ตอนที่ 5.1 แรกพบประสบภัย

เสียงตวาดดังขึ้นด้านหลัง เรียกสติของน่านฟ้าให้กลับมาได้เป็นอย่างดี เมื่อครู่เขากำลังช็อกกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ใจดวงน้อยเต้นรัวเหมือนตีกลอง ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหากหลบไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น จากความรู้สึกกลัวพลันเปลี่ยนเป็นความโกรธ คนตัวเล็กรีบลุกออกจากรถแล้วใช้ที่ค้ำยันไว้ ก่อนจะหมุนตัวรุดเดินไปหาเจ้าของเสียงนั่น

“คุณนั่นแหละขับรถภาษาอะไร!?”

“นี่มันถนนสำหรับชุมชนสัญจรไปมา ไม่ใช่สนามแข่งรถ! ซื้อใบขับขี่มารึไงฮะ” เสียงทุ้มตวาดกลับไปอย่างไม่ยอมเช่นกัน ถ้าในมือมีใบสั่ง เขาจะเขียนแล้วแปะใส่หน้าผากหมอนี่ให้ซึมเข้าสมองไปเลย

“เฮอะ ลื้อใช้จมูกมองทางเอาตาฟังเสียงหรอ? ถึงไม่ได้ยินเสียงรถอั๊ว” ร่างสูงตอบกลับคนตัวเล็กตรงหน้า เฟยหลงชี้นิ้วใส่ชายหนุ่มผมบลอนด์ด้วยท่าทีไม่สะทกสะท้าน นัยน์ตาคมดุจเหยี่ยวหลุบมองด้วยความเหนือกว่า

“ทุกคนเขาต้องมาคอยฟังเสียงรถคุณแล้วสุ่มดวงเลี้ยวซ้ายขวารึไงกัน”

“ดูสิ่งที่คุณทำ” น่านฟ้าชี้นิ้วไปยังรถที่จอดนิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ตะแกรงหน้าพังยับ ล้อหน้าเบี้ยวไปด้านข้าง ข้าวของตกกระจายบนพื้นดิน “ทำรถผมเสียหายแบบนี้จะรับผิดชอบยังไง?”

“อ๋ออ ที่พูดมาทั้งหมดคืออยากได้เงินว่างั้นเถอะ”

ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าสวยของอีกคน พลางใช้ลิ้นดันกระพุงแก้ม

“นิสัยพวกคนจนสินะ”

พลั่ก!

“โอ๊ย! นี่ลื้อต่อยอั๊วหรอ?” มือหนายกขึ้นเช็ดเลือดข้างมุมปาก สีหน้าฉายแววขุ่นเคืองอย่างปิดไม่มิด “รู้ไหมว่าอั๊วเป็นใคร!?”

ต่อยมาได้ นี่มือคนหรือค้อนปอนด์วะ

“ใช่ ผมต่อยคุณ และก็ไม่อยากรู้ด้วยว่าคุณเป็นใคร”

ปากไม่ดีโดนแบบนี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ

“ปากดีไปเถอะ อย่าให้รู้แล้วกันว่าลื้อเป็นใคร”

แม้ว่าจะอยากสวนกลับคืน แต่ดูจากสารรูปฝ่ายตรงข้ามแล้วก็กลัวจะไม่ได้ฟื้นอีกเลย อีกอยางเขาเองก็ไม่อยากมีปัญหากับใครตอนนี้ด้วย เมื่อเห็นว่าคุยไปก็เสียเวลาเปล่า เฟยหลงจึงตัดสินใจหมุนตัวเดินกลับไปที่รถตนเอง ทว่ากลับถูกมือเรียวของคนด้านหลังดึงแขนเอาไว้ก่อน

“จะหนีไปไหน แล้วรถของผมล่ะ?” น่านฟ้าขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์อย่างแรง

“นั่นมันก็เรื่องของลื้อ” เฟยหลงสะบัดแขนออกจากการกอบกุม ซ้ำยังแสดงท่าทีรังเกียจราวกับอยู่ใกล้โคลนโตมเสียอย่างนั้น ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมา

“อยากได้เงินนักใช่ไหม อยากได้ก็เอาไป!”

ธนบัตรสีเทาจำนวนหลายใบปลิวว่อนอยู่บนอากาศก่อนจะตกลงบนพื้น ชายร่างสูงหันหลังรุดเดินไปขึ้นรถที่จอดทิ้งไว้กลางทาง ชายหนุ่มผมบลอนด์มองการกระทำของอีกคนด้วยความโกรธ เพียงแค่นั้นยังไม่พอ เจ้าของซูเปอร์คาร์คันหรูยังลดกระจกสีดำทึบลง แล้วตะโกนใส่คนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนเหม่อราวกับสติหลุดออกจากร่าง ด้วยถ้อยคำที่ขัดกับหน้าตา

“เหม็นกลิ่นคนจนเว้ย!”

เมื่อพูดเสร็จรถหรูก็วิ่งไปด้านหน้าด้วยความเร็ว ทิ้งไว้เพียงแค่ละอองฝุ่น

น่านฟ้าลอบก่นด่าอีกคนใจ เขาไม่เคยเจอใครนิสัยแย่และห่วยแตกเท่านี้มาก่อนเลยสาบาน และไอ้หมอนี่จะต้องถูกจดชื่อลงบัญชีหนังหมาอย่างแน่นอน!

น่านฟ้าก้มเก็บเงินบนพื้นยัดใส่กระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง เสียดายเงินหรอกนะถึงเก็บ เขาไม่ได้เห็นแก่เงินเลยจริง ๆ ดวงตากลมสวยเหลือบมองรถที่จอดเป็นผักเน่าก็ได้แต่ลอบถอหายใจ

สภาพแบบนี้อย่าว่าแต่ขับเลย เข็นไปก็ไม่รู้จะถึงบ้านตอนไหน

มันน่าโมโหนัก อย่าให้เจออีกก็แล้วกัน!

มือเรียวล้วงหยิบมือถือออกมาแล้วกดโทรหาน้องชายทันที ระยะทางของถนนเส้นนี้ห่างจากบ้านเขาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง รอไม่นานรถกระบะคันสีเทาก็ขับมาจอดเทียบ บานประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของคนขับ

“เชี่ย! ทำไมรถแม่เป็นงี้อะพี่”

คนอายุน้อยกว่ารีบวิ่งเข้ามาดูพี่ชายด้วยความเป็นห่วง

“พี่แค่… หักรถหลบหมาบ้าก็เท่านั้น”

คนตัวเล็กพยายามเน้นตรงคำว่าหมาบ้าชัด ๆ เพราะหมาตัวนี้มันบ้าจริง

“หมาบ้า? แถวนี้มีด้วยหรอพี่”

“ถามมากน่า รีบเอาของพวกนี้ขึ้นไปเก็บไว้หลังรถก่อนเร็ว”

น่านฟ้าตอบปัดอย่างขอไปที เพราะถ้าให้เล่าแล้วมันจะยาว ของในมือถูกส่งไปให้น้องชาย น่านน้ำที่กำลังยืนงงก็รับมาอย่างว่าง่าย

รถกระบะคันสีเทาขับเข้ามาภายในไร่อุ่นรัก ก่อนจะตรงไปยังลานจอดรถข้างบ้านหลังใหญ่ ประตูรถทั้งสองด้านถูกเปิดออกทว่าเสียงเครื่องยนต์ยังคงติดอยู่ น่านฟ้าหยิบของด้านหลังแคปออกมาถือไว้เต็มสองมือ น่านน้ำจะเข้าไปช่วยถือก็พลันเห็นรุ่นพี่ที่สอนงานตนเมื่อเช้าเข้าพอดี เด็กหนุ่มชูมือขึ้นสุดแขนพร้อมตะโกนเรียกอีกคนดัง ๆ

“พี่อ่ำ ๆ มาช่วยผมยกรถลงหน่อยพี่!”

เจ้าของชื่อหันไปตามที่มาของเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นเด็กคนเมื่อเช้าก็รีบเดินเข้าไปหา อ่ำเดินไปเปิดฝาท้ายออก เมื่อเห็นสภาพรถที่ผิดแปลกจากปกติก็เอ่ยถามด้วยความสงสัยใคร่รู้ “โห รถเป็นไรครับเนี่ย เยินเลย”

“พี่ฟ้าบอกหมาวิ่งตัดหน้ารถ ดีนะไม่หลบลงทุ่งข้างทาง”

เด็กหนุ่มยื่นปากทั้งยังเพยิดหน้าไปทางพี่ชาย

รตรีได้ยินเสียงของลูกชายทั้งสองก็เร่งเดินออกมา ใบหน้ามีความเป็นห่วงและกังวลเจือปน เธอปรี่เข้าไปจับตามตัวเพื่อสำรวจดูว่ามีบาดแผลตรงไหนรึเปล่า “เป็นยังไงบ้างลูก บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

“ฟ้าไม่เป็นไรครับแม่ ยังดีที่ของพวกนี้ไม่กระจายออกจากถุงซะก่อน ไม่งั้นฟ้าจะตามไปถลกหนังหมาตัวนั้นแน่” แม้ใบหน้าจะเปื้อนรอยยิ้มส่งให้ผู้เป็นแม่ ทว่าภายในใจกลับลอบก่นด่าหมาบ้าตัวนั้น

“เรานี่นะ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ถือว่าฟาดเคราะห์แล้วกันนะลูก”

รตีลูบศรีษะนุ่มลื่นของน่านฟ้าอย่างอ่อนโยน ก่อนจะถอนสายตาหันไปมองลูกชายอีกคน “เอาจอดไว้ตรงนั้นก่อนก็ได้ลูก ไว้แม่จะให้ช่างเขาเอารถมายกไปซ่อมที่ร้าน ขอบใจมากนะจ๊ะอ่ำ”

“ไม่เป็นไรครับคุณนาย มีอะไรเรียกใช้ผมได้ตลอดเลยครับ”

อ่ำตอบรับเจ้านายด้วยท่าทีอ่อนน้อม ชายหนุ่มค้อมหัวให้หญิงวัยกลางคน ก่อนจะหันไปโบกมือลาเด็กหนุ่มด้านข้าง “ไว้เจอกันใหม่นะน้องน้ำ”

“ไว้เจอกันครับพี่อ่ำ” น่านน้ำโบกมือตอบรับ

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วน้ำขึ้นไปอยู่บนห้องนะแม่” เมื่อมองผู้เป็นแม่ก็อดเหลือบมองพี่ชายไม่ได้ เด็กหนุ่มเห็นว่าในมือของพี่ชายเต็มไปด้วยถุงหิ้วจากตลาด ขายาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปคว้าถุงมาถือเอาไว้แทน “ถือนานน่าจะเมื่อย น้ำเอาไปเก็บไว้ให้แล้วกัน พี่มีอะไรก็คุยกับแม่ต่อเถอะ”

นัยน์ตาสวยมองแผ่นหลังน้องชายที่พึ่งวิ่งเข้าบ้านไป

หนังตาข้างขวาก็กระตุกขึ้นทันที หรือในบ้านของเขาจะมีอะไร....