Chapter 5

สโรชาทำใจไว้แล้วว่าต้องเหมาแท็กซี่ ติดตรงไม่มีคันไหนฝ่าการจราจรมาได้นี่สิ ไม่เป็นไร เรียกวินมอเตอร์ไซด์ให้พาลัดออกไปถนนเส้นอื่นแล้วค่อยต่อแท็กซี่ก็ได้

คิดได้ดังนั้นเธอจึงเดินไปตามตรอกเล็กในซอยใหญ่เพื่อหารถที่หมาย  เห็นป้ายอยู่วินหนึ่งแต่ไม่มีคน ข้างๆ กันเป็นถังขยะกทม.ใบใหญ่สองถัง สกปรกไปหน่อย แต่ป้ายเขียนคิวยังสะอาดและใหม่เอี่ยม

‘สงสัยไปส่งคน’

สโรชาคิดพลางยืนรอ เมื่อยขาที่ต้องเดินแล้วเหมือนกัน สุนัขจรจัดสองตัววิ่งเฉียดเธอไปนิดเดียว เพื่อเข้าไปคุ้ยขยะ ใจหญิงสาวภาวนาให้วินมอเตอร์ไซด์มาเร็วๆ จะได้พ้นจากสภาพนี้เสียที

“แง่ง...” สุนัขฮึมฮัม ทีแรกคิดว่ามันกัดกัน

“ออกไปนะ” ... ที่เปล่งออกมาคือเสียงมนุษย์และเป็นภาษาอังกฤษ!

“คุณ...” สโรชามาที่ถังขยะ ร่างนั้นมองเธออย่างตกตะลึง

“บัว พาผมออกไปจากที่นี่ที”

เซอร์เก อินาเซวิช นอนอยู่ พร้อมเลือดแดงฉานเปรอะเสื้อบริเวณหน้าท้อง

“เร็ว” ... และมืออีกข้างของเขาถือปืน!

“เกิดอะไรขึ้น คุณบาดเจ็บ ต้องไปโรงพยาบาลนะ”

เซอร์เกหน้าซีด แต่ดวงตายังคมกล้า

“ไปไม่ได้ ผมโดนทรยศ มีคนหักหลัง”

สโรชารู้แล้วว่าแขกโรงแรมที่ตำรวจเล่าในร้านสะดวกซื้อคือใคร

“แล้วจะให้ฉันพาไปไหนล่ะ” เลือดซึมกระจายเป็นวงแดงผ่านผิวผ้ากว้างมากขึ้นเรื่อยๆ

“เอาเถอะ พาผมออกจากที่นี่ก่อน”

เขาขบกรามแน่น ความเจ็บกายไม่เท่าเจ็บใจที่ประมาทให้ถูกลอบยิงได้ง่ายดาย

“ไม่เอา ฉันไม่อยากยุ่งยาก เดี๋ยวนะ จะเรียกตำรวจให้”

สโรชาเห็นเค้าลางแห่งความวุ่นวายตามมาไรๆ ใครว่าไม่มีน้ำใจก็ยอม แต่เธอไม่เอาตัวไปเอี่ยวกับธุระของแขก ไม่ว่าจะด้านดีหรือร้าย แค่บริการบนเตียง พาไปเที่ยว ช็อปปิ้งนิดหน่อยพอ

เซอร์เกมองมือกำลังกดโทรศัพท์อย่างไม่พอใจ เรื่องนี้ต้องไม่ถึงตำรวจ มิเช่นนั้นคงมีการลากไส้กันยาวแน่ ธุรกิจเขามีทั้งขาวสะอาดและเป็นสีเทาคลุมเครือกฎหมาย ชายหนุ่มตั้งใจจะจัดการในแบบของตน

“บัว ผมจะจ้างคุณ ให้พาออกจากที่นี่” คนกำลังกดเบอร์ชะงักกึก นิ่วหน้าฟัง

“เท่าไรก็ได้ คิดเป็นชั่วโมง จะเอามากว่าค่าตัวคุณเมื่อคืนไหมล่ะ”

ผู้หญิงตรงหน้าเขาซื้อมาด้วยเงิน ... บางทีการขอร้องอะไรก็ต้องใช้มันเช่นเดียวกัน

“เงินน่ะอยากได้ ฉันยอมรับค่ะ แต่ไม่อยากมีเรื่องยุ่งทีหลัง”

เธอกลัวตัวเองไปพัวพันกับการล้างแค้นธุรกิจข้ามชาติเหมือนเคยเห็นในข่าวบ่อยๆ  เซอร์เกเป็นประธานบริษัทตามนามบัตรบอกจริงๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้ ... หรือเป็นมาเฟียเปิดบริษัทบังหน้าเพื่อฟอกเงิน

“ให้ตำรวจเขาจัดการดีกว่านะ” สโรชายืนยันคำเดิม

“ผมรับรองน่า คุณจะปลอดภัย” คนช่างตื้อหว่านล้อมไม่เลิก

“แล้วดูตัวคุณเองตอนนี้สิ ปลอดภัยไหม บอดี้การ์ดตั้งโขยงยังโดนยิงได้”

ดวงตาน้ำเงินวาวโรจน์ขึ้นมาทันใด ก็น่าไม่พอใจอยู่หรอกนะ เธอปฏิเสธพร้อมต่อว่าเขาอีกต่างหาก

“คุณเป็นผู้หญิงใจดำผิดกับหน้าสวยๆ เหลือเกิน ทิ้งคนเจ็บได้ลงคอ”

“ขอบคุณค่ะที่ชมเรื่องสวย แต่ฉันก็หาทางช่วยคุณแล้วนะ”

สโรชาต่อปากต่อคำไม่ลดละ เซอร์เกรู้สัจธรรมข้อนี้อยู่ ... คนเราทำดีต่อกันก็เมื่อมีผลประโยชน์

ในวินาทีแห่งความเป็นความตาย สมองอันชาญฉลาดซึ่งนำกลุ่มธุรกิจอิคนาเซวิซให้รุ่งโรจน์กำลังคิด ... เขาจะหลอกล่อให้เธอช่วยยังไง ในเมื่อเงินสโรชาก็ไม่เอา

“งั้นช่วยหน่อย แค่โทร.หาอลัน บอกที่อยู่”

มือกุมท้องเปลี่ยนเป็นล้วงหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกง

“ให้เขามารับเซอร์กด้วย”

เขาบอกชื่อเล่นซึ่งเฉพาะคนที่สนิทๆ กันมากๆ เท่านั้นที่จะรู้จัก ... อลันก็เป็นหนึ่งในนั้น

“ฉันจะไม่เจอเรื่องยุ่งยากแน่นะ”

เธอทำหน้าขยะแขยงยามเห็นขอบโทรศัพท์แสนแพงรุ่นล่าสุดเปื้อนเลือดเขา เซอร์เกเลือกเบอร์อลันไว้ให้แล้ว

“ถ้าคิดว่าใครจะฆ่าคุณผ่านโทรศัพท์ได้แล้วล่ะก็  ไม่ต้องโทร.หรอกนะบัว”

เซอร์เกประชด สถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน ยังมาเจอสาวเรื่องมากน่ารำคาญอีก

“มารับเซอร์กที่ซอยสุขุมวิท21 ห่างเซเว่นประมาณสามร้อยเมตร”

สโรชากรอกเสียงลงไปทันทีที่อีกฝ่ายรับ

“ด่วน! เขาบาดเจ็บ”

เธอกดตัดสายหลังสำทับเสร็จ เซอร์เกผ่อนลมหายใจเหนื่อยอ่อน ดวงตาหลับลง

“เฮ้! นี่คุณ ตื่นก่อน อย่าเพิ่งตายนะ” หญิงสาวร้องเสียงสูง มือกำโทรศัพท์ที่ยังไม่ได้คืนแน่น

“เบาๆ อย่าส่งเสียง เดี๋ยวคนก็แตกตื่นหมดหรอก”

เขาเอ็ด หูสโรชาได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์ดังมาไกลๆ ตายละวา ... เจ้าของวินกลับมาแล้ว ถ้าปล่อยให้เห็นเขาในสภาพนี้ไม่ดีแน่ อลันก็ไม่รู้ว่าจะมาถึงเมื่อไร สุนัขจรจัดสองตัวยังคุ้ยขยะอยู่ใกล้ๆ

สโรชาแม้ปากบอกไม่อยากเจอเรื่องยุ่งยาก แต่มนุษยธรรมยังมี ... ทิ้งคนเจ็บต่อหน้าให้อยู่คนเดียวไม่ลง เธอจึงถอดเสื้อคลุมร่างเขา ยืนดูห่างๆ อยู่รออลันเป็นเพื่อน

“น้องจะไปไหนหรือเปล่า”

วินมอเตอร์ไซด์เพิ่งมาจอด เปิดพลาสติคหน้าหมวกกันน็อคถาม มองสโรชาตั้งแต่หัวจรดเท้า ... ผู้หญิงสวย แต่งตัวเปิดเผยจัด เข้ามาอยู่ในตรอกเปลี่ยว เป็นของแปลกที่นานๆ ทีจะเห็น

“เปล่าค่ะพี่ หนูมากับแขก เขาเมามาก ขอพักหน่อย”

สโรชาแกล้งจีบปากจีบคอ ใส่จริตแบบผู้หญิงกลางคืนเต็มที่

“ไม่ใช่ว่ามอมเหล้าแขกเองเรอะ ถึงโดนออฟจะได้ไม่โดนตำไง”

ว่าแล้วคนแซวก็หัวเราะหยาบคาย สโรชาอยากตอกกลับเจ็บๆ กลับไปบ้างที่โดนดูถูก แต่ไม่อยากให้เป็นที่สนใจ ต้องการรอลูกน้องเซอร์เกอย่างสงบๆ จึงได้แต่ยิ้มแหยให้

“บัว...” คนเจ็บลืมตาขึ้น “มานี่หน่อย ผมมีอีกเรื่องให้คุณช่วย”

อลันรีบตามเสียงสาวปริศนาแต่ใช้เบอร์เจ้านายโทร.มาทันที เขาจำต้องวิ่งเพราะรถ ตำรวจกันเป็นหลักฐานไว้หมด ชายหนุ่มโทร.ไปขอรถโรงแรมด่วนแล้ว แต่ได้คำตอบว่าการจราจรติดขัด ไม่สามารถเอารถออกได้เช่นกัน

“Shit!”

เขาอุทานขัดใจระหว่างวิ่ง ทุกสิ่งดูติดขัดไปหมด ภาวนาอย่างเดียวขอให้เจ้านายปลอดภัย ถึงซอยสโรชาบอก ในตรอกว่างเปล่า รถมอเตอร์ไซด์จอดนิ่ง สายตาหนุ่มต่างชาติกวาดไปจนเจอขายาวๆ ทอดนิ่งอยู่ข้างถังขยะ

“เซอร์ก...”

เรียกชื่อยังไม่ทันจบ ห่ากระสุนก็ประดังเข้ามา อลันโถมตัวเข้าหลบข้างเจ้านาย

“เฮ้ย! อะไรวะ”

แต่เสียงเปล่งออกมาไม่ใช่คนที่คาด วินมอเตอร์ไซด์แซวสโรชานั่นเอง เขาสวมชุดเซอร์เก

“นายเป็นใคร เซอร์กไปไหน”

เขาตวาด สายตามองหาวิถีกระกระสุน มือใช้ปืนยิงตอบโต้เป็นครั้งคราว

“โธ่เอ๊ย! กูไม่น่าเห็นแก่เงินเลย อีห่า! หลอกมาตายแทนไอ้ฝรั่งนั่นแท้ๆ”

วินมอเตอร์ไซด์กลัวตัวสั่น สบถเป็นภาษาไทย สโรชากับเซอร์เกที่สุ่มดูสถานการณ์ในร้านกาแฟตรงข้ามปากซอยเกิดเหตุ วิ่งไปตั้งแต่เสียงปืนแตกนัดแรก

“ขนาดลูกน้องคนสนิทยังทรยศเลย คุณไปขัดแข้งขัดขาใครเนี่ย”

เธอถามพลางหอบ ไหนจะพยุงเขา ไหนจะวิ่งหนีทั้งบนส้นสูง แถมหัวใจยังเต้นระรัวเพราะความกลัวไม่เลิก

“เอาไว้ผมค่อยตอบทีหลัง ตอนนี้เราต้องหนีก่อน ไปให้ไกลจากที่นี่”

สัญชาตญาณระแวงภัยเขายังแม่น พวกตามฆ่ายังไม่ไปไหนไกล ... คงเป็นมืออาชีพรับรองผลแน่ จึงต้องอยู่รอให้แน่ใจว่าเหยื่อตายสนิท

เซอร์เกซ้อนแผนโดยให้สโรชาจ้างวินมอเตอร์ไซด์เปลี่ยนชุดกับเขา หลอกว่าจะถ่ายภาพไปอวดเพื่อน ทีแรกหมอนั่นอิดออด แต่เมื่อจำนวนเงินเพิ่มเป็นหลายพัน คนโลภก็ตกลง

“แล้วจะไปไหนล่ะ โรงพยาบาลคุณก็ไม่ยอมไป ให้เรียกตำรวจก็ไม่เอา”

เธอบ่น เซอร์เกใส่กางเกงยีนส์ของวินมอเตอร์ไซด์ที่ขาสั้นเต่อ เพราะส่วนสูงต่างกัน เสื้อยืดสีดำตัวใหม่ซึ่งขอให้สโรชาซื้อมาเปลี่ยนเริ่มมีเลือดซึม

“ไปที่พวกนั้นไม่ได้หรอก ยังไม่รู้ว่าใครบ้างทรยศ ผมไว้ใจใครไม่ได้”