28 โรคเตียงดูด

ยิ่งคิดก็หวนให้นึกถึงภาพวันนั้น วันแรกที่ได้พบกับเธอวันนั้นเธอก็ช่วยเขาจนหมดแรงแบบนี้เช่นกัน มันคงเป็นนิสัยของเธอสินะ อันที่จริงจะโทษเธอฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เป็นเขาเองที่ละเลยเธอสนใจแต่งานตรงหน้าจนลืมใส่ใจเธอ

“ผมขอโทษ ต่อไปถ้าถึงเวลาก็ต้องกินผมสั่งให้ทำอะไรก็ต้องให้ผมรอ ถ้าคุณเป็นอะไรไปผมจะทำยังไง”

“ก็หาผู้ช่วยคนใหม่ไงคะ”

“ไม่ได้เหรอหาคนที่ถูกใจมันยากนะ”

“ไม่บ่นได้มั้ยคะ ฉันไม่มีแรงจะเถียงด้วย” ชายหนุ่มเผลอยิ้มให้กับคำพูดของเธออย่างสุขใจ เด็กอะไรช่างพูดช่างเจรจา

“งั้นก็พักเถอะถึงร้านอาหารแล้วผมจะบอก”

“ว่าแต่คุณอยากกินอะไร”

“.…..” ไม่มีสัญญาณตอบกลับ จากคนด้านหลัง มีเพียงเสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอออกมาให้ได้ยิน

“ให้ตายสิ หลับไปแล้วหรือเนี่ย เหนื่อยทีไรเป็นต้องหลับได้ตลอดเลยสินะ”

“อืม หอมจัง”

เมื่อได้กลิ่นหอมของอาหารโชยมา ทำให้หญิงสาวที่หลับไปนานเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา ทันทีที่เธอลืมตาตื่นขึ้น ก็พบข้าวมันไก่จา