LOGINShare
บทที่ 5 งานพิเศษ
Last Updated:
2025-03-08 10:38:39วันต่อมา...
@มหาวิทยาลัย
"งื้อออ!"
"แกคิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วมีความสุขจัง คนอะไรทั้งหล่อทั้งรวยเพรียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง" เสียงของจินทำให้พีชที่กำลังนั่งคิดไม่ตกกับคำพูดของมาเฟียหนุ่มหลุดออกจากห้วงความคิด
"หล่อ รวยแต่ดูไม่น่าไว้ใจ" เธอส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอากับความช่างเพ้อฝันของเพื่อนสาว แต่เธอเองกลับไม่คิดเช่นนั้นคำพูดของเขายังคงวนเวียนอยู่ในโสตประสาทซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพียงแค่คิดก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบอย่างบอกไม่ถูกสัมผัสได้ถึงรังสีอันตรายในตัวเขา
"แกอะชอบขัดฉันอยู่เรื่อยเลย" จินทำหน้าคว่ำมองค้อนเพื่อนสาวอย่างงอน ๆ ที่ชอบพูดดับฝันเธออยู่เรื่อย พีชเพียงระบายยิ้มบาง ๆ เลือกจะไม่พูดอะไรต่อเพราะอาจารย์เดินเข้ามาพอดี
ติ้ง! ติ้ง!
ระหว่างที่เธอกำลังนั่งเรียนเสียงแจ้งเตือนจากแอปฟลิเคชั่นไลน์ก็ดังขึ้นจนทุกคนในห้องเรียนหันมามองเธอเป็นตาเดียวกัน มือเรียวรีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายออกมากดปิดเสียงแล้วเปิดไลน์ดูว่าใครส่งอะไรมา
คิ้วสวยขมวดเป็นปมด้วยความสงสัยเมื่อเห็นข้อความจากเจ๊สวยโชว์หราบนหน้าจอไม่คิดว่าเจ๊สวยจะติดต่อมาอีกเพราะหลังจากคุยกันครั้งที่แล้วก่อนเธอจะมาจีนก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย แต่จู่ ๆ เจ๊สวยก็ทักมาอีกครั้งเธอสลัดความสงสัยออกแล้วพิมพ์ข้อความตอบ
Swy: สวัสดีค่ะน้องพีช"
Peach: สวัสดีค่ะเจ๊สวย"
Swy: สบายดีไหมจ๊ะน้องพีช"
Peach: สบายดีค่ะ..เจ๊สวยละคะสบายดีไหม"
Swy: สบายดีจ้ะ ว่าแต่น้องพีชอยู่จีนรึเปล่าจ๊ะ"
Peach: ใช่ค่ะพีชอยู่ที่จีน"
Swy: เจ๊อยู่ที่จีนเหมือนกันน้องพีชพอมีเวลาว่างมาพบเจ๊หน่อยได้ไหมจ๊ะ"
Peach: เออ...เจ๊สวยมีอะไรรึเปล่าคะ" พีชเลือกจะไม่ตอบคำถามแต่ย้อนถามเจ๊สวยด้วยความสงสัยเพราะเธอจะได้ชั่งใจดูก่อน
Swy: คือเจ๊เพิ่งมาจีนครั้งแรกยังไปไหนไม่ถูกเลยอยากรบกวนน้องพีชช่วยแนะนำหน่อยได้ไหมจ๊ะ"
Peach: ได้ค่ะ..แต่คงเป็นช่วงเย็นนะคะตอนนี้พีชเรียนอยู่" เธอชั่งใจอยู่สักพักก่อนพิมพ์ตอบเจ๊สวย
Swy: ขอบคุณมากนะคะน้องพีช"
พีชเพียงอ่านข้อความที่เจ๊สวยส่งมาไม่ได้ตอบอะไรกดปิดหน้าจอแล้วเรียนต่อ
ที่เธอตกปากรับคำเจ๊สวยไปเพราะคิดว่าเจ๊สวยต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ทักมารบกวน ทว่าเธอกลับไม่รู้เลยว่าเจ๊สวยโกหกนั้นเป็นแค่ข้ออ้างที่เจ๊สวยอ้างขึ้นมาเพื่อจะได้เจอเธอและคุยเรื่องอุ้มบุญให้หวงเฟยหงเพราะตั้งแต่เมื่อคืนที่หวงเฟยหงได้เห็นพีชเขาก็ถูกใจเธอเป็นอย่างมากเลยโทรไปเร่งเจ๊สวยให้จัดการเรื่องของเธอให้เร็วขึ้น
มาเฟียหนุ่มคิดว่าเรื่องแค่นี้แม่เล้าอย่างเจ๊สวยคงจัดการได้ง่ายดายเพียงเสนอเงินหนัก ๆ หน่อยก็สามารถซื้อคนได้แล้ว แต่เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองคิดผิดถนัดเงินไม่ได้สำคัญกับหญิงสาวขนาดที่เธอจะยอมขายศักดิ์ศรี
ทุกวันนี้เธอก็มีเงินใช้ไม่ขาดมือเพราะแม่กับพี่ชายคอยโอนให้ตลอด และเธอเป็นคนรักศักด์ศรีตัวเองมากไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นแน่นอน
ผ่านไปสองชั่วโมงพีชก็เรียนเสร็จเธอเก็บเอกสารใส่กระเป๋าแล้วหันไปเอ่ยปากชวนเพื่อนสาวเพราะจินคุ้นชินกับที่นี่ดีกว่าเธอ "ยัยจินเย็นนี้ว่างไหม"
"ว่างดิจะชวนไปไหน"
"ฉันมีนัดกับพี่ที่รู้จักน่ะเลยอยากชวนไปเป็นเพื่อน พี่เขาเพิ่งมาจีนครั้งแรกยังไปไหนไม่ถูกแกส่งไลน์มาให้ฉันช่วยแนะนำหน่อย"
"ไปสิอยู่ห้องเฉย ๆ ก็เบื่อ" หลังจากคุยเสร็จสองสาวก็พากันเดินไปขึ้นรถขับกลับคอนโดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขับตรงไปยังคาเฟ่ที่นัดกับเจ๊สวยไว้ทันที
@คาเฟ่
พีชเดินเข้าไปในคาเฟ่พร้อมกับมองหาเจ๊สวยไปด้วยโดยมีจินเดินตามหลัง
"ทางนี้ค่ะน้องพีช" เจ๊สวยที่รอการมาของพีชร้องเรียกพร้อมโบกไม้โบกมือให้ทันทีที่เห็นเด็กสาว
พีชมองไปตามเสียงเรียกก็เห็นว่าเจ๊สวยกำลังโบกไม้โบกมือให้อยู่เธอจึงหันไปพยักหน้าให้เพื่อนสาว แล้วพากันเดินไปยังโต๊ะที่เจ๊สวยนั่งอยู่
"สวัสดีค่ะเจ๊สวย" พีชกล่าวทักทายเจ๊สวยทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงแล้วแนะนำจินให้เจ๊สวยรู้จัก "นี่จินเพื่อนพีชค่ะเจ๊สวย"
"จ้ะ" เจ๊สวยยิ้มรับทั้งที่ในใจแอบไม่พอใจเป็นอย่างมากที่พีชพาเพื่อนมาด้วยเพราะทำให้เธอคุยจุดประสงค์ที่นัดพีชมาวันนี้ยากขึ้น
"เจ๊จะมาอยู่จีนกี่วันค่ะ"
"น่าจะอยู่นานเลยแหละเจ๊มาทำงานที่นี่"
"อ่อค่ะ"
"เจ๊อยากรู้หรือ อยากให้พีชกับเพื่อนแนะนำอะไรยังไงบอกได้นะคะ"
"น้องพีชสนใจมาทำงานพิเศษกับเจ๊ไหม งานสบายเงินดี"
"คะ? " พีชถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมเพราะไม่เข้าใจเท่าไร ไหนเจ๊สวยบอกว่าอยากให้เธอช่วยแนะนำแต่ทำไมตอนนี้กลับมาชวนเธอทำงานเสียงั้น
"เจ๊ขอคุยกับพีชแค่สองคนได้ไหมจ๊ะ" เจ๊สวยหันมาบอกจินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พีช
"ไม่ต้องหรอกจิน" พีชรีบห้ามเพื่อนสาวที่กำลังจะลุกขึ้น แล้วหันไปคุยกับเจ๊สวยต่อ ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่าเจ๊สวยมีจุดประสงค์ไม่ดีแอบแฝงอยู่แน่ ๆ "มีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะเจ๊สวย"
"คือ...น้องพีชสนใจไปทำงานกับเจ๊ไหม" เจ๊สวยอ้ำอึ้งอยู่สักพักก่อนจะพูดออกมา
"ไม่ทำค่ะ " พีชตอบเจ๊สวยกลับโดยไม่ต้องคิด
"ฟังเจ๊ก่อนสิคะแล้วค่อยตัดสินใจ"
"งั้นเจ๊ก็รีบ ๆ พูดมาเถอะค่ะพีชจะได้กลับ"
"งานที่เจ๊ว่านี้เป็นงานสบายนะคะค่าตอบแทนสูงมาก ถ้าน้องพีชตกลงทำงานนี้เจ๊รับรองได้ว่าน้องจะสุขสบายไปทั้งชาติเลย"
"มันมีด้วยเหรองานที่ทำแล้วสบายไปทั้งชาติ" จินพูดขึ้นพร้อมหันหน้ามองพีชเชิงตั้งคำถาม
พีชส่ายหน้าให้เพื่อนสาวแทนคำตอบเธอเองก็ไม่รู้เช่นคงจะมีแต่เจ๊สวยที่ให้ทำตอบได้ "งานอะไรคะเจ๊สวย"
"อุ้มบุญให้คุณเฟยหงไงจ๊ะน้องพีช" เจ๊สวยบอกหญิงสาวด้วยใบหน้าระรื่น ทว่าพีชกับจินที่ได้ยินถึงกับขมวดคิ้วเป็นปม
"พีชไม่ทำค่ะ" พีชตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เจ๊สวยเห็นเธอเป็นคนยังไงกันถึงมาพูดกับเธอแบบนี้
"ทำเถอะนะน้องพีช" เจ๊สวยยังคงไม่ละความพยายามที่จะโน้มน้าวหญิงสาวให้ยอมตกลงเพราะถ้าพีชรับงานนี้เธอก็จะได้ค่าตอบแทนจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว
"เจ๊อยากได้เงินเจ๊ก็รับงานเองเลยสิคะ" พีชตอกกลับเจ๊สวยจนเธอหน้าเหวอ
"แต่คุณเฟยหงอยากให้น้องพีชเป็นคนอุ้มบุญให้เขานะคะ"
"ทำไมคะคุณเฟยหงของเจ๊ไม่มีปัญญาหาผู้หญิงเองเหรอถึงต้องให้เจ๊หาให้ มีเงินมากก็ไปหาเอาสิคะผู้หญิงที่เขาเต็มใจทำงานนี้
อย่าคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะเห็นแก่ของเขากันทุกคนสิคะ หรือถ้าหาผู้หญิงดี ๆ มาเป็นแม่ของลูกไม่ได้ก็อย่ามีเลยค่ะลูกอะฝากไปบอกคุณเฟยหงของเจ๊ด้วยนะคะ" หญิงสาวพูดออกไปด้วยความโมโหโดยไม่รู้เลยว่าทุกประโยคที่เธอพรั่งพรู่ออกไปนั้นถูกเจ๊สวยบันทึกเสียงไว้หมดแล้ว
"หึ...แล้วน้องจะเสียใจที่พูดแบบนี้ออกมา" เจ๊สวยแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ
"พีชไม่เสียใจกับคำพูดของตัวเองหรอกค่ะเจ๊สวย" พีชพูดกระแทกใส่หน้าเจ๊สวยก่อนจะลุกเดินออกไปโดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา
"คอยดูแล้วกันนังพีช" เจ๊สวยยืนมองพีชที่เดินจากไปด้วยความโกรธ เธอโกรธมากที่โดนเด็กเมื่อซืนอย่างพีชว่าแถมยังทำให้เธออดได้เงินก้อนโตอีก
Latest chapter
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 17 กลัวเข็ม
เช้าวันต่อมา..แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาของร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงปลุกให้เธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพีชค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นมาก่อนปรับสายตาให้คุ้นชินแสงแล้วหันไปมองคนที่นอนข้าง ๆ เธอเมื่อคืน แต่ก็ไร้เงาของเขาแล้ว ก็อก! ก็อก! เธอรีบดีดตัวขึ้นนั่งพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงคอเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น สายตาจับจ้องประตูด้วยความสงสัยเพราะหากเป็นมาเฟียหนุ่มเขาคงไม่เคาะประตูแกร๊ก! ประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างกำยำของอาเหว่ยลูกน้องคนสนิทของมาเฟียหนุ่มที่เดินถือชุดเข้ามา"นี่ชุดของคุณครับ นายรอคุณอยู่ด้านล่างให้รีบแต่งตัวแล้วลงไป" อาเหว่ยบอกให้หญิงสาวได้รับรู้พร้อมกับวางชุดลงบนโต๊ะกระจกแล้วเดินออกไปพีชมองตามหลังอาเหว่ยแล้วเลื่อนสายตามองชุดบนโต๊ะด้วยความสงสัย ก่อนจะลุกลงจากเตียงหยิบผ้าเช็ดตัวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำสักพักก็เดินออกมาด้วยเนื้อตัวที่เปียกชุ่มด้วยน้ำ จากนั้นก็จัดการกับตัวเองก่อนจะเดินไปหยิบชุดที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นสวมใส่แล้วเดินลงไปชั้นล่างทันทีเพราะขืนชักช้ากว่านี้คงโดนดุแน่ ๆ"เธอมาแล้วครับ" อาเหว่ยเอ่ยบอกผู้เป็นนายที่นั่งดื่มกาแฟอยู่บยโต๊ะอาหา
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 16 ขออิสระคืน
"ฉันขออิสระคืนเถอะนะ" พีชเอ่ยอ้อนวอนคนที่คร่อมตัวเธออยู่ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"ผมจะคืนให้ก็ต่อเมื่อคุณมีลูกให้ผมแล้ว" คำอ้อนวอนของเธอไม่ได้มีความหมายกับมาเฟียหนุ่มเลยสักนิด ไม่มีอะไรที่คนอย่างเขาอยากได้แล้วไม่ได้ต่อให้คนตรงหน้าร้องไห้แทบเป็นสายเลือดก็ไม่อาจทำให้เขาใจอ่อนได้"ฮึก!" สิ้นคำตอบคำพูดมาเฟียหนุ่มพีชถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่รู้สึกสิ้นหวังแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทว่าน้ำตาของเธอกลับทำให้อีกคนหัวเสียไม่น้อย ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุ "ฉันเกลียดน้ำตาผู้หญิงเลิกร้องไห้สักที" "อึก" พีชได้แต่เม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกมา มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาออกลวก ๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดประโยคที่ทำให้คนฟังพอใจเป็นอย่างมาก"ฉันยอมอุ้มบุญให้คุณก็ได้ แต่ฉันขอกลับไปเรียนต่อได้ไหม" ในเมื่อเธอหนีเขาไม่พ้นแล้วก็คงต้องยอมรับมันให้ได้"ได้สิ" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ มือสากลูบไล้ไปตามใบหน้าเรียวได้รูปอย่างแผ่วเบาดวงตาคมกริบจ้องมองลำคอขาวผ่องเหมือนน้ำนมราวกับจะกลืนกิน พีชทนต่อสายตาลามกนั้นไม่ไหวต้องเบี่ยงหน้าหนีซึ่งสร้างความไม่พอใจให้มาเฟียหนุ่มเป็นอย่างมาก กดเสียงพูดอย่างเยือกเย็น "อย่าดื้อก
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 15 หน้าที่
หลังจากมาเฟียหนุ่มเดินออกไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงรถแล่นออกไปจากคฤหาสน์พีชนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารจนแน่ใจแล้วว่ามาเฟียหนุ่มได้ออกไปจากคฤหาสน์แล้วเธอจึงลุกขึ้นเดินไปที่ประตูหวังจะใช้โอกาสนี้หนีกลับคอนโด แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาพ้นประตูเธอก็ต้องชะงักกึกเพราะมีผู้ชายรูปร่างบึกบึนหน้าตาเหี้ยมยืนขว้างหน้าพร้อมกับถามเธอด้วยน้ำเสียงแข็ง"คุณจะไปไหนครับ" "ฉันจะกลับคอนโด" "ผมคงให้คุณกลับไม่ได้" "ทำไม?" "นายสั่งเอาไว้ คุณกลับขึ้นไปอยู่บนห้องเถอะ""ไม่! หลีกไปฉันจะกลับคอนโด""คุณอย่าหาเรื่องใส่ตัวจะดีกว่า" "ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะนะ" พีชส่งสายตาเว้าวอนการ์ดหนุ่มสุดฤทธิ์ ขาเรียวเล็กค่อย ๆ ก้าวเดินทีละนิด"ถ้าคุณก้าวขาออกนอกประตูแม้แต่นิดเดียวนายสั่งให้ผมยิงขาคุณทิ้งได้เลย" การ์ดพูดขึ้นพร้อมกับชักปืนที่แหนบเอวออกมาถือไว้ พีชถึงกับหยุดชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากประตู ก่อนจะถอยหลังกลับไปยืนที่เดิม"คุณช่วยเห็นใจฉันหน่อยได้ไหม" ถึงแม้จะรู้สึกกลัวแต่เธอก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะออกไปจากคฤหาสน์นี้ให้ได้เอ่ยอ้อนวอนการ์ดสุดฤทธิ์ แต่ก็ไม่เป็นผล"คุณรอคุยกับนายเองเถอะครับ" เธอได้แต่เม้มปากเน้น ก่อ
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 14 ผสมเทียม
"อื้อ!" พีชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ด้วยความรู้สึกที่ปวดระบมไปทั่วร่างกายโดยเฉพาะช่วงล่าง ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้ก่อนสติจะดับวูบไปคือเธอโดนคนตัวโตกระทำป่าเถื่อนกับร่างกายจนเธอรับไม่ไหวและสลบไปในที่สุดเธอค่อย ๆ พยุงกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงพลางสายตาคมกวาดมองไปรอบห้องอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจเมื่อไม่เห็นคนตัวโตแกร๊ก! เสียงเปิดประตูทำเอาเธอถึงกับสะดุ้งเฮือก มือเล็กกำผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่จนแน่น หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ๆ ด้วยความหวาดกลัวจับใจ สายตาคมจ้องมองประตูอย่างหวาดหวั่น"ไปอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด ฉันไม่ชอบคนสกปรก" ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงของมาเฟียหนุ่มที่ดังเข้ามาก่อนจะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ เขาเดินมาหยุดริมเตียง มองร่างบางที่เอาแต่นั่งก้มหน้านิ่ง ๆ "แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน" พีชเอ่ยเสียงแผ่วเบา"หรือจะให้ฉันอาบให้ แต่ถ้าฉันอาบให้คงไม่ใช่แค่อาบน้ำอย่างเดียว" ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงกระซิบชิดกกหูเล็กด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์จนเจ้าของต้องรีบพาหน้าหนี แล้วรีบก้าวลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่อย่างถือวิสาสะแล้วเดินหายเข
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 13 ซาตาน
แกร๊ก! "เปิดสิ ๆ" พีชใช้มืออันสั่นเทายกขึ้นจับลูกบิดประตูแล้วบิดมันไปมาด้วยอาการตื่นกลัวจนแทบจะควบคุมสติไม่อยู่พลางหันมองมาเฟียหนุ่มเป็นระยะ"ใจเย็น ๆ พีช ตั้งสติ ๆ" เธอพยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อให้ตัวเองคลายความตื่นกลัวก่อนจะค่อย ๆ หมุนลูกบิดอีกครั้ง ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกร่างบางก็รีบก้าวเท้าวิ่งหนีออกไปจากห้องด้วยความเร็ว"หยุดเดี๋ยวนี้นะพีช" มาเฟียหนุ่มรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ก่อนจะวิ่งตามหญิงสาวออกไป"กูบอกให้มึงหยุดไง!" เสียงทุ้มตวาดดังลั่นศัพท์นามเรียกแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปบ่งบอกว่าเขากำลังโกรธเธอมากเพียงใด เมื่อร่างบางยังไม่ยอมหยุดเขาจึงตะโกนสั่งการ์ดที่ยืนเฝ้าประตูทางเข้าบ้านแทน "จับตัวเธอไว้"สิ้นสุดคำสั่งผู้เป็นนายการด์ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูสองสามคนก็วิ่งกรู่เข้ามาจับตัวหญิงสาวเอาไว้"กรี๊ด! ปล่อยฉัน!" พีชกรีดร้องเสียงหลงพร้อมกับพยายามสะบัดแขนให้หลุดการจับกุมของการด์ทั้งสองคนที่ยืนจับแขนเธอคนละข้าง"พาเธอขึ้นไปบนห้อง" ร่างใหญ่เดินมายืนตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะเอ่ยสั่งลูกน้องเสียงแข็ง"ครับ" การด์น้อมรับคำสั่งผู้เป็นนายแล้วหิ้วปีกหญิงสาวเดินขึ้นไปบนห้องทันทีโดยมีมาเฟี
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 12 สู้
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาของมาเฟียหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียงทำให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเปลือกตาหนาปรือขึ้นช้า ๆ ก่อนจะปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสง ก่อนเลื่อนลงมองร่างบางที่นอนกอดพร้อมกับเอาหน้าซุกอกอยู่ มุมปากหนายกยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันเมื่อคืนหญิงสาวยังทำท่าทางจะเป็นจะตายเมื่อถูกเขาบังคับให้นอน แต่มาตอนเช้ากลับกอดเขากลมเขาจ้องมองคนอวดดีนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนค่อย ๆ ขยับตัวออกจากหญิงสาว "อื้ออ!" ทันทีที่มาเฟียหนุ่มขยับตัวเสียงหวานก็ร้องท้วงในลำคอเหมือนเด็กที่โดนกวนเวลานอน มือเล็กตวัดกอดสิ่งที่กำลังขยับออกห่างให้แน่นขึ้นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไปไหนพลางขยับตัวเข้าไปแนบร่างใหญ่อีกครั้งพีชคุ้นชินกับการนอนกอดหมอนข้างทุกคืนและเธอก็คิดว่ามาเฟียหนุ่มเป็นหมอนข้างนุ่ม ๆ ของเธอซะแล้วจึงกอดไม่ยอมปล่อยทำให้คนโดนกอดถึงกับชะงักค้างอัตโนมัติ"เธอกำลังทำให้ฉันมีอารมณ์ " เสียงทุ้มเอ่ยในลำคอเหมือนกำลังข่มอารมณ์บางอย่างอยู่ ต้นเหตุเพราะร่างบางกอดรัดเขาจนแน่นทำให้เนินหน้าอกนุ่มหยุ่น และผิวขาวเนียนกำลังเบียดเสียดกับผิวหนา ๆ ของเขาอยู่ เขาพ่นลมหายใจเข้าออกซ้ำ ๆ เพื่อระงับอารมณ์คว
You may also like
กลสวาท คุณชายมาเฟีย Black Love
MaNIE-STORY1.3K viewsนางบำเรอ SM20+
Naya Solene3.8K viewsสยบรักยัยคู่หมั้นตัวร้าย
สาวน้อย.ช่างฝัน1.1K viewsเมียประมูล
ซาลาห์1.1K viewsพายุร้ายทนายมาเฟีย
แอดมินตัวกลม114 viewsi’m bad ผมมันเลว SM20+
ฅนบนดอย939 viewsคู่หมั้นหมอมาเฟีย
Kidsroom1.0K viewsหนี้รักมาเฟียจอมคลั่ง
มงกุฎดอกหญ้า1.9K views
