เมืองหลวงช่วงนี้มีข่าวลือแพร่สะพรัดไปทั่วทุกหนแห่งจางไป่เจิงไปยังดินแดนทางเหนือได้ระยะหนึ่งแล้วได้ยินมาว่ารัชทายาทและพระชายารัชทายาทเองก็ไปด้วยทว่าดินแดนทางเหนือกลับไม่มีข่าวใดถูกส่งมายากจะไม่ให้คนคิดมากมีคนพูดว่าต้าเซี่ยแพ้สงครามแล้วถึงขั้นมีคนพูดว่าจางไป่เจิงตายในสนามรบ หลี่หลงหลินค้อมตัวยอมจำนนต่อซั่วเป่ยเหล่าราษฎร์ต่างอกสั่นขวัญแขวน วุ่นวายไปทั้งหมดราชสำนักเองก็ถูกปกคลุมไปด้วยความอึมครึมเหล่าขุนนางไม่มีใจทำงานราชการ ลอบกำชับครอบครัว เก็บเงินทองทรัพย์สมบัติ พร้อมออกเดินทางลี้ภัยลงใต้ทุกเมื่อฮ่องเต้หวู่เองก็ร้อนใจสุดขีด“ฝ่าบาท ดินแดนทางเหนือส่งข่าวมา แม่ทัพเลื่องชื่อแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเซียวหงโจมตีกลางวิกาล ล้อมจางไป่เจิงไว้...”“ฝ่าบาท โชคดีรัชทายาทและพระชายารัชทายาทไปถึงทันเวลา พลิกสถานการณ์เลวร้าย ช่วยเหลือจางไป่เจิงเอาไว้”“รัชทายาทไม่ยอมโจมตียึดเมืองคืน ร้องเล่นเต้นรำทุกวัน ร่ำสุราหาความเพลิดเพลิน...”“ฝ่าบาท รัชทายาทไปขโมยศพของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือแลกตัวประกันกลับคืนมา”แต่ละข่าวล้วนส่งเข้าหูฮ่องเต้หวู่ อารมณ์ภายในใจของเขาคล้ายกำลังนั่
นี่เห็นได้ชัดว่ารนหาที่ตาย!ความคิดของหลี่หลงหลินอันตรายเกินไปแล้ว!ยังไม่ต้องพูดว่าจะไปหาค่ายใหญ่ของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือท่ามกลางทะเลทรายอันกว้างใหญ่นั้นเยี่ยงไรต่อให้หาพบ น่ากลัวว่านี่คือแกะเข้าปากเสือ!เขาแม่ทัพร้อยสมรภูมิรบล้วนไม่กล้าวู่วามเข้าโจมตีหากหลี่หลงหลินพาทหารไป นั่นมีเพียงต้องตายสถานเดียว!จางไป่เจิงรีบพูดเกลี้ยกล่อม “องค์ชาย ไม่ได้เป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ! สนามรบไม่ใช่เรื่องเล่น ไม่อาจทำเรื่องเลอะเลือนเช่นนี้ได้!”“ยิ่งไปกว่านั้นพระบรมราชโองการของฝ่าบาทในครั้งนี้คือโจมตียึดเมืองซั่วเป่ยคืนมา บัดนี้ยึดกลับคืนมาได้อย่างราบรื่นแล้ว องค์ชายก็สามารถย้ายกลับเมืองหลวงรับรางวัลได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”“หากละโมบในผลงานวู่วามลงมือ เป็นไปได้มากว่าจะต้องทิ้งชีวิตไว้ในทะเลทรายแห่งนี้”“โปรดวินิจฉัยด้วย!”หลี่หลงหลินถลึงตาใส่จางไป่เจิงแวบหนึ่ง สบถเสียงเย็นชา “เหตุใดเจ้าคิดว่าข้าออกรบแล้วจะต้องพ่ายแพ้?”จางไป่เจิงหายใจเข้าลึกๆ “เพราะแต่ไหนแต่ไรมาต้าเซี่ยไม่เคยโจมตีก่อน...”นับตั้งแต่โบราณมาต้าเซี่ยและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต่อสู้กันไม่รู้กี่มากน้อยภายในนั้นมีทั้งชนะและพ่า
ภายในกระโจมทหารทหารหนึ่งนายเข้ามารายงาน “องค์ชาย หมอเทวดาซุนกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”หลี่หลงหลินลุกขึ้น สีหน้าเองก็จริงจังขึ้นมา “รีบเชิญนางเข้ามา”ได้เห็นซุนชิงไต้สวมชุดกระโปรงสีฟ้าเดินเนิบๆ เข้ามาภายในกระโจม ดวงตาคู่นี้คล้ายน้ำในฤดูใบไม้ผลิ ผิวพรรณขาวเนียนทำให้นางดูอ่อนเยาว์เป็นพิเศษ คล้ายสาวร้อยแรกแย้มหากนางไม่แบกกล่องยาไว้บนหลัง ย่อมไม่มีคนสามารถมองออกว่านางคือหมอเทวดาอันดับหนึ่งของต้าเซี่ยซุนชิงไต้วางกล่องยาลง ถอดหน้ากากลง “คารวะองค์ชาย”หลี่หลงหลินเอ่ยถาม “พี่สะใภ้สาม ท่านเพิ่งกลับจากเมืองซั่วเป่ย สถานการณ์ที่นั่นเป็นเช่นไร?”หลี่หลงหลินส่งซุนชิงไต้ไปเมืองซั่วเป่ย ก็คือให้นางดูสถานการณ์ของเมืองซั่วเป่ยอย่างไรเสียซุนชิงก็เป็นหมอเทวดาแห่งต้าเซี่ยย่อมตัดสินใจทางด้านนี้ได้แม่นยำยิ่งกว่าซุนชิงใต้เผยสีหน้าโศกเศร้า ส่ายหน้า! “ทุกคนภายในเมืองซั่วเป่ยล้วนติดโรคระบาด ไม่มีเหลือรอด บัดนี้ภายในเมืองกำลังวุ่นวาย...”“สถานการณ์วุ่นวายอย่างมากเพคะ.....”หลี่หลงหลินไม่แปลกใจเขาไม่ได้กังวลความเป็นตายของทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือแต่เมื่อใดถึงจะสามารถยึดเมืองซั่วเป่ยกลับคืนมา
หลี่หลงหลินค่อยๆ ลุกขึ้น เดินมาหยุดต่อหน้าเซียวหง “ที่แม่ทัพเซียวเพิ่งพูดไปก็ถูกแล้ว ข้าเป็นคนต่ำต้อย เป็นคนโหดเหี้ยม!”“ข้าคร่าชีวิตคน!”“ข้ายิ่งเป็นเช่นนี้ก็ยิ่งไม่อาจละเว้นชีวิตของเจ้าได้!”เพียงเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมาทุกคนต่างพากันตกใจหลี่หลงหลินพูดมีเหตุผลยิ่งไปกว่านั้น ยามอยู่ในสนามรบไม่สามารถใจอ่อนต่อศัตรูได้มีเมตตาต่อศัตรู นั่นคือทำร้ายตนเองอย่างอนาถหลี่หลงหลินพูดเสียงเคร่งขรึม “ถ่ายทอดคำสั่งข้า ขุดหลุดศพนอกเมืองซั่วเป่ยเดี๋ยวนี้เลย!”“ข้าจะฆ่าและฝังทหารภายในเมืองซั่วเป่ยทั้งหมด!”สิ้นคำภายในค่ายทหารเกิดเสียงดังลั่นราวกับหม้อระเบิด!ทหารสองฝ่ายต่อสู้กัน ไม่สังหารทูต ไม่ฆ่าทหารยอมจำนนแต่หลี่หลงหลินไม่เพียงสังหารทูต ยังฆ่าทหารยอมจำนนหากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป น่ากลัวว่าต้าเซี่ยจะต้องเสียหน้า!ทุกคนล้วนมองหลี่หลงหลินอย่างเหลือจะเชื่อคนตกตะลึงพรึงเพริดที่สุดก็คือเซียวหงเขาคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินจะโหดเหี้ยมเพียงนี้!เซียวหงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “หลี่หลงหลิน เจ้าไม่ใช่คน!”หลี่หลงหลินยิ้มเย็น “ใช้วิธีของเจ้าเอาคืนเจ้าอย่างไรเล่า”“ข้าก็แค่ใช้วิธีของพวก
เซียวหงฝันไปก็คิดไม่ถึงเขาแม่ทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง ถึงขั้นไม่มีโอกาสสวามิภักดิ์เพื่อเอาชีวิตรอด ต่อให้ต้องเป็นสุนัขของหลี่หลงหลินก็ยอม!หลี่หลงหลินกลับไม่ยอม!เซียวหงแม่ทัพเลื่องชื่อของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ได้รับคำสรรเสริญเยินยออย่างล้นหลามไม่เคยได้รับสายตาเย็นชาเช่นนี้มาก่อนสายตาของเขาเผยแววเหลือจะเชื่อ!เขาเป็นคนโดดเด่นในชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ!แต่ในสายตาของหลี่หลงหลินกลับคล้ายหนูสกปรกในท่อระบายน้ำ!ต่ำต้อยไม่อาจแหงนหน้าขึ้นได้!ทหารต้าเซี่ยล้วนเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริดพวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่าเทพสงครามของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือในปีนั้นจะตกต่ำกลายเป็นเช่นนี้ไปได้!คล้ายสุนัขไร้บ้านก็มิปาน คุกเข่าต่อหน้าหลี่หลงหลินทหารทั้งหมดต่างพากันซุบซิบนินทา“เขาเป็นเทพสงครามแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเลยนะ!”“ปีนั้นผู้ภักดีทั้งตระกูลซูต้องตายไปภายในเงื้อมมือของเขา!”หลี่หลงหลินพูดเสียงเย็นชา “ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าเป็นแค่ทหารที่พ่ายแพ้ในเงื้อมมือของข้าเท่านั้น ไม่มีคุณสมบัติเสนอเงื่อนไขกับข้า”ฆ่าคน ต้องแทงที่หัวใจ!เพิ่งสิ้นเสียงเซีย
เกรงว่าจะต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ตึง!เซียวหงคุกเข่าบนพื้น จับจ้องหลี่หลงหลิน พูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย โปรดไว้ชีวิตด้วยเถิด!”“ข้ายินดีแปรพักตร์ สวามิภักดิ์ต่อต้าเซี่ย!”บัดนี้ขอเพียงสามารถทำให้เซียวหงมีชีวิตรอดอยู่ได้ไม่ว่าเรื่องใดเขาก็สามารถทำออกมาได้ยังไม่ต้องพูดว่าสวามิภักดิ์ต่อต้าเซี่ย ต่อให้เป็นสุนัขตัวหนึ่งข้างกายหลี่หลงหลินเขาก็ยินดี!ภายในกระโจมเงียบกริบไม่มีคนตอบคำพูดของเซียวหงเซียวหงแหงนหน้าขึ้นมองเห็นสายตาเย็นชาทุกคู่ล้วนมองมาทางเขา ภายในสายตาเปี่ยมไอสังหารสันหลังเซียวหงเย็นวาบ เหงื่อเย็นผุดออกมาอย่างสุดระงับ...สายตานี้คมกริบยิ่งกว่าคมมีด ทิ่มแทงหัวใจของเขาโดยเฉพาะหลี่หลงหลิน!สายตาของเขาคมกริบดุจเหยี่ยวก็มิปาน ราวกับมองทะลุใจเซียวหงอย่างไรอย่างนั้น...ทันใดนั้นเซียวหงว้าวุ่นขึ้นมา “รัชทายาท ข้าเป็นแม่ทัพของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ! ข้ามีประโยชน์ยิ่งนัก! ขอเพียงท่านไม่ฆ่าข้า ข้าสามารถบอกสิ่งที่ข้ารู้ทั้งหมดแก่ท่านได้!”ตุบตุบตุบ!เซียวหงพูดจบ ยังไม่ลืมโขกศีรษะให้หลี่หลงหลินหลายครั้งใบหน้าทหารทั้งหมดในกระโจมเผยแววสงสัยคิดไม่ถึงเลยว่าแม่ทัพเลื่องชื่