น้ำเสียงนั่นเย็นยะเยือก ฟังดูแล้วเหมือนออกมาจากจิตใจที่โดนกรีดแทงราวกับชอล์ที่ถูกระจกดังเอี๊ยดอ๊าด โชคดีที่ฉันสวมเสื้อผ้าหลายชั้น เด็กน้อยจึงกัดไม่เข้าเนื้อ นอกจากนี้หลิวหลงถิงยังยื่นมืออกมาอย่างรวดเร็ว พลันคว้าหัวเด็กไว้แล้วใช้แรงดันออกไปอย่างแรง จนเด็กหญิงล้มลงบนโซฟาและทรุดตัวลงนั่งร้องไห้เสียงดังหม่าเจี้ยนกั๋วงึมงำแล้วคุกเข่าลงบนพื้น “เธอถูกงูสองตัวนั้นสิงร่างอีกแล้ว แม่หมอ ได้โปรด คุณต้องช่วยลูกสาวของผมนะ!”หม่าเจี้ยนกั๋วเริ่มร้องไห้ ทีแรกฉันต้องการบอกหม่าเจี้ยนกั๋วว่าฉันมีวิธีดี ๆ ที่สาม
ร่างน้อยชะงักไปครู่หนึ่ง ท่าทางเช่นนี้ช่างน่าอายจริง ๆ ขณะเดียวกันก็ผลักหลิวหลงถิงออก แล้วถามเขาว่า “อะไร ได้กลิ่นอะไร? นายรีบปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ”“กลิ่นอะไร? ก็กลิ่นคาวของงูไง? หรือเธอรังเกียจที่ฉันมีกลิ่นคาวงูกันแน่?” เมื่อหลิวหลงถิงพูดอย่างนั้นแล้ว ฉันก็พยายามผลักเขาออก ทว่าเขาดันเอื้อมมือมาจับที่ขาของฉันและยกขึ้นอย่างรวดเร็วน้ำจากฝักบัวที่โปรยลงราวกับฝนตกหนักบนศรีษะของฉันกับหลิวหลงถิง ทำให้ผ้าขนหนูของฉันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำร้อนที่จริงก็อยากจะโกรธตานั่นอยู่หรอก ทำแบบนี้มันหมายความว่าอ
โดยปกติแล้วเจ้าที่เจ้าทางกับเทพที่ลงมาจุติจะมีหน้าที่ไม่เหมือนกัน เจ้าที่เจ้าทางไม่ได้ถูกเลือกให้ออกรบ เพียงแค่ปกปักรักษาคนในบ้านให้ปลอดภัย เปรียบเสมือนพระโพธิสัตว์ที่คนเถ้าคนแก่นับถือ“แล้วหลังจากนั้นล่ะค่ะ? ในเมื่อบ้านของคุณมีเจ้าที่เจ้าทางดูแลอยู่ บ้านคุณก็น่าจะปลอดภัยดี แล้วทำไมถึงยังมาหาฉันล่ะ?” ฉันเอ่ยปากถามหม่าเจี้ยนกั๋ว“ในตอนนั้นผมกำลังตามหาแม่หมออิงกู วิชาของเธอแกร่งกล้ามาก ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีเพียงไม่กี่คนที่เหนือกว่าเธอ แต่ผมคิดไม่ถึงว่าเธอจะส่งคุณมา ส่วนทำไมถึงไม่ขอให้แม่หมอท
ทันทีที่เสียงหายไป เงาขาวคลุมเครือก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของฉัน เงาร่างนั่นใช้มือง้างปากหญิงสาวที่เขมือบหัวฉันไปเกือบครึ่งหัวแล้วบอกให้ฉันหลบไปฉันไม่แทบรู้จะร้องเรียกใครเพื่อช่วยเหลือกันในยามขับขันได้เช่นนี้ แต่เมื่อฉันหันไปพบหน้าเขา คนที่อยู่ตรงหน้ากลับเป็นซานเซินเทพเจ้าแห่งขุนเขา!เขายังไม่ตายหรอ? ทำไมยังมีชีวิตอยู่!เมื่อเห็นเทพแห่งขุนเขาในช่วงหน้าสิวหน้าขวานเช่นนี้ ฉันรู้สึกราวกับว่าเพิ่งออกจากปากเสือแล้วตกลงไปในถ้ำหมาป่า อีกทั้งตอนนี้เขาดูโทรมไปมาก ชุดคลุมอันตระการตาที่เคยประดับบนตัวเขาก็ไม่
กำจัดหลิวหลงถิงเหรอ? พอได้ยินคำนี้ฉันก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที ถ้าหลิวหลงถิงไม่อยู่กวนฉันอีก ตอนนี้ฉันควรจะมีความสุขอยู่ที่บ้านไปแล้ว ไม่ใช่มาใช้ชีวิตที่เสี่ยงอันตรายแบบนี้“ที่คุณพูดมาจริงเหรอ?” ฉันถามเทพแห่งขุนเขาเบา ๆ สุดท้ายแล้วถ้าเรื่องนี้เข้าหูหลิวหลงถิงฉันกับเทพแห่งขุนเขาคงได้ทิ้งชีวิตไว้ที่นี่แน่ ๆ“ถึงแม้ว่าเธอกับหลิวหลงถิงต้องการกำจัดฉัน แต่อย่างไรเสียวันนี้ฉันก็สิงอยู่ในร่างเธอเพื่อหนีภัยครั้งนี้ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็คือผู้มีพระคุณ เรื่องที่สัญญาไว้ฉันจะไม่คืนคำ”“งั้นก็ได้ ฉันสัญญา
“ก็ใช่สิ! ทำไมเหรอ?”เมื่อฉันเปล่งประโยคนี้ออกมาจากปาก ก็เหลือบไปมองหลิวหลงถิงที่หน้าตาเรียบเฉย มันทำให้ฉันรู้สึกกังวน ถ้าหลิวหลงถิงสังเกตเห็นอะไรบางอย่างและรู้ว่าฉันรับข้อตกลงกับเทพแห่งขุนเขาที่จะกำจัดเขา และถ้าเทพแห่งขุนเขาตายฉันก็ต้องตาย ใครกันจะเมตตาคนที่หมายจะเอาชีวิตตัวเองในเวลานี้ ฉันรู้สึกเสียใจกับข้อตกลงที่ให้ไว้กับเทพแห่งขุนเขา อันที่จริงการได้อยู่กับหลิวหลงถิง แม้ว่าจะหนื่อยไม่ค่อยสะดวกสบายแต่ก็รู้สึกดี และแม้ว่าเขาจะบังคับให้ฉันทำเรื่องอย่างว่า ฉันก็ยังพอใจกับมัน แล้วทำไมฉันต้องฆ่
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ฉันก็รู้สึกฉุนเฉียวพร้อมน้ำเสียงที่ไม่พอใจเท่าไหร่ “ยังอยู่สิค่ะ เขาปฏิเสธที่จะเอาผีพวกนี้ออกไป ตอนนี้ท้องหนูก็ใหญ่ขึ้นไม่รู้ว่าถ้าโตไปมากกว่า หนูจะต้องใส่เสื้อผ้าอย่างไร”แม่หมออิงไม่ได้สนใจที่ฉันพูดเรื่องจะใส่เสื้อผ้าอย่างไร แต่กลับบอกฉันว่า “เจ้าไปหาหลิวหลงถิงซะ แล้วให้เขาให้พลังวิญญาณกับเจ้า ในท้องเธอคืองู มันต่างสายพันธ์กัน งูน้อยเหล่านี้เมื่อโตขึ้นก็ต้องการพลังวิญญาณเช่นเดียวกัน หลิวหลงถิงไม่ม่ความรับผิดชอบต่อเจ้าเลย เจ้าต้องสื่อสารกับเขาให้มากขึ้น เพราะถ้าเซียนกับร่าง
ฉันเหลือบมองยันต์บนโต๊ะที่เขียนออกมาเหมือนไก่เขี่ย ฉันไม่อยากเชื่อว่ายันต์ผีนี้จะสามารถช่วยฉันได้ อันที่จริงก็อยากจะขอให้หลิวหลงถิงอยู่ช่วยฉันเรื่องนี้ก่อนแล้วค่อยไป แต่แล้วยังไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ มือที่จับใบหน้าฉันอยู่จู่ ๆ ก็บีบแรงขึ้น มันทำให้ฉันปวดร้าวมาถึงแก้ม“คราวนี้ฉันไม่อยู่บ้าน ถ้าเธอกล้าทำอะไรไม่ดีกับลูกของเรา ระวังครอบครัวเธอจะถึงแก่ชีวิต”นี่เขากำลังเตือนฉันหรอ?เมื่อกี้ที่ตานั่นพยายามจะทำให้ฉันพอใจ ฉันคิดว่าเขาสนใจฉันหรือไม่ก็ชอบฉัน ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะคิดผิด ที่หลิวหลงถิงดีกับฉั