ตอนที่ 4.2 ข่าวลือ

“อรุณสวัสดิ์ครับลุงมิ่ง” น่านฟ้าเดินเข้ามาหาชายวัยกลางคน

“อรุณสวัสดิ์ครับ เดี๋ยววันนี้ลุงให้ไอ้อ่ำคอยสอนงานพวกหนูนะ มีอะไรถามมันได้เลยนะครับ” ลุงมิ่งผายมือไปหาเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างตน

“อ้าวลุง ไหงโยนขี้มาทางผมล่ะ” อ่ำรีบสวนทันควัน เขาทำหน้าเหลอหลางุนงง เมื่อกี้ยังยืนคุยกันดีอยู่ดี ๆ แต่ไหงตอนนี้กลับโยนงานมาให้เขาแทนกันล่ะ!

“กำขี้ดีกว่ากำตด เอ็งไม่เคยได้ยินเรอะ”

“อย่างฉันขอกำแต่ขวดเบียร์พอ ขี้ไม่ต้อง”

“ไอ้นี่ ไป ๆ พาคุณเขาไปทำตามที่ข้าบอก” ชายวัยกลางคนโบกมือไล่ พลางส่งสายตาเขม่นเป็นนัยน์ว่า ถ้ายังไม่ไปเขาจะโดนมะเหงกลูกใหญ่ลงกลางกระบาล

“คร้าบบ เชิญทางนี้ครับผม” อ่ำเดินไปยืนบังหน้าผู้อาวุโสกว่า ใบหน้าของชายหนุ่มเปื้อนยิ้มฝืน ๆ แต่ก็มีความจริงใจส่งมาหานายน้อยของไร่

ทั้งสามคนเดินเลาะตามทางแถบองุ่นที่ย้อยเรียงรายกันเป็นแถว องุ่นสวยได้รูป ขนาดพอดีไม่เล็กหรือใหญ่เกินไป เมื่อเดินเข้าไปถึงปลายทาง ภาพคนงานจำนวนนับสิบกำลังตัดองุ่นอย่างขมักเขม่น โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าด้านหลังของพวกเขามีใครกำลังยืนดูอยู่

“คุณฟ้าอยากเก็บแปลงไหนก่อนครับ” อ่ำเอ่ยถาม เขารู้สึกว่าระหว่างเดินมา บรรยากาศค่อนข้างเงียบ จึงเริ่มเปิดบทสนทนาเพื่อไม่ให้ดูอึดอัดเกินไป

“ถ้างั้นแปลงนี้แล้วกันครับ” นิ้วเรียวชี้ที่แปลงด้านหน้าพวกเขา

“ปกติแล้วองุ่นพวกนี้ถ้าโตก็เก็บได้เลยหรอพี่” น่านน้ำถามด้วยความสงสัย

“ไม่ครับ องุ่นทุกแปลงล้วนผ่านกระบวนการดูแลหลังปลูกเสมอ ทั้งยังต้องฉีดยาให้กับองุ่นก่อนที่จะเก็บเกี่ยวด้วยครับ” อ่ำรีบอธิบายตามหลัง จากความรู้ที่ฟังลุงมิ่งพร่ำบอกทุกเช้าเย็น จนตอนนี้ซึมซับเข้าสมองเป็นที่เรียบร้อย

“โห ฟังแล้วดูยากจัง”

“ที่ยากเพราะแกไม่เคยสนใจต่างหาก” เขาไม่ได้ตำหนิน้องชายอย่างจริงจัง

“รู้น่า” น่านน้ำตอบรับเสียงแผ่ว ไม่มีคำที่ใช้สามารถแก้ตัวได้เลยจังหวะนี้ เพราะมันคือเรื่องจริง ก่อนจะหันไปถามชายหนุ่มอีกคน “แล้วใช้เวลานานไหมพี่”

“อย่างต่ำเจ็ดวันถึงจะเก็บเกี่ยวผลผลิตได้ครับ”

“ถ้านานขนาดนี้ซื้อกินที่ตลาดไม่ง่ายกว่าหรอ โอ๊ย!” น่านน้ำยกมือขึ้นลูบหัว แรงสั่นสะเทือนเมื่อครู่เกือบพรากชีวิตน้อย ๆ ของเขาไปแล้ว

“ยิ่งยากก็ยิ่งต้องรักษาเอาไว้ให้นาน วัน ๆ เอาแต่ไปหมกอยู่กับพวกไอ้เปี๊ยกจะไปรู้เรื่องอะไร” คนตัวเล็กเอ็ดน้องชายที่พูดประโยคก่อนหน้าออกมา จากนั้นก็เริ่มอธิบายให้อีกคนเข้าใจ “ในหนึ่งปีจะเก็บผลผลิตได้มีแค่สามครั้ง การเก็บต่อครั้งต้องรอสามถึงสี่เดือนเพื่อที่จะเก็บได้อีก แต่ช่วงเวลาเก็บไม่แน่นอนเพราะมีปัจจัยหลักสำคัญเป็นตัวประกอบ เช่น สายพันธุ์องุ่น สภาพอากาศ พื้นที่ และอื่น ๆ”

“ถูกต้องครับคุณฟ้า สุดยอดเลยครับ!” อ่ำยกนิ้วโป้งขึ้นทั้งสองข้างเชยชม ชายหนุ่มผมบลอนด์ส่งยิ้มให้เขา ก่อนจะกล่าวอย่างถ่อมตน

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ตอนพ่อยังอยู่ท่านพูดกรอกหูฟ้า เช้า-กลางวัน-เย็น”

“พวกเราเริ่มลงมือกันดีกว่า เดี๋ยวช่วงบ่ายผมต้องออกไปทำธุระต่อ”

“ได้เลยครับ”

ทั้งสามหยิบกรรไกรสำหรับตัดก้านองุ่นขึ้นมา พร้อมกับวางตะกร้าเอาไว้ด้านข้าง อ่ำได้รับหน้าที่ในเรื่องนี้ก็สอนวิธีตัดอย่างละเอียด พร้อมทั้งกำชับคนที่เด็กสุดเป็นพิเศษ เริ่มแรกน่านน้ำยังทำได้ไม่ดีนัก แต่เขาก็พยายามตัดให้ดีกว่าเดิม ระหว่างนั้นก็พยายามไม่ทำให้องุ่นช้ำคามือเสียก่อน

ช่วงบ่ายของวัน น่านฟ้าปลีกตัวออกมาจากในไร่ เพื่อไปตลาดซื้อของสดมาตุนใส่ตู้เย็นให้แม่ ส่วนน้องชายยังคงสนุกกับการเก็บองุ่นอยู่ด้านใน น่านฟ้าขับมอเตอร์ไซต์คู่ใจไปตลาด จากบ้านไปตลาดห่างไกลพอสมควร ใช้เวลาสักระยะรถยนต์คันเล็กก็เข้ามาจอดด้านหลังตลาด

เสียงโหวกเหวกของคนส่งของดังขึ้นสลับกันไปมา ตามด้วยเสียงเพลงจากลำโพงด้านในตลาด ตลาดที่นี่มีชื่อว่า ‘ตลาดสดบ้านริมคลอง’ เป็นตลาดใหญ่ที่สุดเท่าที่น่านฟ้าเคยมา ร้านขายของมีไม่ต่ำกว่ายี่สิบร้าน แม่ค้าพ่อค้าตั้งแผงขายเรียงกันเป็นแถบ ที่สำคัญราคาย่อมเยาเข้าถึงง่ายอีกด้วย

“สวัสดีครับป้าพร” เสียงทุ้มใสเอ่ยทักทายด้วยความสนิทสนม

หญิงเจ้าของร้านพยักหน้าตอบรับ แล้วยิ้มส่งไปให้เด็กหนุ่มรุ่นลูก

“มาซื้อของให้แม่หรอหนู?”

“ใช่ครับ หมูโลละเท่าไหร่หรอครับ”

ดวงตากลมสวยคู่นั้นไล่มองแผงเนื้อหมูสดด้านหน้า เนื้อสีแดงสวยไม่ติดซีด ขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือ เนื้อไม่หนาหรือบางไป

“โลละร้อยแปดสิบจ้ะ ช่วงนี้หมูแพง ป้าเลยต้องขึ้นราคา”

เธอตอบกลับเด็กหนุ่มขณะกำลังรดน้ำใส่ผักสดบนแผง

“ฟ้าเข้าใจครับ ถ้าอย่างนั้นเอาหมูสองโลกับน่องไก่หนึ่งโลครับ”

“ได้จ้า ผักก็มีนะลูก วันนี้ผักร้านป้าทั้งสดทั้งสวย” หญิงวัยกลางคนพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหยิบเนื้อขึ้นมาชั่งบนกิโล จากนั้นก็ยื่นตะกร้าใบใหญ่ไปให้เด็กหนุ่มใส่ผัก

“ดีเลยครับป้าพร” คนตัวเล็กระบายยิ้มตอบรับ

ระหว่างกำลังเลือกหยิบผักตามรายการบนกระดาษ หูทั้งสองพลันได้ยินเสียงพ่อค้าแม่ขายจับกลุ่มซุบซิบกันอย่างออกรส ตอนแรกน่านฟ้าไม่ได้สนใจนักเพราะไม่ใช่เรื่องของตน แต่กลับต้องพับเก็บความคิดเมื่อครู่ เมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่คุ้นเคยดังขึ้น

“พวกเอ็งรู้เรื่องเฮียเฟยเจ้าของโรงสีใหญ่รึยังวะ”

“เรื่องอะไรหรอเจ๊?”

หญิงสาวอายุเลขสองกลาง ๆ ถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ข้าน่ะได้ยินมาว่าตอนนี้ลูกชายแกกลับมาจากจีนแล้ว ที่สำคัญเฮียแกไม่มาเก็บค่าแผงเองแล้วนะ แต่ให้ลูกชายมาทำแทน!”

“แล้วมันยังไงหรอเจ๊ ฉันฟังแล้วไม่เข้าใจ”

“ฮึ่ม ก็เพราะลูกชายแกโหดกว่าตั้งสิบเท่า! เมื่อวานข้าได้ยินกับหูตัวเองเลยล่ะ โหดเหี้ยม! อำมหิต! เห็นคนเตะคน เห็นหมาเตะหมา น่ากลัวไหมล่ะวะ?!”

“โม้ป่ะเนี่ย ขนาดนั้นเลยหรอ”

“ข้าพูดจริงนะโว้ย รายล่าสุดที่ไปมีเรื่องกับเสี่ยน้อยนะ…”

“ตายหรอเจ๊!?” หญิงสาวพูดด้วยเสียงตื่นกลัว

“ไม่ตายก็คางเหลือง พวกแกคนไหนที่ชอบเบี้ยวค่าแผงเฮียแกบ่อย ๆ ระวังตัวไว้เถอะ! โดนเสี่ยน้อยตามเก็บเรียงตัวแน่” นอกจากจะพูดให้น่ากลัวแล้ว เธอยังทำท่าทางราวกับเห็นมาด้วยตาตนเอง พาลให้คนที่ได้ยินรู้สึกกลัวตาม ๆ กันไป

น่านฟ้าขมวดคิ้วเข้าหากัน ดูเหมือนว่าประโยคเมื่อครู่มีตรงไหนไม่ถูกต้องกันนะ แต่ก็ไม่ได้คิดจะสนใจนัก แค่ระวังตัวไม่เข้าไปวุ่นวายกับคนเหล่านี้ก็พอ เท่านี้ก็คงไม่เป็นปัญหาอะไรแล้ว เมื่อเช็คดูว่าของครบหมดแล้ว เขาก็รีบยื่นธนบัตรจำนวนหนึ่งให้กับคนขาย

“ผมไปก่อนนะครับ”

“จ้า กลับดี ๆ นะลูก รอบหน้ามาอุดหนุนป้าใหม่นะ”

ป้าพรตอบรับเด็กหนุ่มรุ่นลูกด้วยรอยยิ้มอย่างจริงใจ

ทางด้านของอีกฝั่ง เสียงเครื่องยนต์ราคาแพงดังขึ้นตามจังหวะเหยียบคันเร่ง ตัวรถด้านนอกเคลือบด้วยสีดำด้านหรูหรา ภายในเองก็ดำไม่ต่าง เรียกว่าออลแบล็คทั้งคันก็ว่าได้ ถ้าพูดถึงเรื่องราคาก็แพงอย่าบอกใครเลยล่ะ แต่ระดับเฟยหลงแล้ว นี่ยังไม่ถึงครึ่งของครึ่งด้วยซ้ำ ยิ่งนึกว่าตนได้เป็นผู้ครอบครอง ‘McLaren 720s’ เพียงคนเดียว เขาก็ยิ่งชอบใจเข้าไปใหญ่

“วู้วว! ต้องแบบนี้สิวะ”

“ถนนโล่งแบบนี้ก็ดี อั๊วจะซิ่งให้ยับเลย” ร่างสูงยกยิ้มอย่างลำพองใจ การกระทำของเฟยหลงทำงานร่วมกับสมองได้เป็นอย่างดี เขาไม่สนเลยว่าฝุ่นจะตลบอบอวลหรือไม่ มีเพียงความคึกคะนองกำลังหลั่งไหลอยู่ในตัว ฝ่าเท้าแกร่งเหยียบคันเร่งเพื่อเพิ่มความเร็วมากยิ่งขึ้น

โดยไม่รู้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น…

รถซูเปอร์คาร์วิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วหลักร้อย เดิมทีถนนเส้นนี้เป็นเส้นรอง น้อยคนมากจะสัญจรไปมา เนื่องด้วยระยะทางค่อนข้างไกล ถ้าเทียบกับเส้นทางหลัก ในจังหวะที่ชายหนุ่มจะหักเลี้ยวโค้งตรงหน้า นัยน์ตาคมเข้มก็ต้องเบิกกว้าง เพราะมีรถจักรยานยนต์คันหนึ่งตีโค้งมาทางนี้เช่นเดียวกัน

“เฮ้ย!”

“อ๊ากกกก” เจ้าของรถคันเล็กร้องตะโกนตกใจ ก่อนจะรีบหักล้อหลบไปอีกทาง ทำให้รถพุ่งชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่จนตะแกรงด้านหน้าบุบตามแรงชน

โคร่ม!

เอี๊ยดดดด…

เสียงจากล้อยางเสียดสีกับท้องถนนดังสนั่น รถหรูตีโค้งเป็นวงกลมก่อนจะหยุดนิ่ง อีกแค่นิดเดียวถ้าบังคับไม่อยู่ ทั้งคนทั้งรถคงได้ตกลงไปข้างทางอย่างน่าหวาดเสียว

เฉียดตายโคตร!

“แม่ง บ้าเอ๊ย!” เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้เฟยหลงไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขารีบก้มปลดเบลล์ออกและเปิดประตูตามแรงอารมณ์ ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองขีดสุด

“ลื้อขับรถภาษาอะไรวะ!”