บทที่ 15 ผู้ชายมันไม่ได้มีอะไรดีเลยสักอย่าง

ระหว่างทาง โจวซือเจ๋อที่กำลังพูดถึงเรื่องสนุกต่างๆที่พวกเขาสามคนโตมาด้วยกันเป็นต่อยหอย แต่ไม่มีสักคำที่จะพูดเข้าหูฟู่เยี่ยนฉือเลย

เมื่อได้มาถึงบริษัท แม้แต่คำร่ำลาเขาก็ไม่ให้โจวซือเจ๋อเป็นรางวัลเลยด้วยซ้ำ เดินตรงไปขึ้นลิฟต์สำหรับผู้บริหารโดยเฉพาะเพื่อขึ้นไปยังชั้นบนของบริษัท

“ประธานฟู่ คดีเกี่ยวกับการละเมิดของบริษัทกั๋วจิ้น คุณยังจะต้องการที่จะหาทนายเพิ่มอีกสองสามคนไปช่วยจัดการเรื่องนี้อีกไหมครับ?”

เลขาเคาะประตู เข้ามาส่งเอกสารให้พอดี “ได้ยินว่า อีกฝ่ายได้เชิญทนายชื่อดังระดับโลกมาด้วยครับ”

ฟู่เยี่ยนฉือยกมือขึ้นประคองแว่นตาขอบทอง ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ได้ยินเลยแม้แต่น้อย เขาหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นชื่อด้านล่างของเอกสาร “ไม่ต้อง เรื่องกฎหมายรอให้ทนายเซี่ยกลับมา เป็นหน้าที่รับผิดชอบของเธอทั้งหมด”

“ทนายเซี่ยใกล้จะกลับมาสำนักงานใหญ่แล้วเหรอครับ?” พอคุณเลขาได้ฟัง น้ำเสียงเมื่อครู่ที่ดูมีความกังวลอยู่บ้าง ทันใดนั้นก็มลายหายไปในทันที “งั้นก็เยี่ยมเลยครับ กั๋วจิ้นจะต้องแพ้คดีนี้แน่!”

เขาไม่ได้พูดโม้โอ้อวดเกินจริงแม้แต่น้อย คดีใหญ่สำคัญ ๆ ที่ตระกูลฟู่มีส่วนเกี่ยวข้องในช่วงหลายปีมานี้ ตราบใดที่เซี่ยหว่านอวี่ยังเป็นทนายแก้ต่างให้ ก็ไม่เคยแพ้ให้กับคดีไหนเลยสักคดีจริงๆ

เลขาที่กำลังจะหันหลังจากไปด้วยความโล่งอก ทันใดนั้นฟู่เยี่ยนฉือก็ตระโกนเรียกเขาให้หยุด

“เดี๋ยวคุณไปซื้อผลไม้และอาหารเสริมให้หน่อยนะ ส่งไปที่ห้องพักผู้ป่วยวีหนึ่งของโรงพยาบาลจงเหลียน”

“ได้ครับ ประธานฟู่”

หลังจากที่เขาออกไป ฟู่เยี่ยนฉือก็ได้หยิบทะเบียนสมรสที่เพิ่งได้รับมาเล่มนั้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท

รูปด้านบนที่ไหล่ซ้ายของสวี่ชิงฮวนพิงเขาเล็กน้อย รอยยิ้มบนหน้าที่ดูเกร็งเอามาก ๆ

นิ้วของฟู่เยี่ยนฉือปัดที่ภาพถ่ายนั้นเบา ๆ และจ้องมองอยู่นาน ถึงได้ลุกขึ้นไปเปิดตู้เซฟ นำมันไปเก็บรักษาไว้ข้างในอย่างดี

……

ที่โรงพยาบาล ยังคงตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อ

สวี่ชิงฮวนนั่งรอที่ห้องพักผู้ป่วยวีหนึ่งมาเกือบจะสองชั่วโมง เจิ้งชิวจือถึงได้ฟื้นขึ้นมาจากการสลบลึก

อาการของเธอครั้งนี้ดีขึ้นมาบ้างแล้ว อย่างน้อยก็มีแรงยกมือขึ้นได้

“แม่คะ ในที่สุดแม่ก็ฟื้นแล้ว! หมอเพิ่งเข้ามาเมื่อตะกี้ ให้หนูเซ็นยินยอมให้ผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว อีกไม่กี่วันแม่ก็จะได้ผ่าตัดแล้วนะ!”

ในตอนที่เซ็นชื่อนั่น ตื่นเต้นเสียจนเธอเกือบจะจับปากกาไว้ไม่อยู่เลยทีเดียว

เมื่อเทียบกับความดีใจของสวี่ชิงฮวนแล้ว เจิ้งชิวจือทำได้แค่ขมวดคิ้ว "ฮวนฮวน...... เงินค่าผ่าตัดนั่นเอามาจากไหน?”

“……ยืมมาค่ะ”

แน่นอนว่าสวี่ชิงฮวนไม่มีทางบอกความจริงกับแม่แน่ๆ

แต่ที่บอกว่าตนเองยืมมาก็ไม่นับว่าเป็นเรื่องโกหกหรอก เพราะเงินค่าผ่าตัดในตอนนี้ก็เป็นของฟู่เยี่ยนฉือ แต่หลังจากที่ตนเองเก็บหอมรอมริบได้ครบก็จะนำคืนให้เขาทั้งหมด!

“ต้องใช้ถึงหลายล้านแน่ๆใช่มั้ย? ใครเขาจะให้ลูกยืมได้?” เจิ้งชิวจือพูดขณะที่ดันตัวเองขึ้น อารมณ์ก็กลับกลายเป็นความตื่นเต้น “บอกความจริงกับแม่มา! เงินนี้ได้มาจากการที่ลูกไปคดโกงอะไรใครเขามาหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่นะคะ!” สวี่ชิงฮวนไม่มีทางเลือก พูดได้เพียงว่า “หนูมีแฟนแล้ว เขาเป็นคนให้หนูยืมเงินมา”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจิ้งชิวจือก็ยิ่งยอมรับไม่ได้

“ไม่ได้ เราจะไม่ผ่าตัดแล้ว ลูกเอาเงินไปคืนเขาซะ!”

สวี่ชิงฮวนขมวดคิ้ว เอ่ยอย่างไม่มีทางเลือก “แม่คะ! ถ้าแม่ไม่ผ่าตัด แม่จะตกอยู่ในอันตรายได้นะคะ!”

“ถ้าแม่จะตายก็จะไม่ยอมให้ลูกไปใช้เงินของพวกผู้ชายหรอกนะ! แม่เคยบอกลูกตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าผู้ชายมันไม่ได้มีอะไรดีสักอย่าง

อยู่ให้ห่างจากพวกเขาเข้าไว้! โดยเฉพาะคนรวยแบบนี้ มันเชื่อถือไม่ได้!”

ในปีนั้นเจิ้งชิวจือก็ถูกหลอกแบบนี้แหละ ก่อนแต่งงานสาบานจะรักกันชั่วนิรันดร์ จนพอหลังแต่งงานได้สองปีก็โดนนอกใจ แถมยังมีลูกสาวนอกสมรสขึ้นมาอีก!

“แล้วแม่อยากให้หนูทำยังไง?”

สวี่ชิงฮวนเองก็เหนื่อยมากเช่นกัน ควบคุมตัวเองไม่อยู่ เลยเสียงดังขึ้นเล็กน้อย “พ่อหนูก็คงไม่ต่างจากคนที่ตายไปแล้ว ถ้าแม่เป็นอะไรไปอีก หนูก็จะกลายเป็นลูกกำพร้า!”

“……”

เธอสูดหายใจเข้าลึก ลูบมือของคุณแม่เบา ๆ “แม่ หนูสัญญา ว่าหนูจะเอาเงินก้อนนี้คืนให้เขาแน่นอน โอเคไหมคะ?”

ปีแรกของสัญญา เธอก็จะพยายามหาเงินมาคืนฟู่เยี่ยนฉือในตอนที่หย่ากันด้วย