Chapter 22

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกผมให้ตื่นขึ้น ขณะที่กดผมปิดนาฬิกาปลุกและขยี้ตาลุกจากเตียงและเดินไปที่ระเบียงกระจกมองออกไปที่ท้องฟ้า เพิ่งจะตีสี่เท่านั้น แต่นกบินจากไปหมดแล้วอาคารมากมายราวกับมหาสมุทรยังคงตระหง่านอยู่ตรงหน้าผม ผมยืนนิ่งยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยและกลับเข้าไปอาบน้ำ

นาฬิกาบอกเวลาตีห้า และด้วยความรีบเร่งผมหยิบเสื้อเชิ้ตสีเทาและกางเกงสีดำมาสวม ขณะที่ฉันเดินไปที่ประตูหน้า หยิบกุญแจรถเตรียมออกจากบ้าน

วันนี้เป็นวันที่พ่อแม่ของผมต้องเดินทางไปต่างประเทศเพื่อการรักษาของแม่ พ่อของผมดูกระวนกระวายใจตั้งแต่วันที่แม่เดินไม่ได้และสมองของเขาหมกมุ่นแต่เรื่องนี้จนไม่สามารถทำงานได้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงกระตือรือร้นที่จะทิ้งผมไว้กับบริษัทและพาแม่ไปรักษาที่ต่างประเทศ แพทย์ในนิวยอร์กไม่สามารถวินิจฉัยปัญหาในไขสันหลังของแม่ได้ ซึ่งทำให้แม่เดินไม่ได้ ในขณะที่บางคนบอกว่าเธอเป็นอัมพาต แต่ในขณะเดียวกันก็มีคนอื่นๆให้ความหวังกับเราว่าเธอจะสามารถลุกขึ้นยืนได้ หากเธอได้รับการรักษาที่ถูกต้องจากแพทย์ที่เฉพาะทาง

พ่อของผมทำหน้าที่ของเขา เขาพยายามทุกอย่างที่จะหาหมอที่เก่งที่สุด และในที่สุดพ่อก็ค้นพบหมอคนนั้น เขาไม่