Chapter 4

“พลวงไปจัดห้องข้างบนให้หนูเกล้าที เอาห้องว่างปีกขวาที่ติดกับห้องฉันนะ” คุณย่าอิสรีสั่งให้ยายพลวงจัดห้องชั้นสองให้เกล้ากมล “จะได้เรียกใช้สะดวก ๆ กลางคืนก็มานอนเฝ้าหน้าเตียงฉัน”

เด็กหญิงจึงอยู่ในฐานะเด็กรับใช้ของเจ้าของไร่ นอกจากนั้นเธอยังมีโอกาสได้กินข้าวร่วมโต๊ะกับอิธานอีกด้วย

“ไหน ๆ รับปากยายเกดมาแล้วว่าจะเลี้ยงหลานให้ ต้องเลี้ยงให้ดีที่สุด”

คุณย่าอิสรีเอ่ยอย่างเอ็นดู ชอบแววตาฉลาด ไม่กลัวคน นึกชอบใจที่ยายเกดเลี้ยงหลานมาได้ดี ด้วยท่านมีมดลูกที่ไม่แข็งแรง ตั้งครรภ์กี่ครั้งก็แท้งหมด จนมาถึงคราวพ่ออิธาน สามีต้องตระเวนไปบนหลวงพ่อดัง ๆ ลูกชายจึงรอดมาได้ แต่ก็เคราะห์กรรมยังไม่หมด จู่ ๆ เขาก็เกิดอุบัติเครื่องบินตกที่อังกฤษ

คุณปู่สมบูรณ์จึงไปพาหลานกลับมาเลี้ยง ไม่ทันไรคุณปู่ก็เสียไปอีกคน คุณย่าที่ไม่เคยทำงานไร่เลยต้องมารับช่วงต่อ ดีที่ยังมีคนงานเก่าแก่คอยช่วยเหลือ ทั้งบริหารงานในไร่และเลี้ยงดูอิธานไปด้วย

หลานชายรักย่าก็จริง แต่ออกจะเป็นคนแข็ง ๆ ชอบอยู่ในไร่ มากกว่าจะอยู่ในบ้าน ทำให้ท่านเหงาบ้างเป็นบางที ได้เกล้ากมลมาก็ดีเหมือนกันจะได้มีเพื่อน

เกล้ากมลตกใจกับห้องนอนใหม่ มีเตียงหลังใหญ่ ผ้าปูที่นอนกับหมอนก็ขาวสะอาด โต๊ะเครื่องแป้งและตู้เสื้อผ้าก็เป็นของใหม่หรือผ่านการใช้งานมาน้อยมาก ไม่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนเหมือนที่บ้านยาย

“นี่เป็นห้องนอนหนูจริง ๆ เหรอจ๊ะยายพลวง” ตาโตกวาดไปทั่วห้อง ปากห่อเป็นรูปตัวโต

“ใช่ นอนห้องนี้แหละ วันนี้เดี๋ยวจะให้ยืมเสื้อผ้าเป็ดใส่ก่อน พรุ่งนี้ยายเกดจะเก็บเสื้อผ้ามาให้”

นางเปิดดูตู้ว่ากลอนยังใช้ได้หรือไม่ ห้องนี้เป็นหนึ่งในห้องรับรองแขกหลาย ๆ ห้องในบ้านนี้

“เป็ดเป็นใครจ๊ะ”

“ลูกข้าเอง มันเจ็ดขวบแล้ว อายุน่าจะพอ ๆ กับเอ็งนั่นแหละ”

พูดไม่ทันขาดคำประตูห้องก็มีเสียงเคาะ หนุ่มน้อยหน้าคมผมเกรียนเยี่ยมหน้าเข้ามา

“ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้จ้ะแม่”

“ข้าบอกให้เป็ดเอามาให้ไหงเป็นเอ็งเอามาล่ะหนาน”

“เป็ดก็มาจ้ะ”

เด็กหญิงตัวเล็กผมถักยาวเป็นเปียสองข้างอีกคน ดันร่างหนุ่มน้อยออก

“ฉันกลัวเป็ดมาทำอะไรซุ่มซ่ามในบ้านนี้จ้ะ เลยตามมาด้วย” เขาแจงยิ้ม ๆ ขณะน้องสาวหน้าแดงแก้มเป็นสีชมพู

“งั้นก็รู้จักกันไว้ นี่สนานลูกชายข้า แล้วก็นี่ เป็ดลูกสาว”

ผู้มาใหม่กระพุ่มมือไหว้คนอายุมากกว่า

“นี่เกล้า จะมาช่วยรับใช้คุณท่าน”

เด็กหญิงที่มีชื่อเล่นว่าเป็ด แล้วเธอมารู้ทีหลังว่าชื่อจริงวรดา ฉีกยิ้มให้จนตาหยี ด้วยดีใจที่จะมีเพื่อนรุ่นเดียวกัน

“เสร็จธุระแล้ว ฉันไปล่ะนะแม่ นัดกับคุณอิธว่าจะไปดูม้าตกลูก”

“อย่าพากันเถลไถลล่ะ พาคุณอิธกลับมาอย่าค่ำนัก คุณท่านจะเป็นห่วง”

เธอจึงได้รู้อีกอย่างว่าสนานเป็นคนสนิทของอิธาน

“เกล้ารีบไปอาบน้ำ จะได้ไปดูคุณท่าน ข้าจะได้กลับเรือน”

ยายพลวงบุ้ยปากไปทางห้องน้ำ เธอรีบเอาเสื้อใหม่เข้าไปด้วย ภายในห้องน้ำก็ทำให้เด็กน้อยตื่นตาตื่นใจ เพราะทั้งสะอาด มีอ่างอาบน้ำเหมือนในละคร เกล้ากมลอาบไม่เป็น...แต่คิดไว้ว่าวันหลังจะหาทางนอนแช่น้ำให้ชุ่มปอด เธอหันเหความสนใจไปที่ห้องอาบฝักบัวที่มีกระจกกั้น

ประมาณยี่สิบนาทียายพลวงก็พาเธอมาที่ห้องนั่งเล่น คุณย่าอิสรีกำลังดูละครโทรทัศน์ ยายพลวงกับวรดาจึงได้โอกาสลา ปล่อยให้เธออยู่กับท่านตามลำพัง

เกล้ากมลนั่งข้างโซฟาท่านบนพรมผืนหนา แรก ๆ ก็สบายดี หลัง ๆ ชักเมื่อย จึงขยับตัวยุกยิกตามประสา

“เบื่อเหรอ” เจ้าบ้านทอดสายตาปราณี

“เปล่าค่ะ หนูแค่เมื่อย”

“งั้นก็ขึ้นมานั่งบนนี้” มือเหี่ยวย่นตบไปที่พื้นโซฟาข้าง ๆกัน

“หนูไม่กล้าหรอกค่ะ หนูมาเป็นคนรับใช้คุณท่าน ในละครคนรับใช้ต้องนั่งต่ำกว่าเจ้านาย” เด็กหญิงอธิบายตามละครที่เคยดู คุณย่าอิสรีหัวเราะ

“ไม่ได้รับเกล้ามาเป็นคนรับใช้ ฉันจะมาให้อยู่เป็นเพื่อน”

“แล้วคุณท่านไม่มีเพื่อนเลยเหรอคะ” ตาซื่อใสแจ๋วที่ส่งมายิ่งเพิ่มความน่าเอ็นดู

“คนเราน่ะนะ พออายุมากขึ้น แข้งขาก็ไม่ดี เพื่อนที่จะมาเยี่ยมกันก็น้อยลง”

“คุณท่านนั่งรถที่มีคนขับไปก็ได้นี่คะ”

ไร่สมบูรณ์ดีออกจะกว้าง คงมีรถหลายคัน

“ฉันแก่แล้ว ไม่อยากนั่งรถไปไหนทั้งนั้นแหละ มาสิ...ขึ้นมานั่งด้วยกัน”

เธอมองคุณย่าอิสรีสลับกับโซฟา เมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มด้วยไมตรี ร่างน้อยจึงลุกขึ้นไปนั่งข้าง

“ปรกติตอนกลางคืนอยู่กับยายเกดทำอะไรบ้าง”

ท่านชวนคุยระหว่างละครตัดเข้าโฆษณา เกล้ากมลเล่ากิจวัตรประจำวันของตัวเองจ้อย ๆ พร้อมเล่าตอนต่อไปของละครได้ด้วยเพราะเธอแอบอ่านจากหนังสือพิมพ์ในห้องสมุดโรงเรียนมา

“ต่อไปเรียกแทนตัวเองว่า ‘เกล้า’ เถอะ แล้วเรียกฉันว่าคุณย่า”

คุณย่าอิสรีเคยฝันอยากได้ลูกสาว แต่ด้วยสภาพร่างกายไม่แข็งแรงจึงมีลูกคนเดียว แถมหลานหนึ่งหน่อก็เป็นผู้ชายอีก การได้รับเลี้ยงเกล้ากมลนางจึงคิดเลี้ยงอย่างลูกอย่างหลาน เด็กคนนี้แววฉลาด ต่อไปอาจเป็นกำลังสำคัญช่วยอิธานดูแลไร่