจะสบายมากเลยค่ะ” หลินบอกกับแม่สามีแล้วยกยิ้ม​ “หลินขอโทษที่รบกวนนะคะแม่”

“ไม่เลย​ เป็นเรื่องที่น่ายินดี​ บ้านเราจะได้มีสีสันเพิ่ม​ อีกอย่างต้องตาน่ะชอบบ่นว่าอยากให้พี่สะใภ้มาอยู่ด้วย​ อยากจะคุยเล่นกันตามประสาผู้หญิง”

“ขอบคุณแม่และพ่อมากๆ​ เลยนะคะที่ช่วยหลิน​” เธอเองก็ไม่รู้มาก่อนว่าพ่อสามีจะพาเธอหนีมาอยู่ที่บ้าน​

“ไม่เป็นไร​ ช่วงนี้หนูก็อยู่ที่นี่ไปก่อน​ รอให้ไอ้หมาตุลย์มันคิดได้​ แล้วถ้าอยากจะกลับไปพ่อก็ไม่ห้าม”

“แล้วถ้าหลินไม่อยากกลับไปล่ะคะ”

“พ่อกับแม่ก็จะเคารพ​การตัดสินใจของหลินนะ​”

เตย์กับมุกเข้าใจหลินดีทุกอย่าง​ เรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้​ เมื่อก่อนหลินอาจจะรักตุลย์มาก​ แต่ถ้าตอนนี้เธอหมดรักลูกชายของพวกเขาแล้วก็ไม่ได้ว่าอะไร​ ยินดีและยอมรับการตัดสินใจของอีกฝ่าย

“…” หลินยิ้มจางๆ​ แล้วนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา​ เธอยอมรับว่าก่อนหน้านี้รักตุลย์มากและรักมาตลอดสิบปี​ แต่พอเขามาทำร้ายกันด้วยการบอกว่าไม่เคยรักและชอบพี่สาวของเธอ​ ซึ่งตอนนี้จากที่รักมากมันกลายเป็นน้อยและอาจจะไม่รักเขาอีกเลย​ แล้วในที่สุดจุดจบของเขาและเธอมันก็จะต้องลงเอยด้วยการหย่าแล้วแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของใครของมัน​เท่านั้น เธอได้ตัดสินใจไว้ดีแล้ว

หลินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็กำลังจะล้มตัวนอนพักผ่อน​ แต่ในขณะนั้นก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายมาจากชั้นล่างของบ้าน​ เธอเดินมาแง้มประตูฟัง

“พ่อจะมาแยกผัวเมียเขาทำไม!”

“ก็สันดานหมาอย่างแกใครจะไปทนได้!”

“พ่อ…”

“กลับไปก่อนไป ไว้คิดได้เมื่อไหร่ค่อยมารับหลินกลับ​ แต่ถ้ายังไม่รู้ใจตัวเองก็อยู่คนเดียวต่อไป”

“ไม่ได้​ ผมนอน​ กิน​ อยู่คนเดียวไม่ได้”

“เป็นอะไร​ โตเป็นควายละนะ​ จะมางอแงอะไร”

เสียงพ่อกับลูกชายกำลังถกเถียงกัน​อย่างไม่มีใครยอม​ แต่ส่วนมากลูกจะเถียงไม่ทันพ่อ

หลินหลบอยู่ในห้องแล้วรีบปิดประตูล็อกกลอน​ จากนั้นก็เดินไปปิดแล้วล็อกหน้าต่างทุกบานที่อยู่ภายในห้องด้วย​เช่นกัน คนอย่างตุลย์ไว้ใจไม่ได้

Rrrr.

เสียงเรียกเข้าดังขึ้น​ หลินหยิบขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของตุลย์เธอก็กดตัดสายทันที

และเขาก็โทร.มาอยู่อย่างนั้น​ร่วมสามสิบสาย​ หลินตัดปัญหาด้วยการกดปิดเครื่องโทรศัพท์​มือถือไป​ ก่อนจะนั่งลงบนที่นอน​ เธอลอบถอนหายใจแล้วล้มตัวลง​ หลับตาพริ้มด้วยความเหนื่อยล้า​ หลายวันมานี้แทบจะนอนหลับได้ไม่เต็มตา​ และบางครั้งก็ยังคิดถึงอาม่าจนนอนไม่ได้