Semua Bab หวนคืนอีกคราข้าไม่ขอเป็นคุณหนูผู้ถูกรังแก: Bab 1 - Bab 8

สือลี่ผิงกวาดสายตามองสตรีร่างผอมโซซึ่งนอนอยู่บนเตียงกลางเก่ากลางใหม่ จิตใจของนางไหวระทึก เหมือนเหลือเกิน นี่คือท่านแม่ของนาง หน้าตาละม้ายกันถึงเพียงนี้ สือลี่ผิงจึงรับรู้ได้ในบัดดล ว่านางได้เข้ามายังร่างเดิมของตน ร่างที่ไม่รู้ว่าถือกำเนิดแต่ชาติปางไหน และนางต้องวนมาชดใช้กรรมใด ทว่าการได้มารดากลับมาอีกครั้งนับเป็นพรจากสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่เหนือคณนาแล้ว"ท่านแม่!" สือลี่ผิงถลันกายเข้าหาผู้เป็นมารดาด้วยใจคะนึงหานานมากแล้วที่แม่ของนางตายจากไปไม่อาจย้อนกลับ แม้แต่คำบอกลาก็ยังไม่ทันได้เอ่ย แค่ก แค่ก "ลี่ผิง ไยมอมแมมเช่นนี้เล่า แล้วเร่งร้อนเรื่องใด" ฝ่ามือสั่นระริกเอื้อมสัมผัสใบหน้าของบุตรสาวด้วยความทะนุถนอม พลางไอโขลกไม่หยุดหย่อน สื่อลี่ผิงส่ายหน้าเป็นพัลวัน นางจับมือของมารดาแนบไว้ข้างแก้มของตน หยาดน้ำสีใสเอ่อคลอ ภาพเบื้องหน้าเริ่มพร่าเบลอ "ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านเจ้าค่ะ" มู่หรานคลี่ยิ้มอบอุ่น ปลายนิ้วชี้ค่อย ๆ ปาดหยาดน้ำตาซึ่งหลั่งรินลงมาอาบพวงแก้มจนเปื้อนเขรอะ "เด็กดี ไม่ต้องร้อง ทำราวกับเราจากกันนานโข เจ้าถูกลงโทษให้อยู่ห้องเก็บฟืนทั้งคืน คงลำบากแย่แล้ว" "ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เพียงข้ายังพ

สือลี่ผิงแสร้งตกใจ นางรีบยอบกายลงบนพื้น "ใต้เท้า ท่านโมโหสิ่งใดหรือเจ้าคะ หรือข้างามไม่ถูกใจท่าน" เสียงทุบโต๊ะดังขึ้นอีกหน ทุกคนต่างพร้อมใจกันสะดุ้งโหยง สือจินรุ่ยเร่งยืนขึ้น ตวัดสายตามองฮูหยินตน นางรีบหลุบดวงตาไม่กล้าสู้หน้าผู้เป็นสามี พลางค้อนควักให้กับสือลี่ผิง แต่ไหนเลยสือลี่ผิงจะคิดใส่ใจ อยากเดินหมากสลับตัวหรือ มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก "ตะ...ใต้เท้าลู่ ท่านใจเย็น ๆ ก่อน แท้จริงหน้าตาของอี้หนานไม่ใช่เช่นนี้ นางคงป่วย" สือจินรุ่ยเร่งแก้ตัว "ป่วยหรือ อัปลักษณ์เพียงนี้ แล้วภาพนี้เล่ามิใช่นางรึ!" ลู่เยี่ยนฮ่าวยกภาพวาดสาวงามขึ้น ทันทีที่สือเสี่ยวเย่เห็นภาพเบื้องหน้า ดวงตาพลันเบิกกว้าง นางยกมือทาบอกแทบเกิดลมจับหงายตึง นั่นคือภาพวาดของสืออี้หนานจริง ไยจึงไปอยู่กับใต้เท้าลู่ได้กัน หรือเมื่อครู่เป็นสิ่งที่สือลี่ผิงขว้างมันลงไป"ลี่ผิง!...เอ่อ...อี้หนาน ใบหน้าของเจ้าไยจึงบวมเจ่อปานนั้น" สือจินรุ่ยเอ่ยเสียงแข็ง สือลี่ผิงแหงนหน้าขึ้น สภาพใบหน้าของนางแทบดูไม่จืด ปากบวมแก้มปูดไปทุกสัดส่วน ยิ่งมองก็ยิ่งไม่น่าอภิรมย์ สือลี่ผิงขยับปากบวมเจ่ออู้อี้ "ท่านพ่อ หน้าตาของข้าก็เป็นเช่นนี้มานานแล้วนะเ

"คุณหนูและฮูหยินรองหายไปขอรับ" เสียงบ่าวในจวนเอ่ยหน้าตื่นสือจินรุ่ยโมโหจนถึงขีดสุด เขายกมือขึ้นคลึงหว่างคิ้วพลางหลับดวงตาพยายามระงับโทสะ สือเสี่ยวเย่เดินอาด ๆ เข้ามาด้านในก็ให้ต้องงุนงงกับความอลหม่านในจวน"ท่านพี่เกิดเรื่องใดหรือเจ้าคะ""มู่หรานและลี่ผิงหนีไปแล้ว""หนีไป!" เสียงแหลมแผดดังลั่นด้วยอาการตื่นตระหนกสือจินรุ่ยขมวดคิ้ว "เสียงดังหนวกหูนัก""แล้วจะทำอย่างไรเล่าเจ้าคะ" น้ำเสียงของนางร้อนรน แผนสำรองที่วางเอาไว้ต้องพังครืนไม่เป็นท่าอีกแล้วหรือ เหตุใดสือลี่ผิงจึงปีกกล้าขาแข็งได้เพียงนี้สือจินรุ่ยตวัดสายตามอง กล่าวลอดไรฟัน "เพราะเจ้าไม่ใช่หรือ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ เจ้ากดขี่พวกนางเกินกว่าเหตุ""ท่านพี่ จะกล่าวหาเพียงข้าได้อย่างไรเจ้าคะ ท่านเองก็ไม่ต่างจากข้า""หุบปาก!" สือจินรุ่ยตวาดลั่นสือเสี่ยวเย่หน้าซีดเผือดสะดุ้งตัวโยน นางผินหน้าประกาศเสียงดังก้อง "แยกย้ายกันออกตามหาพวกนาง หากวันนี้ไม่พบก็อย่าได้เสนอหน้ากลับมา""ขอรับ/เจ้าค่ะ"บ่าวในจวนต่างแยกย้ายออกตามหาสือลี่ผิงให้จ้าละหวั่น กว่าที่นางจะหล

ลู่อี้ฝานเดินจากไปโดยไม่หันมาสนใจนางอีก สือลี่ผิงมองตามอีกฝ่ายตาปริบ ๆ เขากำลังคิดทำสิ่งใดกันแน่ แล้วนางควรทำเช่นไรต่อหรือ จ้าวหวินและมารดาของสือลี่ผิงคงกำลังคอยทางตนอยู่เป็นแน่ คิดสิลี่ผิงควรทำเช่นไรดี   สือลี่ผิงพยายามประมวลความคิด ดูเหมือนอีกฝ่ายชะล่าใจอยู่ไม่น้อย แม้ห้องอาจทึมทึบทว่ากลับยังมีแสงรำไรลอดผ่าน เสียงบานประตูปิดงับดังปัง ร่างบอบบางจึงรีบถลันกายแนบหูชิดบานประตูเดี๋ยวนั้น บรรยากาศด้านในช่างดูอับชื้นไม่น่าอภิรมย์สือลี่ผิงพยายามแนบใบหูให้ชิดกับบานประตูมากที่สุด นางได้ยินเสียงสนทนาของบุรุษดังแว่วเป็นระยะ "นายน้อย เอาเช่นไรดีขอรับ ตอนนี้นายท่านได้เปลี่ยนตัวอนุเป็นสือลี่ผิงแล้วขอรับ" ลู่อี้ฝานเลิกคิ้วหนึ่งฝั่ง เขารู้สึกแคลงใจกับสถานะของคุณหนูตระกูลนี้อย่างน่าประหลาด แท้จริงแล้วสืออี้หนานคือนางที่อยู่กับเขา หรือเป็นสือลี่ผิงตัวจริงตามที่นางกล่าวอ้างกันแน่ "เมื่อสักครู่นางปฏิเสธว่าตนเองคือสืออี้หนาน เช่นนั้นตอนนี้สือลี่ผิงตัวจริงยังคงอยู่ที่จวนสกุลสือใช่หรือไม่" "เอ่อ...เกร