อัศวินต้องมนต์

ผมได้ยินเสียงจุงกัดฟันกรอดอย่างรุนแรง เขาเดินพล่านไปมาในห้องของเขาขณะที่ผมนั่งลงบนโต๊ะเรียนเพื่อช่วยเขาทำรายงาน ยางลบยังอยู่ระหว่างนิ้วของผม ขณะที่ผมพบว่าตัวเองหลงอยู่ในห้วงความคิดเกี่ยวกับหญิงสาวที่ชื่อ เวโรนิกา ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย ทั้งชื่อเต็มของเธอหรือวิชาที่เธอเลือก เพราะเหตุใดเธอจึงย้ายเข้ามาเรียนตอนกลางเทอมผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้นัก แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเอลเลียตคือสิ่งที่วนเวียนอยู่ในใจผม และยางลบก็หล่นลงจากมือ ผมถอนหายใจ“ไอ้เอลเลียตน่ะ! มันไม่มีวันเปลี่ยนตัวเองหรอกจะบอกให้นะเอซ เราไปร้องเรียนเรื่องนี้กับคณบดีกันเถอะ” เขาอุทานด้วยน้ำเสียงแหบแห้งที่ทำให้ผมหันกลับมามองเขา “ฉันคิดว่านายควรไปหาหมอนะ ตอนนี้เสียงนายเริ่มแหบแล้ว” ผมบอกเขาแล้วเขาก็ยักไหล่ตอบกลับมา“อาจจะแค่เป็นหวัดน่ะ” เขาตอบ แล้วผมก็พึมพำขณะหยิบยางลบขึ้นมาและกลับไปทำงานต่อ“ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่” เขาถามและมานั่งข้างๆ แล้วมองมาที่ผมเหมือนอยากรู้จักผู้หญิงคนนั้นให้มากขึ้น “ฉันไม่รู้จริงๆ แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น ฉันคิดว่าเธอกำลังหาเรื่องใส่ตัว เราควรอยู่ห่างจากเธอ ถ้าเราไม่อ

คุณอาเชเบมาสายเหมือนเคย ผมก็นั่งบนเก้าอี้ในห้องแล็บพลางเล่นดินสอของผมไป และทันใดนั้นจากการมองไปข้างๆผมเห็นใครบางคนวิ่งเข้าไปในห้องแล็บจากประตูหลัง และผมก็หันกลับเพื่อจะพบว่าไม่มีใครอื่นนอกจาก เวโรนิกาที่วิ่งเข้ามามองทั่วห้องแล็บราวกับกำลังตามหาใครสักคนแล้วจากนั้นเธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ผมก็กำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ เธอก็หันมาสบตากับผม เมื่อผมถูกจับได้ว่ากำลังจ้องมองเธอผมหันหลังกลับให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และมองที่สมุดบันทึกของตัวเองแต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของผมถึงเต้นรัว ขณะที่ผมเอามือไปแตะที่หน้าอกเพื่อสัมผัสถึงการเต้นของหัวใจที่เต้นรัวเร็ว หรือผมจะไม่สบายนะ?เก้าอี้ข้างๆผมถูกเลื่อนออกไป และแม้ว่าผมจะไม่ได้สนใจว่าเป็นใคร แต่แน่นอนว่าเวโรนิก้านั้นนั่งอยู่ข้างๆ ขณะที่ผมเงยหน้าขึ้นและมองสำรวจทั่วห้องแล็บเพื่อหาที่นั่งอื่นที่ว่างอยู่ แต่ก็ไม่พบเลย มีที่นั่งว่างเพียงที่เดียวอยู่ข้างๆผม และปกติแล้วเกือบจะทุกวัน จุงจะเป็นคนมานั่งที่ข้างๆผมเสมอ แต่เนื่องจากว่าเขาไข้ขึ้นสูงจากไข้หวัดเมื่อคืน ทำให้เขาต้องขาดเรียน และเวโรนิกาก็มานั่งข้างผมแทนในที่สุดหลังจากผ่านไปสิบห้านาที คุณอาเชเบก็ปรากฏต

ห้องนั้นเงียบกริบ ขณะที่นักศึกษาทุกคนกำลังยืนล้อมโต๊ะของอาจารย์ที่กำลังทำการทดลองที่แสดงถึงแรงดันอุทกสถิต ผมดูอย่างตั้งใจเพื่อทำความเข้าใจกระบวนการทดลอง แต่แล้วสายตาก็เพ่งไปที่เวโรนิกา เธอยืนดูการทดลองราวกับไม่แยแส ผมหันกลับมามองสิ่งที่อาจารย์กำลังสอน แต่แล้วก็มองกลับมาหาเธอพบว่าเธอกำลังหาวรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของผมเมื่อมองไปที่ใบหน้าของเธอและทันใดนั้นผมก็รู้สึกปวดที่ท้องด้านข้างและเมื่อมองไปด้านข้างก็พบว่าจุงกำลังมองมาที่ผมด้วยสายตาที่หรี่ตามอง ขณะที่เขาเอาศอกถองเข้าหาผมก่อนหน้านี้ แสดงความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับรอยยิ้มของผมผมกระแอมและส่ายหัวก่อนที่จะกลับไปสนใจที่การทดลอง แม้ว่าอาจารย์จะทำให้เราเข้าใจเกี่ยวกับแรงดันไฮโดรสแตติกเพียงแค่ใช้ชามที่ใส่น้ำ แก้วเปล่า และกระดาษโน้ต แต่ว่าสมองของผมก็ได้ล่องลอยออกไปด้วยเหตุต่างๆ ในขณะที่แรงดันไฮโดรสแตติกสามารถนำมาใช้เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมอาจารย์ถามคำถามและนักศึกษาบางคนตอบในขณะที่ผมหยิบสมุดบันทึกออกมาและจดบันทึกเกี่ยวกับความคิดของผมในการใช้แรงดันน้ำสำหรับการทดลอง"เอาล่ะ ไปนั่งที่ได้แล้ว" อาจารย์บอกทุกคนแล้วเราก็เดินกลับที่นั่งผมมองไ

ผมกระพริบตาสองสามครั้ง ยังคงจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ดวงตาของผมมีดำคล้ำและแม้ว่าจะไม่ได้สวมแว่นตาแต่ก็ยังมองเห็นอย่างชัดเจนว่าผมเหนื่อยล้าเพียงใด ผมโกนหัวได้เพียงสัปดาห์เดียวและก็ยังไม่ชินกับมันจริงๆผมชอบทรงผมแบบเก่ามากกว่า แต่เมื่อผมกลับบ้าน แม่ตกใจมากที่เห็นทรงผมใหม่ของผม และเอาแต่ถามซ้ำๆ ว่าทำไมจู่ๆถึงโกนหัว ผมเลยได้แต่บอกเธอว่า...กลัวตกเทรนด์!พ่อดูเหมือนจะชอบทรงผมใหม่ของผมและบอกว่ามันเข้ากับสไตล์ของพ่อมากกว่า พ่อยังเล่าเกี่ยวกับสมัยเรียนและเปิดเผยว่าเขาก็เคยมีทรงผมแบบเดียวกันในสมัยนั้น ในขณะที่เอมิเลียน้องสาวของผมเอาแต่ล้อเลียนลุคใหม่และเรียกผมว่า 'พี่ชายหัวล้าน' ตลอดทั้งสัปดาห์ ผมเหนื่อย ท้ายที่สุดก็ลงเอยด้วยการกลับไปลอนดอน ซึ่งทำให้จุงโล่งใจเป็นอย่างมาก และเหนือสิ่งอื่นใดการสอบก็ใกล้เข้ามาทุกทีมากไปกว่าการที่ไม่ค่อยจะพอใจนักของที่บ้านผมก็กลับมาลอนดอนและพร้อมที่จะเผชิญกับทุกสิ่ง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะที่ถือหนังสือในมือและสวมแว่นตากรอบหนาอันใหม่ก่อนที่จะออกจากห้องเพื่อไปเรียนทันทีที่ก้าวเท้าขึ้นบันไดของอาคาร ผมเห็นนักศึกษาที่รู้จักกันมองมาทางผม บางคนมีสีหน้าตกใจ ขณะที่บา

ตาของผมมองเร็วๆผ่านกระดานประกาศผลการสอบ เอซ ไนท์อันดับอยู่ที่หนึ่ง ริมฝีปากของผมก่อตัวเป็นเส้นบางๆ ผมทำคะแนนได้น้อยกว่าคะแนนเต็มไปห้าคะแนน ทำไมนะ? ผมถอนใจขณะที่คิดว่าผมทำคะแนนกับ5 แต้มที่เหลือได้อย่างไร ผมงีบหลับอยู่ในห้องสอบอย่างต่อเนื่อง และทั้งหมดก็เป็นเพราะ....เพราะ...อะไรบางอย่างที่ผมก็ไม่รู้“ยินดีด้วยเพื่อน นายได้อันดับท็อปอีกแล้ว” จุงยิ้มขณะที่เขาเดินเข้ามาหาผม ขณะที่ผมกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง“เอซ?”"สวัสดี!"“เฮ้ เอซ!” เสียงของจุงทำให้ฉันหลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเอง และมองที่เขาอย่างงงงันด้วยเสียงขึ้นอย่างกะทันหัน "อื้ม อะไรเหรอ?" ผมถามในขณะที่เขาหรี่ตามอง “นายดูไม่ค่อยมีความสุขเลยนะที่เป็นคนที่สอบผ่านด้วยคะแนนอันดับหนึ่ง” เขามองอย่างสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก่อนที่ผมจะตอบคำถามไปเขาก็มองมาด้วยสายตาที่บอกว่าฉันรู้แล้วดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้น เขาจ้องมองมาที่ผม “นี่แหละปัญหาของคนอย่างนายนายแค่ไม่เคยพอใจในสิ่งที่มี!” เขาบ่นอย่างฉุนๆและฉันก็ยักไหล่ให้เขา“เอซ นายไม่เข้าใจเหรอ นายเป็นตัวท็อป!ตัวท็อปเลยนะ! นายได้คะแนนน้อยกว่าคะแนนเต็มเพียงแค่ห้าคะแนน ในขณะที่คนที่ได้อันดับสองได้คะ