Chapter 5

“ค่ะคุณย่า” หนูน้อยรับคำพร้อมน้ำตารื้น

ยายจ๋าคุณย่าอิสรีเป็นคนใจดีจริง ๆ เธอชักเข้าใจแล้วว่าทำไมยายเกดจึงอยากให้มาอยู่ที่นี่

ละครเล่นไปได้ครึ่งเรื่องเกล้ากมลก็ปวดฉี่ คุณย่าอิสรีชี้ให้ไปเข้าห้องน้ำถัดจากครัวไปหน่อย หลังเสร็จธุระเธอกำลังจะออกมาจากห้องน้ำก็ได้ยินคนเปิดประตูหลังบ้าน เกล้ากมลใจตกไปอยู่ตาตุ่ม ใครกันจะมาบ้านเวลานี้และเข้าทางประตูหลัง

เธอแอบแง้มดูจากประตูห้องน้ำ เห็นหลังกว้างในความมืดตะคุ่ม ๆ ตายล่ะ มันกำลังไปทางห้องนั่งเล่น เธอเหลียวหาอาวุธต่อสู้กับคนร้าย ซึ่งไม่มีเลย

จนตาเหลือบไปเห็นตะกร้าผลไม้ปลอมบนโต๊ะเตรียมอาหารในครัว มือเล็กจึงคว้าอาวุธจำเป็นวิ่งตามหลังไปติด ๆ แล้วขว้างผลไม้พลาสติก ทั้งมะม่วง แอปเปิล ส้ม มะละกอ โดยเฉพาะกล้วยที่โดนหัวคนร้ายดังปั๊ก

“อย่าทำอะไรคุณย่านะไอ้โจรชั่ว!” เกล้ากมลตะโกนสุดเสียงพร้อมวิ่งไปจับขามันไว้

“เฮ้ย! อะไรกันนี่ ยัยเด็กบ้า ปล่อยฉันนะ”

มันพยายามสลัดคนเกาะให้หลุด แต่เธอยังมือเหนียวหนึบเป็นตุ๊กแก

“คุณย่าหนีไปค่ะ” เธอรีบบอกผู้อาวุโสที่ตะลึงในเหตุการณ์อยู่

“ปล่อยสิวะ” เจ้าโจรร้ายดันมือที่ศีรษะเล็ก หวังให้เธอไปไกล ๆ แต่เกล้ากมลร้ายกว่านั้น เธอกัดมือมันเสียจมเขี้ยว

“โอ๊ย!” มันร้องลั่น จนคุณย่าอิสรีต้องบอก

“เกล้า นั่นอิธเอง”

ตาโตช้อนมองเจ้าของมือที่ตนกัดจมเขี้ยว อิธานมองเธอตาเขียว ปากเล็กคลายออกทันใด ได้กลิ่นและรสของเลือดจากรอยกัด

“เธอเป็นหมาหรือยังไง ถึงกัดคน นี่ฉีดยาหรือยัง ไม่ใช่เอาเชื้อโรคพิษสุนัขบ้ามาติดฉันหรอกนะ” เขากล่าวหาเธอ พร้อม ๆ ที่คุณย่ามาจับมือดูแผล

“เกล้าเป็นคน ไม่เคยโดนหมากัด เกล้าคิดว่าคุณอิธเป็นคนร้าย” เกล้ากมลเถียงหน้าง้ำ รู้สึกผิด แต่ก็ไม่ยอมหากโดนว่า

“ทั้งคู่พอก่อน อิธมานั่งนี่ เดี๋ยวย่าทำแผลให้”

คุณย่าอิสรีเดินไปทางห้องรับแขกเพื่อหากระเป๋าปฐมพยาบาล อิธานนั่งกัดฟันกรอด โมโหมาก แต่ข่มใจไว้เพื่อไม่ให้ถูกว่ารังแกเด็ก

ยามค่ำเขาเข้าประตูหลังบ้านอยู่แล้ว เพราะไม่อยากโดนคุณย่าบ่นเรื่องกลับบ้านค่ำ ปกติผ่านไปได้ทุกทีไม่เคยมีปัญหา จนกระทั่งเกล้ากมลเข้ามา

เขาไม่ชอบที่เวลาเธอมอง มันแข็งกร้าวบ่งบอกว่าจะไม่ยอมสยบ ทั้ง ๆ ที่เด็กคนนี้ก็รู้แล้วว่าเขาเป็นใคร และจะเป็นเจ้าของไร่นี้ต่อไป อิธานมองดูก็รู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ปกครองยาก

“มา...มาทำแผล เกล้า ไปหาถังขยะมาให้หน่อย”

สาวน้อยวิ่งไปทางห้องน้ำ สักพักก็กลับมาพร้อมถังขยะใบย่อม

“ผมจะเป็นโรคพิษสุนัขบ้าไหมฮะย่า”

เขามองแผลตัวเองที่ค่อย ๆ ถูกเช็ดด้วยแอลกอฮอล์

“อันนั้นมันจากการถูกหมากัดต่างหากล่ะ นี่เกล้าเป็นคน”

นางเอ็ดหลานชายที่หน้าบอกบุญไม่รับ

“ไว้ใจได้ที่ไหน เด็กนี่ฉีดวัคซีนครบหรือยังก็ไม่รู้ มีโรคอะไรแฝงหรือเปล่า”

“เกล้าฉีดวัคซีนทุกครั้งที่หมอมาฉีดนะคะ ไม่เคยขาด คุณหมอยังชมเลยว่าเก่งมาก ไม่หลับตาตอนโดนเข็มจิ้ม”

คนโดนกล่าวหาแจง ขณะอิธานทำเสียงฮึในลำคอแบบไม่เชื่อถือเธอเลย

“งั้นพรุ่งนี้ก็หยุดเรียนให้คนพาไปหาหมอ” เช็ดแผลเสร็จก็ใส่ยาฆ่าเชื้อและพันผ้าก๊อซ

“ไม่ได้นะครับย่า พรุ่งนี้วันจันทร์ ผมมีสอบเลข อาจารย์คนนี้เขี้ยวมาก ผมไม่อยากอยู่สอบซ่อมช่วงเย็น”

อิธานตวัดสายตาขุ่นมาทางเธอ ใจคอจะโทษเธอคนเดียวน่ะหรือ

“รู้ว่าพรุ่งนี้มีสอบแล้วทำไมเข้าบ้านค่ำ นี่มันสามทุ่มแล้วนะอิธ” และแล้วเธอก็ได้เห็น คนตัวโตโดนเอ็ดบ้าง “เรื่องนี้ไม่ต้องโทษน้อง เราก็มีส่วนผิด พรุ่งนี้สอบเสร็จแล้วลาครึ่งวันไปหาหมอเสีย”

อิธานอ้าปากค้าง ด้วยไม่คิดว่าคนที่มาเป็นเด็กรับใช้ย่าตน กลายเป็น ‘น้อง’ ยัยเด็กนี่ทำอะไรกับย่าเขากันแน่ สถานะจึงเปลี่ยนในวันเดียว

“ไปนอนกันได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”

คุณย่าอิสรีตัดบท ปิดโทรทัศน์เก็บกล่องปฐมพยาบาล เกล้ากมลสบกับตาหลานชายท่านที่วาววับ บ่งบอกได้เลยว่าเธอชักจะอยู่บ้านนี้ยากเสียแล้ว

“เมื่อคืนนี้เกล้ากัดคุณอิธเหรอ”

วรดาที่มักติดสอยห้อยตามยายพลวงมาทำกับข้าวให้คุณย่าอิสรีถาม เมนูวันนี้เป็นผัดถั่วงอก สาวน้อยทั้งสองจึงมีหน้าที่เก็บเปลือกดำเขียวเข้มออก เกล้ากมลไม่ตอบ วรดาจึงเฉลยที่มาของข่าว

“พี่หนานเล่าให้ฟัง พอดีต้องไปหาหมอเป็นเพื่อนคุณอิธ เกล้าเก่งจัง กล้าเข้าใกล้คุณอิธ ฉันล่ะกลัวเขาดุจะตาย” ลูกสาวยายพลวงทำหน้าสยอง

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ คิดว่าเขาเป็นโจรจะมาทำร้ายคุณย่า”

เกล้ากมลแก้ตัวเสียงอ่อย ๆ คนที่พอจะคุยอะไรตอนนี้ได้ตอนนี้คงมีแต่เป็ดคนเดียวกระมัง

“เก่งจัง ถ้าเป็นฉันคงวิ่งหนีไปหาพี่หนานแล้ว”

วรดาเป็นสาวน้อยรักสงบและติดพี่ชาย สนานก็เป็นคนตามใจน้องสาวเสียด้วย

“ยายสอนว่าถ้าเราทำดีก็ไม่ต้องหนีอะไร”

สาวน้อยคิดถึงยายเกดมาก น้ำตาแทบไหลตอนเห็นเสื้อผ้าตนกับอุปกรณ์การเรียนถูกส่งมาให้ในกล่องหลายใบ มีจดหมายจากยายสอนให้อดทนและมีเงินสดอยู่ในซองอีกหนึ่งพันบาท

“ยายเกล้าท่าทางใจดี แต่ที่นี่ไม่มีใครใจดีเท่าคุณท่านอีกแล้ว” วรดาป้องปากกระซิบ

“สองคนนั้นน่ะ อย่ามัวแต่คุยกัน ถั่วงอกได้หรือยัง” ยายพลวงถามมาจากหน้าเตาที่กำลังเอากระทะตั้ง

“จ้า ได้แล้วแม่” เด็กหญิงรีบเอาถั่วงอกสดสะอาดไปให้ผู้เป็นแม่ทำอาหารทันที

“เกล้าอยู่ก่อนนะ คอยดูอยู่นี่ โตไปจะได้ทำอาหารให้คุณท่านกินได้”

เกล้ากมลพยักหน้า ยืนมองการทำอาหารในครัวไปจนจบรายการ พร้อมตั้งใจมั่นว่าสักวันคุณย่าอิสรีต้องได้ชิมอาหารฝีมือเธอ