บทที่ 9 ปีศาจเจ็บไม่ได้ร้องไห้ไม่เป็น (1/2)

เรือลำใหญ่หันกลับไปยังหนานโจว สือลี่ผิงไม่หลงเหลือทางให้เลือก นางคงต้องยอมถอยกลับไปตั้งหลักแล้วคิดหาวิธีเดินทางไปยังต้าโจวอีกครา ดูเหมือนโอกาสครั้งที่สองคงไม่ง่ายดายเช่นนั้น ทุกอย่างวุ่นวายยุ่งเหยิงไปเสียหมด นางหวังเพียงว่าตนอย่าได้ตกเป็นอนุของผู้ใดเท่านั้นเป็นพอ 

สือลี่ผิงคร้านจะเอาตัวรอดจากพวกปากเหยี่ยวเขี้ยวเสือเหลือเกิน ก่อนต้องตายอย่างน่าสังเวชสือลี่ผิงเคยแสดงบทบาทผู้ป่วยใกล้ตาย เจ็บออด ๆ แอด ๆ แสร้งเป็นสตรีหน้าตาอัปลักษณ์ไปวัน ๆ 

ลู่อี้ฝานมองหน้าเผือดสีของอีกฝ่ายก็พลันนิ่วหน้าไม่สบอารมณ์ เอ่ยกระท่อนกระแท่น "เจ้าเป็นอันใด หากไม่ไหวก็ออกไป" 

"ขะ...ข้าไหว ท่านบาดเจ็บเพียงนี้ อีกทั้งยังเป็นเพราะข้า ข้าไม่ใช่คนใจแคบเช่นท่านเสียหน่อย" 

"สือลี่ผิง เจ้านี่ช่าง...โอ๊ะ!" 

ต่อว่าไม่ทันไรลู่อี้ฝานก็ต้องร้องเจ็บแผลขึ้นมาเดี๋ยวนั้น สือลี่ผิงลนลานจนทำสิ่งใดไม่ถูก บาดแผลของเขาลึกมาก ซ้ำยังมีลูกธนูปักใกล้จุดสำคัญ ที่แย่ไปกว่านั้นคือบนเรือไม่มีหมอ ไม่มีผู้ใดสันทัดเรื่องการรักษาสักคน อุปกรณ์การแพทย์ล้วนไม่ต้องเอ่ยถึง 

แม้แต่