บทที่ 0012

หลิวหลงถิงพูดได้ดูง่ายมาก ๆ ฉันต้องพึ่งเม็ดกัญชาขนาดใหญ่ลูกนี้เพื่อรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้อย่างนั้นหรือ? แค่ฉันคิดว่าในวันพรุ่งนี้ฉันจะหลอกเทพแห่งขุนเขาให้กินยาลูกกลอนขนาดใหญ่นี้ได้อย่างไร ฉันก็กลุ้มใจจนกินอะไรไม่ลงเลยทีเดียว

หลังจากที่ฉันตกลงได้แล้ว ในคืนวันนี้ทุกคนในหมู่บ้านก็ไม่มีใครได้นอนเลย พวกเขารีบร้อนจัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อม วันรุ่งขึ้นในช่วงฟ้าสาง ผู้นำหมู่บ้านได้จัดเตรียมให้หญิงชราสองสามคนค่อยปรนนิบัติอาบน้ำ หวีผมและทำอะไรอย่างอื่นให้ฉันมากมาย

ตั้งแต่เกิดมานี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมีประสบการณ์แบบนี้ ไม่เพียงแต่จะโดนคนอื่นช่วยฉันอาบน้ำ แต่ยังช่วยแต่งหน้าให้ฉัน และยังช่วยสวมชุดแต่งงานสีขาวให้ฉันด้วย ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่างานแต่งงานในหุบเขานี้ทำไมถึงไม่ใช้ชุดสีแดง ย่าคนหนึ่งบอกฉันว่า ถึงอย่างไรสังคมของเรากำลังพัฒนา ในเมื่อฉันจะไปแต่งงานกับเทพแห่งขุนเขา จึงต้องสวมชุดเจ้าสาว ซึ่งอีกความหมายถึงก็คือส่งให้ไปตาย ชุดแต่งงานสีขาว คนตายก็แต่งกายด้วยสีขาวเช่นเดียวกัน และเสื้อผ้าที่ฉันสวมใส่ก็มีไว้สำหรับงานแต่งงานและงานศพ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันก็ถูกส่งตัวขึ้นไปบนเกี้ยวที่คล้ายกับของที่ข้าราชการโบราณใช้กัน ระหว่างทางก็มีเสียงแตรและเสียงขลุ่ยซอนาบรรเลงตลอดทาง เกี้ยวพาฉันมาถึงที่วัดบนภูเขา ก่อนที่ฉันจะออกจากเก้าอี้บนเกี้ยว มีคนจำนวนไม่น้อยที่ยืนอยู่หน้าวัดเทพแห่งเทพขุนเขาเพื่อต้อนรับฉัน และมีกองกระดูกสีขาวอยู่ที่หน้าประตู ซึ่งน่าจะเป็นซากกระดูกของอดีตภรรยาเทพแห่งขุนเขาคนก่อน

ย่าหลี่เป็นห่วงฉันมาก เธอประคองฉันลงจากเกี้ยวด้วยตัวเอง แล้วถามฉันว่ารู้สึกเกร็งไปหรือเปล่า? หากหนูยังไม่มั่นใจ พวกเราก็จะถ่วงเวลาเลื่อนงานออกไปก่อน

ในเมื่อตอนนี้ลูกธนูขึ้นสายเต็มเหนี่ยวแล้ว อยากเลื่อนให้ช้าลงก็คงจะไม่ได้แล้ว ฉันส่ายหน้าให้ย่าหลี่และบอกว่าไม่เป็นไร ถ้าฉันไม่เป็นเครื่องสังเวยแทน ก็ไม่มีทางที่จะลงโทษเทพชั่วร้ายนั้นได้

ชาวบ้านกลุ่มหนึ่งเชิญฉันเข้าไปที่วัดเทพแห่งเทพขุนเขาเพื่อเป็นสัญลักษณ์ว่าเรามาแล้ว แต่พวกเขากลับไม่ได้รีบร้อนลงเขาไป แถมพวกเขายังคงเป่าขลุ่ยตีกลองอยู่เกือบทั้ง จนกระทั่งท้องฟ้าเกือบจะมืด พวกเขาจึงเก็บฆ้องและกลองกลับไป

เดิมทีฉันคิดว่า มีความเป็นไปได้มากที่สุดที่ฉันจะตายด้วยน้ำมือของเทพเจ้าแห่งขุนเขา แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกหิวจนแทบหยุดหายใจ เมื่อตอนเช้ามีป้าในหมู่บ้านบอกว่าภรรยาของเทพเจ้าแห่งขุนเขาจะกินของสกปรกบนโลกนี้ไม่ได้ เธอจึงไม่ให้ฉันทานอาหารเช้าเลย ฉันหิวมาทั้งวัน หนึ่งวันเต็ม ๆ ที่ขังฉันไว้ไม่ให้ทำอะไรทั้งวัน ตอนนี้ฉันจึงฉวยโอกาสตอนที่พวกชาวบ้านกลับกันไปแล้ว รีบย่องไปที่แท่นบูชาของเทพเจ้าแห่งขุนเขา เพื่อหวังจะขโมยผลไม้ที่ตั้งอยู่หน้ารูปปั้นเทพภูเขามาทาน

แต่ยังไม่ทันจะเอื้อมมือออกไป ทันใดนั้นลมสีดำก็พัดเข้ามาจากด้านนอก และพัดแรงจนเทียนที่จุดในวิหารดับลงทั้งหมด!

ประตูวิหารเปิดออก และมีแสงจันทร์ส่องสว่างอยู่ด้านนอกประตูวิหาร เงาสีเข้มสวมเสื้อคลุมยาวเดินเข้ามาจากประตูวัดอย่างเร็ว

เขาคือเทพแห่งขุนเขา

เดิมทีฉันคิดว่าเทพแห่งขุนเขาที่นี่ ถ้าไม่ใช่ปู่แก่ ๆ ชราภาพแล้ว ก็อาจจะเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ารังเกียจ แต่หลังจากที่ชายผู้นี้เดินเข้ามาผ่านแสงเทียนที่สลัว ๆ ฉันกลับสามารถมองเห็นรูปร่างหน้าตาของเขาได้ชัดเจน เขาปล่อยผมยาวสีดำสนิท ริมฝีปากบางและดวงตาเรียวคล้ายหงส์ ใบหน้านั่นดูคล้ายคลึงกับผู้หญิง แต่ยังมีเหลี่ยมคมเสริมกลิ่นอายความแข็งแกร่งของบุรษออกมา

เทพแห่งขุนเขาเห็นว่าฉันกำลังจะขโมยผลไม้จากแท่นบูชน เขาก็ทำหน้าตกใจไปแวบหนึ่ง พลันยิ้มให้ฉันทันที “สาวน้อยของฉันหิวหรือ?”

ในใจฉันตอบไปว่าใครเป็นสาวน้อยของคุณกัน ถึงอย่างไรฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงอายุต่ำกว่าสิบสามจริง ๆ และรู้สึกหวั่นใจนิดหน่อย กลัวว่าเทพแห่งขุนเขาจะมองทะลุปุโปร่งว่าตัวตนของฉันคือผู้หญิงอายุยี่สิบปี ดังนั้นฉันจึงเริ่มบีบเสียงจากลำคอและพูดเสียงดังว่า “ใช่ค่ะ ที่รัก ฉันหิวเหลือเกิน”

พูดจบก็เกือบจะอาเจียนใส่ตัวเองแล้ว โชคดีที่ชายเทพแห่งขุนเขานี่เป็นเหมือนอย่างที่หลิวหลงถิงพูดไว้ เขาไม่สามารถแยกแยะระหว่างคนอายุยี่สิบปีกับเด็กอายุสิบสามปีได้ เมื่อเห็นฉันทำท่าออดอ้อน เขาก็หัวเราะออกมา มือหนาเอือมมือไปคว้าส้มมาปอกเปลือก ฉันมองดูสีและสไตล์เสื้อผ้าของเขา คอปกเสื้อไขว้กันแนบสนิทและแขนเสื้อกว้าง น่าจะมาจากยุคสมัยราชวงศ์ฉินกับราชวงศ์ฮั่น ถ้าเทพภูเขาองค์นี้มาจากราชวงศ์นั้นจริง ๆ ระยะเวลาการบำเพ็ญเพียรของเขาก็น่าจะมีอายุอย่างน้อยสองพันปี ต่อให้หลิวหลงถิงจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาก็ได้รับการบำเพ็ญเพียรมาเพียงแค่ไม่กี่ร้อยปีเท่านั้นเอง!

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ ใจฉันก็ตื่นตระหนกในทันใด ชายคนนั้นปอกเปือกส้มเสร็จแล้ว แต่เขากลับยกมันขึ้นในอากาศเป็นเชิงว่ายังไม่ให้ฉัน เขายิ้มอย่างไร้เดียงสา “ข้าจะให้ส้มแก่เจ้า แล้วอีกเดี๋ยว เจ้าก็จะต้องให้ข้ากินนะ ข้าอยากจะกินเจ้าแล้ว”