ร่วมห้องกับข้าได้ไม่ถือ

“ลุกขึ้นไม่ต้องมากพิธี ข้ารอเจ้านานแล้วมาช่วยฝนหมึกให้ข้าหน่อย”

แพรวาว่าง่ายเดินตามอย่างเป็นกันเอง ลี่มี่ถอยห่างออกมาก่อนจะปิดประตูลง

กุ้ยเหรินมองด้วยสายตาน้อยเนื้อต่ำใจ

“วันนี้พระองค์ทรงมีกุ้ยเหรินมาปรนนิบัติ ไยต้องเรียกหาข้าพระองค์ด้วย”

โดนไปแล้วหนึ่งดอกหยั่งเชิงดูก่อน

ฮ่องเต้เชยคางมนเนียนละมุนมือก่อนจะก้มหน้าจนจมูกชนจมูกแพรวา เอาเปรียบเธอมากไปไหม

“ใครจะทนคิดถึงข้าหลวงหญิงคนสนิทอย่างเจ้าได้ ร้อยหญิงงามไม่เท่าหนึ่งนางรู้ใจ”

โอ้โห้จะลอยแล้วพระองค์

แพรวายิ้มแบบฝืนทน ก่อนจะใช้ศอกกระทุ้งเบาๆให้ฮ่องเต้ปล่อยตัวเธอเพราะรู้สึกว่ามันจะเลยเถิดไปใหญ่

กุ้ยเหรินกำมือที่ผสานกันแน่น

“มาวันนี้เรามาคุยกันยันเช้าไปเลย”

หาเอาอย่างนั้นเลยเหรอ แพรวาปรับสีหน้าให้แช่มชื่น

“ใครที่ อยู่ข้างนอก ส่งกุ้ยเหรินกลับตำหนักวันนี้เราจะอยู่กับข้าหลวงเฟยลี่”

อย่างนี้ก็ได้เหรอ คำประกาศิต เสี่ยวโอลนลานเข้ามาโดยเร็ว กุ้ยเหรินตาแดงๆแต่เมื่อลุกขึ้นยืนได้กลับเชิดคอตั้งตรงด้วยชาติกำเนิดหรือฐานันดรของนางแพรวาไม่อาจคาดเดาได้ ก่อนจะถวายความเคารพเดินเยื้องย่างตามแบบของนางใน

กุ้ยเหรินจากไปแพรวาขยับตัวจะออกจากห้องมาบ้าง

“จะไปไหน”

“ก็หมดหน้าที่ของข้าพระองค์พรุ่งนี้เย็นค่อยว่ากันใหม่”

“อย่าวางใจ เจ้ายังไม่รู้จักวังหลวงแห่งนี้ข้าอยู่ที่นี่มานานเจ้าต้องแสดงให้ ให้แนบเนียนในนี้ไม่มีใครวางใจใครง่ายๆ”

“กระหม่อมง่วงนอนแล้ว”

“นู้นอย่างไรล่ะ ...แท่นบรรทม”

เฮ้ยหรือจะโดนเหมือนคนอื่นเขา เมียคืนเดียวไม่นะไม่แพรวาคิดไปไกล

“เจ้าง่วงก็นอนข้ายังมีฎีกาต่ออีกหน่อย ข้าไม่ถือหากมีใครนอนร่วมห้อง”

ไม่สนแต่เธอสน

“ไหนก็ช่วยแล้วช่วยให้ตลอดอย่า เจ้าไม่อาจเปลี่ยนใจ”

เป็นอะไรไม่อยากนอนกับพวกเมียๆนะ

แพรวาต้องหาเหตุผลให้ได้พรุ่งนี้จะถามจากเจ้าเสี่ยวโอให้หมด อย่าหวังว่าจะปิดบังพี่สาวคนนี้ได้

แพรวาปลดเสื้อคุมตัวนอกออกมีเพียงเสื้อคุมตัวในสีขาวสะอาดดา สายรัดเอวแน่นถูกกระตุกให้คายออกก่อน จะนั่งลงตรงขอบเตียง ได้นอนในที่นอนฮ่องเต้ เลยทีเดียวเป็นบุญนะนั่น

ฮ่องเต้เหลือบตามอง ก่อนจะแสร้งมองเลยไปยังรูปวาดบนผนัง ยกฎีกามาบังใบหน้าไว้ เมื่อแพรวาเงยหน้าพบสาตาจับจ้องอยู่ ไม่ต้องอายแพรวา ไม่ได้แก้ผ้าสักหน่อยไม่ต้องคิดอะไร คงไม่กล้าทำอะไรเธอไม่อยู่ในข้อตกลง ถ้ากล้าก็จะตะโกนลั่นทีเดียว อย่าหวังว่าจะได้แอ้มเธอไม่มีทาง

แล้วจะนอนหลับไหมฮ่องเต้ทำเป็นไม่สนใจตรวจฎีกาต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่แอบกลืนน้ำลายลงคอ อากาศเย็นลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเวลาดึกสงัด เสี่ยวโอชงชาร้อนเข้ามาถวาย รินชาใส่แก้วด้วยความชำนาญ แพรวาหลับตาพริ้ม นอนตะแคง ก่ายหมอนเหมือนที่นอนอยู่กลับบ้าน ในฝันผู้ชายที่เธอรักกำลังพลอดรักกับหญิงสาวแปลกหน้า เธอโมโหสุดขีดกระชากไหล่หญิงนางนั้นให้หันมา แต่กับถูกคนรักผลักจนล้มลงใบหน้าของผู้หญิงที่หันมากลับไม่ใช่ ผู้หญิงเป็นหนุ่มน้อยหน้าตาดี ที่เธอเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง

น้ำตาไหล เป็นทางพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ ฮ่องเต้มองยังร่างที่สั่นสะท้าน เดินเข้ามานั่งข้างๆ เตะไหลเบาๆ

คนที่เธอรักหันหลังเดินหนีแพรวาไม่อาจตัดใจกอดเอวใหญ่ไว้แน่น สะอื้นสุดเสียง ฮ่องเต้เขย่าแรงขึ้นๆแพรวาสะดุ้งก่อนจะผวาเข้าหาอกอุ่นของคนใกล้ตัว อ้อมแขนกอดรัดฮ่องเต้แน่น

“อย่าไปพี่กันต์อย่าไป พี่ทิ้งแพรได้จริงๆหรือคะแพรไม่ให้ไป”

ฮ่องเต้ปล่อยให้เป็นอยู่อย่างนั้น กอดปลอบอ่อนโยน แพรวามีอาการสงบลงก่อนที่ฮ่องเต้จะประคองตัวเธอให้ลงนอนบนที่นอนตามเดิม ไม่พ้นความคิดแบบผู้ชายทั่วไปหญิงงามผุดผาดในอ้อมกอด มันน่า...หักห้ามอารมณ์ตัวเองก่อนจะหยิบผ้าแพรห่มคลุมร่างกายให้แพรวา แม้จะไม่ค่อยเข้าใจภาษาพูดของแพรวาแต่ก็พอจับกิริยาได้ว่าเธอละเมอเพ้อพก ถึงคนที่รักน้ำตาที่ไหลคงเป็นเรื่องที่ทำให้เสียใจอย่างมาก ไม่อย่างนั้นก็คงเป็น คนที่เธอรักอย่างที่สุด ความรู้สึกขัดใจเกิดขึ้นในจิตใจของฮ่องเต้ จับมาตัดคอให้หมดใครที่ทำให้หญิงงามบุคลิกโดดเด่นอย่างเฟยลี่ต้องเสียใจ

เช้าอากาศสดใส แพรวาบิดขี้เกียจอยู่บนที่นอนเหมือนบ้านของตัวเองฮ่องเต้ บรรทมอยู่ที่แท่นอีกตัว ลุกขึ้น มาเมียงมองยังไม่ตื่น คนเป็นฮ่องเต้นี่ใช้ชีวิตแบบนี้ก็เป็นเหรอ เสียสละให้ผู้หญิง ใบหน้าหล่อเหลาราวรูปวาด ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าเป็นผู้ปกครอง ณ.ที่แห่งนี้แพรวาเผลอเอามือเท้าคางมอง คุ้นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอวันสองวันนี้หรือมันคือชะตาฟ้าลิขิต มองเพลินๆ คนถูกมองลืมตาขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่รู้ยิ้ม โลกสว่างตามเคย ใจละลายเลยไหม

“เจ้าแอบมองข้าทำไม”

“เออออ....เปล่านะแค่เห็นฝ่าบาทนอน ข้างล่างนอนหลับไหมปกตินอนบนแท่นบรรทม”

เปลี่ยนเรื่องเลี่ยงคำตอบ

"ปากไม่แน่จะตรงกับใจ มีเรื่องใดปิดบังหรือเปล่าเจ้า"

"จะปิดบังอะไร เพียงแค่ อยากมองก็มองไม่จำเป็นต้องกลัวใคร"

แพรวาเริ่มออกลูกงี่เง่าคนฟังหัวเราะในลำคอ

"เจ้าคงเห็นว่าข้ารูปงาม หรือมีความรู้สึกอยากจะ....กับข้า ห้องนี้มีมนต์ขังใครเข้ามาก็ต้องอยากปรนนิบัติข้ากันทั้งนั้นไม่มียกเว้น"

แพรวามีอาการหน้าแดงด้วยความเขินอาย

"จะบ้าเหรอ ใครจะคิดแบบนั้น"

"เป็นเจ้า อย่างไม่ต้องสงสัยไม่อย่างนั้นคงไม่มองข้าด้วยสายตา แบบนั้น"

"ท่านนี่นอกจากจะชอบวางอำนาจแล้วยังหลงตัวเอง"

"น้อยคนที่จะมีอำนาจ ความมีอำนาจทำให้ อยากได้ในสิ่งที่อยากได้ ข้าไม่เคยเห็นใครเยี่ยงเจ้า ไม่เกรงกลัวอำนาจในมือข้า"

จริงสิแพรวาคุยอยู่กับใครนี่เธอนึกว่าเป็นเพื่อนเล่นหรืออย่างไร ในซีรีส์ในหนังมีแต่โทษประหารจากฮ่องเต้