Chapter 3

เกล้ากมลรีบสาวเท้าไปดู จักรยานเป็นของที่เธออยากได้อีกอย่าง แต่ยายเกดให้ไม่ได้ สีแดงสลับเงินของมันทอประกายยามต้องแสงแดดที่ลอดผ่านกิ่งก้านใบไหม้ลงมา ยั่วยวนชวนให้สัมผัส จนมือน้อย ๆ อดไม่ได้ที่จะลูบไล้

“ทำอะไรน่ะ”

เสียงห้าวตะโกนฉุนเฉียวมาจากหน้าบ้านใหญ่ เด็กหญิงตัวน้อยสะดุ้งหันมองขวับ เจ้าของเสียงก้าวยาว ๆ มายืนตรงหน้า เขารูปร่างสูงจนต้องมองคอแหงนตั้งบ่า ผิวคร้ามแดด ตาสีน้ำตาลอ่อนและที่สำคัญหน้าฝรั่ง จมูกโด่ง

“เด็กที่ไหนเนี่ย อย่ามาจับจักรยานของฉัน”

เขาปัดมือเธอออกไม่ต่างกับปัดแมลง แล้วย่อตัวสูงใหญ่ลงสำรวจพาหนะตน ราวกับการแตะต้องของเธอก่อให้เกิดความสึกหรอใหญ่หลวง

“เห็นสวยเลยขอจับหน่อย”

เกล้ากมลแก้ตัว สายตามองผมรองทรงที่ตัดอย่างประณีต เหมือนพี่นักเรียนชายมอปลายที่เคยเห็นในตลาด

“ไม่ให้จับ มือสกปรกหรือเปล่าก็ไม่รู้” เจ้าของรถผินหน้ามาทางเธอด้วยความบึ้งตึง

“หน้าตาดีเหมือนตุ๊กตา แต่นิสัยไม่ดีขี้เหนียว”

เธอเบ้ปากด้วยยึดหลักใครดีมาก็ดีตอบ แต่หากร้ายมาเกล้ากมลก็จะร้ายไป

“เธอ!” เขากัดฟันกรอด ในดวงตาสีน้ำตาลวาวโรจน์ “ปากเสีย ลูกใคร บอกมาเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปจัดการพ่อแม่เธอ”

หนุ่มผมรองทรงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เท้าสะเอวข่ม จนสาวน้อยรู้สึกตัวเองเล็กกระจ้อยร่อย...แต่เธอไม่กลัวหรอก

“ฉันหลานยายเกด ขายขนมไทยอยู่ในตลาด ไม่ใช่คนของที่นี่ พี่จัดการอะไรไม่ได้หรอก”

หากเป็นรุ่นเดียวกัน เกล้ากมลคงเรียกว่า “มึง” หรือ “แก” แต่เขาอายุมากกว่าจึงเรียกสรรพนามทั่ว ๆ ไปอย่าง “พี่” โดยไม่ใช่การเคารพแต่อย่างใด

เขายิ่งเดือดดาล แทบจะมีแสงไฟออกมาเผาสาวน้อยให้เป็นจุณ

“คุณอิธค้า...คุณอิธ”

ยายพลวงเรียกใครสักคนจากบนชานบ้าน แล้วกวาดสายตาไปทางต้นไม้

“อยู่นี่เอง” นางกระวีกระวาดเดินมาหา “คุณท่านเรียกหาค่ะ อ้าว! เกล้าอยู่ด้วยเหรอ ไปหาคุณท่านด้วยกันทั้งสองคนเลย”

เขาจึงได้รู้ชื่อเล่นเด็กกวนประสาทนี่ว่าชื่อ “เกล้า”

และเธอก็ได้รู้ชื่อเล่นนายหน้าตุ๊กตาฝรั่งแต่ขี้เหนียวนี่ว่าชื่อ “อิธ”

ก่อนที่จะได้รู้อีกอย่างว่าเขาเป็นหลานของคุณย่าอิสรี

“อิธาน บูรณ์ ฉัตรชาด” คือชื่อเต็มของเขาหลังเกล้ากมลมาอยู่ที่ไร่นี้ไม่นาน มารดาอิธานเป็นชาวอังกฤษ เสียชีวิตเพราะเหตุเครื่องบินตกพร้อมสามี บูรณ์ เป็นชื่อกลางมาจากคุณปู่สมบูรณ์ ผู้บุกเบิกไร่คนแรก

อิธานอายุห่างเกล้ากมลสิบปี ตอนนี้เขาจึงอยู่มอปลาย ยายพลวงเป็นผู้เล่าให้ฟัง เพราะเป็นเรื่องสำคัญที่สมาชิกในไร่ต้องรับรู้

ในที่สุดเกล้ากมลก็ทราบถึงเหตุที่ยายเกดกระเตงเธอมาด้วย เพื่อต้องการฝากหลานให้คุณย่าอิสรีดูแล

“ฉันก็แก่แล้ว ตาต๊อกก็พึ่งพาไม่ได้ เอาแต่กินเหล้า แม่มันรึก็ไม่กลับมาดูดำดูดีนานแล้ว”

ยายเล่าเสียงโศกขณะนั่งบนพื้นพรมในห้องรับแขก คุณย่าอิสรีนั่งเป็นประธานอยู่โซฟากลาง ปลายเท้ามียายพลวงนั่งขนาบ มีอิธานนั่งหน้าบึ้งอยู่โซฟาตัวข้าง ๆ ส่วนเธอนั่งตาแป๋วมองดูผู้ใหญ่เจรจา

“ฉันมันเป็นแม่ที่ไม่ดี เลี้ยงลูกสาวสองคนก็หนีหายกันไปหมด เลยกลัวว่าเลี้ยงหลานแล้วประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย”

คุณย่าอิสรีสบตาเกล้ากมลพร้อมยิ้มอย่างอารี

“เกล้าเริ่มโตเป็นสาว ไอ้ฉันก็แก่แล้ว หูตาฝ้าฟาง กำลังแรงก็ไม่ดี รอบบ้านที่อยู่ก็มีแต่พวกหาเช้ากินค่ำ ตั้งวงกินเหล้าเล่นไพ่ ฉันกลัวอันตรายเกิดขึ้นบ้าง กลัวมันใจแตกบ้าง”

“ถ้าหนูไม่อยู่แล้วใครจะช่วยยายขายของล่ะจ๊ะ ใครจะไปซื้อเหล้าให้ตา เหล้ามาช้าแกจะยิ่งโวยวาย ให้หนูอยู่กับยายเหมือนเดิมนะจ๊ะ” เธอจับแขนเหี่ยวย่นพร้อมส่งสายตาเว้าวอน

“หนูรักยาย รักตาด้วย ถึงจะขี้เมาก็เถอะ”

ยายเกดมองหลานแล้วน้ำรื้น พลอยเรียกน้ำตาจากผู้ใหญ่อื่นไปด้วย ขณะอิธานนั่งฟังอึ้ง ๆ

“หนูสัญญาจ้ะว่าโตขึ้นจะหาเลี้ยงยายเอง จะส่งขนมยายไปขายเมืองนอก เราจะรวยกัน ยายจะได้อยู่สบายกันไงล่ะจ๊ะ”

ผู้เป็นยายส่งสายตาขอความเห็นใจไปยังคุณย่าอิสรี เจ้าของไร่พยักหน้า

“ยายให้เกล้าอยู่ที่นี่เพื่อจะได้เรียนหนังสือ พอมีความรู้แล้วจะได้ส่งขนมไปขายต่างประเทศยังไงจ๊ะ”

เป็นครั้งแรกที่เกล้ากมลได้ยินเสียงคุณย่าอิสรี เสียงท่านไพเราะ นุ่มนวล

“อยู่กับยายหนูก็เรียนหนังสือได้” เด็กน้อยเถียงเสียงอ่อย “ถ้าหนูไม่อยู่ใครจะช่วยยายทำขนมหาเงิน”

ยายพลวงที่เห็นช่องเหมาะ ๆ จึงรีบบอก “เกล้าก็อยู่ทำงานที่นี่ส่งเงินไปให้ยายเกดสิ คิดถึงก็ไปหา แกยังอยู่ในตลาดเหมือนเดิม”

คุณย่าอิสรีมองคนสนิท พบว่านางขยิบตาให้

“แล้วจะให้หนูทำอะไรคะ หนูเลี้ยงวัวไม่เป็นนะ ถ้าเช็ดใบตองกับทำกระทงน่ะพอได้” เธอช้อนตาโตมองผู้อาวุโส

“นอกจากทำงานกับใบตองแล้วทำอะไรได้บ้างล่ะเรา”

เจ้าของไร่นึกเอ็นดูหลานยายเกด ช่างพูด ไม่กลัวคน กตัญญูและรักยายมาก เกล้ากมลนึกคิดสักครู่ก่อนเอ่ยลิงโลด

“หนูนวดเก่งค่ะ นวดให้ยายตลอด”

“งั้นต่อไปหนูมานวดให้ฉันเอาไหม”

เด็กเจ็ดขวบส่งสายตาลังเล แต่ยายเกดรีบจับมือให้ก้มกราบคุณย่าอิสรีทันที

“ขอบพระคุณคุณท่านที่เมตตาค่ะ เกล้า! มาอยู่ที่นี่ต้องขยัน ๆ นะ”

“แต่หนูคิดถึงยาย” หลานกะพริบตาปริบ ๆ

“คิดถึง วันหยุดก็มาหาได้ ยายยังอยู่บ้านเดิมไม่ได้ไปไหน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอาเสื้อผ้ามาให้นะ”

เป็นอันสรุปว่าเกล้ากมลต้องมาเป็นสมาชิกใหม่ของไร่สมบูรณ์ดีอย่างไม่เต็มใจนัก