Chapter 6

สองร่างไกลออกมาจากที่เกิดทุกทีๆ เสียงปืนดังสลับเป็นระยะๆ ผู้คนวิ่งหลบกันจ้าละหวั่น เธอพาเขาหยุดพักบริเวณตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่งใกล้ร้านที่ยังไม่เอาประตูเหล็กพับขึ้น

“งั้นฉันคงช่วยคุณได้แค่นี้แหละนะ”

สโรชาจะสละเรือแล้ว ไม่ไหวๆ ห่างกันไม่ถึงชั่วโมงผู้ชายคนนี้โดนลอบฆ่าสองครั้ง ขืนอยู่ด้วยอีก เธอกลัวโดนลูกหลง เซอร์เกมองหญิงสาวอย่างค้นคว้า

“จะว่าฉันใจดำก็ได้นะ แต่ใครๆ ก็รักชีวิตของตัวเอง ทั้งคุณทั้งฉัน คุณไม่อยากตาย ฉันก็ไม่อยากเหมือนกัน”

“สายไปแล้วที่จะทิ้งผมนะบัว เมื่อกี้ผู้ชายที่จ้างเขาเห็นแล้วว่าเรามาด้วยกัน คุณจัดการทุกอย่างให้ผม เราร่วมมือกัน ถ้าหมอนั่นโดนจับได้มันต้องเล่าให้ทุกคนฟังแน่ ทีนี้พวกที่ตามฆ่าผมก็จะเปลี่ยนมาสืบหาตัวคุณแทน”

เธอฟังแล้วหน้าซีดอ้าปากค้างกับความจริงที่คิดไม่ถึง

“คุณเองนั่นแหละที่จะตกอยู่ในอันตราย”

ซวย... คำนี้ผุดขึ้นมาทันทีในสมองสโรชา

“แต่ถ้าอยู่กับผมคุณจะปลอดภัย รับรองด้วยเกียรติของเซอร์เก อิคนาเซวิช คุณก็เห็นแล้วนี่ เมื่อกี้นี้ผมจัดการให้เรารอดจากอันตรายได้ยังไง”

เขาฉลาดจริงดังว่า สโรชาไม่เถียง แต่ในอนาคตกับสภาพร่างกายบาดเจ็บอย่างนี้ล่ะ

“อยู่กับผม ช่วยกันก่อน”

“แล้วจะให้ฉันช่วยยังไงล่ะ เราติดกันอยู่อย่างนี้”

เซอร์เกยิ้ม เมื่อท่าทางเธอยอมร่วมมือแล้ว

“ไปที่พักของคุณก่อน กว่าพวกมันจะรู้ตัวว่าโดนหลอกคงซักพัก”

“งั้นฉันก็ไม่ปลอดภัยนะสิ” เธอท้วง

“เราจะหลบไปที่อื่น เมืองไกลๆ พักสักวันสองวัน จากนั้นผมจัดการเอง”

แววจริงจังในดวงตาสีน้ำเงินทำให้สโรชาวางใจ คลายความกลัวที่มี เธอเห็นแท็กซี่เขียวเหลืองเก่าๆ คันหนึ่งติดอยู่ในการจราจร จึงปล่อยเขาไว้ในตรอก ก่อนไปต่อรองที่หมายจะไปกับคนขับ ซึ่งหน้าบานทันทีเมื่อได้เงินถึงสองพันจากกระเป๋าเซอร์เก

รถแท็กซี่พาทั้งสองออกทางลัด เลี้ยวลดไปตามถนน สโรชาจงใจให้ไปจอดหลังตึกคอนโดตนซึ่งทางเข้าซับซ้อน เพื่อกันไม่ให้คนขับจำได้

“คุณรออยู่นี่ก่อนนะ” เธอรุนหลังเขาเข้าไปในรถเก๋งขนาดกะทัดรัดของตน

“ฉันไปเอากระเป๋าแล้วเราจะได้ออกต่างจังหวัดกัน”

จากนั้นก็ขึ้นไปห้องพักชั้นเจ็ด เปลี่ยนชุด เก็บเฉพาะของจำเป็นลงมารถอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหนุ่มรัสเซียซีดลงเรื่อยๆ เสื้อยืดดำมีรอยชื้นเกิดจากเลือดบริเวณแผลเป็นวงกว้าง

“นี่คุณทำใจดีๆ ไว้นะ”

เธอล่ะกลัวเขามาตายคารถเสียจริง เพิ่งผ่อนหมดด้วย ต้องพาเขาไปหาหมอ ... แต่ไปที่ไหนได้ล่ะ จะไว้ใจใครได้ เสียงปืนเมื่อครู่ยังดังแว่วในความทรงจำ ... โรงพยาบาล ... หมอ ความคิดสโรชาวนเวียนอยู่แค่นี้ระหว่างเลี้ยวรถออกสู่ถนน

แล้วทันใดมีแสงสว่างวาบขึ้นมา หมอธนนท์ ... พี่นิค มือเร็วเท่าความความคิด รีบล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋ามาโทร.ทันที

“สวัสดีจ้ะบัว” เพื่อนรุ่นพี่ในวัยเด็กทักเสียงนุ่ม

“วันนี้จะมาเยี่ยมคุณป้าเฟื่องฟ้าเหรอ พยาบาลเพิ่งบอกพี่”

ธนนท์เป็นผู้บริหารเนอร์สซิ่งเฮลท์แคร์ซึ่งแม่เธอรักษาตัวอยู่

“วันนี้พี่นิคไปไหนหรือเปล่าคะ”

“เปล่าจ้ะ บัวจะมาค้างด้วยหรือเปล่า เย็นนี้มีงานเปิดร้านเค้กของแฟนเพื่อนพี่ ว่าจะชวนไปซักหน่อย บัวชอบขนมนี่”

เพื่อนวัยเด็กผู้มีใจและจำของโปรดสโรชาได้เสมอ

“ค่ะ คงจะค้างอยู่” ปากสนทนา ตาเหลือบแลคนข้างกายที่เหนื่อยอ่อน

“พี่นิคอย่าไปไหนนะคะ บัวมีเรื่องด่วนจะให้ช่วย” คนปลายสายอึ้งไปครู่

“อย่าเพิ่งถามว่าเรื่องอะไร ขอให้ช่วยก็พอ เพื่อเห็นแก่มนุษยธรรมค่ะ”

ท้องฟ้าที่ปรากฏแก่สายตาเขาสดใส อาทิตย์ทอแสงอ่อน แม่นั่งบนผ้าปูปิกนิก ดื่มชาใต้ต้นโอ๊คซึ่งแผ่กิ่งก้านสาขากว้าง อากาศฤดูใบไม้ผลิอุ่น มีลมพัดมาเบาๆ แม่สวมชุดแซกสั้นเปิดไหล่ลายกุหลาบแดงบนพื้นขาว

“คุกกี้ไหมเซอร์ก”

มือขาวสะอาดเล็บเจียนมนเคลือบสีแดงยื่นคุกกี้ช็อคโกแลตในจานให้ เซอร์เกรับมาถือ กลิ่นแป้งอบไหม้ลอยแตะจมูกจางๆ

“ที่นี่อากาศดีนะ มาอยู่ด้วยกันไหม”

เซอร์เกชอบรอยยิ้ม ... ท่านยิ้มให้เสมอ ... แม้แต่ภาพใบหน้าสุดท้ายในโลงศพ

“เหมี้ยว...” สิ่งมีชีวิตอุ่นนุ่มมาคลอเคลียขา ... แมวที่เขาแอบเลี้ยงในวัยเด็ก

“สกปรกจัง” แม่ย่นจมูกรังเกียจ

“แต่มันเป็นแมวขาวนะครับ” เขารับมันขึ้นมากอด

“จะเป็นแมวสีอะไรก็ตาม สกปรกเหลือเกิน เอาไปทิ้งเถอะลูก”

ดวงตาน้ำเงินทอดมองสัตว์ในอ้อมแขนอย่างอาลัย อุตส่าห์ได้เจอกันอีกครั้ง หลังจากหายไปนาน กลับต้องทิ้งขว้างไปอีกครั้งนะหรือ

“เซอร์ก...” แม่เรียกชื่อเล่นเน้นเสียง แสดงว่าท่านกำลังอารมณ์ไม่ดี

“วางมันลง” พลันเจ้าแมวในอ้อมกอดก็กระโดดแผล็วลงพื้น

“เดี๋ยวก่อน!”

เขาวิ่งตาม มือไขว่คว้าหาท่ามกลางเสียงเรียกของแม่ แมวตัวน้อยหยุดฝีเท้าลง ร่างสั่นเทิ้มขยาย ขนน้ำตาลมอๆ เปลี่ยนเป็นผิวเนื้อขาวผ่อง แขนยาว ปลีน่องนวลเนียน

“เซอร์ก!” แม่เรียกครั้งสุดท้าย พร้อมร่างเปลือยระหงหันมาให้เห็นเต็มตา สโรชา!

เซอร์เกตื่นขึ้นในทันใด เพดานแปลกไม่คุ้น สภาพห้องขาวสะอาด กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อฉุนรุนแรงเสียดแทงจมูก แขนข้างหนึ่งเสียบเข็มน้ำเกลือ ... เขาอยู่ในโรงพยาบาล พยายามขยับตัวก็รู้สึกเจ็บแปลบที่กลางร่าง บริเวณแผลโดนยิง ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับนางแมวสาวในฝันแทรกกายเข้ามา

“เป็นยังไงบ้างคุณ”

เธอรวบผมยาวสยายไว้เป็นก้อนกลมกลางศีรษะ สวมเชิ้ตแขนกุดสีขาว กางเกงยีนส์ขาสั้น ใบหน้าใสไร้เครื่องสำอางปกปิด ดูอ่อนวัยจนคิดว่าเธอน่าจะอายุรุ่นเดียวกับญามิลลา

“คุณพาผมมาที่ไหน”

เซอร์เกจำได้ว่าตัวเองครึ่งหลับครึ่งตื่นมาในรถ ก่อนสุดท้ายจะหมดสติไปจริงๆ

“เนอร์สซิ่งเฮลท์แคร์ของคนรู้จักฉัน เขาผ่ากระสุนออกให้ ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลโดยตรง ไม่มีใครหาเจอ ปลอดภัยแล้ว”

ธนนท์ผ่าตัดฉุกเฉินโดยมีพยาบาลช่วยเหลือเพียงคนเดียว กระสุนฝังในแต่ไม่โดนเส้นเลือดสำคัญ

“เล่ามาสิว่าทำไมถึงโดนยิง คุณทำธุรกิจอะไรกันแน่”

สโรชาโกหกธนนท์ว่าเซอร์เกเป็นเพื่อนที่เผลอไปมีเรื่องกับนักเลง และไม่อยากให้เป็นเรื่องยุ่งยากต้องติดต่อตำรวจหรือสถานทูตกรณีโดนทำร้ายนอกประเทศ

“ผมทำธุรกิจการลงทุน โดยมากเกี่ยวกับสถานบันเทิง”

“คาสิโน! ด้วยใช่ไหม”

คำแรกคนฟังเน้นเสียง เซอร์เกเลิกคิ้วแปลกใจเธอมีปฏิกิริยาแรงขนาดนี้

“ใช่ ทั้งโรงแรม รีสอร์ท คาสิโน ผมมาเจรจาเรื่องลงทุนธุรกิจที่พม่าโดยใช้คนไทยเป็นตัวกลาง”

“ขัดผลประโยชน์ในธุรกิจบาปล่ะสิ”

“การขัดผลประโยชน์มีในทุกธุรกิจ ไม่จำเป็นว่าจะบาปหรือไม่บาป”

ชายหนุ่มอธิบายใจเย็น  มาเจอคนศีลธรรมสูงต่อต้านคาสิโนเข้าเสียแล้วสิ

“งั้นก็กงกรรมกงเกวียนแล้วล่ะ คุณรู้ไหมในศาสนาพุทธมีความเชื่อว่า ถ้าเราทำอะไรไม่ดี สิ่งไม่ดีนั้นจะกลับมาหาเรา อย่างที่คุณเป็นตอนนี้ไง ถูกตามฆ่า ลูกน้องทรยศ”

คำว่าคาสิโน ... เกี่ยวเนื่องไปถึงการพนัน และอดีตอันเจ็บปวด

“ผมไม่เชื่อในเรื่องคุณพูดหรอกนะ ความโลภของคนต่างหากพาผมมาเจอเรื่องนี้ ถ้าคู่แข่งไม่โลภอยากได้สัมปทานในพม่า ลูกน้องไม่โลภอยากได้ค่าจ้างทรยศผม เรื่องจะไม่เกิดขึ้น”

“ก็ถ้าคุณไม่โลภเปิดคาสิโนขึ้นมาเรื่องมันก็ไม่เกิดเหมือนกัน”

สโรชาเถียงปากสั่น หน้าแดง มือทั้งสองกำแน่น ราวกับเห็นภาพใครบางคนในอดีตซ้อนทับกับเขา