เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 44
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 45
ฉินกุ้ยเฟยพยักหน้ากล่าวว่า “เช่นนั้นก็ดี”หลี่จือโค้งตัวคำนับกล่าวว่า “หากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ลูกขอทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”ฉินกุ้ยเฟยก็รีบพูดว่า “ช้าก่อน! ยังมีอีกเรื่อง! ระวังเจ้าเก้าเอาไว้ด้วย...”หลี่จือหัวเราะเย็นชาทันที แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าดูแคลน “เจ้าเก้าคนไร้ประโยชน์นั่น มีอะไรดีให้กังวลใจ! ลูกสามารถขยี้เขาให้ตายเหมือนกับขยี้มดตัวหนึ่งก็ได้!”......หลี่หลงหลินมาที่จวนตระกูลซูตั้งแต่เช้าตรู่สิ่งที่ทำให้เขานึกไม่ถึงเลยก็คือหญิงสาวในตระกูลซูต่างก็มารวมตัวกันอยู่ในจวนเพื่อรอตนเองฮูหยินผู้เฒ่าซูในมือถือไม้เท้าหัวมังกร กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือลั่วอวี้จู๋ยืนอยู่ทางฝั่งซ้ายมือ สวมชุดกระโปรงสีเขียว ใบหน้าขาวบริสุทธิ์ ราวกับแกะสลักมาจากผลึกน้ำแข็ง ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอายเสน่ห์ที่เย้ายวนของฤดูใบไม้ร่วงซูเฟิ่งหลิงสวมชุดเกราะ ในมือถือหอกเงิน ยืนอยู่ข้างๆ ฮูหยินผู้เฒ่าซูอย่างสง่างาม ท่าทางดูคันไม้คันมืออยากจะซักไซ้เอาความหลี่หลงหลินบุ้ยปาก “ไม่ว่าอย่างไร! ข้าก็เป็นลูกเขยของตระกูลซู ไม่จำเป็นต้องเด็ดขาดขนาดนี้ก็ได้กระมัง!”ซูเฟิ่งหลิงกล่าวด้วยความโกรธ “พูดไร้สาระให้มันน้อยๆ ห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 46
หลี่หลงหลินตะลึงงันเขาคิดไม่ถึงเลยว่าลั่วอวี้จู๋จะขายทรัพย์สินส่วนใหญ่ของตระกูลซู รวบรวมเงินได้ห้าหมื่นตำลึงเพื่อฟื้นฟูกองทัพตระกูลซูขึ้นมาต้องรู้ว่าเงินห้าหมื่นตำลึงนี้ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ!ราชวงศ์ของต้าเซี่ยที่ยิ่งใหญ่ มีกี่คนที่สามารถหาเงินได้ห้าหมื่นตำลึง?เพื่อก่อกบฏ องค์ชายหกรวบรวมเงินได้เพียงหนึ่งแสนตำลึง!ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ตระกูลซูกำลังตกต่ำ!ลั่วอวี้จู๋ทำเช่นนี้ เท่ากับทุ่มสุดตัวที่สุดแล้ว!ฮูหยินผู้เฒ่าซูก็ยิ่งเด็ดขาดพูดคำว่าขายจวนออกมาได้ในทันที เพื่อจะมารวบรวมเงินเสบียงทหารให้หลี่หลงหลิน!หากขายจวนตระกูลซูไปจริงๆ แล้วเด็กกำพร้าและแม่ม่ายในตระกูลซูจะทำอย่างไร?หรือว่าพวกนางจะต้องระเหเร่ร่อนอยู่ตามท้องถนนจริงๆ?นอกจากความตกใจในใจของหลี่หลงหลินแล้ว ก็ยังมีความสะเทือนใจด้วย!ในราชสำนักต้าเซี่ยปัจจุบัน ขุนนางที่ไร้ความสามารถเหล่านั้นกำลังทุจริตกันอย่างกำเริบเสิบสานขุนนางใหญ่แต่ละคนสามารถหาเงินได้เป็นกอบเป็นกำ ตระกูลมั่งคั่งร่ำรวยฮ่องเต้หวู่ต้องการให้พวกเขาออกเงินเพื่อเติมเสบียงให้กองทัพ แต่พวกเขาแต่ละคนกลับโวยวายร้องไห้หาพ่อหาแม่ พยายามคิดฆ่าตัวตายพวกเขาแทบไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 47
ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้ากล่าวว่า “จำได้สิ! องค์ชายเก้าจะขอเงินสนับสนุนกองทัพสองแสนตำลึงจากฮ่องเต้ให้ได้ภายในสามวัน...”ลั่วอวี้จู๋ส่ายหัวกล่าวว่า “ไม่ใช่! เจ้าจำผิดแล้ว! สิ่งที่พวกเราพนันไปก็คือภายในสามวันนี้ฮ่องเต้จะรวมเงินหนึ่งร้อยล้านตำลึง และอีกสองแสนตำลึงมาสร้างกองทัพตระกูลซู!”“องค์ชายเก้าไม่ได้ขอเงินสองแสนตำลึง ในครึ่งหลังถือว่าเขาแพ้จริงๆ”“แต่ฮ่องเต้จะรวบรวมเงินสนับสนุนกองทัพหนึ่งร้อยล้านตำลึงมาให้ได้ภายในสามวันจริงๆ!”ซูเฟิ่งหลิงตกใจ “จริงหรือ?”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้า “นี่คือข่าวที่เพิ่งส่งออกมาจากวัง ไม่ผิดแน่นอน!”ซูเฟิ่งหลิงตื่นเต้นมาก “ดีจริงๆ! ทหารรักษาพระองค์หนึ่งแสนนาย เป็นทหารที่ยอดเยี่ยมที่สุดในต้าเซี่ย! ตราบใดที่เบี้ยเลี้ยงทหารมาถึง ขวัญกำลังใจของพวกเขาจะต้องเพิ่มขึ้นอย่างมากแน่นอน และชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบ ต้องกลัวจนฉี่ราดแน่นอน!”“แต่ว่า...”“องค์ชายเก้าผู้นี้เกี่ยวอันใดด้วย?”ดวงตางดงามของลั่วอวี้จู๋จ้องไปที่หลี่หลงหลินแล้วเอ่ยว่า “เกี่ยวมากเลยล่ะ! ถ้าข้าเดาไม่ผิด คนที่ช่วยวางแผนรวบรวมเงินเสบียงทหารผู้นั้น! ก็อยู่ใกล้ๆ เพียงตรงหน้านี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 48
เมื่อได้ยินสิ่งที่หลี่หลงหลินกล่าว สตรีทุกคนในตระกูลซูต่างก็ตะลึงงันลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้ว “องค์ชาย ที่เจ้าพูดมา ข้าไม่เข้าใจ...”หลี่หลงหลินกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ง่ายมาก! เงินก้อนนี้ ข้าองค์ชายเก้าจะเป็นคนออกเองคนเดียว! และไม่ใช่สองแสนตำลึง แต่เป็นห้าแสนตำลึง!”ห้าแสนตำลึง!เงินจำนวนนี้ ทำให้ทุกคนประหลาดใจ!ต้องรู้ว่าเงินเสบียงทหารของทหารกองทัพรักษาพระองค์หนึ่งแสนนาย มีเพียงหนึ่งล้านตำลึงเท่านั้น!แต่ฮ่องเต้ใจกว้างถึงขนาดทุ่มเงินจำนวนห้าแสนตำลึงเพื่อฟื้นฟูกองทัพของตระกูลซูขึ้นมาใหม่เลยหรือ?ยิ่งไปกว่านั้น การเงินในราชสำนักจำกัดเพียงใด ทุกคนต่างก็รู้กันดีฮ่องเต้จะไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน?ใบหน้าที่หยาดเยิ้มของลั่วอวี้จู๋ก็ดูแย่ลงเล็กน้อย นางพูดอย่างไม่พอใจว่า “องค์ชาย ข้าให้เจ้าพูดเรื่องจริงจัง!”หลี่หลงหลินหัวเราะเบา ๆ “ใช่ ข้าก็ไม่ได้ล้อท่านเล่นเสียหน่อย!”ลั่วอวี้จู๋มองหลี่หลงหลินด้วยความประหลาดใจ พูดไม่ออกชั่วขณะองค์ชายเก้าคนนี้ชอบคุยโวโอ้อวดเกินไป!มิน่าล่ะ ซูเฟิ่งหลิงถึงได้มีอคติกับเขา แล้วบอกว่าเขาคนนี้ไม่น่าเชื่อถือ!เงินห้าแสนตำลึงนั้น การคุยโวโอ้อวดระดับ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 49
หลี่หลงหลินยักไหล่ “อย่างไรเสียชีวิตของข้าก็ไม่ดี อะไรก็ไม่มี! หากว่าข้าแพ้ เช่นนั้นข้าก็จะเป็นเลขาส่วนตัวของท่าน”ซูเฟิ่งหลิงกัดฟันสีเงินของตนด้วยความโกรธ ก่อนจะเอ่ยอย่างเดือดดาล “เจ้ามันคนไร้ประโยชน์ เขียนหนังสือก็ไม่ได้ ต่อยหมัดก็ไม่เป็น ใครอยากจะให้เจ้าเป็นเลขาส่วนตัวกัน! ถุย!”ลั่วอวี้จู๋กลับตอบไปโดยไม่คิด นางพยักหน้ากล่าวว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะขอรับการเดิมพันนี้!”ซูเฟิ่งหลิงมีสีหน้าตะลึงงัน นางแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตนเองเลยสมองของพี่สะใภ้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?เหตุใดถึงได้โง่ยิ่งกว่าตนเช่นนี้?เห็นได้ชัดว่าหลี่หลงหลินกำลังจะเล่นลูกไม้อย่างหน้าด้านๆ!การเดิมพันกับคนขี้โกงมีอะไรดี?มือหยกของลั่วอวี้จู๋กำแน่น แล้วเอ่ยกระซิบเบาๆ “น้องสาว เจ้าไม่เข้าใจ! ต่อให้จะมีความเป็นไปได้เพียงหนึ่งในหมื่น! ข้าก็ต้องสร้างกองทัพตระกูลซูขึ้นมาใหม่ให้ได้ เพื่อแก้แค้นให้กับความจงรักภักดีของตระกูลซู!”“ไม่ว่าเจ้าจะดูถูกองค์ชายเก้ามากเพียงใด!”“ แต่เจ้าก็ต้องยอมรับว่าความหวังทั้งหมดของตระกูลซูล้วนอยู่ที่เขา!”“ดังนั้น ไม่ว่าโอกาสชนะจะน้อยแค่ไหน ข้าก็ต้องเดิมพัน!”ซูเฟิ่งหลิงตะลึง นา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 50
ใบหน้าที่งดงามหยาดเยิ้มของลั่วอวี้จู๋ก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศก “คนจริงไม่พูดอ้อมค้อม ในเมื่อองค์ชายมองออกแล้ว เช่นนั้นข้าก็จะพูดตามตรง”“ตอนนี้ ตระกูลซูกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาใหญ่ มาถึงช่วงเวลาความเป็นความตาย”“เงินห้าหมื่นตำลึงเหล่านี้เป็นทรัพย์สินของตระกูลซูทั้งหมด...”หลี่หลงหลินขมวดคิ้ว “ตระกูลซูยิ่งใหญ่ขนาดนี้ แต่ได้แค่ห้าหมื่นตำลึงเท่านั้นหรือ? ทุกคนในตระกูลก็ต้องใช้ชีวิต ล้วนต้องใช้เงิน เงินจำนวนนี้ช่วยพยุงได้ไม่กี่วัน!”“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”“สถานการณ์ในตระกูลซู เหตุใดถึงได้มาถึงจุดที่เลวร้ายเช่นนี้?”เรือผุพังก็ยังมีตะปูสามจิน อูฐที่ซูบผอมใกล้ตายก็ยังใหญ่กว่าม้าตระกูลที่ร่ำรวยเช่นตระกูลซูได้รับการสืบทอดมาหลายร้อยปี ผ่านประสบการณ์มากมายมานับไม่ถ้วน ตามหลักแล้ว ควรมีรากฐานที่หยั่งลึกและมีศักยภาพที่แข็งแกร่งในการต้านทานอันตรายอย่างเช่นตอนนี้ บุรุษตระกูลซูล้วนตายในสนามรบหมดแล้ว ทั้งตระกูลเหลือเพียงเด็กกำพร้าและแม่ม่ายแม้ว่าจะลำบาก แต่ก็ยังยืนหยัดนอกจากว่าจะมีคนที่ไม่เอาไหนใช้จ่ายฟุ่มเฟือย นั่นถึงจะเป็นการทำลายกิจการของตระกูลซูภายในระยะเวลาสั้นๆ ได้แต่ลั่วอวี้จู๋กลับด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 51
“ยิ่งไปกว่านั้น เหล่าทหารต่างก็เสียสละชีวิตเพื่อบ้านเมือง ต่างก็เป็นวีรบุรุษ!”“ข้ายิ่งไม่ต้องการให้ภรรยาของพวกเขาเกิดไม่พอใจต่อฝ่าบาท เพียงเพราะเงินบำนาญเหล่านั้น...”ร่างกายของหลี่หลงหลินสั่นเทา พูดอย่างร้อนรน “พี่สะใภ้ใหญ่! หรือว่าช่วงนี้ ตระกูลซูแจกจ่ายเงินบำนาญให้กับครอบครัวของทหารที่พลีชีพในสงครามไปในนามของราชสำนัก?”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเบาๆ “นี่ก็คือความต้องการของฮูหยินผู้เฒ่า แต่น้องเล็กยังไม่รู้เรื่อง ยังถูกปิดบังความจริงเอาไว้เพคะ”จมูกของหลี่หลงหลินแสบซ่า น้ำตาพลันไหลออกมา!ขุนนางภักดีคืออะไร?ตระกูลซูก็คือขุนนางภักดี!แม้ว่าบุรุษในตระกูลซูทุกคนจะเสียชีวิตเพื่อบ้านเมือง ทว่าสตรีของตระกูลซูก็ยังคงยืนหยัดขึ้นมา จัดหาเงินบำนาญให้กับหญิงม่ายและเด็กกำพร้า ให้พวกนางมีอาหารกินไปอีกมื้อ ไม่ถึงกับต้องอดอยาก เร่ร่อนอยู่ข้างถนน!สิ่งที่ทำให้หลี่หลงหลินประทับใจมากยิ่งขึ้นก็คือตระกูลซูสามารถใช้ชื่อของตน สร้างชื่อเสียงในหมู่ประชาด้วยการแจกจ่ายเงินบำนาญได้!ผลลัพธ์เล่า?เพื่อระงับข้อร้องเรียนของเหล่าประชา ตระกูลซูได้ชักเงินจากกระเป๋าของตนเองมาจ่ายเป็นเงินบำนาญในนามของราชสำนัก!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 52
เจ้าคนไร้ประโยชน์ที่มือสะอาด?หลี่หลงหลินอับอายเหลือทน!คำพูดนี้ไม่ว่าจะฟังอย่างไร ก็ไม่ได้คล้ายว่ากำลังชื่นชมเขาอยู่เลยไม่ว่าอย่างไร เขาก็ต้องทำตัวดีๆ ต่อหน้าพี่สะใภ้ใหญ่เอาไว้ ขุดรากถอนโคนความรู้สึกแย่ๆ ที่นางมีต่อเขาอย่างลึกซึ้งนั่นทิ้งไปให้ได้!“ข้าเข้าใจแล้ว!”“ในเมื่อข้าเป็นเขยตระกูลซู กิจของตระกูลซูก็เป็นกิจของข้า!”“พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านบอกให้ฮูหยินผู้เฒ่าวางใจได้เลย เรื่องของตระกูลซูข้าดูแลเอง!”หลี่หลงหลินตบหน้าอก เอ่ยปากสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะลั่วอวี้จู๋งงงวย มองไปที่หลี่หลงหลินอย่างว่างเปล่าองค์ชายเก้าพระองค์นี้ โง่จริงๆ หรือไร?ตนพูดอยู่นานจนน้ำลายแห้ง แต่เขาดูเหมือนจะไม่ได้เข้าใจเลย!และตอนนี้ ตระกูลซูตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากจำนวนเงินที่ต้องการนั้นมากเกินไปจริงๆ อย่างน้อยก็หนึ่งล้านตำลึง!ต่อให้ฮ่องเต้จะเสด็จมาเอง แต่หากไร้ฟืนฟาง สตรีหลักแหลมก็ยากจะทำอาหาร[footnoteRef:1]! [1: หมายความว่าหากไม่มีเงื่อนไขหรือวัตถุสิ่งของที่จำเป็น ไม่ว่าบุคคลนั้นจะมีความสามารถเพียงใด ก็จะเป็นเรื่องยากที่จะทำสิ่งนั้นให้สำเร็จ] ยิ่งกว่านั้น หลี่หลงหลินยังเป็นเพียงองค์ชายไร้ประ
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
