ตอน 4 แขกที่ไม่ได้นัดหมาย

ปกติไข่มุกจะไม่ตื่นมากินอาหารเช้าจนกว่าจะเก้าโมง แต่ช่วงนี้หญิงสาวจงใจอยู่ให้ธามเห็นหน้าตลอดเวลาเพราะอยากก่อกวนทำสงครามประสาทกับเขา ธามรับประทานอาหารเช้าของเขาไปเงียบ ๆ อย่างไม่เร่งรีบเพราะเช้าวันเสาร์เขาไม่มีนัดที่ไหน ไข่มุกก็กรีดกรายใช้มีดตัดเนยทาบนขนมปังที่ตัวเองไม่เคยคิดจะกิน 

"รับกาแฟเพิ่มไหมคะธาม..."

น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างเอาอกเอาใจ นี่ก็อีกเหมือนกัน แต่งงานกันมาไข่มุกไม่เคยใ่ส่ใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของสามี แต่นี่เธอจงใจยวนเขา

"ผมพอแล้ว ขอบคุณ"

ธามตอบกลับอย่างสุภาพและห่างเหิน ไข่มุกขบริมฝีปากตัวเอง ข่มใจที่จะไม่หยิบแก้วน้ำส้มแล้วปาออกไปเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา...สามีผู้เพียบพร้อมที่เย็นชาจนเธอโมโห

“คุณผู้หญิงคะมีคนมาขอพบค่ะ”

ละออง แม่บ้านค่อนข้างสูงวัยเดินเข้ามาบอกอย่างนอบน้อม อารมณ์หงุดหงิดของหญิงสาวจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่อื่น

“ใคร! ใครที่ไหนบ้ามาหาแต่เช้า”

“เอ่อ เขาบอกว่าชื่อสี...สีลาสีดาอะไรนี่ล่ะค่ะ เป็นน้องชายคนที่ชื่ออะไรสัก ๆ อะไรสักอย่างนี่แหละค่ะ เอ...เมื่อกี้ป้าก็จำได้นะ แต่ตอนนี้กลับลืมไปเสียได้"

ไข่มุกหันไปสบตาธามทันทีและก็เห็นว่าเขาก็มองเธออยู่เช่นกัน คิ้วเข้มยกขึ้นนิด ๆ เป็นเชิงถาม ไข่มุกกัดกรามแน่น ก่อนจะหันไปสั่งแม่บ้านด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

“ไล่มันกลับไป! ฉันไม่มีธุระอะไรจะพูดกับคนพวกนั้น”

ละอองสะดุ้งกับน้ำเสียงของผู้เป็นนาย ท่าทีเงอะงะทำให้ไข่มุกหันไปสั่งเด็กรับใช้อีกคนที่อายุน้อยกว่า

"นังก้อย แกไปบอกมันหรือใครก็ตามที่มาหาฉัน ว่าให้ไสหัวไป ฉันไม่ให้ใครมาพบฉันทั้งนั้น แล้วถ้าพวกมันไม่ยอมไป แกก็โทรเรียกตำรวจได้เลย"

"ได้ค่ะคุณผู้หญิง"

ก้อยรีบรับคำอย่างกระตือรือร้น แล้ววิ่งตื๋อออกไปตามคำสั่ง

"คุณรู้หรือว่าใครมาหา ถึงได้บอกว่าไม่มีธุระอะไรกับเขา"

ธามถามเสียงเรียบ ไข่มุกหน้าตึง

"ไม่รู้ และไม่อยากรู้ แล้วคุณก็ไม่ต้องเอาเรื่องพวกนี้มายัดเยียดให้ฉันด้วยนะธาม"

"เรื่องพวกนี้ เรื่องพวกไหน"

"เอ๊ะ! จะมากวนฉันทำไม ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่"

หญิงสาวเอ่ยเสียงสูง แม้เธอจะสามารถเอาตัวรอดจากคดียักยอกทรัพย์ของศักดิ์สยามได้ แต่ลึก ๆ ในใจก็ยังสะดุ้งสะเทือนตามประสาวัวสันหลังหวะ

ที่ด้านหน้าของตัวบ้าน ก้อยเดินมาแจ้ง 'แขก' ของคุณผู้หญิงตามที่ได้รับบัญชามา

“นี่เธอ คุณผู้หญิงไม่ให้พบ กลับไปได้แล้ว"

“หมายความว่ายังไงคะ ไม่ให้พบ"

“ไม่ให้พบก็แปลว่าไม่ให้พบยังไงล่ะ เข้าใจยากตรงไหน”

ศีตลาหน้าซีดเผือด แต่ยังใจแข็งสูดหายใจลึกก่อนพยายามอย่างสุภาพและเป็นมิตร

“แต่ฉันมีธุระสำคัญจะคุยกับคุณไข่มุก ขอความกรุณาเถอะนะคะ”

“เอ๊ะ! ก็คุณผู้หญิงไม่อยากพบ กลับไปได้แล้วไปไป๊"

“พี่...ไปบอกคุณผู้หญิงของพี่อีกสักครั้งเถอะ มันเรื่องสำคัญจริง ๆ พี่ชายฉันถึงกับผูกคอตายในคุกเลยนะ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นะพี่”

ก้อยตกใจพูดอะไรไม่ออกไปเล็กน้อย 

"ผูกคอตาย ใครตาย แล้ว...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณผู้หญิงของฉันยะ”

“เกี่ยวสิคะ เกี่ยวมากด้วย เรื่องนี้เกี่ยวกับคุณไข่มุกแน่นอน”

ศีตลาเริ่มเสียงดังทั้งใจเสียและร้อนรนเป็นห่วงเรื่องศักดิ์สยาม

"ถ้าเขาไม่ออกมา ฉันก็จะรออยู่ตรงนี้จนกว่าจะได้คุยกัน"

"อ้าวเธอนี่ พูดอย่างนี้ฉันโทรเรียกตำรวจได้นะ"

"ก็โทรเลยค่ะ ดีเหมือนกันจะได้ให้ตำรวจช่วยไกล่เกลี่ย"

ศีตลาบอกอย่างที่ใจคิด ก้อยอึกอักลังเล ก่อนจะหันไปเห็นคนขับรถที่กำลังเดินตรงมาทางนี้

"ลุงธง ๆ มานี่ที ช่วยมาไล่นังนี่ไปที เป็นใครก็ไม่รู้ ไล่ก็ไม่ไป"

ศีตลาตกใจที่ก้อยพูดแบบนั้น เมื่อหันไปเห็นชายวัยกลางคนที่แต่งตัวด้วยชุดซาฟารีสีเทาเข้มกำลังเดินตรงมาที่เธอ ก็ตัดสินใจได้ทันทีว่าเป็นไงเป็นกัน วันนี้เธอจะต้องหาคนไปช่วยพี่ชายของเธอให้ได้

"ว้าย! จะไปไหนน่ะ"

ก้อยกรีดร้องเมื่อศีตลาทำท่าจะวิ่งโผเข้าไปในตัวบ้าน ปากก็กรี๊ด ขาก็ขยับ มือก็พยายามไขว่คว้ายื้อยุดฉุดแขนแขกไม่ได้รับเชิญเอาไว้

“ออกไป! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ เข้ามาไม่ได้ พูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง”

“ไม่กลับ! จนกว่าฉันจะได้พบกับคุณไข่มุก”

“ก็บอกว่าไม่ได้ไง อีบ้า! กรี๊ด! ลุงธงมาช่วยกันเร็ว ใครก็ได้โทรแจ้งตำรวจให้ที คนบ้าจะเข้าบ้าน"

"แจ้งเลย แน่จริงก็โทรเรียกตำรวจเลย!"

ศีตลาร้องออกไประหว่างยื้อยุดกับก้อยเช่นกัน ลุงธงที่เป็นคนขับรถก็พยายามเข้ามาช่วยแต่ยังเก้ ๆ กัง ๆ เพราะไม่กล้าโดนตัวเด็กสาวทั้งสองคน

"ทำบ้าอะไรกัน!"

เสียงแหลมปรี๊ดบ่งบอกอารมณ์โกรธจัดของไข่มุกดังขึ้น ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นหยุดชะงักกันไปทันที ดวงตาไฮโซสาวยามนี้วาวโรจน์ สีหน้าเหมือนจะฆ่าคนได้

“แกเป็นใครฉันไม่สน! แต่ต้องออกจากบ้านฉันไปเดี๋ยวนี้”

แต่นาทีนี้ ศีตลาเป็นห่วงพี่ชายเกินกว่าจะกลัวสิ่งใด

“คุณไข่มุกใช่ไหมคะ ฉันมาเพราะเรื่องพี่ชายฉัน พี่ฉันชื่อศักดิ์สยาม เขาเป็น..."

"ฉันไม่สน! พี่แกจะเป็นใครก็ไม่ต้องสาระแนมาบอกฉัน นายธง ลากยัยบ้านี่ออกไปแล้วนังก้อยแกโทรหาตำรวจเดี๋ยวนี้"

"ค่ะคุณผู้หญิง"

ก้อยสะบัดแขนออกจากมือของศีตลา รีบจัดแต่งผมที่กระเซอะกระเซิงและกำลังจะวิ่งไปโทรศัพท์ แต่ศีตลาโพล่งขึ้นมาก่อนด้วยเสียงไม่เบาเลย

"พี่ฉันกับคุณมีอะไรกันไม่ใช่หรือคุณไข่มุก คุณจะไม่ช่วยเขาเลยสักนิดเหรอ"

สีสันบนใบหน้าของไฮโซสาวเผือดหายไปทันที วินาทีต่อมามันก็แดงก่ำเช่นเดียวกับดวงตาที่ลุกวาบเหมือนมีใครราดน้ำมันใส่กองไฟ

"ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้ออกไป๊"

“ฉันไม่ไป ฉันจะพูด พี่ชายฉันกับคุณเป็นชู้กัน และเรื่องที่พี่ยักยอกเงินก็เพราะ..."

เด็กสาวพูดยังไม่ทันจบตอนที่ไข่มุกโผมาถึงตัวและตบหน้าเธออย่างแรงชนิดไม่ให้ทันตั้งตัว

ศีตลาถึงกับเซหน้าหัน น้ำตาไหลพรากออกมาทันทีทั้งเจ็บและโกรธ เมื่อตั้งหลักได้กางมือขึ้นหมายจะพุ่งไปเอาคืนแต่ก็ต้องอุทานเมื่อมีมือที่แข็งแรงกว่ายุดข้อมือเธอไว้ได้ก่อน

ศีตลาร้องด้วยความเจ็บ ดิ้นรนตามสัญชาติญาณและเงยหน้ามองเจ้าของมืออุ่น เขาสูงกว่าที่เธอคิดไว้มาก ผู้ชายตัวสูง ผิวขาว ตัดกับเรือนผมสีดำ ดวงตาสีดำ คนที่เธอเคยเห็นเขาบ่อย ๆ ในสื่อต่าง ๆ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบตัวจริงของเขา

คุณธาม ธนกิจ...เจ้านายของพี่ชายเธอนั่นเอง