บทที่ 34 ตั้งครรภ์ [1]

ตั้งแต่ได้รับความอับอายในวันนั้น วั่งซู่ก็มิได้ย่างเท้าออกจากจวนแม้แต่ก้าวเดียว กระนั้นก็ยังหวังว่าเสวียนอ๋องจะให้อภัยกับความวู่วามของตน นางคิดจะรออีกสักพักเพื่อให้ท่านอ๋องคลายความโกรธตามคำแนะนำของบิดา แล้วจึงเข้าไปขอโทษสร้างความไว้เนื้อเชื่อใจอีกครั้ง คราวนี้นางทำพลาดอย่างใหญ่หลวง ความโปรดปรานที่เคยมีบัดนี้คงไม่เหลืออะไรแล้ว

แต่แล้ววันหนึ่งนางกลับล้มป่วยทั้งที่คิดจะไปหาเสวียนอ๋องในวันนั้นแท้ ๆ วั่งซู่อยู่ ๆ ก็คลื่นเหียนอาเจียนมิได้หยุด นอกจากนั้นนางยังรู้สึกเหนื่อยง่ายกระทั่งเดินไม่กี่ก้าวก็เป็นลมล้มพับไปเสียอย่างนั้น

เมื่อบุตรสาวล้มป่วยร้อนไปถึงผู้เป็นบิดา ถึงกับต้องลาราชการกลางคัน เพื่อกลับมาดูอาการบุตรสาวผู้เป็นดั่งดาวนำโชคมาตลอด จะให้เป็นอะไรไปในตอนนี้ไม่ได้

“ซู่เอ๋อร์เป็นเช่นไร มีใครไปเรียกหมอมาตรวจแล้วหรือยัง” กลับมาถึงจวนก็พบว่าบุตรสาวนอนซมใบหน้าซีดเซียว บ้างรีบคว้ากระโถนโก่งคออาเจียนอย่างน่าสงสาร

“ท่านหมอหานเกิดอุบัติเหตุกะทันหันได้รับบาดเจ็บแขนขาหักเจ้าค่ะ บ่าวก็เลยให้คนเรียกหมอจากโรงหมอมาดูอาการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน อีกประเดี๋ยวก็น่าจะถึงแล้วเจ้าค่ะ”

“คุณหนูกินอะไรผิดสำแด