Chapter 21

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมรู้สึกดีใจที่ได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์แห่งลอนดอน พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าหากพ่อแม่ของผมไม่ยอมส่งผมมาที่นี่ ผมก็คงไม่ได้พบกับเวโรนิกา นอกจากการเป็นนักบินอวกาศแล้ว ตอนนี้ผมมีความฝันอีกอย่างหนึ่งนั่นก็คือการได้อยู่กับเวโรนิกา

เธอหันกลับมา วันนี้เธอสวมชุดเดรสผ้าซาตินสีน้ำตาลแดงผมดัดเป็นลอนอ่อนๆ และดวงตาคู่นี้ก็ดูสวยมากนั่นอาจจะ เพราะเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันเป็นประกาย ผมตกหลุมในความงดงามของเธอในทันที

“เว-เวโรนิกา?” ผมพบว่าตัวเองพูดตะกุกตะกัก

"อะไร?" เธอหัวเราะ ผมขยับตัวขณะที่ยืนตัวตรงและปรับเนคไทให้เข้าที่ เธอมองมาที่รองเท้าของผมแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตา เป็นการดึงสติผมกลับมาอีกครั้ง และคิดว่าผมดูโอเคหรือไม่

“วันนี้มีคนดูเปลี่ยนไปหรือเปล่า” เธอพูดขณะที่เธอหรี่ตาด้วยน้ำเสียงขี้เล่น “วันนี้เป็นโอกาสพิเศษอะไรเหรอ” เธอขมวดคิ้วและนั่นทำให้ผมหัวเราะและส่ายหัวไปมา และในทันใดผมก็รู้สึกสบายใจขึ้น สติสัมปชัญญะในตัวผมหายไปหมดนานแล้ว

“เธอดูน่าทึ่งมาก” ผมจำได้ว่าผมไม่เคยชมเธอตรงๆ และนั่นทำให้เธอยิ้มได้ เธอยิ้มอย่างมีความสุข จนเห็นลักยิ้มบนแก้มที่ผมไม่รู้ว่าเธอมี ซึ่ง