บทที่ 9 ปีศาจเจ็บไม่ได้ร้องไห้ไม่เป็น (2/2)

สือลี่ผิงสอดสายกู่เจิ่นเข้าไประหว่างบาดแผลซึ่งมีหัวธนูปักอยู่เชื่องช้า นางต้องทำด้วยความระมัดระวังอย่างถึงที่สุด หากผิดพลาดแม้เพียงเสี้ยวเดียว นั่นหมายถึงชีวิตของลู่อี้ฝาน รวมถึงชีวิตของนางด้วยเช่นเดียวกัน หากแม้นนางช่วยเหลือเขาไม่ได้นางคงต้องถูกลงโทษคดีจงใจฆ่าหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพร ครานี้อย่าหมายจะรักษาชีวิตไว้ได้แม้สักครึ่งเลย

สือลี่ผิงลอบกลืนน้ำลายหนืดเหนียวลงคอ นางช้อนดวงตามองคนเบื้องหน้าเป็นระยะ ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มมีเหงื่อเม็ดละเอียดผุดซึมขึ้นมา หลันเต๋อยืนลุ้นเสียจนตัวโก่ง ต่างฝ่ายต่างไม่กล้าหายใจแรง

"หากท่านเจ็บก็ร้องบอกข้า เข้าใจหรือไม่"

คิ้วเข้มขมวดมุ่น "พูดจามากความนัก จะทำอันใดก็รีบทำ"

หัวใจของลู่อี้ฝานกระเพื่อมไหวไม่เป็นส่ำ ความเจ็บเริ่มกัดกินร่างกายจนชาหนึบ สือลี่ผิงล้วนมีอาการไม่ต่างกันกับเขา ถึงนางเคยเรียนรู้เรื่องเหล่านี้มาบ้าง ทว่านางยังไม่เคยรักษาผู้ใดจริง ๆ สักคน หนนี้เป็นถึงคนสำคัญของราชสำนัก ความกดดันจึงมีมากล้น

เรียวมืองามค่อย ๆ ดึงหัวลูกดอกออกมาทีละนิด สือลี่ผิงได้ยินเสียงหอบหายใจของอีกฝ่ายดังแรงขึ้นเป็นระยะ หลันเต๋อซึ่งเห็น