แม่นางไก่ทอด

“โอ้ย! เจ็บตัวไปหมดเลยโว้ย ไก่จ้า ไก่ทอด อยู่หนายย ไก่ทอดดด...หื้ม...เดียวน่ะ” มีมี่พูดกับตัวเองแล้วพยายามยันตัวขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบห้องสี่เหลี่ยมทรุดโทรม

“ตายล่ะอยู่ไหนกัน...กะ...กลิ่นอะไร”

กลิ่นเหม็นสาบเหมือนไปนอนแช่ในบ่อขยะลอยโชยมาจากจุดหนึ่งในห้อง จนกระทั่งมาถึงเสื้อของตัวเอง “กลิ่นบ้านอะไรว่ะเนี่ย” มันเกินจะทนแล้วไหนจะกองเลือดตรงนี้อีก เจ้าของร่างเดิมไปทำอะไรมาถึงมีสภาพแบบนี้

“อาบน้ำก่อนดีกว่าเหม็นมาก”

รางหนารีบตรงไปยังลำธารหลังบ้านทันทีเพื่ออาบน้ำ พอเห็นธารน้ำใสก็ไม่รอช้าที่จะกระโดดลงไป แต่พอเปลืองผ้าออกก็ถึงกับผงะไปชั่วครู่

“น่ะ...นี่มันสาวงามกับภูเขาลูกใหญ่คงต้องลดหุ่นหน่อยแล้ว”

สุดท้ายก็ตัดสินใจอาบน้ำก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันเพราะสุดจะทนกับกลิ่นที่เหม็นเกินบรรยาย สบู่ยาสระผมก็เอาออกมาจากมิติที่ได้รับการชดเชยมาจากเทพขี้เมา

“เสร็จ เสร็จซ่ะทีแล้วเอาไงต่อล่ะทีนี้ ก่อนอื่นต้องทวนความจำก่อนว่าเป็นใครมาจากไหน แล้วอยู่ที่ไหน”

เมื่อคิดได้แล้วก็เริ่มเรียบเรียงความทรงจำใหม่ทั้งหมด

“จินเชียง นักฆ่าจากเปอร์เซีย อื้ม~ เกษียณตัวเองตัวอายุ 25 เพื่อออกมาใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายและสงบ...แล้วใครกันที่ฆ่านาง”

คิดไปคิดมาก็ได้ข้อสรุปที่ว่านางคงตายเพราะป่วยด้วยพิษไข้ป่า แล้วล้มหัวฟาดพื้นตาย

“เฮ้อ~ คนเราช่างตายได้ง่ายดายแท้ แต่ไม่ต้องห่วงเราจะใช้ชีวิตต่อให้ดีเองสบายใจได้” ในตอนนั้นเองก็มีสายลมพัดผ่านพร้อมเสียงขอบคุณและกระซิบว่าให้ใช้ชีวิตตามสบาย ‘แน่นนอนความแค้นช่างมันซิ’

มีมี่หรือจินเชียง ตัดสินใจรีบทำความสะอาดบ้านก่อนเป็นอันดับแรก ด้วยร่างนี้เป็นคนทีมีพละกำลังมหาศาลเวลาทำสิ่งใดจึงเป็นเรื่องง่ายไม่ว่าหาบน้ำหรือล่าหมี

“บ้านไม่ใหญ่มาก 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ 1 ห้องครัว 1 ห้องนั่งเล่น ถึงดูแล้วจะเป็นแค่กระท่อมก็เถอะแต่ก็ถือว่าดีมากแล้วสำหรับอยู่คนเดียว”

และเสียงท้องเจ้ากรรมก็ดังขึ้นของกินก็ไม่มีเงินก็หายไปจนหมด       จึงตัดสินใจเดินไปลำธารหลังบ้านเพื่อจับปลามาทำอาหาร

‘ติ๊ง! จับปลา 5 ตัว! จงนำมาทำปลาย่างแสนอร่อย ระบบมีเกลือและพริกไทยให้ยืม’

“ปลาย่างก็ปลาย่าง”

ถอนหายใจดังๆ แล้วเดินตรงไปที่ลำธารหลังบ้างที่เต็มไปด้วยกุ้ง หอย ปู ปลา ในมือมีเพียงธนูที่ตกอยู่ในบ้าน ได้แต่มองและถอนหายใจ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะยิงได้ไหม

“เจ้าป่าเจ้าเขาขอให้ลูกยิงธนูได้ด้วยเถิดดด” และมีเสียงลอยตามลมมา ‘ก็ยิงเป็นอยู่แล้วขอจะทำไม’

“……..” กวนตรีน

สุดท้ายก็ขี้เกียจทะเลาะกับลมจึงรีบเดินไปที่ลำธาร มองหาปลาอยู่ไม่นานก็ยกธนูขึ้นง้าง ‘ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว’ ลูกธนูพุ่งเข้าหาปลาตัวใหญ่ที่ดูแลใกล้หมดอายุขัยตายภายในดอกเดียว

“ปลาตัวใหญ่มาก” เมื่อไหว้ส่งวิญญาณปลาแล้ว ก็จัดการแล่ปลาทั้งหมดก่อนจะเอาไปล้างในลำธาร “ทำไมล้างเท่าไหร่ก็ไม่หมด” จินเซียงที่ออกแรงล้างอยู่นานก็แปลกใจว่าทำไมในน้ำถึงยังเป็นสีแดง

พอมองตามไปที่ต้นทางของสายเลือดที่ไหลมาตามน้ำ “เวรแล้วนี่มันเลือดคน”

ปลาถูกโยนลงมิติ แล้วรีบเดินตามรอยเลือดไปที่ต้นน้ำ ปลายทางที่เดินมาถึงนั้นเต็มไปด้วยซากศพที่เกิดจากการต่อสู้ แต่โชคดีที่ดูเหมือนจะมีบางคนที่ยังไม่ตาย คนผู้นั้นสวมหมวกปิดบังใบหน้าในมือกำดาบแน่นเหมือนกำลังปกป้องใคร พอมองดูแล้วก็เห็นว่ามีหญิงสาวอีกคนหลบอยู่ด้านหลัง

“เฮ้! พวกท่าน” จินเซียงเดินเข้าไปหาทั้งสอง

“ฝะ...ฝาก...คะ..คุณหนูด้วย” ฟุบ! คนผู้นั้นก็ล้มลงไปกองกับพื้น ถึงแม้ตอนแรกจะมีท่าทีหวาดระแวงอยู่บ้าง

“เช่นนั้นไปบ้านข้าก่อน อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้”

“แล้วนางตายแล้วรึ” หญิงสาวถาม จินเซียงก็เลยจับชีพจรดู

“ยังไม่ตาย แต่ต้องรีบรักษา มาเถอะรีบไปจากที่นี่กัน”

หญิงสาวพยักหน้าแล้วรีบไปเก็บสิ่งของที่จำเป็นแล้ววิ่งตามหญิงสาวชาวบ้านที่เอาคนเจ็บขึ้นพาดบ่าเดินนำหน้าไปเหมือนกับวิ่ง

จินเซียงเดินลงไปในลำธารเพื่อกลบเกลื่อนร่องรอย เดินลงตามลำธารมาไม่นานก็มาถึงบ้านหลังน้อยใกล้ลำธารที่มีอุปกรณ์จับปลาวางอยู่หน้าบ้าน ทั้งคู่พากันเข้าไปในบ้านก่อนจะรีบทำแผลและเปลี่ยนผ้าให้คนเจ็บรวมถึงตรวจดูอาการให้หญิงสาวที่มาด้วยกัน

“ท่านเป็นใครกัน เหตุใดถึงรู้วิชาแพทย์ได้”

“เจ้าควรแนะนำตัวก่อนที่จะถามคนอื่นน่ะ”

“ข้าแซ่ถัง ชื่ออี้ ชื่อรองหลัน ถังอี้หลัน ส่วนนางเป็นคนสนิทข้าของเองชื่อถิงถิง”

“ข้าจินเซียง พวกเจ้าพักก่อนข้าทำแผลให้แล้วเดี๋ยวขอตัวไปย่างปลาก่อนมีอะไรก็เรียก” 

“ขอบใจเจ้ามากน่ะ”

“อื้ม”

พูดจบจินเซียงก็เดินออกไปที่กองไม้ที่เตรียมไว้ก่อนจะจุดไฟและปรุงรสปลานิดหน่อยก่อนจะเสียบไม้ที่เตรียมไว้แล้วเอาไปปักไว้รอบ กองไฟ กลิ่นปลาย่างลอยตามสายลมไปในอากาศ มันปลุกให้คนเจ็บที่เกือบตายให้ฟื้นขึ้นมาได้ ถิงถิงที่รู้สึกตัวเพราะความหิวก็ลืมตาขึ้นก่อนจะมองสำรวจไปรอบตัวเอง

“คุณหนู พวกเราอยู่ที่ไหนเจ้าค่ะ”

“บ้านสตรีชาวบ้าน ไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าพักเถอะเดี๋ยวถ้าปลาย่างเสร็จแล้วนางก็คงมาเรียกเอง”

“เจ้าค่ะ”

'ก๊อก ก๊อก' เสียงจินเซียงเคาะประตู

“เข้ามาเถอะ” ถังอี้หลันบอกคนหลังประตู

“ข้ามาตามพวกเจ้าไปกินข้าว”

“ขอบใจมากน่ะ”

จินเซียงเอาอาหารจัดวางบนโต๊ะกลางห้อง สองนายบ่าวที่เห็นอาหารก็พากันกลืนน้ำลายเพราะกลิ่นของปลาย่างหอมจนลืมตัวซัดอาหารทั้งโต๊ะหมดลงเหมือนไม่เคยมีอยู่จริง

“จินเซียงปลาย่างของเจ้าอร่อยยิ่งนัก” ถังอี้หลันเอามือลูบท้องตัวเอง

“ขอบคุณที่ชม แล้วพวกเจ้าจะทำอย่างไรต่อ”

“คงจะพักซักระยะแล้วค่อยกลับตระกูล ไม่ต้องห่วงข้าตอบแทนน้ำใจของเจ้าแน่นอน”

“อื้ม เช่นนั้นก็พักเถอะ เดี๋ยวเก็บของแล้วข้าจะไปอาบน้ำ”

“จินเซียงนี่ยังไม่เย็นเลยนะ” เจ้าของชื่อหันกลับมามองคนถาม

“อี้หลันเจ้าหันไปดูนอกหน้าต่างด้วย พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว”

อี้หลันมองไปนอกหน้าต่างก็เห็นจริงดังว่า “แล้วบ้านเจ้ามีกี่ห้องกัน”

“หนึ่ง” พูดจบก็ยกอาหารที่ทานหมดแล้วออกไปเก็บ

ไม่นานจินเซียงก็กลับมาพร้อมผ้าสำหรับปูนอน สองสาวมองเจ้าของบ้านเอาผ้าปูบนพื้นพร้อมจัดที่หลับที่นอนและล้มตัวลงนอน

“พวกเจ้าไม่นอนรึไงตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว รีบนอนเถอะข้าคิดว่าอีกไม่กี่วันพวกนักฆ่าจะต้องหาที่นี่เจอแน่”

“นั่นซิ แล้วที่นี่คือที่ไหน”

“นอนเถอะ ฝันดี” จินเซียงไม่ตอบแต่หลับแทน

“อย่างงี้ก็ได้หรอ” สองสาวมองหน้ากันแล้วก็หลับพักผ่อน