ลิลลี่สีขาว

“ผมไปส่งไหมครับคุณ....”

 ชายหนุ่มหนึ่งที่พยายามรวบรวมความกล้าเมื่อเห็นมิราเดินออกจากงานแต่ง

ใครหลายคนทยอยกลับ มิราล่ำลาเพื่อนๆ เสร็จก็คิดว่าสมควรแก่เวลาแล้ว ไม่แม้แต่จะบอกลาปัณภัทรกับนิรมนสักคำ

ชายหนุ่มน่าตาดีขาวสูงกับแว่นสายตาหนาเตอะแต่ทว่าตาชั้นเดียวเหมือนกับหนุ่มเชื้อสายจีนทั่วไป

“เจ้าของเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาเองเลย”

 พรสุดาเพื่อนสนิทของมิรากระซิบเบาๆ มิราเหลือบตามอง ใบหน้าหล่อเหลาตามแบบพระเอกซีรีย์จีน พรสุดาเขย่าแขนเขินแทนมิราเสียเอง

“มิราค่ะ ยินดีค่ะ”

 มิราไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด

“ว้าวมาแล้วหนุ่มในฝัน เอหรือว่าเป็นรถไฟขบวนสุดท้ายกันแน่นะ”

 พรสุดากระซิบกับมิรา

“แต่ผมไม่มีรถมา อาศัยรถคุณไปส่งคุณแล้วเดี่ยวผมนั่งแท็กซี่กลับมาเองได้ไหม” น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนมิราเห็นแววใสซื่อเหมือนเด็กที่ไร้เดียงสาในนั้น มิราถอนหายใจยาวเหยียด พรสุดาหัวเราะคิกคัก

“คือถ้าจะแบบนั้นเอาเป็นว่า มิราขับรถไปส่งคุณที่บ้านดีกว่าไหมคะ”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ”

 แม้จะจับสังเกตเพียงใดแต่ก็พบกับความใสซื่อไม่เปลี่ยนแปลง

เปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างคนขับหน้าตาเฉย พรสุดาต้องเข้าไปนั่งเบาะหลังส่วนมิราเป็นคนขับ

“คือผมชื่อเฮงนะครับ ยินดีที่รู้จักคุณมิราคือ...เพื่อนคุณมิรา...คุณออมเป็นคนแนะนำบอกว่าคุณเป็นคนสวยและน่ารักนิสัยดีและยังไม่มีแฟน” 

เปิดฉากพูดเมื่อรถแล่นออกมาจากบริเวณโรงแรมที่เป็นที่จัดงานแต่งงาน

“แล้วคุณเชื่อยัยออมหรือค่ะ”

 มิราแกล้งถามกลับ อยากจะรู้คำตอบเหมือนกัน

“เชื่อครับ”

 ตอบคำถามโดยไม่ต้องคิด พรสุดาปิดปากหัวเราะตามเคย

“น่ารักดีวะแก” 

กระซิบข้างหูมิราไม่สนใจว่าคนชื่อเฮงจะได้ยินไหม มิรายกมือทำสัญญาณมือว่าโอเค

“คุณมิราอย่าหาว่าเฮงเชื่อคนง่ายเลยนะครับ แต่เฮง ยังให้คำตอบไม่ได้เลยว่าทำไมถึงเชื่อ แต่คุณมิราเชื่อไหมเฮงรู้สึกถูกชะตากับคุณอย่างประหลาดเลยทีเดียว” 

มิราเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายคนนี้ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง หรือนี่เป็นการจีบหญิงแบบใหม่

“คุณเฮง ทำงานอะไรคะ”

 พรสุดาถาม เขาใช้นิ้วชี้ดันแว่นตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถาม

“เฮงเป็นโปรแกรมเมอร์ครับ” พรสุดาทำเสียงอู้หู

“แล้วทำไมคุณเฮงไม่ซื้อรถสักคันรายได้ขนาดนั้นไปไหนมาไหนจะได้สะดวก”

“คือเฮงคิดว่า เฮงต้องหัดขับรถให้เก่งกว่านี้ตามสิถิติแล้วคนที่มีใบขับขี่แต่ขับรถไม่เก่งเป็นคนที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุครับ” 

พรสุดาเขย่าไหล่มิราอย่างแรงด้วยความถูกใจ

เมื่อสบพักตร์หวั่นจิตคิดไม่ถึง

ว่าหนุ่มหนึ่งน่าชิดพิสมัย

ทั้งหล่อเลิศเพริศพริ้งจริงๆ ชาย

แต่ทำไมถึงชื่อๆ ..ทื่อเกินทน

รถคันเล็กของมิราแล่นไปตามถนนที่ทอดยาวความมืดปกคลุมสองข้างทาง เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันธรรมดาไม่ใช่วันศุกร์หรือวันเสาร์แห่งชาติ รถราจึงมีน้อยอย่างเห็นได้ชัด

มิราจึงรักษาความเร็วรถคงที่ เมื่อถึงสี่แยก ไฟแดงตรงหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวมิราเหยียบคันเร่ง เพื่อจะพารถแล่นผ่านแยกไฟแดงไปแบบไม่ต้องชะลอรถ

แต่ทว่าอีกฝั่งรถหรูคันหนึ่งแล่นเข้ามาขว้างหน้าไว้ มิราเหยียบเบรกอย่างแรงทำเอารถของเธอ หมุนคว้างพรสุดากรีดร้องดังลั่น เฮงใช้มือยันคอนโซลรถไว้แน่น รถคันที่ฝ่าไฟแดง แล่นเลยไปเพียงนิดก็หยุดรถเลยแยกไป หลังจากที่เห็นว่าทำให้รถอีกคันเสียหลัก รถหยุดนิ่งเมื่อหมุนอยู่ข้างทางได้รอบครึ่งพอดิบพอดี มิราหัวกระแทกกับพวงมาลัยรถอย่างแรงทำให้รู้สึกเจ็บไม่น้อยคลำดูรู้สึกมีของเหลวไหลอยู่ตรงศีรษะของมิรา สติดับวูบลงทันทีพรสุดากับเฮงเรียกชื่อมิราพร้อมกัน

คนขับรถหรูคันนั้นเปิดประตูลงมาจากรถ ด้วยเสื้อผ้าที่สวมใส่ที่ดูหรูหราไม่ต่างจากรถที่ขับ เคาะกระจกเบาๆ มิรายังไม่ทันจะเลื่อนกระจกลงเขาก็กระชากประตูรถของมิราออกอย่างแรง ชะโงกใบหน้าหล่อเหลากลิ่นแอลกอฮอลล์คละคลุ้งเข้ามาในรถเกือบชนแก้มของมิรา พรสุดาเบิกตาโพลง ด้วยความหล่อเหลาที่หาใครเทียบได้ยาก หล่อเข้ม ตาคมหล่อไม่แบ่งใครทั้งเสื้อผ้าหน้าผมแม้กระทั่งท่าเดิน

“ไหนดูสิเจ็บไหม” 

จับคางมนบิดไปบิดมาดูบาดแผลเมื่อเห็นว่ามีเลือดซึมออกมาจากศีรษะของมิราก็ขมวดคิ้ว

“ขับรถเร็วไปนะคุณ” 

คำพูดตำหนิกลายๆ ช่างไม่เหมาะกับใบหน้าหล่อเหลานั้น

“คุณฝ่าไฟแดง”มิราอดที่จะเถียงไม่ได้

“ใครบอกว่าฝ่าไฟแดงผมตามน้ำ”

“เฮงว่าเราแจ้งตำรวจดีกว่าครับ”

 เฮงออกความเห็นกล้าๆ กลัวๆ

“อย่ายุ่งไม่ใช่เรื่องของนาย ผู้ใหญ่เขากำลังตกลงกัน บอกน้องชายคุณด้วยเงียบหน่อย”

 มิรารู้สึกไม่พอใจเขา และเขายังเข้าใจผิดเรื่องเฮงอีก

“เราเป็นเพื่อนกัน”

“เพื่อนอะไรอยู่ด้วยกันดึกดื่น หรือว่าแฟน...อย่างนั้นบอกเขาเงียบไปเลยคู่กรณีกำลังตกลงกัน ถ้าหากตกลงไม่ได้ผมก็จะไม่ตกลง และไปทันที”

“ฉันต้องไปโรงพยาบาล”

 มิรานึกโมโหถ้าไม่มาดูก็คงถือว่าฟาดเคราะห์ แต่หากมาดูแล้วยังมาปากคอเราะร้ายอีกอภัยไม่ได้

“แผลไม่ลึกถึงกับต้องเย็บแค่นี้ไม่ทำให้คุณสวยน้อยลงหรอก ผมรีบ” 

เขาพูดตัดบท

“ฉันคิดว่าต้องเย็บแผล” มิรายืนยัน สาวสวยใส่รองเท้าส้นสูงปี้ดเดินลงมาจากรถ

“เจ็บตัวนิดเดียวความจริงคุณมังกรไม่จำเป็นต้องมาดูเธอด้วยซ้ำ นี่ถือว่าเขาเมตตาขนาดไหนแล้ว”

“พวกคุณขับรถประมาท”

 มิราไม่ยอมอ่อนข้อให้

“ผมรีบ นี่นามบัตรผม โทรไปเรียกร้องค่ารักษาพยาบาลได้”

 มังกรยัดนามบัตรใส่มือมิรากำมือมิราให้กำนามบัตรไว้ เดินกลับไปที่รถพร้อมกับสาวสวยนางนั้น ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

มิราเพ่งมองนามบัตร อ่านออกเสียงเบาๆ

มังกร อัจฉริยะเลิศไกร ชื่อและนามสกุลคุ้นๆ

มาดก็เท่รูปก็สม น่าชมนัก

เมื่อสบพักตร์ใจก็สั่นพลันเหลวไหล

ทำเอาใจดวงน้อยๆ เตลิดไกล

หรือเทวาจะมาแสร้งแฝงร่างมา

เฮงล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าขาวสะอาดในกระเป๋ากางเกงของเขา ซับเลือดให้อย่างแผ่วเบาก้มลงเป่าที่ศีรษะเหมือนกับผู้ใหญ่ที่เป่าแผลให้เด็กมิรารู้สึกประหลาด