3 วันต่อมา
@มหาวิทยาลัย
ใต้ตึกคณะนิติศาสตร์สาขากฎหมายระหว่างประเทศมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองฮ่องกงเผยให้เห็นร่างบางระหงของพีชกับจินเพื่อนสาวชาวไทยที่เพิ่งรู้จักยืนคุยกันด้วยความสนิทสนม อาจเพราะทั้งสองเป็นคนไทยเหมือนกันเลยสนิกกันเร็ว การมาอยู่ต่างประเทศคนเดียวครั้งแรกของเธอก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเธอสามารถปรับตัวได้ดีเลยทีเดียว
"พีชคืนนี้ไปเที่ยวคลับเดอะเบสกันนะ"
"เที่ยวคลับเนี่ยนะ" พีชขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อเพื่อนสาวชวนเธอไปเที่ยวคลับไม่ใช่ว่ามันเป็นสถานที่ไม่ดี ทว่าเธอแค่ไม่ค่อยชอบสักเท่าไรมันดูวุ่นวายเสียงดังจนน่าปวดหัว
"จินอยากไปดูสักครั้งเห็นเขาบอกว่าหรูหรามากเลยนะ แถมเจ้าของหล่อมากด้วย"
"แต่พีชไม่อยากไปเลยอะ"
"หื้อออ ไปนะน่าา" จินเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมทั้งทำหน้าเว้าวอนสุดฤทธิ์เมื่อเห็นท่าทางอิดออดของเพื่อนสาว และมันก็ได้ผลสุดท้ายพีชก็ทนต่อแรงรบเร้าของเพื่อนสาวไม่ไหวจนต้องตกปากรับคำไป "อือๆ ก็ได้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ"
"น่ารักที่ซู๊ดด" จินยิ้มร่าออกมาอย่างอารมณ์ดีใจเมื่อได้ยินคำตอบ มือเล็กเอื้อมไปดึงแก้มเพื่อนสาวเบาๆ อย่างมันเขี้ยวจนพีชต้องจับมือเธอออกแล้วขอแยกตัวกลับคอนโด "พอเลยฉันกลับคอนโดละ เจอกันคืนนี้"
“จ้า สองทุ่มเจอกันจินไปรับหน้าคอนโดนะ” หลังจากนัดแนะเสร็จทั้งสองก็แยกย้ายกันกลับคอนโดของตัวเองทันที
@คอนโดพีช
พีชใช้เวลาในการเดินทางเพียงสิบนาทีก็กลับมาถึงห้องพักเพราะมหาวิทยาลัยกับคอนโดห่างกันแค่หนึ่งกิโลเมตร
"จริงๆ เลยยัยจินชวนเที่ยวไหนไม่เที่ยวดันชวนเที่ยวคลับ" เสียงหวานพึมพำออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงนัดในคืนนี้เธอหยิบชุดเดรสที่แขวนในตู้เสื้อผ้าออกมาเตรียมไว้ ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ แล้วหลับตาลงเพื่อพักผ่อนสายตาหลังจากที่ใช้สายตาจดจ่อกับหนังสือมาทั้งวัน และเพียงไม่นานเธอก็ผล็อยหลับไปรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีในช่วงค่ำ
มือเล็กคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาเปิดหน้าจอดูเวลาเมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาทุ่มกว่าแล้วเธอจึงลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวลงมารอเพื่อนสาวหน้าคอนโด
คืนนี้เธอเลือกใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวรัดรูปสั้นเหนือเข่าสีเทาอ่อนเรียบหรูดูดี ยืนรอสักพักจินก็ขับรถมาจอดลงตรงหน้า ขาเรียวเล็กส่าวเท้าเดินไปขึ้นรถเพื่อนสาวอย่างไม่รอช้า
"สวยไม่เบาเลยนะเนี่ย" จินมองเพื่อนสาวที่ก้าวขึ้นมานั่งบนด้วยแววตาลุกวาวเธอเป็นคนสวยอยู่แล้วพอแต่งตัวแบบนี้ยิ่งเสริมความสวยของเธอให้เด่นชัดขึ้นไปอีก
"แกก็ไม่เบายัยจิน" พีชเอ่ยชมตามความจริงเพราะความสวยของจินก็ไม่น้อยหน้าเธอเลยทีเดียว คนโดนชมถึงกับยิ้มร่าออกมาก่อนจะเริ่มขับรถต่อ
@คลับเดอะเบสท์
"ว้าว! ใหญ่โตหรูหราเหมือนที่แกบอกจริงๆ ด้วยเจ้าของต้องรวยขนาดไหนเนี่ย" พีชร้องว้าวทำตาลุกวาวด้วยความตื่นเต้นเมื่อรถจอดลงยังลานจอดรถของคลับ
ตาคู่สวยกวาดมองไปรอบๆ คลับที่ตั้งอยู่บนเนื้อที่ไม่ต่ำกว่าร้อยไร่ใหญ่โตโออาหรูหราสมคำบอกเล่าจริงๆ ทว่าเธอหารู้ไม่การมาเที่ยวในคืนนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอไปตลอดกาลเพราะเธอกำลังได้เจอกับพญาเสือที่รอตะครุบเธออยู่
ภายในห้องทำงานที่ตั้งอยู่บนชั้นสองของคลับสามารถมองเห็นบรรยากาศภายในคลับได้ทุกซอกทุกมุมเพราะห้องถูกกั้นด้วยกระจกใสเผยให้เห็นร่างสูงโปร่งของมาเฟียหนุ่มเจ้าของคลับเดอะเบสที่กำลังนั่งจิบไวน์ราคาแพงอยู่
ดวงตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ คลับที่มีนักท่องราตรีจำนวนมากเดินกวักไก่วไปมาจนสายตาสะดุดเข้ากับร่างบางระหงของสาวสวยสองคนที่กำลังเดินนวยนาดเข้ามา
"หึ"
"ในที่สุดก็ได้เจอกันสักทีนะสาวน้อย" ดวงตาคมกริบจ้องมองสาวสวยทั้งสองคนอย่างไม่วางตา ก่อนแสยะยิ้มร้ายออกมาเมื่อได้เห็นใบหน้าของสาวสวยทั้งสองคนชัดๆ เพราะหนึ่งในนั้นคือคนที่เขาหมายตาไว้โชคช่างเขาข้างเขาเสียจริงไม่คิดว่าจะบังเอิญได้เจอเธอที่นี่
"ไปเชิญผู้หญิงสองคนนั้นขึ้นมาดื่มกับฉันที่ห้อง" เขาออกคำสั่งกับอาเหว่ยที่ยืนอยู่ริมประตู ขณะยังจับจ้องหญิงสาวไม่วางตาราวกับกลัวเธอจะหายไป
"ครับนาย" สิ้นคำสั่งเจ้านายหนุ่มอาเหว่ยก็เดินลงไปยังชั้นล่างของคลับที่สาวสวยทั้งสองคนยืนอยู่ทันที
"สวัสดีครับคุณผู้หญิง" เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังทำให้พีชกับเพื่อนสาวที่กำลังมองหาโต๊ะนั่งหันกลับไปมองทางต้นเสียง
"สวัสดีค่ะ" พีชตอบกลับชายแปลกหน้าตามมารยาท ดวงตากลมโตชำเลืองมองหน้าเพื่อนสาวเชิงตั้งคำถาม จินส่ายหน้าเล็กน้อยเชิงบอกว่าเธอก็ไม่รู้เช่นกันว่าเขาเป็นใคร
"ผมชื่ออาเหว่ยครับเป็นลูกน้องของเจ้าของคลับ เจ้านายผมอยากชวนคุณทั้งสองไปนั่งดื่มด้วยกันครับ" อาเหว่ยพูดแนะนำตัวและบอกจุดประสงค์ในทันทีเมื่อเห็นทีท่าของสองสาวที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่ากำลังสังสัยกลับการมาของเขา
“ไม่ดะ..”
“ได้ค่ะ”
พีชรีบปฏิเสธทันควันเมื่อได้ยินจุดประสงค์ของชายแปลกหน้าแต่ไม่ทันจะได้พูดจบเสียงของจินก็ดังแทรกขึ้น ดวงตากลมโตตวัดมองหน้าเพื่อนสาวอัตโนมัติมือเล็กยกขึ้นจับแขนเพื่อนสาวแล้วกระตุกเบาๆ เชิงบอกให้เธอปฏิเสธ
“งั้นไปกันเลยดีกว่าค่ะเดี๋ยวเจ้านายคุณจะรอนาน” ทว่ามีหรือที่จินจะยอมทำตามเพื่อนสาวเธอรีบเอ่ยต่อเพราะกลัวเพื่อนสาวจะทำเสียเรื่อง โอกาสดีๆแบบนี้ใครจะปล่อยให้หลุดมือไปมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ได้ทำความรู้จักกับหนุ่มหล่อเจ้าของคลับที่รวยระดับประเทศ
"เชิญครับ" สิ้นเสียงพูดของจินอาเหว่ยก็เชื้อเชิญทั้งสองสาวให้เดินตามขึ้นไปยังชั้นบนของคลับทันทีสุดท้ายพีชก็จำใจต้องเดินตามเพื่อนสาวไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
"ยัยจินทำไมตกปากรับคำง่ายจังไว้ใจได้รึเปล่าก็ไม่รู้" เธอเอ็ดเพื่อนสาวเบาๆ ในขณะกำลังส่าวเท้าเดินตามอาเหว่ยขึ้นไปยังชั้นสอง หน้าก็ไม่เคยเจอกันด้วยซ้ำหากไม่มีอะไรแอบแฝงจู่ๆ จะมาเชื้อเชิญเธอกับเพื่อนสาวไปนั่งดื่มด้วยทำไม
"ไม่มีอะไรหรอกน่า แกอย่าคิดมากสิเจ้าของที่นี่เขาอุตส่าห์ส่งลูกน้องมาเชิญ เราจะปฏิเสธน้ำใจเขาได้ยังไง" จินหาได้สนใจคำเตือนของเพื่อนสาวสักนิดไม่เธอหาข้ออ้างไปน้ำขุ่นๆ คนฟังถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เหตุผลมันฟังไม่ขึ้นเอาซะเลย เธอเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อเดินเคียงคู่กับเพื่อนสาวไปเงียบๆจนถึงห้องทำงานของมาเฟียหนุ่ม
แกร็ก!
เสียงเปิดประตูดังขึ้นมาเฟียหนุ่มที่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่บนโต๊ะทำงานรีบใช้นิ้วขยี้ไฟจนดับ ก่อนลุกเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาแทน
"เชิญนั่งครับ" ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มให้สาวสวยทั้งสองคนอย่างเป็นมิตร ก่อนเชื้อเชิญให้นั่ง
ดวงตาสีดำขลับจับจ้องใบหน้าบึ้งตึงของสาวสวยที่เขาหมายตาไว้นิ่งๆ ดูจากท่าทางแล้วเธอคงไม่ค่อยเต็มใจขึ้นมานั่งดื่มกับเขาสักเท่าไรต่างจากอีกคนที่กระดี้กระด้าจนออกนอกหน้า
"ขอบคุณค่ะ " จินเอ่ยด้วยท่าทางเหนียมอายพร้อมกับหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟา มือเล็กเอื้อมไปดึงแขนเพื่อนสาวที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดให้นั่งลงข้างๆ
“อะไรของแกยัยจิน” พีชดุเพื่อนสาวอย่างงอนๆโดยหารู้ไม่ว่าทุกท่าทาง และการกระทำของเธออยู่ในสายตาของใครบางคนตลอด
มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจกับท่าทางของหญิงสาวเธอแตกต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยพบเจออย่างสิ้นเชิงไม่หลงระเริงกับความหล่อ และความรวยของเขาถือดีแบบนี้สิเขาชอบดูไม่ง่ายดี
ดวงตาคมกริบละออกจากใบหน้าสวยกลับมามองหน้าจินก่อนเอ่ยต่อ "ขอบคุณที่ให้เกียรติขึ้นมานั่งดื่มด้วยกันนะครับ อยากดื่มอะไรสั่งลูกน้องผมได้เลย"
"ขอบคุณอะไรกันคะ จินกับเพื่อนต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ"
"ด้วยความยินดีครับ"
"จินขอเหล้าเบาๆ ก็ได้ค่ะ แกละยัยพีช" หลังจากหันไปบอกอาเหว่ยเสร็จจินก็เอี่ยวหน้าถามเพื่อนสาวต่อ
"พีชขอโค้กดีกว่าค่ะ" พีชหันไปบอกพร้อมกับระบายยิ้มบางๆ ให้อาเหว่ยอย่างเป็นมิตรโดยไม่คิดจะสนใจหนุ่มหล่อที่นั่งตรงข้ามสักนิด เธอรู้สึกไม่ถูกชะตากับเขาตั้งแต่แรกเห็นถึงเขาจะหล่อมากก็ตามเถอะ
"น้องจินกับน้องพีชเป็นคนไทยใช่ไหมครับ" เสียงทุ้มเปล่งออกจากริมฝีปากหนาอีกครั้งเมื่อสองสาวสั่งเครื่องดื่มเสร็จ ความจริงเขารู้อยู่แล้วว่าทั้งสองเป็นคนไทยแต่แค่แสร้งถามไปพอเป็นพิธี
"ใช่ค่ะจินกับพีชเป็นคนไทยมาเรียนต่อป.โทที่นี่"
"อ่อครับ" ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อได้ยินที่จินบอกเขาเลือกผู้หญิงไม่ผิดจริงๆ ดวงตาคมกริบปรายมองร่างบางที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดนิ่งๆ ในขณะที่พูดคุยกับจินไปด้วย
บทสนทนาระหว่างมาเฟียหนุ่มกับจินดำเนินไปอย่างครึกครื้นโดยมีพีชนั่งฟังเงียบๆ ไม่ออกความคิดเห็นใดๆ ดวงตากลมโตชำเลืองมองมาเฟียหนุ่มกับลูกน้องของเขาอย่างระแวดระวังพร้อมทั้งก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือเป็นระยะๆ เมื่อเห็นว่าเกือบเที่ยงคืนแล้วเธอจึงเอ่ยปากชวนเพื่อนสาวที่ตอนนี้สติเริ่มเลือนลางเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ลกลับ "จินกลับกันเถอะดึกแล้ว "
“ขออีกหน่อยได้ไหม” คนโดนขัดจังหวะหน้าหงิกหน้างออัตโนมัติ ก่อนจะส่งสายตาอ้อนวอนเพื่อนสาวเพื่อขออยู่ต่ออีกนิด
“ไม่ได้พรุ่งนี้มีเรียนอีก”หญิงสาวยืนกร้านเสียงแข็งพร้อมทั้งหยัดกายลุกขึ้นยืน
“ฉันขอพาเพื่อนกลับก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับเครื่องดื่ม” เธอกล่าวขอบคุณมาเฟียหนุ่มตามมารยาทก่อนจะประคองเพื่อนสาวให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินออกไปไม่รอให้เขาได้ตอบอะไร ทว่าท่าทางถือดีไม่แคร์ไม่สนอะไรของเธอกลับทำให้มาเฟียหนุ่มถูกใจยิ่งนัก เขากระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นส่าวเท้าเดินตามเธอไป
“ผมช่วยพยุงเพื่อนคุณไปส่งที่รถดีกว่า” เขาเดินเข้าไปช่วยประคองร่างของจินอย่างถือวิสาสะทำให้มือหนาแตะโดนมือบางอย่างตั้งใจ เจ้าของมือบางรีบดึงมือออกด้วยความตกใจ
“ขะ..ขอบคุณค่ะ” เสียงหวานกล่าวขอบคุณอีกครั้งตามมารยาทถึงแม้ภายในใจจะรู้สึกไม่ชอบเขาก็ตามหลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่ปริปากพูดอะไรกันอีกเลยจนมาถึงรถพีชโค้งศีรษะให้มาเฟียหนุ่มเชิงขอบคุณเมื่อเขาช่วยประคองเพื่อนสาวเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว ทว่าเขากลับเดินเข้าประชิดตัวเธอก่อนจะเอ่ยประโยคที่ชวนขนลุกออกมา "แล้วเราจะได้เจอกันอีกแม่สาวน้อย"
ร่างบางรีบถอยหลังกรูดทันทีที่หายตกตะลึงดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างหวาดระแวงก่อนจะรีบส่าวเท้าเดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับแล้วบึ่งออกจากลานจอดรถของคลับด้วยความเร็ว
2 ปีต่อมา.."เอิ้ก ๆ คิ ๆ"เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจของเด็กน้อยดังเล็ดลอดออกมาจากคฤหาสน์หวงเฟยหง ซึ่งเจ้าของเสียงคือเด็กหญิงหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มวัยขวบเศษ ๆ บุตรสาวคนเล็กของมาเฟียหนุ่มกับพีชภรรยาสาวนั่นเอง โดยมีชื่อว่าหงส์ฟ้าที่กำลังหัวเราะร่าจนเสียงดังกึกก้องไปทั่วห้องนั่งเล่นเมื่อโดนผู้เป็นแม่หยอกเย้า"ป๊าหนูไปรับพี่มังกรถึงไหนเนี่ยทำไมนานจัง" พีชพึมพำกับบุตรสาวเบา ๆ เมื่อเหลือบเห็นเวลาบนนาฬิกาแขวนผนังที่บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้ว"ไปไหนมาโรงเรียนเลิกตั้งแต่บ่ายสามโมง แต่เฮียเพิ่งกลับมาเอาตอนสี่โมงเย็น" ทันทีที่เห็นผู้เป็นสามีเดินเข้ามาเธอก็เปล่งเสียงถามอย่างไม่รอช้า ดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาเชิงจับพิรุธมาเฟียหนุ่มส่งยิ้มหวานให้ผู้เป็นภรรยาพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ สวมกอดเธอไว้หลวม ๆ ก่อนบอกเหตุผลไป "พาลูกไปซื้อของมาครับ" "แล้วไหนมังกรคะ" พีชถามเมื่อมองหาก็ไม่เห็นบุตรชายเดินเข้ามา"อยู่หน้าบ้านนู่นสงสัยกำลังเล่นอยู่กับของเล่นใหม่" มาเฟียหนุ่มเอ่ยพร้อมกับช้อนตัวบุตรสาวที่นอนดิ้นดุกดิกอยู่บนตักเมียสาวขึ้นมาอุ้ม"ทำไมข้อมือลูกเป็นรอยแดงโดนอะไรมา" แต่แล้วจากใบหน้
หลังจากตะเตรียมข้าวของเสร็จสามคนพ่อแม่ลูกก็ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่บ้านพักตากอากาศทันทีผ่านไปประมาณสองชั่วโมงกว่า ๆ รถหรูที่มีอาเหว่ยเป็นคนขับและสามคนพ่อแม่ลูกนั่งอยู่เบาะด้านหลังก็เคลื่อนตัวมาจอดลงบริเวณบ้านพักตากอากาศหวงเฟยหง"ว้าว..ทะเลสวยจัง" เด็กน้อยที่นั่งอยู่บนตักผู้เป็นพ่อตาลุกวาวด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้เห็นทะเลเป็นครั้งแรกในชีวิต"อยากไปเดินเล่นไหมครับเดี๋ยวให้ม๊าพาไปเดินเล่นพลาง ๆ นะ ป๊าเอาของเข้าไปเก็บในบ้านก่อน" "อยากไปครับ" สิ้นเสียงบุตรชายมาเฟียหนุ่มก็เปิดประตูก้าวลงจากรถโดยไม่ลืมที่จะหันไปขยิบตาให้บุตรชายหนึ่งที"ไปครับม๊ามังกรอยากไปดูทะเลใก้ล ๆ"เด็กน้อยฉีกยิ้มให้ผู้เป็นพ่อจนตาหยีก่อนจะหันมาชวนผู้เป็นแม่พร้อมกับจูงมือให้เดินตามไปยังหน้าบ้านโดยไม่รอให้ผู้เป็นแม่ตอบอะไร"เดินช้า ๆ มังกรไม่ต้องรีบเดี๋ยวล้ม" พีชเอ็ดเบา ๆ เมื่อบุตรชายเริ่มพาเธอวิ่ง แต่เด็กน้อยหาได้สนใจไม่ยังคงพาผู้เป็นแม่วิ่งมาจนถึงหน้าบ้าน"นี่มันอะไรกัน"ทันทีที่เดินมาถึงหน้าบ้านพีชก็ต้องหยุดชะงักอัตโนมัติ สายตาคมจ้องมองไปยังลานหน้าบ้านที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาว และสีชมพู่ดูสวยงามละลานตาให้ความรู้สึกอ่อนห
หลังจากวันที่มาเฟียหนุ่มขอเมียสาวแต่งงานแต่กลับโดนเธอปฏิเสธเขาจึงแอบสั่งให้ลูกน้องเตรียมงานบางอย่างให้เงียบ ๆ โดยไม่ให้เมียสาวรู้และเมื่อถึงเวลาเขาก็เริ่มทำตามแผนที่วางไว้ทันทีร่างสูงเดินเข้ามาหย่อนก้นนั่งบนเตียงข้างบุตรชายและเมียสาวที่นอนอยู่แล้วถามขึ้น "มังกรอยากไปเที่ยวทะเลไหมครับ""อยากไปครับมังกรยังไม่เคยไปเที่ยวทะเลเลย" เด็กน้อยดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วเอ่ยบอกผู้เป็นพ่อด้วยท่าทางตื่นเต้น "ครับเดี๋ยวป๊าพาไปนะ" มาเฟียหนุ่มลูบศีรษะเล็กทุยเล็กด้วยความรักใคร่ก่อนเอียวหน้าพูดกับเมียสาว "พรุ่งนี้ผมว่างเราพาลูกไปเที่ยวทะเลกันนะ""ค่ะ" พีชขานรับเบา ๆ ในขณะที่เปลือกตายังปิดสนิทอยู่"เย้ ๆ มังกรจะได้ไปเที่ยวทะเลแล้ว" สิ้นเสียงของผู้เป็นแม่เด็กน้อยก็ลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นบนที่นอนด้วยความดีใจตามประสาเด็กๆ จนพีชต้องปรือตาขึ้นเอ็ดบุตรชายเบาๆ เพราะรบกวนการนอนของเธอ "นอนลงมังกรอย่ากระโดดถ้าอยากไปทะเลก็นอนได้แล้วครับ" "ครับม๊า" เด็กน้อยล้มตัวลงนอนแล้วหลับตาลงอย่างว่าง่ายเพียงไม่นานก็ผล็อยหลับไป"ทำไมคุณชอบดุลูก" มาเฟียหนุ่มมองหน้าบุตรชายด้วยแววตารักใคร่พร้อมกับเปล่งเสียงถามเมียสาวอย่างไม่เข้าใจ"เพร
1 เดือนต่อมา..พีชยังคงใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์หวงเฟยหงด้วยความจำใจเพราะบุตรชายอยากอยู่กับผู้เป็นพ่อต่อ แม้เธอพยายามพูดจาหลอกล่อหว่านล้อมเพียงใดบุตรชายก็ไม่ยอมโอนเอนตามสุดท้ายเธอจึงต้องอยู่ที่นี่อย่างเลี่ยงไม่ได้ส่วนความสัมพันธ์ของเธอกับมาเฟียหนุ่มก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ ตามลำดับตอนนี้เธอได้ยื่นเรื่องกลับมาขอเรียนต่อในระดับปริญญาโทกับทางมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้วมันเป็นสิ่งที่เธอตั้งใจมาตลอดจึงอยากสานต่อให้สำเร็จถึงแม้มาเฟียหนุ่มจะคัดค้านเสียงแข็งไม่ยอมให้เธอไปเรียนด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวหนุ่ม ๆ มาวอแวกับเธอ แต่สุดท้ายเธอก็แผลงฤทธิ์ใส่จนเขาต้องยอม"ไปเรียนมีหนุ่ม ๆ มาขายขนมจีบหรือเปล่า" มาเฟียหนุ่มที่นั่งรอเมียสาวอยู่ในห้องโถงถามขึ้นทันทีที่เธอย่างกรายเข้ามา แววตาดุดันจับจ้องใบหน้าสวยอย่างจับพิรุธ"ถามทุกวันไม่เบื่อบ้างหรือไง" คนโดนถามถอนหายใจออกมาระคนเหนื่อยหน่ายเมื่อต้องเจอคำถามซ้ำ ๆ เดิม ๆ จากมาเฟียหนุ่มทุกวัน เขาจับผิด และสอบสวนเสมือนว่าเธอเป็นผู้ต้องหาทำผิดร้ายแรงยังไงยังงั้นเธอก็ไม่รู้เช่นกันว่าเขากลายเป็นคนขี้หึงขี้หวงตั้งแต่เมื่อไร"ตอบไม่ตรงคำถาม" มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงดุกว่าเดิมเมื่อเ
เมื่อตกลงกันเรียบร้อยแล้วสามคนพ่อแม่ลูกก็พากันเดินขึ้นห้องนอนเพื่อพักผ่อนทันทีหลังจากที่วุ่นวายมาทั้งวันพีชกวาดสายตามองไปรอบห้องอย่างอึ้ง ๆ แม้เวลาจะผ่านไปเนินนานแค่ไหน ทว่าข้าวของทุกอย่างของเธอก็ยังคงวางอยู่ที่เดิมไม่ได้เคลื่อนย้ายหรือสูญหายไปไหนเลยสักชิ้น"ผมเก็บทุกอย่างที่เป็นของคุณไว้หมดแหละ" มาเฟียหนุ่มที่กำลังถอดเสื้อผ้าให้บุตรชายเพื่อจะพาไปอาบน้ำเอ่ยขึ้นเมื่อเหลือบเห็นหญิงสาวกำลังมองสำรวจรอบ ๆ ห้องพร้อมกับเผยยิ้มบางๆ ออกมา"จะทิ้งก็ไม่มีใครว่านิ" พีชเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาทำเหมือนไม่ยินดียินร้ายกับคำพูดของมาเหียหนุ่มทั้งที่ความเป็นจริงภายในใจแอบพองโตไม่น้อยที่เขายังคงเก็บรักษาข้าวของเธอไว้อย่างดี นึกว่าเขาจะเก็บไปทิ้งหมดแล้วซะอีกก็เธอดันหอบลูกหนีไปขนาดนั้นเป็นใครก็ต้องโกรธ แต่กับผิดคาดนอกจากเขาจะไม่โกรธแล้วยังดีจนน่าใจหายอีกด้วยเธอนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยในขณะที่สายตาเผลอมองหน้ามาเฟียหนุ่มอย่างลืมตัวจนมาเฟียหนุ่มจับได้เอ่ยทักขึ้นด้วยความสงสัย "มองหน้าผมทำไม"พีชเสียอาการเป็นอย่างมากเมื่อถูกจับได้รีบเบนสายตามองบุตรชายแทน "ฉันมองลูกไม่ได้มองคุ
ระหว่างทางที่นั่งรถกลับคฤหาสน์มาเฟียหนุ่มกับบุตรชายก็คุยกันมาตลอดทางพีชได้แต่นั่งมองบุตรชายที่นั่งอยู่บนตักผู้เป็นพ่อเงียบ ๆ ไม่คิดจะปริปากพูดอะไรออกมาปล่อยให้สองคนพ่อลูกได้คุยกันให้เต็มที่ไม่คิดจะขัดขว้างเพราะบุตรชายของเธอก็ดูจะมีความสุขเอามาก ๆ ที่ได้อยู่กับผู้เป็นพ่อภาพสองคนพ่อลูกพูดคุยหัวเราะกันทำให้พีชอดยิ้มตามไม่ได้เธอไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นรอยยิ้มจากมาเฟียหนุ่มเวลาสี่ปีทำให้เจ้าพ่อมาเฟียผู้แข็งกระด้าง เย็นชาและไร้หัวใจอย่างหวงเฟยหงเปลี่ยนไปมากจริง ๆ เขาดูอบอุ่น อ่อนโยนและแสดงความรู้สึกออกมาให้เห็นมากขึ้นแตกต่างจากเมื่อก่อนสิ้นเชิงเธอนั่งมองภาพตรงหน้าอยู่อย่างนั้นสักพักใหญ่ก่อนจะละสายตาออกแล้วค่อย ๆ หลับตาลงเพื่อพักผ่อนสายตา"ง่วงเหรอ" มาเฟียหนุ่มถามไถ่เมื่อเห็นว่าร่างบางที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หลับตาลง มือหนาเอื้อมไปจับปอยผมที่หล่นปกใบหน้าสวยทัดไว้ข้างหูให้เขาได้มองหน้าเธอชัดขึ้น"ไม่ได้ง่วงแค่พักสายตา" เสียงหวานเปล่งออกจากริมฝีปากบางทั้งที่ตายังคงปิดอยู่"งั้นนอนเถอะถึงคฤหาสน์เดี๋ยวปลุก" มาเฟียหนุ่มปล่อยให้หญิงสาวได้พักผ่อนเขาเพียงนั่งมองเธอเงียบ ๆ ให้สมกับที่คิดถึงมาตลอดสี่ปี เธอจ