หนึ่งบุรุษทั้งเหี้ยมโหดแลเย็นชาไร้ปรานี หนึ่งสตรีแม้ไร้ค่าแต่ทว่าน่าปกป้อง **** เขาไม่รู้ว่าตนเองเป็นใครยิ่งใหญ่มาจากไหนแต่กับนางแม้รู้อยู่แก่ใจไยไม่เปิดเผย
View Moreหนึ่งบุรุษทั้งเหี้ยมโหดแลเย็นชาไร้ปรานี
หนึ่งสตรีแม้ไร้ค่าแต่ทว่าน่าปกป้อง
*******************
เขาไม่รู้ว่าตนเองเป็นใครยิ่งใหญ่มาจากไหนแต่กับนางแม้รู้อยู่แก่ใจไยไม่เปิดเผย
แนะนำตัวละคร
หงซือกวน
ประมุขพรรคมารผู้ยิ่งใหญ่
พูดน้อยหมัดหนัก
แม้รักมาก....
แต่อย่าคิดว่าจะบอกออกไป
แสดงออกอย่างเดียว
****
เหม่ยหลิน
องค์หญิงแสนสวยรูปงาม สตรีในรั้วในวังอย่างแท้จริง
นางผู้เพียบพร้อมอ่อนหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า
"ข้ากำลังจะแต่งงาน ว่าที่สามีของข้ากำลังรอข้าอยู่ ท่านจะมาฉุดคร่าลักพาตัวข้ามาอย่างนี้...ไม่ได้"
****
นิยายจีนโบราณแนวสมมติ
เน้นรักโรแมนติกเก็บข่มเพื่อปลดปล่อย
****
จากใจนักเขียน
เจอกันอีกแล้วกับนิยายรักโรแมนติกเน้นอ่านสบายสไตล์หลี่หง ไม่เน้นปมซับซ้อนเคร่งเครียด และก็เป็นเช่นเดิมที่หลี่หงยังคงชื่นชอบการสรรสร้างผลงานสู่สายตานักอ่านให้มากที่สุด ถึงแม้หลี่หงจะเป็นนักเขียนตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แต่อย่าลืมเลือนกันนะเจ้าคะ
อีกเช่นเคยค่ะ กับนิยายแนวจีนโบราณ(ยุคสมัยสมมติ) เรื่องนี้ จอมใจจอมมาร เป็นเรื่องราวของชายหนุ่มผู้ยิ่งใหญ่เจ้าแห่งยุทธภพ มีวรยุทธ์สูงส่งเหนือหมู่มวล เป็นบุคคลที่โหดเหี้ยมและเย็นชา ฆ่าคนไม่กะพริบตา ทั้งยังเลือดเย็นไม่ธรรมดา เขาเป็นผู้ครองสำนักอันยิ่งใหญ่เหนือใครในโลกันต์ มีสมุนเดนตายและดิบเถื่อนในอาณัตินับหมื่นพันและอยู่เหนือสำนักใดๆ ในใต้หล้า หากแต่ยามเมื่อฝึกวิชาลับสุดยอดที่ชื่อว่า ฝ่ามือหมื่นโลกันต์ ซึ่งเป็นวิชาที่ผู้ฝึกจนสำเร็จเป็นเอกบุรุษไร้ผู้ใดเทียมทานได้นั้น จะต้องแลกมาด้วยความจำเลอะเลือน ไม่รู้จักกระทั่งตนเอง ว่าเป็นใคร ยิ่งใหญ่ปานใด
และแล้วเรื่องราวความรักจึงบังเกิด ท่ามกลางการลืมเลือนตัวตนของบุรุษผู้ยิ่งใหญ่กับองค์หญิงผู้งดงามอ่อนหวานผู้ลี้ภัย สตรีที่มีเพียงรอยยิ้มหวานล้ำและหยดน้ำตาพร่างพราว...
ก่อนอื่นหลี่หงต้องขอบอกก่อนว่าเรื่องนี้มิได้มีใครที่ดีสุดขั้ว และมิได้ชั่วสุดขีด ทว่าด้วยความที่ตัวละครเป็นเพียงมนุษย์ที่มีกิเลส ความปรารถนาต่อเพศตรงข้ามตามธรรมชาติย่อมต้องมี ความเห็นแก่ตัวก็มีเป็นเรื่องปกติ เมื่อรู้สึกว่ารัก แล้วเกิดความต้องการที่จะครอบครอง ก็เป็นเรื่องปกติเช่นกัน ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับทุกตัวละครของหลี่หงนะคะ
ขอขอบคุณจากใจ
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง
ไม่เน้นความรุนแรงหรือการแก้แค้น
ไม่เกี่ยวข้องกับผู้คน สถานที่ หรือยุคประวัติศาสตร์ชาติสมัยใดทั้งนั้น
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ขอให้ทุกท่านมีความสุข
บทนำ
ตามกฎของยุทธภพ น้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลองฉันใด บุคคลของยุทธภพย่อมไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับบุคคลของราชสำนักฉันนั้น แต่พวกเขาพร้อมฉีกกฎ!
ในยุทธภพล้วนมีคนที่ต้องการเป็นหนึ่งในใต้หล้า หากแต่มีชายหนุ่มผู้หนึ่ง ซึ่งเป็นหนึ่งในใต้หล้าอยู่แล้ว แต่เขากลับมิรู้ตัวเลยว่าตนเองมีดีเหนือใคร ยิ่งใหญ่เพียงไหน เพราะเขาจำสิ่งใดมิได้เลย
หงซือกวน ชายหนุ่มรูปงาม ฝีมือกล้าแกร่ง เจ้าแห่งสำนักหมื่นโลกันต์ ที่ฝึกฝนวิชาร้ายกาจเหนือใครในยุทธภพได้สำเร็จ แต่กลับต้องแลกมาด้วยความทรงจำที่เลือนหาย เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ยิ่งใหญ่ปานใด แต่ที่แน่ใจ เขานั้นไร้ซึ่งความปรานี…
จะเป็นอย่างไร เมื่อเจ้าแห่งผู้นำเหนือกลุ่มฝ่ายอิทธิพลมืดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เก่งกาจที่สุด โหดเหี้ยมที่สุด ผู้ซึ่งฆ่าคนอย่างเลือดเย็น กลับผันตัวเองมา เป็นเพียงบ่าวรับใช้ให้องค์หญิงผู้งดงามอ่อนหวาน
นางซึ่งมีอาวุธเพียงรอยยิ้มและน้ำตา...
ยามราตรีเย็นเยียบเวียนมาบรรจบอีกครั้งค่ำนี้เป็นคืนที่เท่าไหร่แล้วหนอ ที่ซือฮุยกับเพ่ยอิงต้องคอยจัดฉาก ว่าองค์หญิงเหม่ยฮว๋าทรงพักผ่อนอยู่ในห้อง และไม่อนุญาตให้ผู้ใดรบกวนสาวใช้ทั้งสองนั่งอยู่ที่ด้านหน้าประตูห้องส่วนตัวของเหม่ยฮว๋า เพื่อคอยคุ้มกันมิให้ผู้ใดล่วงล้ำเข้ามามิรู้ได้ว่าองค์หญิงทรงไปท่องเที่ยวถึงไหนต่อไหน ไปเจอสิ่งใดถูกใจกัน ถึงไม่กลับมาเสียทีทั้งสองทำได้แค่ถอนหายใจหนักหน่วง รู้สึกหนักอึ้งในอกเหลือจะกล่าวหลายวันมาแล้วที่ท่านแม่ทัพเดินทางกลับเข้าจวนมา พวกนางต้องรีบออกไปรับหน้าตั้งแต่หน้าประตูเรือนของท่านแม่ทัพด้วยเกรงว่าเขาจะเข้าหาองค์หญิงถึงในเรือน!ดียิ่งนักที่ท่านแม่ทัพมิได้ย่างกรายเข้ามาที่เรือนขององค์หญิงเลยสักวันเดียว มิเช่นนั้นคงจะได้เจอแต่ผ้าห่มม้วนเอาไว้บนเตียงนอนเย็นเฉียบไร้ซึ่งร่างอุ่นของภรรยาเฮ้อ!สาวใช้ทั้งสองถอนหายใจอย่างพร้อมเพรียงกัน การถอนหายใจนั้นผสมปนเประหว่างโล่งอก เบื่อหน่าย ระอา และน้อยเนื้อต่ำใจที่โล่งอกก็เพราะท่านแม่ทัพมิได้มาหาองค์หญิง ที่เบื่อหน่ายก็เพราะต้องนั่งเฝ้าห้องที่ว่างเปล่า ที่ระอาก็เพราะเบื่อนิสัยเอาแต่ใจไร้ความคิดขององค์หญิงเต็มทีและ
“เจ้ามีเรือนลับอยู่ที่ใดบ้างหรือไม่?” หรงชางถามเหม่ยฮว๋าเสียงเข้มหาได้ตอบคำถามนาง ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววจริงจัง สายตาเรียวคมจับจ้องนางไม่วางตาเขากำลังต้องการหาที่หลบภัยตามคำเตือนของเฉิงอู่“ท่านจะถามทำไม ธุระกงการอันใดของท่านไม่ทราบ!” เหม่ยฮว๋าเชิดหน้ากล่าวเสียงเหยียดหรงชางหรี่ตามองแวบหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือขึ้นมาบีบปลายคางของเหม่ยฮว๋าอย่างแรง“อย่าเล่นลิ้นกับข้า มิเช่นนั้นเรื่องของเรา ข้าจะไปบอกสามีของเจ้าให้หมด”“...!?”เหม่ยฮว๋าถึงกับเบิกตาโพลง ริมฝีปากสีแดงสดพยายามจะด่าทอ แต่จนใจจะเอ่ยปาก เพราะปลายคางถูกบีบจนเจ็บไปหมดหญิงสาวทำได้แค่ถลึงตาจ้องมองชายตรงหน้าอย่างโกรธกรุ่น เห็นเพียงสายตาคู่คมที่มีเสน่ห์ลึกล้ำในระยะประชิด นางจึงทำได้แค่กะพริบตาปริบๆอึดใจใบหน้าหล่อเหลาก็โน้มเข้ามา ถึงแม้ว่าฝ่ามือเขาจะยังคงจับตรึงปลายคางมนหรงชางก้มหน้าลงประกบริมฝีปากตนกับกลีบปากเหม่ยฮว๋า แล้วบดขยี้ไม่ปรานีปลายลิ้นร้อนชื้นตวัดแทรกโพรงปากหวานล้ำของหญิงสาว เขากระทำการเข้ามาอย่างรวดเร็วและรุนแรง แต่แฝงความเร่าร้อนอย่างช่ำชอง สร้างความรู้สึกปั่นป่วนไปทั่วท้องน้อยของเหม่ยฮว๋าความรู้สึกร้อนรุ่มพลันพวยพุ่งฉุดก
ร้านฟาไฉย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อน ยามที่หรงชางกลับมาที่ร้านฟาไฉเขาจึงพบกับร้านของเขาที่เคยหรูหรา กลับกลายสภาพราวกับเป็นสถานที่รกร้างไม่ต่างจากสุสาน ไร้ผู้คน ไร้สมุน มีเพียงลักษณะของร้านที่คล้ายมีลมพายุหมุนพัดวูบมาแล้วพาสรรพสิ่งหมุนไปกับพายุนั้นทั่วทั้งร้านกลายสภาพไม่ต่างจากสมรภูมิรบหลังความตาย ให้รู้สึกวังเวงยิ่งนักสายตาเรียวคมบนใบหน้าหล่อเหลามองสำรวจไปทั่วอย่างแปลกใจ เขาเดินเข้ามาด้านในอย่างเงียบงันอัญมณีและเครื่องประดับของมีค่าทั้งหมดหายไปไม่มีเหลือ คล้ายกับถูกโจรบุกถล่มกวาดเอาไปจนเกลี้ยงเมื่อเดินมาเรื่อยๆ ถึงห้องด้านใน หลงจู๊ที่เฝ้าร้านอยู่ถูกจับมัดแล้วขังเอาไว้ในห้องนั้น หรงชางหรี่ตามองอย่างโกรธกรุ่นก่อนจะเข้าแก้มัดด้วยความรุนแรงคล้ายบันดาลโทสะหลงจู๊ได้แต่ร้องโอดครวญ ใบหน้าบิดเบี้ยว“จงบอกข้า ว่าเกิดสิ่งใด!” เสียงของหรงชางที่เคยทุ้มนุ่มบัดนี้แหบห้วนยิ่งนักหลงจู๊ได้แต่คุกเข่าอยู่กับพื้น ก้มหน้าพูดเสียงสั่นว่า “ร้านฟาไฉถูกปล้นขอรับ”หรงชางเบิกตากว้างทันใด ร้านฟาไฉถูกปล้นจริงหรือนี่?มหาโจรเช่นเขาถูกปล้นรึ?หลงจู๊เงยหน้าที่มีน้ำตากลิ้งอาบแก้มพลางเล่าว่า“เฉิงอู่กลับเข้ามาในส
หน้าห้องของเหม่ยหลินหลังจากคล้อยหลังสง่างามของจ้าวฮองเฮาไปนานแล้ว ก็มีนางกำนัลอาวุโสมายืนอยู่จนเต็มพื้นที่นางกำนัลเหล่านี้ ไม่พ้นรับคำสั่งมาให้คอยดูแลขัดเกลาหมายบ่มเพาะเหม่ยหลิน เพื่อเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวในงานสมรสเชื่อมสัมพันธ์นอกจากนางกำนัลมากมายแล้วยังมีองครักษ์หญิงหลายคน มายืนขึงขังเต็มไปหมดเหม่ยหลินจึงรู้แน่ชัดว่ากำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงใด นางกำลังถูกกักบริเวณ!หญิงสาวจึงทำได้เพียงหลับตาลงเพื่อข่มจิตใจเนิ่นนานผ่านไปนางก็ยังนั่งอยู่ในตำหนัก ที่บัดนี้มิต่างจากคุกหลวง เพราะว่านางถูกขังเอาไว้มิให้ได้ออกไปที่ใด กระทั่งนางกำนัลที่คอยส่งข่าวไปหาฟางหลัน หญิงสาวก็ยังไม่สามารถหาทางติดต่อได้ เนื่องจากนางกำนัลผู้นั้นถูกจับไปกักตัวเอาไว้ เพื่อมิให้ใครส่งข่าวหรือนางส่งข่าวหาใครได้ นางจึงนั่งอย่างเดียวดาย ร่ำไห้ไร้หนทางเลือกเป็นอื่นสามวันผ่านมาภายในห้องหรูหราแต่เงียบเหงา มีเงาร่างระหงเลือนราง นั่งนิ่งๆ ไม่ไหวติงอยู่ริมหน้าต่าง นางไม่ได้รับอนุญาตแม้กระทั่งให้ออกไปเดินเล่นรับแสงตะวันนอกตำหนักเหม่ยหลินได้แต่นั่งบรรเลงเพลงพิณเพื่อถ่ายทอดอารมณ์แสนเศร้า ดวงหน้าหวานล้ำเคล้าไปด้วยหยาดน้ำใสพร้อมหลั
ภายในห้องส่วนตัวของเหม่ยหลิน ที่ยามนี้เหลือเพียงสตรีสูงศักดิ์สองนาง เหล่าบ่าวรับใช้มิได้รับอนุญาตให้เข้ามาที่โต๊ะตัวใหญ่บริเวณห้องชั้นนอก ห่างออกมาจากห้องชั้นในระยะหนึ่ง จ้าวฮองเฮานั่งอยู่กับเหม่ยหลินพระนางตบหลังมือของเหม่ยหลินเบาๆ ลักษณะปลอบประโลมเฉกเช่นปกติ ดวงตาดำขลับของทั้งสองจ้องมองกันนิ่งนาน คล้ายต้องการหยั่งลึกถึงก้นบึ้งแห่งจิตใจ“หลินเอ๋อร์” สุรเสียงที่จ้าวฮองเฮาตรัสออกมา เจือแววอ่อนโยนนุ่มนวล “แม่มาเพื่อเตือนสติเจ้า”สิ้นเสียงอ่อนหวาน เหม่ยหลินยิ่งหลุบตา ก้มหน้าเงียบงันจ้าวเสวียนนั้น ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะนึกอิจฉาหรือริษยาสนมนางใด โดยเฉพาะเหล่าองค์หญิงและองค์ชายที่เปรียบเสมือนเป็นบุตรของนางเอง นางก็ยิ่งมิเคยนึกรังเกียจเดียดฉันท์แต่กระนั้น นางมักจะนึกถึงหน้าที่อันสำคัญและความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ก่อนอื่นใดเสมอหากนับสตรีที่ไร้หัวใจที่สุดแห่งวังหลัง จ้าวเสวียนคือคนผู้นั้นหากนับสตรีที่เปี่ยมเมตตาธรรม จ้าวเสวียนก็ยังคงเป็นคนผู้นั้นและหากนับสตรีที่ทรงอำนาจ มากล้นไปด้วยบารมี ทั้งยังเด็ดขาดเฉียบคมเกินอิสตรี ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทำตามอารมณ์และความรู้สึก ทุกอย่างล้วนอยู่บนตราชั่
เรือนกายระหงงดงาม ยังคงยืนนิ่งแข็งค้าง คล้ายกับวิญญาณหลุดลอยออกจากร่างไปไกลแสนไกลถึงตอนนี้ เหม่ยหลินได้แต่ยืนหลั่งน้ำตา คนอื่นๆ ก็ยืนแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ไม่มีใครกล้าขยับเขยื้อนเนิ่นนานผ่านไป กระทั่งระลึกได้ว่านางควรขอเข้าเฝ้าพระบิดา เพื่อขอยกเลิกคำสั่งแต่งตั้งนางให้เดินทางไปแต่งงานครั้งนี้“องค์หญิง ทรงพระทัยเย็นเอาไว้เพคะ” นางกำนัลคนหนึ่งเอ่ยทักท้วงเหม่ยหลินทันที เมื่อเห็นว่าเหม่ยหลินกำลังลุกขึ้นแล้วต้องการเดินไปทางใดทางนั้นมิใช่ทางไปตำหนักกลางส่วนพระองค์หรอกหรือ?นางกำนัลอีกคนหนึ่งรีบเอ่ยเตือนสติเหม่ยหลิน “องค์หญิงทรงลืมไปแล้วหรือเพคะ ว่านั่นคือราชโองการ ที่มิอาจขัดรับสั่ง หากองค์หญิงทรงใจร้อน ฝ่าบาทอาจจะทรงกริ้วเอาได้นะเพคะ”เหม่ยหลินพลันหยุดปลายเท้าน้อยๆ แล้วหันมามองนางกำนัลทั้งสอง เห็นพวกนางพากันร่ำไห้ห้ามปรามอย่างจริงใจถัดไปยังมีนางกำนัลอีกหลายคนที่ส่งสายตาอ้อนวอนมา หญิงสาวจึงทำได้เพียงยืนนิ่งแข็งค้างอยู่อย่างนั้นเหม่ยหลินรู้พระทัยพระบิดาของตนดี ว่ายามที่นางขยับทำการใดที่ยังผลให้พระองค์ทรงกริ้วนั้น บ่าวรับใช้ต้องตายไปแล้วกี่คน“เช่นนั้นข้าควรทำอย่างไรดี” เหม่ยหลินยืนเคว้งก
Comments