ตอนที่ 6 ข้อเสนอ

“เงียบก่อนเถอะเพิร์ล คุณบอกเองนะว่าจะให้ผมจัดการเองเพราะคุณจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้"

"งั้นคุณจะทำอะไรล่ะ ก็รีบ ๆ พูดมาซะเลยสิ จะให้เงินมันไปเท่าไหร่ก็ว่ามา"

"ผมจะช่วยศักดิ์สยาม..."

ธามเอ่ยเรียบ ๆ แต่ชัดเจนและหนักแน่น แววตาของศีตลาแจ่มใสขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไม่ค่อยแน่ใจ แต่ก็เป็นไข่มุกอีกตามเคยที่ร้องไม่พอใจ...

"โอ๊ย ถามจริงเถอะ คุณจะห่วงใยอะไรนักกับพนักงานที่ไม่ซื่อสัตย์แบบนั้น"

ไข่มุกรู้ว่าพนักงานที่ไม่ซื่อสัตย์คนนั้น...ศักดิ์สยาม... เขาทำทุกอย่างเพราะตกเป็นทาสรักของเธออย่างโงหัวไม่ขึ้น สั่งซ้ายไปซ้าย สั่งขวาก็ขวา สั่งกระโดดหน้าผาก็โดด แต่เธอก็ใช้ประโยชน์จากศักดิ์สยามจนพอแก่ใจแล้ว เธอสลัดผู้ชายคนนั้นทิ้งก่อนเรื่องยักยอกเงินจะแดงขึ้นมาเสียอีก

และตอนนี้เธอก็ไม่ต้องการกลับไปเกี่ยวข้องให้ต้องแปดเปื้อน ก็อย่างที่ธามพูดก็ถูกคือไข่มุกคิดจะลอยแพชายที่เคยเป็นชู้รัก อย่างเดียวที่ศักดิ์สยามมีให้ไข่มุกก็คือความซื่อสัตย์ภักดี แต่เขาไม่มีเสน่ห์ ไม่เร้าใจ เธอปั้นแต่งเรื่องว่าธามทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจเขาก็ยังโง่จะเชื่อ ผู้ชายแบบนี้สำหรับไข่มุกแล้วก็คือผู้ชายน่าเบื่อดี ๆ นี่เอง

ธามเลิกสนใจไข่มุก หันมาพูดกับหญิงสาวอีกคนอย่างเฉพาะเจาะจง

“ผมจะช่วยศักดิ์สยาม ผมจะสั่งทีมกฎหมายดูแลว่าจะทำอะไรได้บ้างให้เขาไม่ต้องรับผิด เพราะผมรู้ดีแก่ใจว่าคนผิดไม่ได้มีคนเดียว และถ้าอีกคนผมยังปล่อยให้รอดไปได้ จะให้พี่ชายของคุณรับผิดไว้แต่เพียงผู้เดียวมันก็คงไม่ยุติธรรม"

ชายหนุ่มเหมือนจะได้ยินเสียงกัดฟันกรอด ๆ ของไข่มุกที่ยังยืนและเดินไปเดินมาอย่างงุ่นง่านอยู่ แต่ธามไม่สนใจ ดวงตาสีดำเหมือนนิลของเขาสบตาสีน้ำตาลเข้มของเด็กสาวที่นั่งตรงหน้า เธอยังดูอ่อนเยาว์ แต่แววตาบางจังหวะก็แสดงให้เห็นถึงความแกร่งและดื้อรั้นที่อยู่ข้างใน 

ก็ถ้าไม่รั้นไม่แกร่ง ก็คงไม่ตามหาจนเจอบ้านเขาแล้วโหวกเหวกขอความเป็นธรรมให้พี่ชายจนบ้านเขาแทบแตกอย่างเมื่อกี้

"ผมจะช่วย แต่อยากให้คุณทำอะไรให้เป็นการแลกเปลี่ยน”

"เอ๊ะธาม นี่คุณจะให้มันทำอะไร!"

ไข่มุกแหวขึ้นมา แต่คราวนี้เขากลับไม่นึกรำตาญ มุมปากเหมือนจะยิ้มเล็กน้อยด้วยซ้ำเมื่อเอ่ยต่อไปว่า

"มีสิ่งหนึ่งที่ผมต้องการมาตลอดแต่ยังไม่เคยได้... ผมจะยอมถอนฟ้องศักดิ์สยาม ผมจะคุยกับกรรมการบริษัทและผู้ถือหุ้นเอง รับรองว่าพี่ชายของคุณจะไม่ต้องเข้าไปรับผิดในคุก ผมจะช่วย ถ้า

คุณยอมมาเป็นแม่อุ้มบุญลูกของผมกับภรรยา”

“ว่ายังไงนะ! คุณคิดบ้าอะไรน่ะธาม!”

ไข่มุกกรีดเสียงแหลม สีหน้าเดือดดาล

ศีตลาเองก็นิ่งอึ้งไปเช่นกัน นี่คนพวกนี้กำลังล้อเล่นอะไรเธออยู่หรือเปล่า

ธามตอบคำถามภรรยาของเขาอย่างใจเย็นทั้งที่ดวงตาสีนิลยังไม่เคลื่อนไปจากใบหน้าของเด็กสาววัย 19

“คุณก็ได้ยินชัดอยู่แล้วนี่เพิร์ล ในเมื่อคุณปฏิเสธตลอดมาที่จะตั้งท้องลูกของเรา ผมก็จะหาคนมาอุ้มบุญให้”

“คุณบ้าไปแล้วธาม คุยกันเรื่องคดีอยู่ดี ๆ แล้วทำไมวกมาเรื่องลูกได้”

“คุณก็รู้ว่าผมอยากมีลูกมาตลอด”

“แล้วความเสียสติแบบไหนถึงได้ให้คุณเอาสองเรื่องนี้มาผสมกันได้!"

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ จะว่าไปลูกตาลคนนี้ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล เป็นน้องสาวของศักดิ์สยาม และศักดิ์สยามเป็นอะไรกับคุณ เราต่างก็รู้ดี"

“นี่คุณต้องการจะลงโทษเพิร์ลอย่างงั้นสิ? แก้แค้นเพิร์ลใช่ไหม ถึงได้พูดเรื่องอุ้มบุญบ้า ๆ นี่ขึ้นมา อยากให้เพิร์ลเจ็บปวดหึงหวงคุณใช่ไหม”

“เปล่าเลยเพิร์ล” ธามอธิบายอย่างใจเย็น “คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดหรือ ผมขอให้คุณลูกตาลอุ้มบุญให้ลูกของเรานั่นหมายความว่าผมยังต้องการให้คุณเป็นแม่ของลูกอยู่ ถ้าผมอยากลงโทษคุณ ผมก็คงไม่อยากได้ไข่ของคุณหรอก"

ไข่มุกอ้าปากแล้วก็งับ หน้าแดงสลับเขียว โกรธจนอยากจะกรีดร้อง

"รู้ตัวไหมธามว่าคุณพูดจาทุเรศน่าเกลียดที่สุด เห็นฉันมีค่าเป็นแค่แม่วัวทำพันธุ์ให้คุณหรือยังไง และต่อให้ฉันไม่ได้ตั้งท้องเอง ฉันก็ไม่ยอมร่วมมือกับคุณอยู่ดี เธอเองก็เหมือนกัน...”

ไข่มุกหันไปทางศีตลาจ้องมองด้วยความหึงหวง 

“ผัวฉันเขาอาจจะคิดอะไรบ้า ๆ ทำอะไรบ้า ๆ แต่หล่อนน่ะอย่าเผลอบ้าตามไปด้วยล่ะ"

“แต่...แต่ถ้าฉันยอม คุณจะยอมช่วยพี่ชายฉันจริง ๆ ใช่ไหมคะคุณธาม”

"เอ๊ะนังนี่! เกิดคันขึ้นมาทันทีหรือยังไง พอรู้ว่าจะได้ทำอะไรแบบนั้นกับผัวฉันก็พร้อมจะสนองทันทีเลยใช่ไหม"

ศีตลาอึกอัก ไม่รู้จะปล่อยให้สองผัวเมียนี่ทะเลาะกันให้จบก่อนหรือจะทำอะไรก่อนดี เป็นธามเองที่หมดความอดทน

"หุบปากของคุณซะเพิร์ล ถ้าคุณอยากให้เรื่องนี้จบเร็ว ๆ คุณต้องหยุดเต้นแร้งเต้นกาได้แล้ว..."

"ไม่หยุด ก็ฉันยังเป็นเมียคุณ จะทนเห็นผัวตัวเองคุยเรื่องทำลูกกับผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง ฉันไม่ใช่ควายนะ"

"ผมไม่ได้จะทำลูกกับเขา!"

ธามลืมตัวเอ็ดเสียงดังอย่างรำคาญ แต่ศีตลาหน้าแดงฉ่า เธอเอาแต่มองไปทางนั้นทางนี้เพราะไม่รู้จะวางหน้ายังไง อยากลุกหนีไปเสียเดี๋ยวนั้นถ้าไม่ติดว่ายังคุยเรื่องพี่ชายไม่รู้เรื่อง

ธามเห็นท่าทีอึดอัดของเด็กสาวก็ถอนหายใจ

"ผมขอโทษ คุณลูกตาล แต่คุณเข้าใจคำว่าอุ้มบุญใช่ไหม นั่นไม่ได้แปลว่าคุณจะต้องมา...ทำหน้าที่ภรรยา เข้าใจใช่ไหมครับ"

"พอจะเข้าใจค่ะ" ศีตลาพยักหน้ารัว ๆ ใจยังเต้นแรง

"ผมจะให้เวลาคุณไปคิดสักสองสามคืน แล้วคุณค่อย..."

"ฉันตกลงค่ะ" เด็กสาวตอบออกไปทันที จะต้องคิดอะไรกันอีกในเมื่อข้อเสนอนี้จะทำให้พี่ชายของเธอได้พ้นผิด ไม่ต้องมีมลทินติดตัว

"ฉันตกลงค่ะคุณธาม คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ เป็นแม่บ้านเป็นคนใช้ ให้กวาดถูบ้านหลังนี้ที่ใหญ่อย่างกับวังทั้งหลังก็ได้ ขอแค่ให้คุณช่วยพี่ต้น ให้พี่ไม่ต้องติดคุกติดตาราง ฉันจะยอมทำทุกอย่างเลยค่ะ"

"ไปตายซะ ทำได้มั้ยอีบ้า!"

ไข่มุกผรุสวาทออกมาอย่างไม่เหลือกิริยาของลูกสาวตระกูลผู้ดี ยังดีที่หนนี้หญิงสาวไม่เข้าไปทำร้ายศีตลาอีกแต่เลือกจะเดินกรี๊ด ๆๆ ออกจากห้องทำงานของธามไป คงไปหาที่ระบายที่อื่นหรือที่ไหนก็แล้วแต่เพราะธามไม่สนใจมาตั้งนานแล้ว

ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอดถอนหายใจอย่างเหนื่อยหนักไม่ได้

"เอ่อ...ภรรยาของคุณ คุณไข่มุก เธอนิสัยแบบนี้เป็นปกติหรือคะ"