ตอนที่ 2 เส้นทางเดินนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

หลังจากชั่งใจอยู่นานหนึ่งวันอลินาจึงตัดสินใจติดต่อหาโมเดลลิ่งตามนามบัตรที่ได้รับมาในวันแรกที่มาถึงประเทศไทย มือบางกดเบอร์โทรออกสิบหลักที่แสดงอยู่บนนามบัตร อลินาใจเต้นแรงขณะที่กำลังรออีกฝ่ายรับสายของเธอ อลินานั้นเพิ่งจะเรียนจบปริญญาตรีมาด้วยวัยเพียงยี่สิบปี งานที่เคยทำส่วนใหญ่ก็จะเป็นพาร์ทไทม์ตามร้านกาแฟ

เธอทำเช่นนั้นแม้บิดาจะให้เงินใช้ไม่ขาดมือ เป็นเพราะมารดาสอนเธอเสมอว่าไม่ให้รอใช้เงินจากใคร แม้คนคนนั้นจะเป็นพ่อหรือแม่เธอเองก็ตาม เพราะถ้าวันหนึ่งหากพวกเชาไม่อยู่กับเธอแล้ว เธอจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้ อลินายึดคำสอนของมารดาเสมอมาจึงไม่เคยที่จะรอแต่เงินของผู้เป็นบิดาหลังจากมารดาจากไป

ลูซี่ : สวัสดีค่ะ ลูซี่ ผู้จัดการฝ่ายจัดหานายแบบและนางแบบ อเดลโมเดลลิ่งพูดสายค่า ไม่ทราบว่าต้องการติดต่อเรื่องอะไรคะ

อลินา : สวัสดีค่ะ ดิฉันคือคนที่พี่ให้นามบัตรที่ตลาดนัดกลางคืนเมื่อวันก่อนน่ะค่ะ

ลูซี่ : อ๋อ...คุณน้องที่เป็นลูกครึ่งไทยอเมริกันใช่ไหมคะ

อลินา : ใช่ค่ะ เอ่อ....เรียกหนูว่าฮาน่าก็ได้ค่ะ พอดีว่าฮาน่าสนใจเรื่องงานเดินแบบที่พี่บอกน่ะค่ะ แต่ว่าฮาน่าไม่เคยทำงานด้านนี้มาก่อน

ลูซี่ : อุ๊ย!!ไม่เป็นไรเลยจ้ะ พี่ว่าหนูเข้ามาที่บริษัท มาลองพูดคุยรายละเอียดกันดูก่อนนะจ๊ะ ทางเรามีอาจารย์สอนระดับมืออาชีพ รับรองว่าหนูต้องเป็นนางแบบที่เปล่งประกายอยู่บนรันเวย์ของไทยได้อย่างแน่นอนค่ะ

อลินา : อ๋อ...ค่ะ ได้ค่ะ

เธอไม่ได้อยากเป็นนางแบบที่มีชื่อเสียง แต่เธอแค่อยากหางานอะไรทำไม่ต้องอยู่ว่างๆ แล้วใช้เงินที่มีอยู่หมดไป ในเมื่อพ่อแม่ให้รูปร่างหน้าตามาเป็นทุน เธอก็อยากจะลองหาประสบการณ์ทางด้านนี้ดู

ลูซี่ : เป็นวันนี้ช่วงบ่ายได้ไหมเอ่ย พอดีพี่ว่างช่วงบ่ายพอดีเลย

ลูซี่ไม่ปล่อยให้เพชรเม็ดงามหลุดมือไป เธอรีบนัดแนะหญิงสาวในทันที ความจริงวันนี้เธอมีงานทั้งวัน แต่เพื่อว่าที่นางแบบที่เธอได้ข้อมูลคร่าวๆ มาจากบอสหนุ่มคนนี้ เธอจึงต้องให้ความสำคัญกับอีกฝ่ายก่อน งานช่วงบ่ายจึงส่งคนอื่นให้ไปทำแทน

อลินา : ค่ะ ได้ค่ะ บ่ายโมงตรงนะคะ

ลูซี่ : แล้วเจอกันนะคะ...น้องฮาน่า

สายถูกวางไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องดีใจของอีกฝั่งที่สามารถคว้าตัวลูกครึ่งสาวที่เป็นเหมือนเพชรรอการเจียระไนมาได้ ลูซี่ สาวประเภทสองผู้ที่ทำหน้าที่จัดหานายแบบนางแบบหน้าใหม่ให้กับอเดลโมเดลลิ่งรีบสาวเท้ากลับเข้าห้องประชุมซึ่งมีท่านประธานรอฟังข่าวดีอยู่

“เป็นยังไงบ้างครับคุณลูซี่ นางแบบที่ผมให้ข้อมูลไปน่ะติดต่อมาทำงานกับโมเดลลิ่งของเราได้หรือเปล่า” เสียงทุ้มของผู้เป็นบอสใหญ่ดังขึ้น

“น้องบอกจะเข้ามาช่วงบ่ายค่ะบอส ลูซี่ไม่คิดเลยว่าบอสจะรู้จักสาวๆ สวยๆ แบบนี้ด้วย”

ลูซี่ตอบออกมาอย่างตื่นเต้น เพราะนานมากแล้วที่เธอไม่ได้เจอกับผู้หญิงที่มีรูปหน้าและรูปร่างที่เพอร์เฟคขนาดนี้

“คนรู้จักของเพื่อนน่ะ ความจริงแล้วผมไม่รู้จักเธอหรอก ยังไงผมฝากคุณด้วยนะ ทำให้เธอตัดสินใจเดินแบบในสังกัดของเราให้ได้”

ลูกน้องที่นั่งอยู่ในห้องประชุมถึงกับแปลกใจที่บอสให้ความสนใจว่าที่นางแบบคนใหม่ของอเดลโมเดลลิ่ง แต่พอได้ยินว่าเป็นคนรู้จักของเพื่อน พนักงานทุกคนภายในห้องประชุมก็ถึงกับหายข้องใจ เพราะที่ผ่านมาอเดลโมเดลลิ่งไม่เคยรับพวกที่มีเส้นสายเข้าทำงาน และคราวนี้ฝ่ายของเจ๊ลูซี่ก็ไปติดต่อฝ่ายหญิงด้วยตัวเอง ไม่ใช่อีกฝ่ายเสนอตัวเข้ามาเพราะฉะนั้นเลยไม่ถือว่าเป็นเด็กเส้น

“ไม่มีอะไรแล้วขอจบการประชุมไว้เพียงแค่นี้ครับ” บอสหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องประชุมไปพร้อมกับเลขาส่วนตัว

“ชักอยากจะเห็นผู้หญิงที่ทำให้พี่ลูซี่ดีใจเหมือนกับเจอเพชรในตมอย่างตอนที่เจอกับน้องอิงค์แล้วล่ะสิ” หนึ่งในทีมของเจ๊ลูซี่เอ่ยขึ้นมา

“คนนี้งานดียิ่งกว่าน้องอิงค์อีกย่ะ สวยแบบธรรมชาติสุดๆ ดีนะที่เพื่อนของบอสแนะนำมา พี่เลยไปดักรอแถวโรงแรมที่น้องเค้าเข้าพัก โชคดีที่วันนั้นมีตลาดกลางคืนแล้วน้องเค้าออกมาหาอะไรกินพอดี เจ๊นี่ก็ตีเนียนไปแจกนามบัตรให้น้องเค้า นี่ถ้าพวกหล่อนเห็นแล้วจะอยากได้น้องไปดูแลเองเลยล่ะ” เจ๊ลูซี่จีบปากจีบคอ

“แสดงว่าเจ๊ลูซี่มีรูปน้องเค้าอยู่ก่อนแล้วสิ ถึงดูออกว่าน้องเค้าคือคนไหน ขอดูหน่อยได้ไหม อยากเห็นรูปก่อนเห็นตัวจริงอะ”

“โอ๊ย...เดี๋ยวตอนบ่ายก็ได้เห็นตัวจริงกันแล้ว เช้านี้เจ๊ยุ่ง...ขอตัวไปทำงานก่อนล่ะ”

เจ๊ลูซี่หลีกเลี่ยงที่จะบอกว่าเธอไม่มีรูปแบบเห็นหน้าชัดๆ แต่ทุกรูปที่เธอมีเป็นเหมือนรูปที่แอบถ่ายมามากกว่า และรูปที่หญิงสาวไปเดินตลาดในวันนั้นก็เป็นรูปที่บอสส่งมาให้