LOGIN“ไอ้อิฐ! ฉันเกลียดแก” แก้วตาตวาดร้องเสียงดังและฮึดสู้อีกครั้งด้วยเรี่ยวแรงที่มีน้อยนิด เมื่ออิฐเริ่มจัดการกับเสื้อของตัวเอง คุณอัฐและแม่ยังไม่กลับ และคนในบ้านหายไปไหนหมด ทำไมวันนี้ไม่มีใครคิดจะขึ้นมาชั้นสองของบ้านเลยนะ
“ฉันก็เกลียดเธอ ขยะแขยงเธอเหมือนกัน ฮาฮาฮา” อิฐตอบกลับด้วยความสะใจ อิฐจัดเป็นผู้ชายหน้าตาคมคายไม่น้อย ตอนนี้เขายังเรียนอยู่ปีสี่ ในขณะที่แก้วตาเรียนอยู่ปีสองในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกัน ทั้งสองรู้จักกันหลังจากที่คุณอัฐแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันเมื่อครึ่งปีก่อน เมื่อรู้ว่าใครเป็นใคร ซึ่งก่อนหน้านี้ทั้งสองก็แค่คนร่วมโลกที่มีโอกาสเดินสวนกันแต่ก็ไม่ได้ต้องตาต้องใจกันและกันเลย
แต่ปัจจุบันเมื่อความบังเอิญทำให้ทั้งสองต้องเจอกัน มักจะเกิดเรื่องราวกันตลอดแต่เป็นเรื่องเล็กๆ แม้ต่างฝ่ายก็พร้อมจะประจัญหน้ากันหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ถูกเพื่อนๆห้ามไว้ทุกครั้ง ‘สัตว์ดูดเลือด’ คำที่อิฐมักจะฝากไปกับแก้วตาทุกครั้ง ‘หน้าตัวเมีย’ คำตอบกลับที่แก้วตาก็ฝากไปกับเขาเช่นกัน
อื้มมมมม แก้วตาร้องออกมา เมื่ออิฐครอบครองยอดเกสรของเธอด้วยโพรงปากอุ่นร้อนของเขา แต่เขาไม่ใช่แค่ดูด เขากัดมันด้วย และแรงมากด้วย ในขณะที่อีกข้างเขาบีบมันอย่างแรงจนเธอคิดว่าอกอวบของเธอจะแตกแหลกภายใต้มือเขาเสียให้ได้
แม้จะเจ็บปวดไม่น้อยแต่ความวาบหวามของร่างกายก็เกิดขึ้น หลังเปลือยของอิฐไม่ยี่หระต่อแรงกรีดข่วนของเล็บทั้งสิบที่แก้วตาพยายามใช้มันเป็นอาวุธ เธอทั้งข่วนและดึงรั้งผมจนเส้นผมของอิฐติดมือมาไม่น้อย แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจอะไรไปกว่าดอกไม้สองชนิดบนร่างกายเธอ อย่างไรแล้วอิฐก็เป็นแค่มนุษย์ผู้ชายที่มี รัก โลภ โกรธ หลง และเรื่องแบบนี้ผู้ชายธรรมดาอย่างเขาก็ยากที่
จะละเลิกถอยออกมา
“ไม่!” แก้วตาพยายามหนีบขาของตัวเองไว้ แต่ถูกจับแยกด้วยหัวเข่าของเขาที่ดุนดันเข้ามาระหว่างเรียวขา อื้มมมมมม ช่องทางรักถูกแทรกซึมด้วยนิ้วยาวของเขา อิฐปลุกปั่นอารมณ์สาวอย่างชำนาญ แม้เขาจะรู้ว่าแม่นี้ไร้เดียงสาเพราะร่องสวาทเธอคับแคบตอดรัดนิ้วเขา แต่หัวใจเขาก็ไม่สั่นไหวเลยสักนิด ผู้หญิงบริสุทธิ์เขาเจอมาไม่น้อย เธอจึงไม่ได้เหนือไปกว่าคนอื่นๆที่เขาเคยผ่านมา ถ้าเธอจะพิเศษก็ตรงที่เขาโคตรเกลียดเธอเลย เพราะงั้นเขาสะใจมากที่เธอเองก็เกลียดเขาและต้องมาสูญเสียความภาคภูมิใจให้กับเขา
อื้ม อื้ม อาร์รรรร แก้วตาครางออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน วาบหวาม เสียวซ่านไปหมดเมื่อเขาขยับนิ้วเข้าๆออกๆ
อาร์รรรร แก้วตาเบิกตากว้าง เมื่อเธอกำลังเพลิดเพลินกับนิ้วที่เขาเพิ่มเป็นสองนิ้วได้ไม่นาน เขาก็เอานิ้วที่ถอดออกมาจากร่องสาวของเธออย่างเร็วเข้าปากเขา และเขาก็ครางออกมา
“หวานใช้ได้” เขาว่าอย่างนั้น แต่ดวงตาที่เปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำตากลับมองเขาอย่างอาฆาต เพราะแววตาของเขามันเย้ยหยันเธอเหลือเกิน สายตาบอกว่าเขาชนะเธอ “ไม่ต้องมองฉันแบบนั้นหรอก ยังไงเธอก็ได้ฉันแน่ๆ”
“ไอ้ขยะ”
ฮาฮาฮา อิฐหัวเราะออกมาอย่างยินดี “แล้วอย่าลืมฆ่าตัวตายด้วยนะ ฉันรอเวลานั้นแทบไม่ไหวแล้ว” อิฐพูดจบเขาก็ปลดเข้มขัดของตัวเองและถอดกางเกงออกไปจนหมด โดยที่มืออีกข้างเขากดไหล่บางที่พยายามจะขยับหนีไว้
แก้วตาหน้าซีดเมื่อเห็นตัวตนของเขา เขาจับมันไว้และขยับไประหว่างขาของเธอที่เขาใช้กำลังจับมันแยกห่างกัน แก้วตาเริ่มดิ้นรนต่อสู้ เธอไม่ต้องการ ภาพใบหน้าผู้ชายอีกคนลอยมา เธอแอบชอบเขาคนนั้นแต่เธอก็ไม่อาจแสดงอะไรออกมาได้เพราะพี่รามเป็นเพื่อนกับไอ้หน้าตัวเมียตัวนี้
“ไม่! ไม่…” แก้วตาฮึดอีกครั้ง เล็บทั้งสิบจิกลงบนแขนเธอทั้งหยิกทั้งข่วนจนเป็นรอยแดงแต่อิฐก็ไม่สะเทือนเลย เขากดเธอไว้กับเตียงนอน มือข้างที่ว่างบีบอกเต่งอย่างแรงเป็นการตอบโต้กลับ ทำแก้วตาจุกและเจ็บจนร้องไม่ออก อิฐยิ้มเยาะถ้าเธอคิดว่าแค่นี้เจ็บมากแล้วเธอก็ผิด เขาจะทำให้เธอที่เกลียดเขาอยู่แล้วเกลียดเขามากขึ้นไปอีก
ซี๊ดดดดด อิฐใช้มือของตนเองช่วยตัวเองก่อน เขาต้องการเพิ่มขนาดของตัวเองให้มากที่สุดจากข้างนอก แก้วตาเบิกตากว้างมองด้วยหลากหลายความรู้สึก ทั้งกลัวและอยากรู้อยากเห็นพอๆกัน ใบหน้าของเขาเหมือนกำลังอยู่อีกโลกหนึ่งเลย เขาดูเพลิดเพลินและมีความสุขกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ อิฐครางกระสันในขณะที่ยังขยับมือไม่หยุด
หืม! แก้วตาอ้าปากค้าง เมื่อเขาหยุดและรอยยิ้มแฝงความชั่วร้ายก็เผย อยู่บนใบหน้าเขา
กรี๊ดดดดดด แก้วตากรีดร้องเสียงดังลั่นมากกว่าครั้งไหนๆ เมื่อใบหน้าแฝงความชั่วร้ายนั้นแกล้งดึงความสนใจของเธอ ฮือออออ “เจ็บ!!!!”
ซี๊ดดดดดด อิฐครางออกมาดังลั่น เขาสอดใส่เธอครั้งแรกเข้าไปทีเดียวด้วยแรงทั้งหมด เขาทำลายกำแพงพรหมจรรย์ในเสี้ยววินาที และเขาก็ทำร่องสาวฉีกขาด เลือดซึมไหลออกมามากกว่าปกติ
แก้วตาเจ็บจนจุก ตัวเธอแข็งเกร็งไปหมด เธอเจ็บแม้กระทั่งแค่จะหายใจ ร่างกายเธอปวดร้าวแทบระเบิด
“สะใจดีมั้ย ฮาฮาฮา” เสียงเย้ยหยันมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“น้อยไปสิ! เด็กอะไรไม่รู้เลยเหรอไงว่าเล่นอยู่กับอะไร ตอนนั้นถ้าฉันโมโหจนฆ่าหนูอัญทิ้งเสียจะเป็นยังไง” “ไม่รู้สิ! ชอว์คิดออกเหรอ” ชอว์ทำท่าครุ่นคิดสักแป็บและก็ส่ายหน้าไปมา ใช่เขาและเธอด้วยไม่มีทางคิดเรื่องแบบนั้นออกหรอกเพราะมันไม่มีทางเกิดขึ้น “ชอว์...หายโกรธเค้าแล้วใช่มั้ย” “โกรธ!...โกรธ ผมไม่เคยโกรธ” หนูอัญหน้ามู้ทันที ไม่โกรธได้ไง ก็ฉันอย่างงั้นฉันอย่างงี้อยู่แท้ๆ นานแล้วที่เธอไม่ได้ยินชอว์แทนตัวเองกับเธอแบบนี้ แปดเก้าเดือนมานี่เขาสุภาพและหวานหยดย้อยกับเธอจนน้ำตาลยังต้องเรียกพี่เลย นี่น่าจะเป็นการโกรธหรือน้อยใจขั้นรุนแรงเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้หลังจากที่เขาและเธอแต่งงานเป็นสามีภรรยากันถูกต้องแล้ว หมับ! วงแขนเล็กโอบรัดแน่นมากขึ้นและเธอก็ออกแรงดึงให้ใบหน้าชอว์เข้ามาใกล้ใบหน้าเธอ และปากอิ่มหวานก็ทำท่าจะจูบเขา แต่ชอว์ก็ฝ
ตามรายละเอียดข้างต้นที่เค้ากล่าวมาอ่านแล้วดูดีมากๆเลย ก็มันเป็นเรื่องราวดีๆ แต่ทำไมวันนี้เธอต้องมายืนตะเบงเสียงเรียกเขา เรียกอีกเรียกแล้วเขาก็เหมือนจะหูหนวก ตาบอด อย่างตั้งใจไม่ได้ยินเสียงเธอและไม่เห็นเธอ มันมากเกินไปแล้ว เธอไม่เห็นหน้าเขามาเกือบสัปดาห์แล้วสองสามวันแรกเธอก็ไม่ทันได้รู้สึกอะไร แต่พอผ่านไปสามวันก็รู้สึกแปลกๆ ว่าจู่ๆชอว์ก็ไม่กลับมานอน ไม่ได้ทานอาหารด้วยกัน จนผ่านไปอีกหลายวันเธอก็รู้สึกว่ามันผิดปกติไป วันนี้เธอจึงมาหาเขากว่าจะหาเจอว่าเขาอยู่ที่ไหน ห้องทรงอักษรของท่านคารามาส ชอว์ทำงานในนี้ นอนที่นี่ ทำไมเขาไม่กลับไปหาเธอละ “เธอเป็นใคร?” !???? นั่นไงประโยคแรกจากคนรักที่รักกันปานจะกลืนกินหลังจากไม่เจอกันนานเกือบสัปดาห์ แน่ๆเลย เธอถูกเขางอนใส่ และหนักมากด้วย แล้วเธอต้องตอบคำถามนั้นมั้ยนะ... 
เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ เสียงครางปนหอบของร่างบาง ดังกระเซ่าไม่หยุด โอ้วววว ชอว์คำรามออกมาอย่างสุขใจ เขาไม่รู้ว่าชาตินี้เขาจะอิ่มกับเรื่องแบบนี้กับเธอคนนี้เหรอไม่ ถ้าชาตินี้เขาไม่พอไม่อิ่มก็หวังว่าชาติหน้าเขาจะติดตามหาเธอจนเจอและเอาเธอมาเป็นของเขาต่อ กรี๊ดดดด หนูอัญกรีดร้องออกมาอย่างมีความสุข แม้ร่างกายจะบอบช้ำอ่อนล้าจากเซ็กส์หลายชั่วโมงของผู้ชายที่หื่นเป็นเทพ เธอก็เต็มใจ ไม่ใช่เพียงแค่ครั้งนี้ แต่ตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ อื้ม อื้ม กึก กึก กึ กึก กึ เสียงลมหายใจร้อนที่เป่าลดต้นคอของเขา ขณะที่ช่วงขายาวกำลังก้าวย่างอย่างช้าๆแต่มั่นคงไปเรื่อยๆตามริมชายหาด “สวยจังเลยนะคะ” หนูอัญวางศีรษะนาบบนไหล่ด้านหลังของชอว์ สายตามองทอดยาวออกไปไกลยังผืนท้องน้ำทะเลที่ค่อยๆเปลี่ยนสี ตอนนี้เธอกับชอว
“ชอว์! คุณทำเค้าไปไม่ถูกเลย...แต่เค้าชอบนะคะ ชอว์แบบไหนก็ได้เค้ารักหมดใจ แค่เป็นชอว์ที่ไม่มีสายตามองผู้หญิงคนไหนอีกต่อไปแล้วเท่านั้น...” ชอว์ยิ้มตอบกลับให้เธอ หนูอัญเดินตามการจูงของเขา เขาพาเธอเดินผ่านเตียงนอนขนาดใหญ่ไปอีกด้านของประตูทางออก ฟิ้ววววว ลมทะเล เสียงคลื่นซัดสาดกระทบโขดหิน ผืนท้องน้ำ ชอว์หันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ เขาล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋า หนูอัญยิ้มออกมา กำไลประจำตำแหน่งของเธอเขาจับแขนเธอและสวมมันกลับคืนเข้าไป เขายังไม่ปล่อยมือเธอ เขาล้วงกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง คราวนี้ในมือเขามันคือแหวน ชอว์คุกเข่า เขาไม่เอ่ยอะไรแต่เขาค่อยๆสวมแหวนวงนั้นเข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้าย จุ๊บ เขาจุมพิตที่แหวน จุ๊บ เขาจุมพิตที่นิ้วนางข้างนั้น จุ๊บ เขาจุมพิตที่หลังมือเธอ “พระชายาของผม” หนูอัญยิ้มออกมาอย่างสุขใจ พรึ่บ! เธอคุกเข่าลงต่อหน้าเขา สองมือเล็กกอบกุมใ
ชีวิตความยิ่งใหญ่ในวงการมืดของผมเริ่มต้นนับจากวันนั้น ความรักที่พวกเขามีต่อผม ผมเอามาสร้างประโยชน์ต่อเส้นทางมืดดำของผม เพราะผมไม่อยากได้เส้นทางสว่างอีกต่อไปแล้ว ผมเติบโตขึ้นเรื่อยๆในวงการมืด ผมรับงานฆ่าคนรวมถึงเปิดเผยจุดดำมืดของเหยื่อออกสู่สาธารณะชน แล้วแต่ทางผู้ว่าจ้างต้องการให้เหยื่อตายแบบไหน ตายเงียบๆ หรือตายแบบเป็นอุบัติเหตุ หรือตายแบบฆ่าตัวตาย แบบไหนผมจัดให้ได้หมด ผลงานอายุการทำงานสร้างชื่อเสียงให้กับผมไม่น้อย แม้ผมจะเริ่มจากทำงานคนเดียวแต่ชื่อเสียงขอผมมากขึ้นกว้างขวางขึ้น ผมต้องมีลูกน้อง คนแรกเขาชื่อแอล และคนต่อๆมาก็เกิดขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ผมต้องมีผู้คุ้มกัน ใครๆก็บอกว่าผมเป็นมาเฟีย แต่เหล่าพวกลูกน้องบอกว่าผมไม่ใช่มนุษย์ แล้วเป็นอะไรละตอนนั้นผมถามพวกเขา พวกเขาบอกว่าผมเป็นอสูร ยิ่งวิถีการใช้ชีวิตของผมที่มักจะนอนตอนกลางวันและออกล่าตอนกลางคืน แบบนี้มันวิถีอสูรชัดๆร่างกำยำในชุดสีเข้มเนี๊ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า บดบังดวงตาสีเทาเข้มด้วยแว่นตากันแดดแบรนด์ดัง คนระดับอย่างชอว์หากไม่สวมชุดประจำชาติเสื้อผ้าเข้าของเครื่องใช้ของเขาก็เป็นแบรนด์ดังทั้งนั้น ยิ่งขับให้เข
“ลูกแม่! ลูกต้องหนีไป” แม่พูดอย่างรวดเร็วแม่เก็บเสื้อผ้าของผมได้เท่าที่หยิบได้ในเวลาอันสั้น แม่ยัดมันใส่ไปในเป้ “เอาเงินนี่ติดตัวไว้ และรีบไปเร็ว อย่ากลับมาหาแม่ อย่ากลับมาที่นี่อีกเป็นอันขาด” ประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินจากแม่คือ “แม่รักลูก...ลาก่อน สเปนส์ลูกรักของแม่” และแม่ก็พลักผมออกจากห้องเช่า สติของผมกลับเมื่อลมเย็นปะทะใบหน้า ตอนนั้นผมจำต้องวิ่ง ผมวิ่งเอาตัวรอดอีกครั้ง ผมวิ่ง วิ่ง วิ่งไม่หยุด ผมไม่รู้ว่าผมวิ่งไปทิศทางใด แต่กว่าผมจะหยุดวิ่งผมก็เกือบจะขาดใจเพราะความเหนื่อยเกินขีดจำกัดของร่างกาย หลังจากนั้นผมก็ซ่อนตัวตามแหล่งชุมชนคนพเนจร ผมเดินทางด้วยเท้าบ้างด้วยรถประจำทางบ้างไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก หิวก็กิน ค่ำไหนก็นอนนั้น ชีวิตผมเป็นแบบนี้อยู่ครึ่งเดือน จนข่าวเรื่องแม่หายไปจากหน้าจอทีวี ตอนนั้นแม่บอกว่าเธอฆ่าสามีเธอเอง หลักฐานทุกอย่างก็ชี้ชัดไปในทิศทางแบบนั้น เพราะหน้าตาบอบช้ำจากการถูกทำร้าย ซึ่งก็สมเหตุสมผล เรื่องเกี่ยวกับผมไม่ได้เป็นประเด็นมาก แม่คงบอกกับตำรวจไปว่าไม่รู้ว่าผมไปไหน แม่คงมีวิธีพูดให้ทางเจ้าหน้







