บทที่ 13 วันนี้ไปพักก่อนเถอะ

ไม่เพียงแต่สวี่ชิงฮวนที่รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า อันที่จริงแล้ว แม้แต่ผู้ช่วยเองก็ยังอึ้งตามไปด้วยเช่นกัน

ได้ร่วมงานกับประธานฟู่มาตั้งหลายปี ข้างกายเขาก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาปรากฏตัวเลยสักคน แต่ตอนนี้กลับกำชับให้เขาไปซื้อของแบบนั้นมา ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเกิดจะอะไรขึ้น!

“ครับ ประธานฟู่”

พอได้ยินการสนทนานี้ ใบหน้าของสวี่ชิงฮวนก็ร้อนฉ่าขึ้นมาฉับพลัน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าฟู่เยี่ยนฉือ เธอจะมาทำเป็นว่าตัดใจไม่ลงไม่ได้เด็ดขาด เพราะงั้นต้องทำตัวสงบผ่อนคลายเข้าไว้ ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง

เมื่อครู่เธอได้ครุ่นคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนดีแล้ว เรื่องที่ตอบตกลงกับฟู่เยี่ยนฉือก็เป็นตัวเธอเองที่สมัครใจ แทนที่จะเหนียมอายกลับจะทำให้ผู้ชายเขาหมดความสนใจ ตัวเองก็ใช่ว่าจะมีแฟนจริง ๆ ซะหน่อย เมื่อเผชิญหน้ากับเงินก้อนโตและอำนาจมากองอยู่ตรงหน้าจะมาหัวโบราณคร่ำครึอะไรอีก! พูดให้เข้าใจง่ายๆก็คือ นี่เป็นสิ่งที่คุณและฉันปรารถนาร่วมกัน เขาออกเงิน เขาออกแรง

ในตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุด ก็น่าจะเป็นการเอาอกเอาใจฟู่เยี่ยนฉือให้มีความสุข แบบนี้แล้วอย่างน้อยตัวเธอเองก็จะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นหาค่ารักษาพยาบาลในช่วงสถานการณ์เร่งรีบ เมื่อติดตามฟู่เยี่ยนฉือก็ยังจะได้เรียนรู้งานต่าง ๆ มากมายอีกด้วย

แต่พอคิดดูดี ๆ แล้ว ในตอนที่เธอก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดและนอนอยู่บนเตียง ก็ยังรู้สึกตื่นเต้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

ฟู่เยี่ยนฉือประชุมออนไลน์ระหว่างประเทศเสร็จ ในตอนที่กลับเข้าห้องนอน ก็เห็นฉากนี้เข้า

เธอนอนอยู่ฝั่งหนึ่งของเตียงอย่างเรียบร้อย บนเรือนร่างสวมชุดนอนคลุมตัวของตัวเอง เนื่องจากขนาดที่มันใหญ่จนเกินไป เนื้อผ้าดูหลวมซะจนแทบจะไม่สามารถปกปิดผิวขาวผ่องและขาเรียวยาวทั้งสองนั่นได้

ทั้งหมดเท่าที่สายตามองเห็น ถ้าจะให้เขาบอกว่าตัวเองไม่มีความคิดชั่ว ๆ นั่นก็คงจะเป็นเรื่องโกหก

แต่เขาไม่ได้เลือกที่จะทำตามใจตัวเอง อย่างน้อยก็ไม่ใช่คืนนี้

“สวี่ชิงฮวน”

“คะ”

“เมื่อกี้ผมได้วงส่วนที่มีปัญหาของโครงการของหัวเย่ไว้แล้ว ถ้าพรุ่งนี้คุณมีส่วนไหนไม่เข้าใจก็ค่อยถามผมอีกที วันนี้ไปพักก่อนก่อนเถอะ”

สวี่ชิงฮวนกระพริบตา “ตอนนี้คุณไม่ได้อยากจะ......”

“คืนนี้ไม่ทำ”

เขาขึ้นเตียงอีกฝั่งหนึ่ง ยื่นมือมาโอบเอวบางจากทางด้านหลังของเธอ “ผมง่วงแล้ว ปิดไฟด้วย”

......

เดิมทีสวี่ชิงฮวนคิดว่าในค่ำคืนนี้เธอกับเขา ต้องไม่ได้นอนแน่ ๆ แต่คิดไม่ถึงว่าหลับไปแป๊บเดียวก็ถึงเจ็ดโมงเช้าของวันรุ่งขึ้นแล้ว!

เธอลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย มองดูเพดานที่ไม่คุ้นเคย ในทันใดนั้นเธอก็คืนสติลุกขึ้นนั่ง! เหลือบไปมองด้านข้างตามจิตสำนึก ตรงนั้นมีเพียงหมอนที่มีรอยบุ๋มลงเท่านั้น ยืนยันได้ว่าเมื่อคืนนี้มีใครอีกคนนอนอยู่ตรงนี้จริง ๆ

สวี่ชิงฮวนรีบล้างหน้าบ้วนปากและเดินออกจากห้องนอน ในเวลานี้ถึงได้มีโอกาสได้มองสำรวจบ้านของฟู่เยี่ยนฉืออย่างละเอียด

บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ในเขตพื้นที่คนรวยที่ไม่เป็นสองรองใครในเมืองเป่ยเจิ้น หน้าต่างสูงจากพื้นทั้งสามด้าน ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน ก็สามารถมองเห็นวิวของทะเลได้

เดิมทีเธอคิดว่าตัวเองจะได้เห็นคฤหาสน์หรูที่เหนือระดับอย่างในละครโทรทัศน์ ที่มีสีทองอร่ามให้ความหรูหราแบบนั้น แต่ที่น่าแปลกใจ คือบ้านหลังนี้ตกแต่งในสไตล์เรียบง่ายด้วยสามสี ดำขาวและเทา เข้ากับห้องรับแขกขนาดใหญ่ที่ทำให้รู้สึกถึงความวังเวง

อื้ม พอคิดดูอีกทีก็ไม่ใช่ว่าน่าแปลกใจมากอะไร ฟู่เยี่ยนฉือก็เป็นอย่างกับภูเขาน้ำแข็งที่เย็นชาอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?

มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยมาจากห้องอาหารอย่างเงียบ ๆ สวี่ชิงฮวนคิดว่าคงจะเป็นคุณป้าแม่บ้านที่กำลังทำอาหารเช้าอยู่ แต่พอเข้าไปถึงกลับพบว่า คนที่ยืนอยู่ในห้องครัวจะเป็นฟู่เยี่ยนฉือ!

เขากำลังเข้าครัวเตรียมอาหาร? !

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ฟู่เยี่ยนฉือก็เอียงหน้าอันหล่อเหลือบมองดูเธอ “โจ๊กเสร็จแล้ว คุณประคองออกไปด้วย”

สวี่ชิงฮวนพยักหน้าอย่างเหลอหลา ยังไม่ทันมีสติจากความประหลาดใจจากภาพที่เห็นเลย

ฟู่เยี่ยนฉือที่อยู่ข้างหลัง แน่นอนว่าคาดเดาออกว่าเธอคิดอะไรอยู่ จึงเอ่ยอธิบายไปว่า “ผมไม่ชอบให้คนอื่นเข้ามาในบ้านของผม รวมถึงคนใช้ด้วย”

เธอยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก “ไม่คิดว่าประธานฟู่ จะทำโจ๊กเป็นด้วย”

สิ่งที่สวี่ชิงฮวนอยากจะพูดจริง ๆ ก็คือคิดไม่ถึงว่าประธานฟู่จะเป็นคนรักความเป็นส่วนตัว เหมือนจะไม่ใช่คนที่ติดต่อยากอะไร.......อย่างที่ตัวเองคิดขนาดนั้น?