คำสัญญา

กล้วย...

"อ้าวพี่ดิน สวัสดีครับพี่"

"อืมหวัดดีว่าแต่คนบนหลังเราเป็นอะไร"

"ผมกับเธอเดินชนกันแล้วทีนี้ข้อเท้าเธอพลิกครับ"

"ข้อเท้าพลิก?? โหคงจะเผ็ดน่าดู5555 ยัยซุ่มซ่ามเอ้ย"  ตกลงสองคนนี้รู้จักกันสินะเพราะเห็นทักกันเหมือนรู้จักกันมาก่อน แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะเขาจะรู้จักไม่รู้จักก็ไม่เกี่ยวกับฉันแต่ตอนนี้ฉันเริ่มเจ็บเท้ามากขึ้นเจ็บจนพูดไม่ออกยิ่งตอนขี่หลังมาแล้วเท้ามันแกว่งโคตรเจ็บเลย อะไรจะซวยขนาดนี้นะเจ็บตัวไม่พอมาเจอไอ้พี่ดินว่าให้อีก แต่ตอนนี้ฉันต้องพึ่งพาเขาให้พาฉันไปส่งโรงพยาบาล

"พี่ดินไปส่งกล้วยที่โรงพยาบาลที" ฉันจำใจต้องขอร้องเขาให้ช่วย

"เห้อ มาถึงวันแรกก็สร้างเรื่องเลย นิวพาคนข้างหลังเราขึ้นรถพี่ที" 

"ได้ครับ ถ้างั้นเดี๋ยวผมขับรถตามไปนะ"

"อืมตามใจ"

"เดี๋ยวผมตามไปหาที่โรงพยาบาลนะครับ^^" ซีนิวบอกกับฉันหลังจากที่เขาเอาฉันขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว

"ไม่เป็นไรค่ะเสียเวลาคุณเปล่าๆ"

"แต่ผมมีส่วนทำให้คุณเจ็บยังไงผมก็จะไปดูครับ ไว้เจอกันนะครับคุณ..เอ่อคุณชื่ออะไรผมยังไม่รู้จักคุณเลย"

"ฉันชื่อกล้วยค่ะ^^"

"ครับ ส่วนผมชื่อ..."

"ซีนิวเป็นพระเอกซีรี่ส์ที่กำลังดังมากๆอยู่ตอนนี้^^"ฉันพูดด้วยความภาคภูมิใจจนลืมว่าตัวเองเจ็บอยู่

"คุณรู้จักผมด้วยเหรอ??" ซีนิวทำหน้าเหวอตกใจที่ฉันรู้จักเขา ใครบ้างจะไม่รู้จักแปลว่าเขาไม่รู้ว่าตัวเองดังสินะ

"รู้จักสิฉันน่ะชอบดูซีรี่ส์ของคุณมากเลยนะ" 

"ตกลงจะไปมั้ยโรงพยาบาลอ่ะหรือจะอยู่ชื่นชมผู้ชายตรงนี้ก็ได้นะฉันจะได้ให้ไอ้นิวอุ้มเธอลง" มารความสุขชัดๆ ฉันคิดในใจ

"ก็ขับรถไปสิกล้วยยึดกุญแจรถพี่ไว้หรือไง" ฉันหันไปพูดใส่หน้าเขาก่อนจะหันมาพูดกับซีนิวต่อ

"ขอบคุณที่แบกฉันมาส่งที่รถนะคะ"

"ครับ"

บรื๊นนนนนนนนนนนนนนนนน ฉันกี่กำลังคุยกับซีนิวไอ้พี่ดินก็เร่งเครื่องแล้วก็ขับออกไปอย่างไวจนหัวฉันเกือบกระแทกคอลโซลหน้ารถ

"โอ๊ยยยย ขับช้าๆหน่อยไม่ได้หรือไง หัวกล้วยเกือบแตกเห็นมั้ย" ฉันหันไปตะคอกใส่เขาอย่างเหลืออด

"หัวเธอไม่ใช่หัวฉันถ้ามันแตกก็ไปเย็บโรงพยาบาลแค่นั้น จบ" 

"ไอ้คนนิสัยไม่ดี"

"ว่าใคร"

"ว่าให้มดแมลงแถวนี้แล่ะ ทำไมหรือพี่จะรับก็ได้นะว่าตัวเองนิสัยไม่ดี"

แผ่นดิน....

ผมเหลืออดกับยัยนี่จริงๆ แค่มาวันแรกยังไม่ทันถึงครึ่งวันยัยนี่ก็สร้างเรื่องให้ผมแล้วแบบนี้ผมต้องทนกับยัยนี่อีกตั้ง4ปี เมื่อไหร่จะครบสี่ปีวะ ผมบ่นกับตัวเองจนกระทั่งมาถึงโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

ตอนนี้ผมนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินส่วนยัยกล้วยเน่าก็เข้าไปทำแผลไปเอกซเรย์ข้างใน สักพักซีนิวก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ

"น้องสาวพี่เป็นไงบ้างครับ"

"ใครบอกว่ายัยนั่นเป็นน้องสาวพี่"

"อ่าวก็กล้วยเค้าบอกผมแบบนั้น ตกลงเค้าไม่ใช่น้องสาวพี่เหรอ"

"ไม่ได้เป็น ยัยนั่นเป็นเด็กข้างบ้านพี่ที่ต่างจังหวัดไม่ได้เป็นญาติกันด้วย"

"อ่อออ ครับ ว่าแต่เธอ..น่ารักดีนะครับ^^" ผมลอบสังเกตอาการของซีนิวทำไมตามันดูมีประกายวิบวับวะ นี่อย่าบอกนะว่าซีนิวมันชอบยัยกล้วยเน่า มันจะเป็นไปได้เหรอไอ้ซีนิวมันระดับพระเอกเลยนะพี่ชายมันบอกว่าน้องมันดังข้ามประเทศเลย แฟนคลับเยอะมากโดยเฉพาะต่างประเทศ ถ้ามันจะชอบใครสักคนทำไมไม่ชอบผู้หญิงสวยๆวะมาชอบยัยกล้วยเน่าทำไม ตาต่ำนะไอ้นี่ ผมคิดเองเออเองคนเดียวแต่คิดว่าดูไม่ผิด

"ไอ้นิวพี่ถามหน่อยดิ"

"ถามไรครับ"

"เราชอบ...ยัยกลัวยหรือเปล่า" ผมตัดสินใจลองถามมันไปเพราะไม่อยากค้างคาใจคือผมเป็นคนที่ไม่ชอบให้มีอะไรมาค้างคาใจถ้าอยากรู้คำตอบก็ต้องถามเดี๋ยวนั้น

"พี่ดูออกขนาดเลยเหรอครับ><" ว่าแล้วเชียวไอ้นี่มันต้องชอบยัยกล้วยเน่าแน่ๆเพราะตอนนี้ไอ้ซีนิวมันเขินมากเลย ผมลอบยิ้มอยู่ในใจหึผมคิดแผนบางอย่างออกแล้วและผมต้องทำมันให้สำเร็จด้วย เพราะถ้าผมทำสำเร็จไอ้เรื่องที่พ่อเคยพูดกับผมมันอาจจะไม่เกิดขึ้น

หลายปีก่อน...

ตอนนั้นช่วงปิดเทอมพอดี ผมกลับไปอยู่บ้านเพราะแม่บ่นคิดถึง จนกระทั่งใกล้ถึงกำหนดกลับเพราะใกล้เปิดเทอมแล้วพ่อก็เรียกผมเข้าไปคุย

"ก่อนที่แกจะไปกลับกรุงเทพพ่อมีเรื่องสำคัญจะพูดกับแกดิน"

"เรื่องไรพ่อ" ผมถามพ่อที่ตอนนี้ทำหน้าซีเรียสเครียดมากจนผมใจคอไม่ดี อย่าบอกว่าสมบัติของเราหมดแล้วอ่ะเพราะที่ผ่านมาผมใช้เงินแบบไม่คิดด้วยอยากได้อะไรก็โทรมาขออย่างเดียวแล้วพ่อก็ให้ทุกครั้งผมหวังว่าพ่อจะไม่พูดเรื่องนี้ผมขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว เรื่องอื่นผมรับได้หมด

"เรื่อง...หนูกล้วยดินยังจำได้ใช่ไหมตอนที่ย่าเสีย"

"ครับผมจำได้" อยากจะบอกว่าตอนนี้ผมเริ่มใจคอไม่ดีหนักกว่าเดิม

"พ่อหวังว่าดินคงไม่ลืมสัญญาที่เคยให้ไว้กับย่าก่อนที่ย่าจะจากไป" ผมจำได้ดีวันนั้นก่อนที่ย่าจะเสียย่าเรียกผมเข้าไปหาแล้วบอกกับผมว่าย่ามีเรื่องที่อยากจะขอร้องผมเป็นครั้งสุดท้ายซึ่งตอนนั้นผมก็รับปากว่าจะทำให้โดยไม่ทันคิดว่าเรื่องที่ย่าขอมันคือเรื่องอะไร จนกระทั่งย่าพูดออกมาว่าย่าอยากให้ผมกับยัยกล้วยแต่งงานกันถ้าเรียบจบเพราะมันคือคำมั่นสัญญาที่ปู่ของผมเคยให้ไว้กับตายายของกล้วยว่าถ้าหลานทั้งสองโตขึ้นก็อยากให้แต่งงานกัน แล้วตอนนั้นผมก็ทำอะไรไม่ได้เพราะย่ากำลังจะไปผมไม่อยากให้ท่านจากไปแบบมีห่วงก็เลยรับปากส่งๆไปแค่นั้น ซึ่งผมคิดว่าเรื่องนี้ผู้ใหญ่น่าจะลืมๆกันไปหมดแล้วเพราะมันนานหลายปีแต่เปล่าเลย ตอนนี้เรื่องนี้กำลังจะกลับเข้ามาในชีวิตอันสุขสงบของผม

"ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาหรอกเพราะน้องก็ยังเรียนอยู่แค่มอต้นคงอีกหลายปีกว่าจะถึงวันนั้น ตอนนี้ดินอยากทำอะไรยังไงก็ทำเลยพ่อไม่ว่าและไม่ห้ามเอาที่ดินสบายใจ แต่ถ้าถึงเวลาดินก็ต้องทำตามที่ให้สัญญากับย่าเข้าใจไหม"

"แล้วเรื่องนี้ยัยกล้วยรู้มั้ยครับ"

"ยังไม่มีใครบอกเพราะน้องยังเด็กมากพูดไปก็คงไม่เข้าใจรอให้โตกว่านี้ก่อนอาทั้งสองคนบอกเอง"

"ดีแล้วครับ" ดีแล้วที่ไม่มีใครบอกยัยนั่นเพราะถ้าขืนบอกมีหวังยัยนั่นได้อาละวาดบ้านแตกแน่แล้วผมก็จะเป็นคนที่ซวยอันดับหนึ่งที่ยัยนั่นต้องมาเอาเรื่องเพราะผมดันไปรับปากกับย่าของผมว่าจะแต่งงานกับเธอ

"อืมมม ที่พ่อเรียกมาคุยก่อนดินกลับก็มีแค่นี้ แค่ไม่อยากให้ดินลืมก็แค่นั้นแล่ะ" จะบอกว่าผมโล่งใจก็โล่งใจไม่คล่อง เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่มากสำหรับผม ผมไม่ได้ชอบยัยม้าดีดกะโหลกนั่นแล้วยัยนั่นก็ไม่ได้ชอบผมเราสองคนเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่เด็ก แล้วแบบนี้จะให้แต่งงานกันได้ไงผมนึกสภาพไม่ออกเลยจริงๆ นรกชัดๆ

ผมคิดว่าผมต้องหาใครสักคนให้ยัยกล้วยเน่าและผู้ชายที่โชคร้ายเอ้ยโชคดีคนนั้นก็คือซีนิว หึ หึ หึ