ทิวลิปสีม่วง

“เจ็บไหมครับทนเอาหน่อยไปโรงพยาบาลกันดีกว่า คุณพรสุดาขับรถเป็นไหมขับให้คุณมิราหน่อย”

“คุณเฮงขับไม่เป็นหรือคะ” พรสุดาถามกลับ

“เป็นครับแต่ไม่ค่อยถนัด” ยิ้มอายๆ

“ไม่เป็นไรค่ะฉันพอขับไหว” 

มิราเหยียบคันเร่งพารถไปสู่จุดหมายโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เลือดหยุดไหลแล้ว ใจกลับคิดถึงคนที่เป็นต้นเหตุเขารีบไปไหนนะหรือว่ารีบพาสาวเจ้าไปอี้อ๋อกัน ว่าแต่เขาทำให้เจ็บตัวขนาดนี้ยังไปคิดถึงเขาอีก ไม่ไม่ไม่ไม่ใช่มิราสะบัดศีรษะไปมาไม่ได้คิดถึงเขาจะคิดถึงได้อย่างไรแค่คนหล่อดูดีภูมิฐานแล้วก็หน้าตาท่าทางถูกใจมิราแค่นั้นเอง เผลอหยิบนามบัตรขึ้นมาดู ใครจะกล้าโทรไปมิราคิดค่ายาค่าทำแผลคงไม่กี่บาทแน่นอน

เมื่อไปถึงโรงพยาบาลบุรุษพยาบาลนำรถเข็นมารอ เฮงกุลีกุจอมาเปิดประตูรถทันทีพยุงมิราออกมาจากรถ บุรุษพยาบาลมองมิราแบบงงๆ คงคิดว่าทำไมคนเจ็บขับรถมาเอง

“ไหวไหมแก” 

พรสุดาเดินตามมาหน้าห้องฉุกเฉิน โดยมีเฮงถือกระเป๋าของมิราตามมาติดๆ ช่างเป็นภาพที่น่าเอ็นดูเมื่อเฮงสะพายกระเป๋าในแบบของผู้หญิง แต่รูปร่างหน้าตาหล่อเหลาออกขนาดนั้น

“ไหว” มิราตอบสั้นๆ

“ค่อยๆ ครับคุณมิรา”

 ก้มลงบอกข้างๆ หู

พยาบาลหลายคนนางมองเฮงด้วยสายตาชื่นชมกับใบหน้าที่หล่อเหลาและการเอาใจใส่มิราแทบจะอุ้มกันเลยทีเดียว

เมื่อเข้าไปในห้องฉุกเฉินแล้วมิราก็รู้ว่าตัวเองคาดไม่ผิด พยาบาลเย็บแผลไปถึงสี่เข็ม คนบ้า...ไหนว่าแผลไม่ลึกเท่าไหร่นึกถึงท่าทางยียวนของใครคนนั้น อาการเจ็บเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อาจเป็นเพราะแผลเริ่มระบม

“คนไข้ต้องนอนดูอาการที่นี่คืนนี้ค่ะ เพราะมีอาการบวมที่ใบหน้า” 

พยาบาลส่งเสียงเจื้อยแจ้วมิรายิ้มบางๆ

“เฮงเฝ้าไข้คุณมิราได้นะครับ” 

มิราถอนหายใจยาว

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นอะไรมากแค่อยู่ดูอาการ คุณพยาบาลก็อยู่มิราอยู่ใกล้หมอแล้วคุณเฮงไม่ต้องเป็นห่วง”

 เฮงทำท่าทางลังเลสุดท้ายก็ยอมโดยดี

“พรุ่งนี้ฉันมาเยี่ยมแกแต่เช้านะมิรา” 

พรสุดาบอกลาตาละห้อย

“เฮงสัญญาพรุ่งนี้เฮงก็จะมาแต่เช้าเหมือนกัน

“มิราฉันไปก่อนนะพักผ่อนมากๆ มีอะไรโทรหาฉันได้ตลอด ฉันรู้แกตัวคนเดียว ..ฝันดี..พรุ่งนี้เจอกัน”

“ผมขอตัวเหมือนกัน พรุ่งนี้ผมสัญญาจะแวะมาใหม่” 

เฮงพูดพร้อมกับยกมือขึ้นสองนิ้วในแบบลูกเสือ มิราอดอมยิ้มไม่ได้เดินถอยหลังโบกมือให้มิราจนเกือบล้มโบกมือให้มิราเหมือนเด็กๆ มิราอดคิดไม่ได้ผู้ชายที่โลกสวยใส่ซื่อแบบนี้ยังมีอยู่อีกหรือ

แผลที่เริ่มเจ็บระบมสร้างความทรมานให้มิรา ความอ่อนเพลียทำให้เริ่มรู้สึกง่วงอย่างมาก ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงคนไข้ตัวสูง

สายน้ำเกลือที่ถูกเจาะที่แขนสร้างความรำคาญให้นิดหน่อย มิราพยายามคิดว่านอนเสียพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนมิราไม่อาจรู้ได้แต่รู้สึกว่าอากาศเริ่มเย็นดึงผ้าห่มสีขาวขึ้นมาคลุมจนเกือบมิด

“คนไข้ค่ะ ฉีดยาลดอาการบวมเข็มหนึ่งค่ะ”

 มิราสะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่นคงเป็นเวลาใกล้สว่างเต็มทีแล้ว

“ค่ะ” 

ตอบรับไปทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่ พยาบาลฉีดยาเข้าที่สายน้ำเกลือมิราปรายตามองแต่ลืมตาไม่ขึ้นทั้งๆ ที่รู้สึกปวดเมื่อย ยาแล่นเข้าสู่เส้นเลือด

เสียงนกกระจอกจ้อกแจ้กจอแจที่ระเบียงห้องผู้ป่วยหญิงมิราลืมตาตื่นขึ้นมา คิดทบทวนเรื่องราวเมื่อคืนมิรารู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างประหลาดไม่ปวดเมื่อยเหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมา ยกมือขึ้นลูบใบหน้าที่บวมบัดนี้เริ่มยุบลงบ้างแล้วแต่ยังไม่เข้ารูปเข้ารอย อยากจะดูกระจกแต่เพียงแค่ใช้มือลูบแก้มที่บวมเบาๆ ไม่รู้สึกปวดเหมือนเมื่อคืน

พรสุดามารับมิราตามสัญญาในตอนเช้าแต่ไร้วี่แววของเฮง ใบหน้าที่บวมเพราะแรงกระแทกเปลี่ยนเป็นสีแดงอมม่วง มีผ้าก็อตปิดอยู่ที่แผลที่ศีรษะแตก

“อาการบวมลดลงแล้วค่ะแต่ว่าแผลที่ศีรษะยังต้องล้างแผลบ่อยๆ นะคะคุณคนไข้” พยาบาลนำยามาให้ก่อนที่มิราจะออกจากโรงพยาบาล

“แกหน้าแกบวมนะมิราออกแดงๆ แล้วก็หน้าแกซีดไหวไหม” 

พรสุดาถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรอีกสักประเดี๋ยวก็คงยุบ แล้วก็หายซ้ำ”

“ดีนะไม่เป็นอะไรมาก ฉันมีหัวไพลเดี๋ยวไว้เย็นๆ ฉันเอามาให้แกที่บ้านนะมันลดบวมได้”

“ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก หมอให้ยามาเสียเยอะเลยแก อีกไม่นานคงหาย”

พรสุดามองหน้าที่ปูดบวมและมีรอยซ้ำของมิราอย่างกังวลนิดๆ นึกสงสารเพื่อนเหลือกำลัง

มิรากลับถึงร้านดอกไม้เกือบเที่ยง รู้สึกเหมือนนอนไม่พอ บอกลาพรสุดาที่รีบไปทำธุระต่อพาตัวเองขึ้นไปที่ห้องนอนเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้น ทิ้งตัวลงบนที่นอนความรู้สึกอบอุ่นเพราะรู้สึกคิดถึงที่นอนเหมือนกะับจะบอกตัวเองว่าเมื่อคืนไปนอนที่ไหนมา

กอดผ้าห่มแน่นลืมไปเสียสนิท นึกขึ้นได้ว่าลืมปิดประตูที่ระเบียง ลมโชยพัดเข้ามาเย็นสบายทั้งๆ ที่เปิดเครื่องปรับอากาศเสียงกระดิ่งลมที่แขนไว้ดังแว่วเหมือนไกลแสนไกล ดังกรุ้งกริ่งหวานแว่วกล่อมให้มิราหลับใหล คิดว่าจะลุกไปปิดประตูแต่ไม่ช้าก็เผลอหลับไป

นานเท่าไหร่ไม่รู้หากแต่มิราได้ยินเสียงเหมือนวัตถุชนิดหนึ่งตกกระทบพื้นเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นเผยอเปลือกตาขึ้นดู