เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 76
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 77
นางเตรียมใจไว้แล้ว และลับคมกรรไกรไว้เสร็จสรรพ หากฮูหยินผู้เฒ่าไม่ให้อภัย และต้องการขับไล่ตนออกจากตระกูลซูจริงๆ เช่นนั้น ตนก็จะใช้กรรไกรนี้แทงหัวใจตัวเอง เพื่อแสดงความบริสุทธิ์! “หืม?” ฮูหยินผู้เฒ่าซูเป็นคนเช่นไร นางขมวดคิ้วทันที เพราะรู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติกับหลิ่วหรูเยียน “มือขวา!” “มือขวาของเจ้าซ่อนอะไรไว้!” “เอามันออกมา!” ฮูหยินผู้เฒ่าซูตะคอกอย่างรุนแรง หลิ่วหรูเยียนที่ใจอ่อนอยู่แล้ว เมื่อถูกฮูหยินผู้เฒ่าซูตะคอกใส่ มือไม้อ่อนแรงทำอะไรไม่ถูกทันที กึกกัก....... กรรไกรแวววาวหลุดออกจากอ้อมแขนของนางและล้มลงบนพื้น! ห่า... เมื่อทุกคนเห็นฉากนี้ ก็ถึงกับอ้าปากค้าง มองไปที่หลิ่วหรูเยียนด้วยความประหลาดใจ นางเก็บกรรไกรไว้ในแขนของนางทำไม? ใครจะรู้ว่า ความขัดแย้งระหว่างนางกับฮูหยินผู้เฒ่านั้นจะร้ายแรงมากถึงขั้นเข้ากันไม่ได้เลย! หรือว่า นางมีเจตนาที่ไม่ดี ต้องการทำร้ายฮูหยินผู้เฒ่า? ฮูหยินผู้เฒ่าซูโกรธจัด นางชี้ไปที่จมูกของหลิ่วหรูเยียน และดุด่าอย่างสาดเสียเทเสีย: “ช่างใจกล้านักนะ! เจ้าต้องการแทงข้าหรือ! “ตระกูลซูให้เจ้ากิน ให้เจ้าดื่ม ให้ที่อยู
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 78
หลิ่วหรูเยียนพยักหน้าอย่างรีบร้อน และพูดว่า: “ ถูกต้อง ข้าได้ยินว่าต้องทอผ้า ข้าจึงนํากรรไกรมาด้วย แต่ข้าไม่คิดว่าจะเกิดความเข้าใจผิดเช่นนี้! มันเป็นความผิดของข้าเองที่ทําให้ทุกคนกลัว!” ฮูหยินผู้เฒ่าซูกรนอย่างเย็นชา: “ในเมื่อองค์ชายขอร้องแทนเจ้าแล้ว ข้าก็จะไม่เอาความเจ้า!” “อย่าว่าแต่ผู้หญิงร่างบางอย่างเจ้าถือกรรไกรอันเดียว!” “แม้ว่าข้าจะต้องเผชิญหน้ากับทหารหลายพันนาย ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว” ท้ายที่สุดแล้วฮูหยินผู้เฒ่าซูก็รับผิดชอบตัวเองได้ เพราะนางเป็นวีรสตรีที่เคยนำทัพออกรบมาแล้ว ย่อมมีจิตใจที่ไม่ธรรมดา หลิ่วหรูเยียนรีบขอบคุณ: “ ขอบคุณฮูหยินผู้เฒ่า” บรรยากาศตึงเครียดก่อนหน้าก็ค่อยๆคลี่คลายลงอย่างกะทันหัน หลิ่วหรูเยียนหยิบกรรไกรจากมือของหลี่หลงหลิน และแสดงความขอบคุณ: “ เมื่อครู่ขอบคุณมาก! องค์ชายมีนามว่าอะไร?” ผู้ชายคนนี้คือใคร? เมื่อตอนบ่ายยังแอบดูตนอยู่ริมทะเลสาบ ยังคิดอยู่ว่ามันเป็นผู้มักมากบ้าตัณหาจากที่ไหนสักแห่ง! ไม่คิดเลยว่า เขาจะช่วยพูดแทนตน หลิ่วหรูเยียนอยากรู้ตัวตนของชายตรงหน้านางมาก หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม: “ พี่สะใภ้สี่ข้าคือองค์ชายเก้า หลี่หล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 79
เครื่องทอผ้านี้แตกต่างจากเครื่องทอผ้าที่นางเคยเห็นก่อนหน้านี้มาก! ไม่เพียงแต่มีขนาดใหญ่ขึ้นเท่านั้น แต่ยังดูซับซ้อนมากกว่าด้วย หลิ่วหรูเยียนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ โดยเฉพาะความรู้สึกสับสน “องค์ชายเก้าผู้นี้ไม่ได้มีเจตนาดี! เขาจงใจทําให้ข้าเป็นตัวตลก! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าจะเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของท่าน! ให้ทุกคนได้รับรู้ว่าท่านสกปรกมากแค่ไหน เป็นผู้ชายที่ไร้ความสามารถแค่ไหน! “ หลิ่วหรูเยียนขบกรามแน่น และมองหลี่หลงหลินด้วยความเคียดแค้น แต่ดวงตาของนางกลับเย้ายวน และมองหลี่หลงหลินอย่างหลงใหล และพูดอย่างออดอ้อนว่า: “องค์ชาย! เครื่องทอผ้าเครื่องนี้ บ่าวใช้ไม่เป็น ท่านมาสอนบ่าวด้วยตัวเองหน่อยได้หรือไม่? “ สมแล้วที่เป็นนางคณิกาแห่งสำนักการสังคีต! การใช้เสน่ห์นั้นกลายเป็นธรรมชาติไปแล้ว เปลี่ยนจากแทนตัวเองว่าข้า เป็นแทนตัวเองว่าบ่าว น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นอ่อนหวานจนน่าหลงใหล เหมือนทั้งออดอ้อน ทั้งขอร้อง ฟังแล้วทำให้ใจละลาย ! ซูเฟิ่งหลิงใช้โอกาสนี้เติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ: “ ใช่ องค์ชายเก้า! ทําไมท่านไม่รีบไปช่วยพี่สะใภ้สี่หน่อยล่ะ? “ แม้ว่าเป้าหมายของสองสาวแตกต่างกัน แต่ใ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 80
หลิ่วหรูเยียนเก่งเรื่องการเย็บปักถักร้อย ตระหนักดีว่าการถือกำเนิดของเครื่องทอผ้าแบบนี้จะนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงอย่างไร! นี่ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่บอกว่า มันจะพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างแน่นอน! “พี่สะใภ้รอง!” “ท่านฉลาดมากจริงๆ!” “ที่สามารถประดิษฐ์เครื่องทอผ้าขั้นสูงเช่นนี้ออกมาได้!” หลิ่วหรูเยียนพูดออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ กงซูหว่านส่ายหัวและมองไปที่หลี่หลงหลิน พลางพูดว่า “ผู้ที่คิดค้นเครื่องทอผ้านี้ไม่ใช่ข้า แต่เป็นองค์ชายเก้า! ข้าต้องยอมรับเลยว่าภูมิปัญญาขององค์ชายเก้านั้นอยู่เหนือข้ามาก!” หลี่หลงหลินยิ้มอ่อนน้อม: “พี่สะใภ้รองกล่าวเกินไปแล้ว!” เป็นเขาหรือ? หลิ่วหรูเยียนตกใจสุดขีด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ! องค์ชายเก้าไม่ใช่คนไร้ประโยชน์? ทําไมแม้แต่คนฉลาดมากอย่างสะใภ้รอง ยังรู้สึกว่าด้อยกว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา? หรือว่าตนจะเข้าใจเขาผิดไปจริงๆ? ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย: “ประสิทธิภาพของเครื่องทอผ้านี้ เหนือจินตนาการจริงๆ! แต่ด้วยเครื่องทอผ้าเพียงเครื่องเดียว การจะทำเงินให้ได้ทุกวันเกรงว่าจะเป็นเรื่องยาก...” หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “เครื่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 81
เจ้าไปโรงรับจำนำ เอาจี้หยกนี้ไปจำนำซะ บอกไปว่าฮ่องเต้พระราชทานให้องค์ชายสี่ ไม่ว่าอย่างไรก็มีค่าหลายหมื่นตำลึง!”ซูเฟิ่งหลิงรับจี้หยกมา ด้วยความวิงเวียนศีรษะนี่คือจี้หยกที่ฮ่องเต้พระราชทาน มูลค่ามหาศาลเดิมทีซูเฟิ่งหลิงคิดว่า หลี่หลงหลินจะเก็บจี้หยกเอาไว้สุดท้าย สิ่งของมูลค่ามหาศาลเช่นนี้ กลับนำไปจำนำโรงรับจำนำเพื่อแลกเงินไม่เห็นเงินเป็นเงินจริงๆ!หลิ่วหรูเยียนก็ตกตะลึงเช่นเดียวกัน ดวงตาคู่สวยจับจ้องหลี่หลงหลินเศรษฐีที่ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย นางพบเจอมามากแต่คนอย่างหลี่หลงหลิน ที่เห็นเงินเป็นเหมือนดินโคลน หายากนัก!การกระทำของเขา คล้ายโยนเงินมหาศาลทิ้งแล้วได้อิสระภาพและความกล้าหาญกลับคืนมา!ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเป็นปม “องค์ชายเก้า ถึงอย่างไรจี้หยกนี้ก็เป็นของพระราชทานจากฮ่องเต้ ท่านนำไปจำนำเช่นนี้ ไม่ดีเท่าใดกระมัง?”หลี่หลิงหลินยิ้มบางๆ “จี้หยกนี้เสด็จพ่อพระราชทานให้พี่สี่! แม้เสด็จพ่อทรงทราบเรื่อง ก็ตำหนิเพียงพี่สี่! เกี่ยวอะไรกับข้าล่ะ?”ทุกคนสูดลมหายใจเข้าอย่างไม่ต้องสงสัย หลี่หลงหลินวางหลุมพรางไว้ให้องค์ชายสี่หรือ?ร้ายกาจเกินไปแล้ว!“จริงด้วย!”หลี่หลงหลินตบหน้าผา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 82
“ไม่อาจให้ได้เช่นนั้นหรือ?”สีหน้าของหญิงสาวทุกคนในตระกูลสูฉายความตกตะลึง จ้องมองไปที่หลี่หลงหลินพวกนางคิดไม่ถึงว่า เรื่องที่ฮูหยินผู้เฒ่าซูอนุญาตแล้ว หลี่หลงหลินจะปฏิเสธเด็ดขาดเช่นนี้!แค่จักรเย็บผ้าหนึ่งหลังเองไม่ใช่หรือ?จำเป็นต้องขนาดนี้เชียวหรือ?หรือว่า หลี่หลงหลินจะบีบหลิ่วหรูเยียนออกจากตระกูลซู เข้าไปในหลุมนรกสำนักการสังคีตใหม่เช่นนั้นหรือ?ซูเฟิ่งหลิงพูดด้วยความโมโห “องค์ชายเก้า ท่านใจแข็งเกินไปแล้วกระมัง? หรือว่า ท่านจะบีบให้พี่สะใภ้สี่ถึงตายเช่นนั้นหรือ?”สีหน้าของทุกคนไม่สบอารมณ์เล็กน้อย การกระทำนี้ของหลี่หลงหลิน เกินไปแล้วจริงๆ!หลิ่วหรูเยียนส่ายหน้ายิ้มเศร้า “พวกเจ้าหยุดพูดได้แล้ว นี่อาจจะเป็นชะตาชีวิตของข้าก็ได้...”หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ พูด “พี่สะใภ้สี่ เจ้าเข้าใจความหมายของข้าผิดไปแล้ว! เจ้าช่ำชองงานเย็บปักถักร้อย หากให้เจ้าทอแค่ผ้า เช่นนั้นก็เป็นการใช้ความสามารถของเจ้าไม่เหมาะสมกับงาน แตกต่างอะไรกับหญิงวัยกลางคนทั่วไปพวกนั้นอย่างไร?”หลิ่วหรูเยียนชะงัก “หม่อมฉันยังไม่เข้าใจเพคะ! ท่านอยากให้หม่อมฉันทำอะไรกันแน่เพคะ...”หลี่หลงหลินชี้ไปที่จักรเย็บผ้า อธิบาย “จ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 83
“เอ่อ...”“ข้าช่วยพี่สะใภ้สี่ ย้ายจักรเย็บผ้าเข้าไปในห้องของนาง”พูดจบ ซูเฟิ่งหลิงวิ่งราวกับกำลังหนีหลี่หลงหลินมองแผ่นหลังของซูเฟิ่งหลิง ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “สตรีที่น่าสนใจ!”วันถัดมา หลี่หลงหลินนอนถึงสายของอีกวันเหมือนเช่นเคย กว่าจะค่อยๆ ลุกขึ้นเขาเพิ่งมาถึงโถงใหญ่ เห็นลั่วอวี้จู๋ร้อนรนราวกับมดในกระทะร้อน เดินวนไปมา สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความกังวล“พี่สะใภ้ใหญ่ อรุณสวัสดิ์!” หลี่หลงหลินกล่าวทักทายลั่วอวี้จู๋ด้วยรอยยิ้มลั่วอวี้จู๋รีบเดินขึ้นหน้า “องค์ชาย ตอนนี้กี่ยามแล้ว! เหตุใดจึงตื่นสายเช่นนี้? เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!”หลี่หลงหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย “พี่สะใภ้ใหญ่ ใจเย็นก่อน นั่งลงแล้วค่อยๆ พูด”ภารกิจที่เขาให้ลั่วอวี้จู๋คือ จัดซื้อวัตถุดิบฝ้ายลินินหรือว่ามีคนกักตุนวัตถุดิบ ทำให้วัตถุดิบขึ้นราคา?หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ก็แย่แล้ว!แผนการสู่ความร่ำรวย อาจจะพังพินาศ!แต่ว่าเป็นไปไม่ได้หนิ!ก่อนสงคราม มีคนกักตุนอาหารแห้ง ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่ใครจะกักตุนฝ้ายลินินกันเล่า?ลั่วอวี้จู๋นั่งลงจิบน้ำชา ใจเย็นลงเล็กน้อย “แต่เช้าตรู่ หม่อมฉันทำตามคำสั่งขององค์ชาย ไปซื้อฝ้ายลินินที่ร้านค้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 84
“ไม่มีค่าแม้แต่แดงเดียวเช่นนั้นหรือ?”“เป็นไปได้อย่างไร!”ลั่วอวี้จู๋กระวนกระวาย หน้าเปลี่ยนสีเดิมทีหวังว่าจะได้เงินจากการขายจี้หยก ไปแจกจ่ายเงินชดเชยให้พวกหญิงหม้ายและเด็กกำพร้าผลสุดท้าย จี้หยกขององค์ชายสี่ไม่มีค่า ขายไม่ออกควรทำอย่างไรดี!“ของปลอมเช่นนั้นหรือ?”หลี่หลงหลินขมวดคิ้วเป็นปม ถือจี้หยกไว้ในมือ มองอย่างถี่ถ้วนเนื้อหยกนี้มีความโปร่งใส งานละเอียด ไม่มีทางเป็นของปลอมแน่นอน!อีกทั้ง หลี่หลงหลินจำได้ว่า จี้หยกชิ้นนี้ เป็นเครื่องประดับชิ้นโปรดของฮ่องเต้หวู่ ที่พกติดตัวมานานหลายปีครั้งหนึ่งตอนล่าสัตว์ฤดูวสันต์ องค์ชายสี่ได้อันดับหนึ่ง ฮ่องเต้หวู่ดีพระทัยมาก พระราชทานจี้หยกให้เขา เพื่อเป็นขวัญกำลังใจจี้หยกในมือฮ่องเต้ มูลค่ามหาศาลแน่นอน แล้วจะเป็นของปลอมได้อย่างไร?“ท่านไม่เชื่อข้าหรือ์”ซูเฟิ่งหลิงน้อยอกน้อยใจอย่างมาก “ตามพี่สะใภ้รองมา ให้นางตรวจสอบ ก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ?”กงซูหว่านไม่เพียงชำนาญงานไม้ การถลุงโลหะจำพวกทองคำ แกะสลักไข่มุกต่างๆ ก็ชำนาญมากลั่วอวี้จู๋พยักหน้า พูด “ได้! ข้าไปตามนางมา!”หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งกงซูหว่านมาถึงโถงใหญ่ มือเรียวยาวลูบจี้ห
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
