Novels by เซ็นติเมตร

นคินทร์ยืนทำสมาธิ อยู่หน้าห้องของหญิงสาวชั่วครู่ ก่อนตัดสินใจเคาะประตู คนด้านในกำลังนั่งรอพี่ชายด้วยความร้อนรนใจ กลัวว่าทั้งสองคนจะมีเรื่องกัน รีบวิ่งมาเปิดประตูให้ทันที“พอลเป็นยังไงบ้าง ...พี่ดิน” ร่างเล็กชะงักไม่คาดคิดว่าจะเป็นเขา“ใช่พี่เอง ขอคุยด้วยได้มั้ย”เสียงทุ้มนุ่มถาม พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้โมโหใส่คนเบื้องหน้า“ไม่ค่ะ”“แพร”“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”“งั้นพี่จะยืนอยู่ตรงนี้จนกว่าแพรจะยอมคุยกับพี่”“จะทำแบบนี้ทำไมคะ ในเมื่อพี่ดินเป็นคนที่ไม่ต้องการเจอแพรเอง”“พี่อยากคุยกับแพรให้รู้เรื่อง อยากขอโทษ”“ไม่จำเป็นค่ะ ไม่มีอะไรต้องขอโทษ” พูดแล้วก็ดึงประตูจะปิด แต่ถูกแขนแข็งแรงดันไว้เสียงก่อน“จำเป็นสิขอโอกาสให้พี่ได้อธิบายสักครั้ง ...นะครับ” แพรไหมถอนหายใจหนัก“งั้นก็ลงไปคุยกันข้างล่างค่ะ คุยเสร็จจะได้กลับเลยแล้วไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก&rdquo

เธอเมาจนภาพตัดจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าเมื่อคืนตัวเองกลับมาที่โรงแรมได้ยังไง“ก็เมื่อคืนเราเจอผู้ชายคนนี้ที่บาร์ไง แล้วแพรก็บอกว่าไม่รู้จักเขา”“...”แพรไหมพยายามนึก แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ว่าที่พี่ชายของเธอพูดหมายความว่ายังไง เมื่อเห็นหญิงสาวเงียบไปนานนคินทร์ที่รอไม่ไหวก็เป็นฝ่ายถามพร้อมต่อว่าเธอ“ผู้ชายคนนี้มันเป็นใคร แล้วทำไมถึงปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้มันจับง่ายๆแบบนี้ ไหนจะเมื่อคืนอีก ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองเมาจนขาดสติแล้วต้องมานอนกับมันที่นี่”“แพรไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พี่ดินพูด อย่ามาพูดจาดูถูกกันแบบนี้นะคะ”“จะให้หยุดพูดได้ยังไงในเมื่อพี่พูดเรื่องจริงทั้งหมด”“แล้วคุณเป็นใครถึงได้มาต่อว่า ให้แพรเสียหายแบบนี้ จำเป็นที่จะต้องมาแสดงกิริยาต่ำ ๆในที่สาธารณะแบบนี้เหรอ” พอลเตือนให้อีกฝ่ายได้สติ“ผมเป็นสามีแพร แล้วคุณล่ะเป็นใครถึงได้พาเมียคนอื่นมานอนค้างที่โรงแรมสองต่อสอง แค่ต่อยมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ”ทันทีที่นคินทร์พูดจบคุณหมอหนุ่มก็หันหน้าไ

นคินทร์ยังคงไม่ยอมแพ้ เพื่อปกป้องผู้หญิงที่ตนรัก ทั้งสองยื้อยุดกันต่อเชอรี่ที่เดินกลับมาจากห้องน้ำเห็นเข้า รีบเดินตรงไปหาคิดว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่เมื่อเห็นหน้านคินทร์ เชอรี่จึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความมึนงงไม่เข้าใจ“เกิดอะไรขึ้นค่ะ พี่ดิน พี่หมอ”สองหนุ่มหล่อหันไปมองหน้าคนมาใหม่ พร้อมกับเอ่ยถามขึ้นพร้อมกัน“รู้จักผู้ชายคนนี้ด้วยเหรอ”“ใช่ค่ะ นี่พี่ดินพี่ชายของดาวค่ะพี่หมอ และส่วนคนนี่พี่หมอพี่...”ยังไม่ทันจะแนะนำตัวให้ทั้งสองได้รู้จักกันเสร็จ แม่คนเมาก็เอ่ยแทรกขึ้นมาขัดเสียก่อน“เชอรี่มาแล้วเหรอ ไปห้องน้ำนานจัง ฉันอยากกลับบ้านแล้ว”แพรไหมสลัดข้อมือออกจากการจับกุมของชายหนุ่มทั้งสอง ก่อนเดินเข้าไปสวมกอดเพื่อนสาวสองแทน จนเชอรี่แทบตั้งรับไม่ทัน ร่างเซถลาถอยหลังจนเกือบล้มไปกองที่พื้นด้วยกันทั้งคู่“นี่! ชะนีฉันไปแค่แป๊บเดียวเอง แก่เมาได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” เชอรี่บ่น“ไม่เมา แต่ปวดหัว เหมือนหัวจะระเบิดเลย”“เออๆ งั้นกลับบ้านกัน พี่ดินง

หลังเกรียงชัยถูกจับครอบครัวของนคินทร์ก็กลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ เขาเข้าไปบริหารงานในฐานะประธานบริษัทแทนบิดาอย่างเต็มตัว และเป็นที่ยอมรับของเหล่าพนักงาน ส่วนพนักงานที่เป็นหนอนบ่อนไส้ นำข้อมูลของบริษัทออกไปแลกกับเงิน ก็ถูกไล่ให้ออกจากบริษัทเปิดโอกาสให้พนักงานที่มีความรู้ความสามารถ และรักองค์กรเข้ามารับตำแหน่งงานแทนโดยวัดจากความสามารถของแต่ละคน การจัดสรรคนให้เข้ากับงานเช่นนี้ของเขา ทำให้เหล่าพนักงานพอใจมากเพราะจะได้ทำงานได้ง่ายและดียิ่งขึ้น ตอนนี้ก็เหลือแต่เรื่องของเขาและแพรไหมที่ยังค้างคา ทำให้ทุกคนเป็นห่วงว่าทั้งสองจะต้องเลิกรากันจริง ๆ ฝ่ายแพรไหมก็หายไปจากชีวิตของเขา มีเพียงเขาที่คอยติดตามข่าวของเธอผ่านน้องสาวและเพื่อนรักอยู่ฝ่ายเดียว“นั่งทำหน้าหงอยแบบนี้ ยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกับแพรหรือคะ”นิศราเอ่ยถามผู้เป็นพี่ชายเมื่อได้อยู่กันตามลำพัง“พี่ไม่รู้จะเริ่มยังไง แพรคงโกรธพี่มาก”“ต้องโกรธอยู่แล้วค่ะ น้อยใจมากด้วยพี่ดินรู้มั้ยว่าแพรรักพี่มาก ดาวไม่เคยเห็นแพรรักผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย นอก

เมื่อสิ่งที่กลัวได้เกิดขึ้นจริง ๆ ครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยเวลาให้อีกฝ่ายคอยทำร้ายเขาอีกต่อไป ในเมื่อกฎหมายทำงานช้าเขาก็ต้องใช้กฎหมู่จัดการ ให้มันรู้ว่าแตะของรักของหวงของเขามันต้องเจอกับอะไร“เตรียมรถ”“ผมว่ารออีกหน่อยดีกว่าครับ รอคนของเราโทรกลับมาก่อน”“ไม่รอแล้ว เตรียมรถ” เขาบอกเสียงเข้มดุดัน ใจเขามันไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเตรียมตัว ลูกน้องอีกคนก็เข้ามารายงานความคืบหน้าสถานการณ์ปัจจุบัน“คนของเราช่วยคุณแพรไว้ได้แล้วครับ”“แพรเป็นอะไรหรือเปล่า”“ไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่หมดสติไปคงเพราะตกใจเสียงปืน เพราะเกิดการปะทะกัน”“ตอนนี้แพรอยู่ที่ไหน”“คนของเรากำลังพาเธอไปตัวไปส่งโรงพยาบาล” ฟังเช่นนั้นแล้วเขายิ่งร้อนใจไปใหญ่“คุณดินจะไปไหนครับ”“เอารถออกไปโรงพยาบาล”“แต่ว่า.... ““เอารถออกเดี๋ยวนี้”เวลานี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้วสนใจแ

นคินทร์เขาคิดในใจวันนี้ที่ น้องสาวของเขาอารมณ์ดีแต่เช้าคงเป็นเรื่องนี้สินะ ถึงจะดีใจที่ได้เจอเธอ แต่ก็ต้องข่มความดีใจนั้นไว้ ไม่แสดงออกให้อีกฝ่ายรับรู้ เขาไม่อยากเห็นแก่ตัว ที่จะดึงเธอมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สู้ดีของครอบครัวเขาในตอนนี้“พี่ก็เหมือนกันเราคงโดนยัยดาวหลอกด้วยกันทั้งคู่”เขาตอบเสียงเรียบในขณะที่เธอยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เธอรู้ว่าเขาไม่ได้อยากเห็นหน้าเธอหรอกที่มาก็เพราะคิดว่าเป็นน้องสาวเรื่องนี้เธอรู้ดี“ถ้าอย่างนั้นแพรขอตัวกลับก่อนนะคะ จะได้ไม่รบกวนเวลาของพี่ดิน”พูดจบก็หันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้องไป ทว่าเขากับเรียกรั้งเธอเอาไว้เสียก่อน“เดี๋ยวสิ! ไหน ๆก็มาแล้วอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนก็ได้ ยัยดาวสั่งอาหารไว้เยอะเลย พี่กินคนเดียวคงไม่หมดหรอก”จะจบดีอยู่แล้วเชียวแต่ที่พูดมาทั้งหมดเพราะเขาอยากทานข้าวกับเธอนั่นแหละ เพียงแต่ไม่กล้าเอ่ยชวนออกไปตรง ๆ เลยเอาเรื่องอาหารมาอ้าง แต่หญิงสาวกลับเข้าใจผิดคิดไปว่าเขาเพียงเสียดายอาหารที่สั่งมาแล้วเพียงเท่านั้นเอง“ถ้ากลัวว่าจะทานไม่หมด ก็เล

เย็นวันนี้ธีรวัฒน์ให้ทุกคนในบ้านเลิกงานไว เพื่อเขาจะได้มีเวลาอยู่กับนิศราลำพัง เขาอยากใช้เวลากับเธอให้มากขึ้น“ทุกคนไปไหนกันหมดคะ” ถามเพราะสงสัยเธอไม่เจอใครเลยตั้งแต่กลับมา ปกติบ้านก็เงียบอยู่แล้ว ยิ่งไม่มีแม่บ้านอยู่ในบ้านยิ่งดูเงียบมากกว่าเดิม“พี่ให้เลิกงานแล้ว”“อ่าวแล้วมื้อเย็นล่ะคะ”“มื้อนี้ พี่จะทำให้ภรรยาพี่ทานเอง” เขาพูดแบบหน้าตาเฉยพร้อมส่งยิ้มหวานให้“พี่ธีร์” เรียกเขาเสียงดังด้วยความตกใจที่เขาเรียกเธอว่าภรรยา ก่อนจะหันไปมองซ้ายขวาว่ามีใครอยู่แถวนี้หรือเปล่า กลัวว่าใครจะมาได้ยินเอา“ครับคุณภรรยา” เขาเน้นคำเดิมขานรับเธอด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีเมื่อเห็นท่าทีกลัวคนอื่นจะรู้“เดี๋ยวก็มีใครมาได้ยินเข้าหรอกค่ะ”“ได้ยินก็ได้ยินสิ ไม่เห็นเป็นอะไรนิเรื่องจริงทั้งนั้น”“ไปทำอาหารได้แล้วค่ะดาวหิวแล้ว” เธอส่งสายตาดุใส่เขาก่อนจะไล่ให้เขาไปทำอาหารเสียเลย“แต่พี่ต้องมีผู้ช่วย จะได้เสร็จไว ๆไง&r

ธีรวัฒน์เริ่มขยับปลายนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะ พร้อมกับร่างกายของเธอที่เด้งแอ่นรับสัมผัสเขาอัตโนมัติ ทุกครั้งที่ปลายนิ้วของเขาดันเข้าไปจนสุด ความคับแน่นของเธอแทบทำเขาคลั่ง ร่างกายเธอบิดเร้าด้วยความเสียวซ่านที่เกิดขึ้น รู้สึกทรมานแต่สุขสมอย่างบอกไม่ถูก“อ๊ะ อืม” นิศราร้องคางเสียงหลง เมื่อเขาเร่งจังหวะนิ้วให้เร็วขึ้น ใบหน้าของเธอตอนนี้ช่างเซ็กซี่ ยั่วยวนเขาเสียเหลือเกิน“พี่ธีร์..ดาว...มะไม่เคย” เสียงหวานคางกระเส่าเมื่อรู้สึกกลัว“อือมม พี่รู้จ้ะคนดี สัญญาว่าจะนุ่มนวล”คำพูดของเขาทำเธอรู้สึกร้อนวูบวาบ บวกกับปลายนิ้วซุกซนของเขา ที่ตอนนี้กรีดขึ้นลงกลางรอยแยก และเริ่มมีน้ำหวานเปียกชุ่มไหลออกมาเพิ่ม มันทำให้สติของเธอเตลิดจนควบคุมไม่ได้ ร่างกายแอ่นรับสัมผัสเขาทุกครั้ง เมื่อเห็นว่าเธอต้องการเขามากเพียงใดชายหนุ่มจึงไม่รอช้าเขาใช้ลิ้นร้อนรากเลียปลายถันสลับกับดูดดึงหยอกล้อ ทำให้เธอรู้สึกเสียวสะท้านมากกว่าเดิม ตอนนี้เธอเหมือนกำลังจะขาดใจ เขาเองก็ไม่ต่างกันตอนนี้อารมณ์ปรารถนาของเขาได้พุ่งทะยานไปไกลเกินกว่าจะหยุดได้เสียแล้ว

ส่วนเขานึกโทษตัวเองที่ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ และทำแบบนั้นกับเธอไป เธอคงโกรธเขามาก แล้วเขาควรทำอย่างไร ครุ่นคิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ก่อนกลับไปนั่งทำงานต่อด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว กลัวว่าเธอจะโกรธเขาจนหนีไปแต่ผ่านไปไม่นานหญิงสาวก็เดินกลับเข้ามานั่งที่โต๊ะของตนเอง โดยไม่พูดไม่จาหรือแม้จะหันมามองหน้าเขาด้วยซ้ำธีรวัฒน์เงยหน้ามองเธอเป็นระยะ ทั้งสองต่างนั่งทำงานไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาต่างคนต่างเงียบล่วงเลยไปถึงเวลาเลิกงาน นิศราเงยหน้าขึ้นไปมองเขาที่นั่งเครียดอยู่กับกองเอกสารตรงหน้า อดเป็นห่วงเขาไม่ได้เพราะเขายังไม่หายดีในเมื่อเป็นแฟนกันเรื่องแบบนี้ก็คงต้องเกิดขึ้นบ้างเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ จึงไม่ใช่ความผิดของใคร เธอจึงเป็นฝ่ายพูดก่อน เพราะไม่อยากให้เขาหักโหมมากเกินไป“ห้าโมงแล้วค่ะ เรากลับบ้านกันเถอะ”“พี่ขอเคลียร์เอกสารกองนี้ก่อนนะ”“งานด่วนเหรอคะ”“ไม่ด่วนครับ แต่พี่อยากทำให้เสร็จก่อน”“ถ้าไม่ด่วนงั้นก็กลับกันเถอะค่ะ ดาวหิวข้าวแล้ว” พูดพร้อมเอาม

เมื่อลูกค้ากลับไปแล้วนิศราจึงเปิดประตูเดินเข้ามาพร้อมเอกสารที่เธอรวบรวมไว้มาให้ เขาเปิดอ่านเอกสารที่เธอส่งมาให้ระหว่างรอทุกคน เปิดดูไปก็มองหน้าหญิงสาวไปด้วยความประหลาดใจ ไม่นานพนักงานแผนกต่าง ๆก็พากันทยอยเดินเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นทุกคนนั่งประจำที่พร้อมแล้ว เขาก็เริ่มประชุมต่อ“สินค้าที่เสียหายไป ใครมีปัญหาเกี่ยวกับการนำเข้าสินค้าล็อตใหม่ไหมครับ” เปิดประชุมโดยการยิงคำถามทันที พนักงานคนหนึ่งยกมือขึ้นหลังจบคำถาม“งานตกแต่งภายในตอนนี้มีปัญหาเรื่องคิิวเข้าติดตั้งครับ อยู่ในช่วงเจรจากับซัพพลายเออร์”“เรื่องนี้ต้องรอช่างอาคารทำงานให้เรียบร้อยก่อน อาจต้องขอความร่วมมือกับเขาอีกครั้ง ถึงตอนนั้นหากคุยไม่ได้ ให้รีบแจ้งผมทันที” ธีรวัฒน์เสริมก่อนถามต่อ“เรื่องประตูไม้ของโครงการT403 สองพันบาน สี่ร้อยหลังติดปัญหาอะไรครับ”“คือแบบที่ลูกค้าเลือก สินค้าไม่พอส่งครับ ทางบริษัทต้องผลิตใหม่ถึง 80% ซึ่งจากจำนวนดังกล่าวระยะเวลาในการผลิตรวมกับระยะเวลาในการจัดส่งมายังประเทศไทยอาจไม่ทันวันติดตั้ง และอาจมีผลกับการส่งมอบงานใ

ธีรวัฒน์เดินตามหญิงสาวลงมารับประทานอาหารด้านล่าง เขาพยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ แต่ก็ปิดไม่มิดเพราะอารมณ์ดีจนเผลอยิ้มออกมาตลอดเวลา“อะไรทำให้อารมณ์ดีจนยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ได้ขนาดนี้คะ” นมบัวแสร้งถาม ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วเพราะก่อนที่เขาจะลงมา มีคนที่มีอาการเขินจัดเดินหน้าแดงรีบเดินลงมาก่อนแล้ว“ได้กลับมานอนพักที่บ้านแล้วรู้สึกสดชื่นขึ้นครับ” เขาตอบท่าทางสบายอารมณ์“หรือคะ ถ้าอย่างนั้นก็ดีค่ะจะได้หายป่วยเร็ว ๆ” นมบัวยิ้มหวานให้อย่างรู้ทันให้“อ่าว ธีร์ลงมาแล้วหรือมาทานข้าวกัน” ประภาสที่นั่งรออยู่ก่อน เอ่ยเรียกคนมาที่พึ่งมา“ครับคุณอา แล้วนี่ดินละครับไม่มาทานด้วยกันหรือ”“วันนี้ดินกลับบ้าน ไปดูความเรียบร้อย อาคิดว่าถึงเวลาที่อาจะต้องกลับบ้านแล้วล่ะ”“ที่จริงอยู่ต่อที่นี่เลยก็ได้นะครับคุณอา ผมยินดี”“เฮ้อ! อาก็อยากอยู่ด้วยนะ แต่บ้านหลังใหญ่เกินไปมันเหงา อีกอย่างอาก็คิดถึงบ้านด้วย อยู่ที่ไหนก็ไม่เหมือนบ้านตัวเอง ยังไงอาก็ต้องขอบใจธ

หลายวันต่อมาธีรวัฒน์ได้ออกจากโรงพยาบาลกลับไปรักษาตัวต่อที่บ้าน อาการของเขาดีขึ้นมากจนเรียกได้ว่าเกือบหายสนิทถ้าไม่ยืดแขนมากอาการก็จะเป็นปกติ และเขาเองยังอยากอ้อนพยาบาลส่วนตัวเลยต้องแกล้งเจ็บอยู่“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณท่าน” นมบัวผู้ดูแลบ้านระหว่างที่เขาไม่อยู่เป็นผู้กล่าวต้อนรับเช่นเคย“ขอบคุณครับนม”“เข้าบ้านกันก่อนเถอะค่ะ ไปคุยกันด้านในดีกว่า”“ทานอะไรมารึยังคะ”“ทานมาจากโรงพยาบาลแล้วครับ ขอขึ้นไปพักข้างบนก่อนแล้วจะลงมาทานมื้อค่ำทีเดียว” เจ้านายพูดเช่นนั้นลูกน้องคนสนิทจึงรีบตรงเข้ามา หมายจะช่วยพยุงขึ้นไปส่งยังห้องนอนแต่กลับถูกสายตาคมไล่ให้พวกเขาออกไปวรวิทย์เห็นดังนั้นจึงแสร้งทำเป็นมีธุระเพื่อที่จะปล่อยให้เจ้านายหนุ่มได้อยู่กับหญิงสาวตามลำพัง“คุณดาวครับผมมีงานด่วนต้องไปจัดการแทนเจ้านาย ผมฝากเจ้านายไว้กับคุณดาวก่อนได้มั้ยครับ” วรวิทย์ทำหน้าขอร้องเธอ ทำราวกับว่ามีธุระสำคัญ“ได้ค่ะพี่วิทย์ไปเถอะ ทางนี้ดาวดูแลให้เอง”