ตอนที่ 5 เผชิญหน้า

“ปล่อยฉันนะ เมียคุณตบหน้าฉัน ฉันจะเอาคืน”

ธามไม่พูดอะไรแต่บีบข้อมือศีตลาไว้แน่นจนเด็กสาวร้อง

“ปล่อย! คิดจะรังแกกันหรือไง เอาพี่ชายฉันเข้าคุกยังไม่พอ ยังจะทำร้ายร่างกายฉันอีก เรียกตำรวจเลยสิ วันนี้ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่อง ต่อให้จะลากออกไปฉันก็ไม่ยอมออกจากบ้านพวกคุณแน่ ๆ”

“เธอ ต้อง การ อะไร”

ธามถามเสียงขรึม น้ำเสียงของเขาทำให้ศีตลาสงบลงได้เล็กน้อย มันมีอำนาจแต่เธอรู้สึกได้ว่าคนที่เอ่ยประโยคนี้ออกมาต้องไม่ใช่คนโหดร้าย...

ถ้าคุยกับนังเมียของเขาไม่ได้ ก็คุยกับคุณธามคนนี้ก็แล้วกัน

“ฉัน...ต้องการให้พวกคุณช่วยปล่อยพี่ชายของฉันค่ะ”

"พี่ชายคุณคือใคร"

"พี่...ศักดิ์สยามค่ะ พี่ชายฉันชื่อศักดิ์สยาม เขาเป็น..."

"ผมรู้ เขาทำงานกับผม คุณเป็นน้องเขาหรือ"

"ค่ะ ฉันเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของพี่ต้น...คุณศักดิ์สยามน่ะค่ะ"

เด็กสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็นลงมากแล้ว ธามจึงยอมปล่อยข้อมือของเธอเพราะแน่ใจว่าเธอคงไม่กระโดดเข้าใส่ไข่มุกอีก

"ผมนึกว่าทีมกฎหมายของบริษัทไปประกันตัวเขาแล้วเสียอีก"

"ยังไม่มีใครแจ้งคุณหรือคะ

ศีตลาเงยหน้ามองเขา ถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามไม่ให้สั่น แต่ท่าทางหวั่นไหวของเด็กสาวย่อมไม่พ้นไปจากสายตาของธาม เขาเลิกคิ้ว

"ข่าวอะไร"

"พี่ชายของฉันตอนนี้อยู่โรงพยาบาล พี่...พี่พยายามฆ่าตัวตายในห้องขังเมื่อคืนนี้"

แม้แต่ไข่มุกก็ยังตกใจที่ได้ยิน ธามสีหน้าเคร่งเครียด

"แล้วเขาเป็นอย่างไรบ้างตอนนี้"

"พี่่ปลอดภัยแล้วค่ะ หมอให้ยากล่อมประสาทแล้วก็หลับไปยาว ๆ แต่ตำรวจก็ยังใส่กุญแจมือพี่เอาไว้..."

"เอ๊า เขาก็ทำถูกแล้วนี่ พี่ชายหล่อนเป็นอาชญากรนะ จะให้ปล่อยเดินเพ่นพ่านได้ยังไง"

ธามตวัดสายตามองไข่มุกด้วยแววตำหนิ ศีตลาก็มองหล่อนเช่นกัน สายตาเหมือนจะพ่นไฟได้

"ฉันรู้แล้วค่ะว่าบริษัทของพวกคุณ จะกรุณาตั้งทนายให้พี่ถึงแม้ว่าพี่จะเป็นฝ่ายทำผิดก็ตาม...พี่ฉันก็ยอมรับว่าเขาทำจริง เขาบอกฉันว่าเขายักยอกเงินในบริษัทไปจริง ๆ"

คนพูดต้องพยายามไม่ให้ตัวเองเป็นลมเพราะระหว่างที่พูดไป ทุกถ้อยคำก็เหมือนกรีดใจตัวเองไปด้วย พี่ชายที่เธอเคารพบูชา แต่กลับต้องมาโดนตราหน้าว่าเป็นคนใจคด 

"เห็นมั้ย พี่ชายเธอก็ยอมรับว่าทำจริง แล้วเธอจะมาโวยวายที่นี่เพื่ออะไร จะมารีดไถเงินฉันหรือสามีฉันหรือ...ก็ได้ จะเอากี่บาท ฉันให้แล้วแกก็ช่วยออกไปให้พ้น ๆ ด้วยก็แล้วกัน"

"ไม่ใช่ค่ะ ฉันจะมาหาคนที่ทำผิดร่วมกับพี่"

ม่านตาของธามหรี่ลง แต่ไข่มุกกลับตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย

"นี่หล่อนอย่าบอกนะว่ามานี่เพราะเชื่อเรื่องที่พวกพนักงานเอาไปนินทากัน"

"แล้วไม่จริงหรือคะ คุณจะบอกว่าคุณกับพี่ต้น พี่ชายฉัน ไม่ได้มีอะไรกัน และคุณไม่ได้โกหกสร้างเรื่องเพื่อให้พี่ยักยอกเงินมาให้คุณหรือคะ"

"เอ๊ะอีนี่!"

ไข่มุกคงจะโผมาตบเด็กสาวอีกรอบถ้าไม่เพราะธามยืนขวางไว้ เขากวาดสายตาดุไปยังแม่บ้านและคนรถที่ยังยืนฟังอยู่ด้วยสีหน้าตื่นตะลึง ทุกคนเมื่อเห็นธามมองมาแบบนั้นก็รีบก้มหน้าก้มตาพาตัวหนีหายไปจากตรงนั้นทันที

ธามถอนหายใจหนักอย่างเหนื่อยหน่าย

"มีอะไรไปคุยกันที่ห้องทำงานผมดีกว่า...เชิญทางนี้"

ศีตลาเงยหน้ามองเขาอย่างประหลาดใจ แต่ก็ใจชื้นขึ้น ไข่มุกรีบคว้าแขนของธามไว้

"คุณจะคุยอะไรกับมัน"

"คุณก็ควรจะตามมาด้วยนะเพิร์ล จะได้รู้ว่าผมจะคุยอะไรกับเขา"

หญิงสาวกัดฟันกรอด ๆ ธามยืนขวางระหว่างเธอกับยัยเด็กนั่นเอาไว้ เห็นชัดว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปและก็ไม่ยอมให้เธอขับไล่ยัยเด็กไม่ได้รับเชิญนี้ง่าย ๆ ด้วย

ไข่มุกจึงเหลือทางเดียวคือยอมเดินตามเขาไปที่ห้องทำงาน อย่างน้อยก็จะได้เป็นทนายแก้ต่างให้ตัวเองเผื่อว่านังน้องสาวของศักดิ์สยามมันบอกธาม ในสิ่งที่ได้ยินมาจากพี่ชายหน้าโง่ของมัน

* * * * *

ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ เด็กสาววัย 19 อย่างศีตลาคงจะตื่นตะลึงกับห้องทำงานที่อยู่ภายในบ้านของธาม ธนกิจ เพราะที่นี่เหมือนเป็นห้องสมุดขนาดย่อม ๆ มีหนังสือเรียงรายตั้งแต่พื้นจรดเพดานเต็มกำแพงด้านซ้าย ด้านขวาเป็นผนังกระจกสีชาอ่อน ๆ มองออกไปเห็นสวนหย่อมด้านข้างตัวบ้านและน้ำพุกลางสนาม ส่วนโต๊ํะทำงานของธามอยู่ด้านในสุด กลางห้องยังมีโต๊ะเขียนหนังสือขนาดใหญ่นั่งได้หลายคนและชุดโซฟารับแขก

"นั่งก่อนสิ"

เจ้าของบ้านเอ่ยถามอย่างสุภาพพลางผายมือให้เด็กสาวที่เห็นได้ชัดว่าอายุคงจะน้อยกว่าเขาหลายปีนั่งลงที่โซฟาหนัง ศีตลาค่อย ๆ หย่อนตัวลงนั่ง เผลอทำตัวลีบเล็กโดยไม่ได้ตั้งใจทั้งที่บอกตัวเองก่อนมาที่สี่แล้วว่าจะไม่ยอมทำตัวเล็กตัวน้อยให้ใครรังแกได้

ธามนั่งลงตรงข้าม ส่วนไข่มุกยังเลือกจะยืนกอดอกมองจิกศีตลาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

"รับเครื่องดื่มอะไรดี น้ำหรือน้ำผลไม้ดีไหม"

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ หนู...ฉันว่าเราคุยธุระกันเลยดีกว่าค่ะ"

ศีตลาอยากจะเสริมด้วยว่ารีบคุยรีบแก้ปัญหาจะได้รีบไปให้พ้น ๆ หน้าไข่มุกเสียที เพราะภรรยาของธามนั้นท่าทางเหมือนอยากจะกินเธอเป็นอาหารเสียให้ได้ ถ้าไม่ได้มาเจอกับตัวไม่มาเห็นกับตา เด็กสาวคงนึกไม่ออกว่าผู้หญิงที่เวลาเห็นในสื่อว่าทั้งสวย ทั้งบุคลิกดีอย่างไข่มุก ธนกิจ ตัวจริงจะเกรี้ยวกราดหยาบคายยิ่งกว่าชาวบ้านร้านตลาดบางคนเสียอีก

"คุณชื่ออะไรนะ ผมจำไม่ได้ว่าคุณได้่แนะนำตัวหรือยัง"

ธามนั่งไขว่ห้าง ท่าทางเขาดูผ่อนคลายมากขึ้น แต่ดวงตาสีดำคู่นั้นมีแววครุ่นคิดระหว่างที่ชวนศีตลาคุย

"ฉันชื่อศีตลาค่ะ เรียกฉันว่าลูกตาลก็ได้"

"คุณยังเรียนอยู่หรือทำงานแล้ว"

"เรียนอยู่ค่ะ ฉันเรียน ปวส. อยู่..." ศีตลาเอ่ยชื่อวิทยาลัยเทคโนโลยีพาณิชยการที่หนึ่งออกไป ธามพยักหน้าว่ารู้จัก

"แล้วคุณพ่อคุณแม่ของเธอล่ะ พวกท่านรู้เรื่อง...คดี...ของศักดิ์สยามหรือยัง"

"พ่อฉันตายตั้งแต่ฉันได้สามเดือน ส่วนแม่ก็ตายไปตอนที่ฉัน 7-8 ขวบ ฉันกับพี่ต้น เราเหลือกันแค่สองคนพี่น้อง"

ธามฟังนิ่ง สีหน้าไม่บ่งบอกความรู้สึก เป็นไข่มุกเองที่เริ่มทนไม่ได้

"แล้วยังไงคะธาม คุณจะสัมภาษณ์มันเพื่อ...? หรือพอฟังนิยายดราม่าบีบน้ำตาแล้วคุณก็จะสงสารจนไม่คิดจะเอาเรื่องเอาราว อย่างนั้นหรือคะ"